Έκθεση φωτογραφίας στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης

Το Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας Θράκης σας προσκαλεί το Σάββατο 30 Ιανουαρίου στις 9:00 μ.μ., στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας: «Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας», που θα πραγματοποιηθεί στο Ιστορικό Μουσείο

Το Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας Θράκης σας προσκαλεί το Σάββατο 30 Ιανουαρίου στις 9:00 μ.μ., στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας: «Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας», που θα πραγματοποιηθεί στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης (Λ. Δημοκρατίας 335)...

Η έκθεση θα διαρκέσει από 30 Ιανουαρίου έως και 13 Φεβρουαρίου 2016 με ώρες λειτουργίας: Δευτέρα - Σάββατο 10:30-14:30 και 19:00-21:00. Κυριακή κλειστά.

Η είσοδος είναι δωρεάν.

Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας

Η μνήμη ως αφετηρία Α-λήθειας

Νοσταλγία είναι ο συναισθηματισμός της μνήμης. Αναπόληση της ιστορίας μας, ειδικά σε τόπους και χρόνους με ευτυχείς προσωπικές αναφορές. Συμβαίνει ως αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να συναντηθούμε ολοκληρωτικά με αυτό που υπάρχει στο παρόν. Οι ανα-μνήσεις ως τόπος δραπέτευσης. Ωστόσο εκτός από εγωικό ζαχαρωτό η νοσταλγία (το άλγος για την επιστροφή στο σπίτι) μπορεί να παραπέμπει σε ανά-μνηση του Είναι που αποτελεί την Α-λήθεια μας. Αυτό δηλαδή που είμαστε στην πρώιμη παιδική ηλικία μας, με τρόπο μη συνειδητό. Κάτι που χάνουμε αφού δεν βρίσκουμε κανέναν (παρότι όλοι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν) ούτε στην οικογένεια, ούτε στον κοινωνικό περίγυρο να μας το καθρεφτίσει. Τη θέση του Είναι καταλαμβάνει η προσωπικότητα (ένας αμυντικός μηχανισμός επιβίωσης) και με αυτή πορευόμαστε στη ζωή. Αυτή είναι η ανθρώπινη συνθήκη που εδώ και πολλά χρόνια μας περιέγραψε ο Πλάτων στο γνωστό μύθο του σπηλαίου. Η λανθάνουσα ενθύμηση του Είναι εκφρασμένη σαν νοσταλγία συχνά αποτελεί την αφετηρία του ταξιδιού για την ανακάλυψη Του. Ο δρόμος της Α-λήθειας δεν είναι - όπως λέει και η λέξη - παρά οδός αφύπνισης.

Στο καλλιτεχνικό φωτογραφικό έργο συχνά αυτή η νοσταλγία είναι έκδηλη. Και εκφράζεται σαν αναγνώριση μέσα στις φόρμες της φαινόμενης πραγματικότητας ποιοτήτων του Είναι, που αποτελούν το κύριο συστατικό του ύφους του, ιδίως όταν το έργο προκύπτει ως αυθόρμητη έκφραση του καλλιτέχνη και όχι ως εγκεφαλική κατασκευή. Αυτό συμβαίνει επειδή το καλλιτεχνικό έργο δεν είναι παρά ο καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου του δημιουργού του.

Σ’ αυτήν την έκθεση ο Θεοδόσης Γιαννακίδης αναζητεί τον χώρο της σύνδεσης φωτογραφίζοντας με μιά παλιά μηχανή την οικογένεια του και το σπίτι του, σαν νοσταλγία της Αγαπητικότητας. Οι φωτογραφίες της Λίας Ζαννή υλοποιούν ένα κόσμο θηλυκό και μας συντονίζουν στη συχνότητα της Αθωότητας. Οι προσωπογραφίες του Χάρη Κακαρούχα δεν είναι παρά η αναζήτηση του προσώπου στην Kαθολικότητα του. Το φως στις εικόνες του Μανώλη Καραταράκη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτό το Φως στην έξοδο του Πλατωνικού σπηλαίου. Ενώ το φως στις φωτογραφίες της Μαρίας Πάγκαλης μας εξαϋλώνει και μας τυλίγει σαν Ευλογία. Ο φωτογραφικός κόσμος του Παύλου Παυλίδη νοσταλγεί στις συχνότητες της Άδολης χαράς. Τέλος, η Κατερίνα Τζιγκοτζίδου μας προσκαλεί σε έναν εσωτερικό κόσμο όπου η επιθυμία και το άγγιγμα εκφράζονται σαν νοσταλγία της Οικειότητας.

Ο θεατής αυτών των εικόνων αν τις συναντήσει χωρίς να προσπαθήσει να τις καταλάβει, κρίνει, κατατάξει ή αναλύσει, στέκοντας απλά παρόν στο ο,τιδήποτε συμβαίνει, μπορεί να εισέλθει στον κάθετο φωτογραφικό χρόνο της νοσταλγίας. Και μπορεί να συν-κινηθεί. Η συγκίνηση συμβαίνει όταν η ψυχή ή το Είναι αναγνωρίζει μέσα από τις αισθήσεις τις ποιότητές Του σαν εκδήλωση της Ύπαρξης και είναι ένα μεταμορφωτικό γεγονός. Αυτή η εν δυνάμει μεταμόρφωση είναι που νοηματοδοτεί την ύπαρξη της τέχνης στη ζωή μας... Δεν είναι;

Χάρης Κακαρούχας