Με τα γεγονότα όπως διαμορφώνονται στη Χώρα μας και στη γηραιά μας Ήπειρο, αρχίζει πια να διαφαίνεται "η νέα Ελλάδα και η νέα Ευρώπη" που εξήγγειλαν διαρκώς, τόσο ο πρώην όσο και ο νυν Πρωθυπουργός
Με τα γεγονότα όπως διαμορφώνονται στη Χώρα μας και στη γηραιά μας Ήπειρο, αρχίζει πια να διαφαίνεται "η νέα Ελλάδα και η νέα Ευρώπη" που εξήγγειλαν διαρκώς, τόσο ο πρώην όσο και ο νυν Πρωθυπουργός.
Άρα λοιπόν, το ελληνικό χρέος δεν είναι το πρόβλημα, είναι το πρόσχημα. Όλοι πια ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί ποτέ, ούτε επιδιώκεται κάτι τέτοιο. Γι' αυτό ακούγαμε να επιμένει η κ. Κριστίν Λανγκάρντ, ότι «αν η Ελλάδα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, τότε η Ευρώπη θα συζητήσει την ελάφρυνση του χρέους της». Γι' αυτό ο κ. Σόϊμπλε διεκήρυττε, ότι: «οι Έλληνες τόσα χρόνια είσαστε στην Ευρώπη και Ευρώπη δεν γίνατε». Και αυτάρεσκα βεβαίωνε, πως: «όταν όλα τελειώσουν, στην Ελλάδα θα μου στήσουν ανδριάντα»!
Να γίνουμε Ευρώπη! Και το επιδιωκόμενο: "η νέα Ελλάδα" μέσα στη διαμορφούμενη πλέον "νέα Ευρώπη". Τι σημαίνει όμως αυτό;
Ο Γιώργος Παπανδρέου πριν παραιτηθεί από την Πρωθυπουργία απεκάλυψε στο Κοινοβούλιο το λόγο που μπαίναμε στην κρίση. Είπε ότι πρέπει η Ελλάδα να αποβυζαντινοποιηθεί και να επιστρέψει στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδος. (Το ίδιο είχε πει και ο ισραηλινός Πρωθυπουργός στον τότε Πρόεδρο της Χώρας μας: «...έχουμε πολλά κοινά μεταξύ μας, εσείς τους αρχαίους σοφούς κι εμείς τους παλαιούς προφήτες»).
Σύμφωνα με τους Δυτικούς, "βυζαντινή νοοτροπία" είναι αυτή που επιτρέπει το θεσμό του Κράτους και της Εκκλησίας να πνίγουν την κοινωνία και να μην την αφήνουν να αναπνεύσει!
Την αποβυζαντινοποίηση του Κράτους την είδαμε να αρχίζει με την αποκέντρωση: χθες "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης", αύριο ακόμα μεγαλύτεροι Δήμοι και Περιφέρειες, μέχρι την πλήρη ανεξαρτητοποίηση των τοπικών κοινωνιών από την Κυβερνητική Διοίκηση. Προφανώς πολυδιάσπαση των σημερινών Κομμάτων και επανένωσή τους σε δύο πόλους (ρεπουμπλικάνοι - δημοκρατικοί) και βεβαίως, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό (όπως και στην γείτονα Χώρα, όπου ο αυριανός της Πρόεδρος Ερντογάν οικοδομεί τη "νέα Τουρκία", όπως λέει. Όλα αυτά σε μια ομοσπονδιοποιημένη Ευρώπη, καταργουμένων φυσικά, των σημερινών εθνικών συνόρων των Κρατών. Ήδη η γηραιά Αλβιόνα με πρόφαση τους άμοιρους μετακινούμενους πληθυσμούς των προσφύγων, άρχισε την αποδόμηση της σημερινής Ευρώπης, ώστε μαζί με την πανίσχυρα υποχθόνια αυστριακή διπλωματία να οικοδομήσουν τη νέα Ευρώπη, απελευθερωμένη από τις δημοκρατικές αυτοδεσμεύσεις της σημερινής.
Οι παραπάνω διαρθρωτικές αλλαγές, πόσο θα νυστερίσουν την κοινωνία και τη νοοτροπία της και πόσο βαθειά θα μπουν στις θεμελιώδεις δομές της, δεν το ξέρω. Όλοι όμως βλέπουμε την ακάθεκτη προσπάθεια όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών χώρων στην Ελλάδα προκειμένου να διαμορφωθεί μια soft πολιτισμική παράδοση (Εκκλησία, Παιδεία, Πολιτισμός) με μια light κοινωνική αντίδραση.
Ιδιαίτερα μας ενδιαφέρει να προβλέψουμε τις επιλογές που έχει μπροστά της η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τόσο μέσα στη Χώρα μας όσο και στην Ευρώπη και σ΄αυτές τις επιλογές μακάρι να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι θεατές.
Πάντως καταλαβαίνουμε ότι "κάτι" αλλάζει στην εκκλησιαστική μας υπόσταση μέσα στο Κράτος μας.
Η Εκκλησία μας, στην περιπέτεια 1945-49 τάχθηκε με το μέρος του μετέπειτα νικητή, οπότε ανέλαβε ρόλο εθνοπατριωτικό και απέκτησε λόγο δημόσιο.
Μετά το 1974 τα πράγματα άλλαξαν.
Απολύτως κανένας πολιτικός χώρος δεν την αξιοποίησε σωστά και όλοι ανεξαιρέτως προσπάθησαν να απαλλαγούν από την παρεμβατικότητά της, αφού κι εμείς, ευχαρίστως και αδιακρίτως «χώναμε την μύτη του παπουτσιού μας» στο Κοινοβούλιο.
Μετά την είσοδό μας στην τότε Ε.Ο.Κ., ο "ευρωσκεπτικισμός" μας κάμφθηκε εύκολα με τα οικονομικά πακέτα, που διόλου δεν στέρησαν τη θαλπωρή τους από την Εκκλησία μας!
Οι Νόμοι που αφαιρούσαν τα προνόμιά μας "έπεφταν βροχή" και στα δημοσιογραφικά συρτάρια στοιβάζονταν "το υλικό" με το οποίο φιμώνονταν ο λόγος μας.
Τεχνηέντως αναγνωρίζονταν μόνο το κοινωνικό μας έργο κι εμείς το προβάλαμε για να αποδεικνύεται η ύπαρξή μας, ενώ το ποιμαντικό μας έργο δεν αποτιμήθηκε ποτέ, γι’ αυτό και έφθινε ως επαγγελματικό!
Ένας επαπειλούμενος χωρισμός επισείονταν πάνω από το κεφάλι μας πάντοτε, με δαμόκλειο σπάθη την απώλεια του μισθού ή της σφραγίδος μας.
Ο λαός μας θεωρεί ακόμα υποψύχρως την Εκκλησία μας ως αναπόσπαστο τμήμα του διεφθαρμένου Κράτους μας. Ακόμα μιλάει για την απαστράπτουσα ενδυμασία μας και την αμύθητη περιουσία μας, απόδειξη της οποίας είναι ...και τα συσσίτια!
Έτσι φτάσαμε μέχρι σήμερα.
Διαισθανόμαστε οι εκκλησιαστικοί ότι "κάτι" αλλάζει γύρω μας και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε επειδή δεν το αντέχουμε. Όχι! ας μην ξεγελιόμαστε, δεν είναι η Αριστερή Κυβέρνηση που μας πολεμά. Από την πληθώρα των αντιεκκλησιαστικών Νόμων (από το αυτόματο διαζύγιο του 1983 μέχρι το πρόσφατο Σύμφωνο Συμβίωσης), φαίνεται ότι ουδέποτε υπήρξαν πολιτικοί χώροι προσκείμενοι στην Εκκλησία (παρά μόνο στις ψευδαισθήσεις μας).
Άραγε σήμερα, ποιός δεν το βλέπει; Μοναδικό ανάχωμα στην πλημμυρίδα που όσο κι αν καθυστερήσει, όμως έρχεται, είναι το προσωπικό κύρος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και το μόνο ενδεδειγμένο για την εποχή ύφος του.
Όμως, η Ευρώπη ζητάει πια δημόσια και επίσημα την αφαίρεση των προνομίων μας, δηλ. την προτεσταντοποίησή μας, όχι με τη δογματική έννοια - Θεός φυλάξοι -, αλλά με την πολιτική. Το πρώτο δείγμα δόθηκε από τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, με την κομψή άρνησή του να ορκισθεί στο ιερό Ευαγγέλιο. Ακολουθούν όσα επεξεργάζονται και νομοθετούνται μέσα σε ασέληνες κοινοβουλευτικές νύχτες από τα διαφόρων κομματικών αποχρώσεων τρωκτικά των Υπουργείων, καθώς αυτά ικανοποιούν παλιές ιδεοληψίες.
Οπότε, ποιο πρόσωπο πρέπει να επιδείξει η Ορθοδοξία ώστε να γίνει αποδεκτή στο νέο αξιακό πίνακα της Ευρώπης;
Το ένα είναι η τακτική του Φαναρίου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήδη έχει συλλάβει τα μηνύματα περί των νέων αξιών που διέπουν το διεθνές περιβάλλον. Και σαν δισχιλιετής κιβωτός προφυλάσσεται από τον κατακλυσμό προκειμένου (με την γνώριμη, αλλά δυστυχώς όχι από όλους κατανοητή), ιερά τακτική του να διαφυλάξει τον πολύτιμο μαργαρίτη του ρόλου του. Ο Πατριάρχης, χωρίς να κρύψει ότι είναι ρωμηός, ποιμαίνει ως οικουμενικός.
Η Ρωσική Εκκλησία, άργησε αλλά το κατάλαβε. Έτσι παρά τους πρότερους δισταγμούς και τις ύστερες επιφυλάξεις, τόλμησε στο αεροδρόμιο της Κούβας το πρώτο βήμα προς την εποχή μας. Αν διεκδικήσει ρόλο με καθαρά εκκλησιολογικά κριτήρια, θα πράξει σωστά.
Όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, εμφανίζεται ως εθνική "ατέγκτοις λόγοις". Ενώ ήδη έχει διανύσει μια επιτυχή ευρωπαϊκή πορεία, δείχνει να μην μπορεί ακόμα να συγχρονίσει το βηματισμό της στην Ευρώπη. Δεν φαίνεται να κατανοούμε γιατί η παλαιά φράση: «σχέσεις Εκκλησίας - Πολιτείας» αντικαταστάθηκε με τη φράση: «σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους»). Το νέο επί θύραις Σύνταγμα θα μας το δείξει ξεκάθαρα, όμως και τραυματικά.
Κι όμως, η Ορθόδοξη ελλαδική Εκκλησία μας έχει τη δυνατότητα να δώσει διέξοδο στις διεθνείς δολιχοδρομίες, αν συλλάβουμε γρήγορα τα μηνύματα των καιρών και τα αξιοποιήσουμε σωστά.
- Η άσκηση της «οικονομίας» της Εκκλησίας, προκειμένου να αναπαύει συνειδήσεις,
- η προσαρμοστικότητά της σε καιρούς και χρόνους «ίνα πάντως τινάς σώσει»,
- ο αποκεντρωτικός χαρακτήρας της Μητροπολιτικής Διοικήσεώς της,
- η αποδοχή της διαφορετικότητας την οποία (όχι με λόγια πάντοτε) αλλά στην εξομολογητική πρακτική (και στην προσφυγική κρίση) καθημερινά αποδεικνύει,
- η άφοβη ανοιχτή διάθεσή της σε κάθε νέο και άγνωστο, είναι στοιχεία που στο σύγχρονο κόσμο φανερώνουν εκπεφρασμένο τον αποβυζαντινισμό της ενώ στην ελληνική κοινωνία δρουν ως αλάτι.
Μπορούμε άνετα να παίξουμε με λέξεις για να μη χάσουμε τον λαό μας εξαιτίας μιας φονταμενταλιστικής ρετσινιάς.
Η διαδικασία αυτή είναι ένας δύσκολος τοκετός, σαν αυτόν που υπαινίχθηκε ο νυχτερινός μαθητής όταν ρώτησε τον Κύριο. Όμως αξίζει τον κόπο να τον επιδιώξουμε με αυτοσυνειδησία της υπεροχικότητος του Ευαγγελίου και της Παραδόσεώς μας, όχι μόνο απέναντι σε αλλόθρησκους αλλά και σε αλλόδοξους.
Στην γειτονική μας Τουρκία, ο ίδιος δύσκολος και αιματηρός τοκετός γεννάει ένα νέο Ισλάμ, με την ελπίδα αυτό να συμβιώσει με την Ευρώπη.
Ως Ορθόδοξη Εκκλησία, πρέπει να αποδείξουμε ένα ιστορικό μας προηγούμενο: ότι μπορούμε να συμβαδίσουμε με αυτό το νέο Ισλάμ (που είτε μας αρέσει είτε όχι κατέκλυσε τη γηραιά Ήπειρο), ώστε να συνταιριαστούμε και με το νέο Βατικανό που μόλις δημιουργήθηκε. Όχι δογματικώς φυσικά (δεν απασχολεί κανέναν κάτι τέτοιο), αλλά λεκτικώς τουλάχιστον (και είμαστε τόσο αμετροεπείς δημόσια οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί)!
Νομίζω ότι τα παραπάνω ερωτήματα χρειάζονται απαντήσεις. Όσο δεν τα συζητάμε θα μας πονούν, επειδή εναγωνίως γυρεύουν λύτρωση και "οι καιροί ου μενετοί". Όσο αργούμε να προτείνουμε επικαιροποιημένη την Ορθόδοξη χριστιανική βιοτή μας, τόσο θα στερούμε τον πλανήτη μας από ένα νέο θαύμα της πίστεώς μας, που τόσο χρειάζεται ο κόσμος.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω