Έχω μια φίλη αναντάμ παπαντάμ Συριζαία από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε 4% και ο σημερινός πρωθυπουργός φορούσε (μέσα στο μπλου τζιν) κάτι μπλουζάκια πόλο με φαρδιές οριζόντιες ρίγες
Αυτή η φίλη μου λοιπόν δεν αδιαφορούσε απλώς για τη Γιουροβίζιον αλλά είχε μεγάλο πρόβλημα αισθητικό και ιδεολογικό.
Τι πανηγυράκι την έλεγε, τι καλλιτεχνικό σκουπίδι, τι συνωμοσία του καπιταλισμού, τι προπαγάνδα του φιλελευθερισμού - νομίζω μεγαλύτερο πολιτικό τραύμα της προκαλούσε η συμμετοχή μας στον διαγωνισμό τραγουδιού παρά η Συμφωνία της Βάρκιζας. Ωστόσο έχω μία υποψία ότι την παρακολουθούσε στα κρυφά, ταμπουρωμένη στο σπίτι της και με κλειστά παντζούρια όπως, στη Χούντα, άκουγαν οι γονείς της Ντόιτσε Βέλε.
Ήταν λοιπόν η πρώτη που με πήρε, μεσα στην κομμουνιστική χαρά, να μου πει τα περί Γιουροβίζιον μαντάτα από τον πρόεδρο της ΕΡΤ Διονύση Τσακνή. Πώς ο Αλέξης Τσίπρας οραματίζεται ότι θα αλλάξει την Ευρώπη; Έτσι ο σύντροφος Τσακνής ευελπιστεί ότι θα αλλάξει τη Γιουροβίζιον. Λάθος! Την οικουμένη ολόκληρη. Διότι, σου λέει, εμείς φέτος στη Στοκχόλμη δεν θα κάνουμε σόου και εκθαμβωτικές εμφανίσεις επί σκηνής που άλλες χώρες ξέρουν να κάνουν καλύτερα. (Τώρα, γιατί η Μολδαβία ή το Αζερμπαϊτζάν - που τις συμμετοχές τους στον διαγωνισμό στήνουν συχνότατα έλληνες σκηνοθέτες και χορογράφοι - έχουν μεγαλύτερη παράδοση στο μουσικοχορευτικό από εμάς δεν γνωρίζω).
Τέλος πάντων, εμείς θα πάμε με κάτι το σοσιαλιστικό, κάτι το χαρούμενο μεν και το ξεσηκωτικό, αλλά που θα μιλάει «για όσα ζει ο ελληνικός λαός με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και για τον αγώνα των προσφύγων, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς στην οικουμένη».
Αυτό το κοινό των Ελλήνων (από άκρα δεξιά μέχρι άκρα αριστερά) σύνδρομο του οικουμενικού φροντιστηρίου που δίνει υπερταχύρυθμα (όσο κρατάει ένα τραγούδι) μαθήματα ανθρωπιάς και φρονήματος δεν θα το καταλάβω ποτέ. Όπως επίσης και την εμμονή της παρούσας κυβέρνησης να χρησιμοποιεί ως ιδεολογική πλατφόρμα αριστεροσύνης μέχρι και τα τρενάκια του λούνα παρκ. Άσε που από την εξίσωση του «ξεσηκωτικού» με τα «σκληρά οικονομικά μέτρα» προκύπτει μόνο το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Αυτά όμως δεν είναι δικό μου πρόβλημα.
Ας σοβαρευτούμε. Ακόμη και στη Φυσική ή τη Χημεία, τα πειράματα εκτελούνται σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως. Με άλλα λόγια, το περιβάλλον αποτυπώνεται και στο περιβαλλόμενο. Και το περιβάλλον, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ένα ξεφάντωμα, ένα προσάναμμα τρελής Αποκριάς και αισθητικής πίστας που όχι απλώς θα πολτοποιήσει αλλά θα γελοιοποιήσει ό,τι διαφορετικό πάει να στηθεί καταμεσίς του.
Και επειδή αναγγέλθηκε ότι θα γίνει απ’ ευθείας ανάθεση φαντασθείτε, για παράδειγμα, έναν Χρήστο Θηβαίο που θα τραγουδάει χαρούμενα (!) για τη φτώχεια και την προσφυγιά, μετά τα παλλόμενα και αλειμμένα με body oil μπούτια μίας Μολδαβής και πριν το επίσης παλλόμενο αποψιλωμένο στέρνο ενός Λιθουανού με γκλίτερ (είναι και πως θα κάτσει η κλήρωση).
Αρκετά έχουν τραβήξει αυτοί οι δύσμοιροι οι πρόσφυγες. Μην τους κάνουμε και γιουροβιζιονικό θέαμα. Και ας μην εκθέσουμε το δράμα τους στη βαθμολογία του «two points».
Με άλλα λόγια, όταν παίζεις ποδόσφαιρο με κανονισμούς μπάσκετ γελάει μαζί σου η κερκίδα. Και στην τελική, είναι πολύ πιο αξιοπρεπής μια καλή αναπαραγωγή της Μπιγιονσέ παρά ένα εξωμήτριο του Μανού Τσάο.
H Likeίστρια
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω