«Αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες» είπε εκείνο το απόγευμα ο Γιάνης εκστασιασμένος μπαίνοντας στο σπίτι του. Όλοι μας λέμε στους οικείους μας για τις εμπειρίες της ημέρας, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ιδιάζουσα περίπτωση
Στο περιοδικό New Yorker ο δημοσιογράφος Ian Parker χρησιμοποιεί την φράση «Ηoney, I just shut the banks». Μπορείτε να φανταστείτε την σκηνή; Ο Γιάνης ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και γεμάτος χαρά λέει αυτά που ο Ian Parker του βάζει στο στόμα του. Κάποιοι ίσως αναρωτιούνται ακόμη αν οι άνθρωποι ήξεραν τι έλεγαν και τι έκαναν. Αυτό είναι πλέον αρχαία ιστορία. Κι αν ήξεραν κι αν δεν ήξεραν κι αν το είπε έτσι ακριβώς ο Γιάνης ή κάπως αλλιώς. Η ουσία είναι ότι η επιλογή των capital controls ήταν μία εθνικά επιζήμια πράξη.
Τα όσα συνέβησαν στην διάσκεψη για το προσφυγικό, με την αναβάθμιση της Τουρκίας, είναι μία μόνο επιβεβαίωση της αλλαγής της βαρύτητας που έχει πλέον η χώρα μας στην διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή. Την ώρα που οι ηγέτες της πρώτης αριστεροδεξιάς κυβέρνησης αναζητούσαν σανίδα σωτηρίας στην Μόσχα, εξαφανίζαμε και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας μας. Τα capital controls ήταν το πιστοποιητικό του υποβιβασμού μας σε χαμηλότερη κατηγορία!
Κι ύστερα ήρθαν όλα τα άλλα! Η «υποχρέωση» των τραπεζών να πουλήσουν τις θυγατρικές τους στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, το ξεπούλημα των τραπεζών σε ξένα funds και τελευταίο και σπουδαιότερο η διάλυση της εξωτερικής πολιτικής μας έναντι της Τουρκίας. Αναφέρουμε τα γεγονότα με χρονολογική σειρά. Αν χρειαζότανε να ξεκινήσουμε με βάση την σπουδαιότητά τους, ασφαλώς και θα ξεκινούσαμε από το θέμα της Τουρκίας. Η ουσία είναι ότι χάνουμε σε όλα τα επίπεδα και δεν ξέρουμε ακόμη ποια ακριβώς είναι η έκταση αυτής της ήττας. Δηλαδή, τι ακόμη περιλαμβάνει το μενού των... μελλοθανάτων!
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου έδιναν μεγάλη σημασία στα εθνικά θέματα. Τα έθεταν υψηλά στην ατζέντα των πολιτικών τους προτεραιοτήτων. Ουδέποτε θα σκεφτόντουσαν να παζαρέψουν μία σοβαρή εθνική θέση με το ασφαλιστικό ή με οποιοδήποτε άλλο εσωτερικό θέμα. Αντίθετα, στις μέρες μας φαίνεται να έχει χαθεί κάθε μέτρο.
Το χειρότερο, όμως, όλων είναι ότι δεν υπάρχουν αντιστάσεις σε επίπεδο κοινωνίας. Η κοινή γνώμη δέχεται οτιδήποτε με απάθεια κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Μπορεί να συμβεί η μεγαλύτερη καταστροφή και να αντιμετωπιστεί σαν να πρόκειται για ένα καθημερινό και συνηθισμένο γεγονός. Το μέγεθος της απάθειας με την οποία η κοινωνία αντιμετωπίζει τα δρώμενα μας προετοιμάζει ψυχολογικά για ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες…
Η κατρακύλα έχει ξεκινήσει και δύσκολα θα σταματήσει. Μοιάζει με έναν βράχο που έχει ξεκινήσει να κυλά στην πλαγιά ενός λόφου και όσο περνάει η ώρα αποκτά μεγαλύτερη ταχύτητα και περισσότερη καταστροφική δύναμη. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να αποτρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία. Μόνο αν για κάποιον λόγο παρέμβει ο Θεός της Ελλάδος και πάρουμε χάρη θα διακοπεί το μενού των μελλοθανάτων!
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr
ΥΓ. Ο Χάρης Μαθιόπουλος ξανακτύπησε μέσω Facebook. Διαβάστε τι γράφει για τις τράπεζες ένας άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι τα παιγνίδια των αγορών:
“Με αντανακλαστικά Ραν-Ταν-Πλαν οι πολιτευτές μας αντιλαμβάνονται ότι η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ήταν εκτρωματική. Και παρόλο που δεν κατανοούν ακριβώς γιατί και πώς πετάχτηκε Δημόσια Περιουσία από το παράθυρο, άρχισαν τα θεατρικά: εξεταστικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια, κρεμάλες και όλα τα συναφή, για τα οποία οφείλει να ωρύεται κάθε πολιτικός που σέβεται τη δημόσια εικόνα του.
Εάν νοιάζονταν και για την δίκαιη απόδοση ευθυνών, όπου αυτές υπάρχουν και μπορούν να καταλογιστούν (και όχι να χάνονται στην γενικόλογη αοριστία και την «συλλογική» ευθύνη), θα φρόντιζαν καιρό πριν να κατανοήσουν, αληθινά, τα συγκεκριμένα δύο σημεία πάνω στα οποία πάτησαν τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια και (με την ευλογία των «θεσμών») μηδένισαν την αξία της περιουσίας του Δημοσίου.
Το πρώτο αφορά την ακατανόητη και χαριστική μεταχείριση των senior ομολόγων. Που κατέληξε στο απόλυτο bail-out (διάσωση) των ομολογιούχων στις πλάτες ενός πλήρους bail-in, καταστροφής, των μετόχων.
Το δεύτερο σημείο, ωστόσο, είναι το σημαντικότερο. Όλο αυτό θα είχε αποφευχθεί εάν το ΤΧΣ, de facto θεματοφύλακας των μετοχών του Δημοσίου, δηλ. των μετοχών όλων μας, είχε εγκαίρως κατοχυρώσει την δυνατότητα να μην συναινεί σε ΑΜΚ εάν η τιμή που θα προέκυπτε από τα βιβλία προσφορών ήταν κατώτερη από ένα ελάχιστο όριο. Όμως, το δικαίωμα αυτό (αλλά και υποχρέωση έναντι των παλαιών μετόχων που εκπροσωπούσε) όχι μόνο δεν κατοχυρώθηκε αλλά και απεμπολήθηκε με το άρθρο 5, του Ν. 4346/15, που υποχρέωσε το Ταμείο να δεχτεί την τιμή που θα προέκυπτε από τη διαδικασία του βιβλίου προσφορών ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ.
Εδώ πια, το ΜΟΝΟ που θα μπορούσε να γίνει ήταν η διοίκηση του ΤΧΣ να προτιμήσει να παραιτηθεί, αντί να συναινέσει στον αφανισμό της δημόσιας περιουσίας την οποία εκπροσωπούσε. Αλλά, στη χώρα της γενικευμένης ασυλίας, του «εγώ εντολές εκτελούσα» και του ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, ματαιοπονεί κανείς να ονειρεύεται την Ευθιξία.”
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω