Πρώτα σηκώθηκε το χειροκρότημα και μετά, σιγά-σιγά, οι σύνεδροι από τις θέσεις τους. Μία φωνή, που κατάφερε και βγήκε λίγο πιο πάνω, ανακοίνωσε ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης επανεξελέγη επικεφαλής
Όμως ο Θεοχάρης δεν ήταν εκεί. Ούτε ο Φωτήλας. Ούτε ο Ιλχάν. Έλειπε και ο Λυκούδης, τον οποίο δικαιολόγησε, ως ασθενή, ο Θεοδωράκης. Εκτός από τον επικεφαλής, το Ποτάμι έχει άλλους δέκα βουλευτές. Είναι άγνωστο πόσοι ψήφισαν τον Θεοδωράκη. Διότι ακόμα και αν ήθελαν, είναι πιθανό να μη μπορούσαν. Δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι «εθελοντές», κοινώς τα μέλη. Και, αλήθεια, πόσοι βουλευτές είναι ταυτοχρόνως και εγγεγραμμένοι στο κομματικό μητρώο μελών; «Σε όλα τα κόμματα οι βουλευτές έχουν δικαίωμα σε αυτές τις διαδικασίες ακόμα και όταν δεν είναι μέλη. Εδώ τηρήθηκε αυστηρά το καταστατικό...» έλεγε μέλος της Κ.Ο. που δεν ψήφισε.
Το «Ποτάμι», λοιπόν, έγινε κόμμα. Παραμένει, όμως ένα περίεργο κόμμα. Ο επικεφαλής ελέγχει το συνέδριο, δεν μπορεί όμως να ισχυριστεί το ίδιο για την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Φαίνεται δε ότι η Κ.Ο. δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής εντός του συνεδρίου. Άκουγα έναν τύπο να λέει στον συνομιλητή του ότι αφού ο Θεοχάρης αμφισβητεί τον Θεοδωράκη, όφειλε να εκτεθεί ως υποψήφιος για την ηγεσία του κινήματος. «Μα, να διεκδικήσει ένα κίνημα που έχει φτάσει στο 2%;» ρωτούσε ο άλλος. Όμως έτσι είναι τα συνέδρια. Ένα πεδίο μάχης σκαμμένο από πολιτικές και προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Ο Θεοδωράκης πήρε τον απόλυτο έλεγχο με περίπατο. Ο Ελευθεριάδης, που υποτίθεται θα συγκέντρωνε και προτιμήσεις προς Θεοχάρη, δεν πήρε ούτε 12%. Ψήφισαν ηλεκτρονικά, ωραία και καλά. Ωστόσο αν κάποιος ήθελε να ψηφίσει «λευκό», έπρεπε να διαθέτει και φαντασία και να παρακάμψει την εκλογή χωρίς να επιλέξει υποψήφιο. Για αυτό και στο τελικό αποτέλεσμα υπήρχαν μόλις είκοσι λευκά, κάτι που, φυσικά, ενισχύει το ποσοστό του πρώτου.
Ναι, λοιπόν, το «Ποτάμι» παραμένει του Θεοδωράκη. Όμως δεν υπήρξε και κανένας να πάει να το διεκδικήσει στα σοβαρά. Και με όλες αυτές τις υπεκφυγές και τις μπάλες στην κερκίδα με το «Κοινοβούλιο του Κέντρου», δείχνει ότι θα ακολουθήσει μία αυτόνομη, μοναχική πορεία. «Όλο το ακροατήριο για μας φτάνει μετά βίας στο 10% του εκλογικού σώματος. Και από εκεί έχει να πάρει και το ΠΑΣΟΚ και ο Κυριάκος» μου είπε ένα στέλεχος του περιβάλλοντος Θεοδωράκη. Ε, ναι κάπου εκεί είναι, ίσως και πιο κάτω. Χωρίς παραδοσιακή οργανωτική δομή, διλήμματα, συνθήματα και υποσχέσεις, κανένα κόμμα δεν μπορεί να ελπίζει σε υψηλή ανταπόκριση και καλό σκορ. Για παράδειγμα το Ποτάμι δεν καταφέρνει να αποτινάξει αποτελεσματικά την κατηγορία περί διαπλοκής που του αποδίδεται από τους έχοντες το θεσμικό δικαίωμα στην ανάθεση έργων και, όπως αποδεικνύεται, συνομιλούσαν υπογείως με εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι το επαγγελματικό παρελθόν του Θεοδωράκη που το επιτρέπει αυτό. Από την άλλη, όμως, όπως έδειξε και το συνέδριο, είναι δύσκολο να υπάρξει Ποτάμι χωρίς Θεοδωράκη. Και δείχνει αδύνατο να συνυπάρξει ο Θεοδωράκης με αυτούς τους βουλευτές. Ναι, δεν είναι κανονικό κόμμα.
Τι φάτσες έβλεπες στο Περιστέρι; Πηγαίνοντας την Κυριακή, περίμενα να δω μεγαλύτερη ποσόστωση νεολαίας. Δεν ήταν έτσι. Μέσος όρος ηλικίας συνέδρων πρέπει να ήταν τα 45 χρόνια. Δεν έβλεπες, όμως, τη χαρακτηριστική φιγούρα του «κομματόσκυλου». Θα μπορούσε να ήταν επαγγελματικό συνέδριο. Χωρίς τραγούδια, πανό και συνθήματα δεν υπήρχε το look and feel του κόμματος. Ακούς, ας πούμε, ότι ψήφιζαν για τη Μεγάλη Συγκέντρωση Αντιπροσώπων (ΜΕΣΥΑ) και περιμένεις να δεις κάτι από «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Είναι αρκετοί αυτοί που συμμετέχουν εκεί, αλλά μικρή σημασία έχει. Όλοι τον Σταύρο εμπιστεύονται.
Κώστας Γιαννακίδης
protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω