Το προσφυγικό έθιμο του Αγίου Γεωργίου "Ουνάζα" αναβιώνει στο Ρήγιο Διδυμοτείχου

Κάθε 23 του Απριλίου, ημέρα γιορτής του Αγίου Γεωργίου σε πολλά χωριά γιορτάζουν τον Άγιο με πανηγύρια. Στο Ρήγιο Διδυμοτείχου τη μέρα τούτη οι κοπέλες, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του '50, έκαναν το έθιμο Ουνάζα

Κάθε 23 του Απριλίου, ημέρα γιορτής του Αγίου Γεωργίου, σε πολλά χωριά γιορτάζουν τον Άγιο με πανηγύρια.

Στο Ρήγιο Διδυμοτείχου τη μέρα τούτη οι κοπέλες, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του '50, έκαναν το έθιμο Ουνάζα, δηλαδή Δαχτυλίδια.

Οι προετοιμασίες αρχίζουν από την παραμονή της μέρας του Αγίου συν την επόμενη μέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου και τελειώνουν το βράδυ με το τραγούδι του Αϊ Γιώργη «Γιώργη δε πας στην εκκλησιά».

Το μεσημέρι βέβαια όλα τα σπίτια του χωριού έχουν το δικό τους φαγητό «χαψιάρα» που ήταν ρύζι με κρέας αρνιού.

Στα έθιμα του Πάσχα τα περισσότερα χωριά τρέφουνε δύο αρνιά τον Πασχαλιάτη και τον Αηγιωργίτη. Τον Αηγιωργίτη τον σφάζουνε ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου και τον Πασχαλιάτη ανήμερα του Πάσχα. Επίσης, στα περισσότερα χωριά φτιάχνουν το παραδοσιακό φαγητό, κουρμπάνι.

Κάθε χρόνο από την ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου Ρηγίου «ΜΕΓΑ ΖΑΛΟΥΦΙ» τελείται το έθιμο Ουνάζα, δηλαδή Δαχτυλίδια.

Κάθε φορά διαλέγονται δύο γυναίκες, οι οποίες με ένα τσουκάλι πηγαίνουν σε τρία πηγάδια και παίρνουν το αμίλητο νερό.

Ο λόγος που ονομάστηκε αμίλητο νερό είναι, γιατί οι γυναίκες στη διαδρομή δε μιλούν καθόλου. Στο τσουκάλι μέσα τοποθετούν διάφορα χρυσαφικά όπως δαχτυλίδια, σκουλαρίκια κ.τ.λ. Αφού πηγαίνουν στο πηγάδι και παίρνουν το νερό, ύστερα το τοποθετούν κάτω από μια τριανταφυλλιά και το αφήνουν για μια νύχτα μαζί με τα χρυσαφικά. Το πρωί ανήμερα του Αγίου Γεωργίου παίρνουν, μετά την εκκλησία, το τσουκάλι με το αμίλητο νερό και το τοποθετούν στο κέντρο της πλατείας του χωριού.

Εκεί σκεπάζουν το τσουκάλι με μια κουβέρτα κόκκινη μαζί με ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Τα παιδιά τραβούν τα χρυσαφικά από το τσουκάλι και τα κορίτσια απαγγέλλουν κάθε μία ένα στοίχο με ερωτικό περιεχόμενο.

Επειδή τα παλιά χρόνια δε μιλούσαν τα κορίτσια με τα αγόρια, λέγανε το στίχο για να τους τύχει αν αυτοί που αγαπιόντουσαν μπορούσαν να παντρευτούν ή όχι.

Μετά από τους στίχους και αφού τελειώνανε όλα τα δαχτυλίδια αρχίζανε το χορό.

Ξεκινούσαν από το τραγούδι του Αγίου Γεωργίου «Γιώργη μου γιατί δε πας στην εκκλησιά» και μετά όλα τα άλλα τραγούδια σιγά - σιγά μέχρι το βράδυ.