Άντε και του χρόνου με σύμφωνο «εθνικής επιβίωσης»!

Στην πολιτική το να ξέρεις ποιο είναι το σωστό και να μην το κάνεις συνιστά δειλία. Και είναι ακριβώς αυτή η δειλία μπροστά στο σωστό και στο αυτονόητο που έχει ταλανίσει για δεκαετίες αυτή τη χώρα

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Στην πολιτική το να ξέρεις ποιο είναι το σωστό και να μην το κάνεις συνιστά δειλία. Και είναι ακριβώς αυτή η δειλία μπροστά στο σωστό και στο αυτονόητο που έχει ταλανίσει για δεκαετίες αυτή τη χώρα.

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια ήταν το σωστό και το αυτονόητο που έπρεπε να γίνει. Μας το έλεγε ο κόσμος όλος αλλά το πολιτικό σύστημα προτιμούσε τη δειλία και την υποκρισία. Έτσι έφτασε η Ελλάδα να υποστεί διπλή καταδίκη, τόσο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όσο και από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γι αυτή την ανεκπλήρωτη ως χθες υποχρέωση.

Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να έχει γίνει από καιρό και χωρίς να θεωρείται κάνα σπουδαίο επίτευγμα για τυμπανοκρουσίες εφόσον στην πραγματικότητα πρόκειται απλά για ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο που διευθετεί κληρονομικά και περιουσιακά ζητήματα.

Αντ’ αυτού έγινε ο κακός χαμός σε μια υποκριτική μάχη εντυπώσεων. Ο Αμβρόσιος χτύπαγε πένθιμα τις καμπάνες, το ΚΚΕ αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ένα συντηρητικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία χωρίστηκε στα τρία, η Φώφη «κόλλησε στην κίνηση» και η Χρυσή Αυγή βρήκε ευκαιρία να κάνει... χριστουγεννιάτικο πάρτι.

Με άλλα λόγια, παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια το ελληνικό πολιτικό σύστημα πιστεύει ακόμη πως είναι μόνο του στο γήπεδο και μπορεί να παίζει μπάλα όπως θέλει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και σε πραγματικές υποχρεώσεις της χώρας, στο βαθμό που θέλουμε η Ελλάδα να είναι στο “champion league” της παγκόσμιας κοινότητας ως μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.

Παρά ταύτα το νομοσχέδιο πέρασε τελικά με μία ευρεία πλειοψηφία 194 βουλευτών που τάχθηκαν με την κοινή λογική. Μακάρι τέτοιες μεγάλες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες να δούμε και στα πραγματικά δύσκολα ζητήματα που άπτονται της κοινής λογικής κι έχουμε μπροστά μας το 2016. Το ασφαλιστικό δεν πρέπει να βρει μια βιώσιμη λύση; Το χρέος της χώρας δεν πρέπει να απομειωθεί; Τα εθνικά μας σύνορα δεν πρέπει να φρουρούνται και να μην γίνεται το «έλα να δεις»; Το Κυπριακό δεν πρέπει επιτέλους να λυθεί; Δέκα σοβαρές επενδύσεις δεν πρέπει να γίνουν στη χώρα;

Όλα τα μεγάλα «αγκάθια» πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα στο 2016. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με στερεότυπα, ούτε με προκαταλήψεις. Αν για κάθε ζήτημα βγαίνουν κάποιοι και βαράνε πένθιμα τις καμπάνες με αποτέλεσμα η χώρα να μην κάνει το σωστό, τότε πολύ σύντομα οι καμπάνες θα χτυπήσουν πένθιμα μια και καλή. Διότι η χώρα έχει περιέλθει σε μια κατάσταση τέτοια που απειλείται πλέον η ίδια η εθνική επιβίωσή της. Αλλά για να γίνει το σωστό πρέπει να ενωθούν πολλές δυνάμεις, να χτιστεί εμπιστοσύνη και να υπάρξει μια νέα πολιτική νοοτροπία που θα καλλιεργεί τη σύνθεση και όχι τη σύγκρουση.

Αυτή είναι και η χριστουγεννιάτικη ευχή μου. Του χρόνου να βρεθεί μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να υπερψηφίσει και να κάνει πράξη ένα σύμφωνο «εθνικής επιβίωσης», πριν να είναι πολύ αργά για όλους.

Για να δούμε... Θα μου βγει η ευχή;

rizopoulospost.com