Αλήθειες και ψέματα στην καθημερινότητα μας

Αυτά που, κατά την γνώμη μου, μας καθορίζουν σαν άτομα και σαν ενήλικες είναι οι αλήθειες και τα ψέματα που διακοσμούν τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτά που λες, το πρωί, όταν κοιτάζεις την φάτσα σου στο καθρέφτη

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Αυτά που, κατά την γνώμη μου, μας καθορίζουν σαν άτομα και σαν ενήλικες είναι οι αλήθειες και τα ψέματα που διακοσμούν τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτά που λες, το πρωί, όταν κοιτάζεις την φάτσα σου στο καθρέφτη. Δεν ταυτίζω αυτά που λέμε δημόσια με αυτά που νοιώθουμε μέσα μας. Δεν συγχέω αυτά που πρεσβεύουμε, στους χώρους εργασίας μας ή που προβάλλουμε μπροστά στο κοινό, με αυτά που επιμελώς κρύβουμε στα άδυτα της ψυχής μας.

Η ζωή με έχει μάθει ότι πολλές φορές, στην καθημερινότητα μας, ηθελημένα λέμε αθώα ψέματα για να αμβλύνουμε μία οξύτητα στις σχέσεις μας. Το συνηθίζουμε καλοπροαίρετα για να δικαιολογήσουμε μία ανήθικη πράξη που έγινε σε ιδιαίτερα, από ψυχολογική άποψη, πλαίσια. Το ήθος και η αξιοπρέπεια μας παραμένουν σταθερές αξίες της προσωπικής και κοινωνικής μας υπόστασης αλλά θέλουμε και να "σώσουμε" μία κατάσταση. Κατ' επέκταση θα υπάρξει μία ηθελημένη απόκλιση από τα πραγματικά γεγονότα αλλά δεν υπάρχει ο δόλος ή άλλη καιροσκοπική σκέψη. Τον εαυτό μας τον κρατάμε μακριά από την κόλαση της αμαρτίας, απλώς πλέουμε σε ασαφή πλαίσια. Νομίζουμε ότι κάνουμε μία καλή πράξη

Το μείγμα αλήθειας και ψέματος που μας θωρακίζει στις καθημερινές μας συναλλαγές το αφήνουμε στην άκρη όταν τα πράγματα σοβαρεύουν και διακυβεύεται η υπόσταση μας. Λαϊκά το λέμε "εδώ τελειώνουν τα ψέματα". Πολλοί, από εμάς επιμένουμε ότι μόνο αλήθειες λέμε ξεχνώντας τους συμβιβασμούς και τα αθώα ψέματα που, κατά καιρούς, λέμε. Δεν κρατάμε ζυγαριά στο χέρι και δεν προσέχουμε μονίμως τι λέμε και που το λέμε. Αν τα αθώα ψέματα τα συγχωρείς και τα ξεχνάς υπάρχουν μερικά όμως που σφραγίζουν την μνήμη σου. Σε στιγματίζουν μια ολόκληρη ζωή. Πράγματα που προτίμησες να μην τα έχεις πει και ηθελημένα ξεστόμισες μόνο μισή αλήθεια. Άλλωστε μισή αλήθεια δεν είναι ένα ψέμα. Στην χειρότερη εκδοχή άφησες ένα ολόκληρο ψέμα να φύγει. Μέμφεσαι και δεν θα το ξεχάσεις όσα χρόνια να περάσουν. Δεν θα συγχωρήσεις ποτέ τον εαυτό σου για την δειλία και την ανηθικότητα που προσωρινά έδειξες.

Οι αλήθειες και τα ψέματα που μας καθορίζουν επιβάλλονται από τον έξω κόσμο ή μας αρέσει να τα χρησιμοποιήσουμε σε ώρα ανάγκης; Αποτελούν μία ασπίδα ενάντια στις κακουχίες και στα δύσκολα που μας περιμένουν στην γωνία; Πόσο καταπατούν την ηθική και τις αρχές μας, αραιά και που, η χρήση ψεμάτων; Πόσο συχνά ξεπερνάμε την απαγορευτική κόκκινη γραμμή ανάμεσα στον άνθρωπο που θέλουμε να είμαστε και αυτό που αναγκαζόμαστε να υποδυθούμε; Πολλές ερωτήσεις και ελάχιστες απαντήσεις.

Αυτά τα ψέματα και αλήθειες σε βαραίνουν μόνο εσένα ή το οικογενειακό σου περιβάλλον και κατά βάθος συγχωρούνται. Τι γίνεται όμως όταν κατέχεις μία υψηλή και γεμάτη ευθύνες κυβερνητική ή πολιτική θέση; Με ποια μούτρα ξαναβγαίνεις στον κόσμο για να αρθρώσεις το πολιτικό σου λόγο; Πώς φοράς την πανοπλία του πονόψυχου ευαίσθητου αρχηγού και σωτήρα; Πως περιμένεις να ξανακερδίσεις, τον κόσμο που ξεγέλασες, με τα "θα γίνει για το καλό του λαού μας" και ανεμίζεις μόνιμα μία σημαία που έχει την επιγραφή ελπίδα;