Πασχάλιος Εγκύκλιος Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ, Προς τους ευλογημένους χριστιανούς της επαρχίας μας. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, Χριστὸς Ἀνέστη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΡΑΪΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ και ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Προς τους ευλογημένους χριστιανούς της επαρχίας μας

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἀπὸ τὸ πρωϊνὸ ἐκεῖνο ξημέρωμα τῆς μιᾶς Σαββάτων, διατρέχει τοὺς αἰῶνες τὸ ἄγγελμα τῶν μυροφόρων γυναικῶν ὅτι ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Καὶ χιλιάδες λαοί, φυλὲς καὶ γλῶσσες ἀντιβοοῦν ὅτι: Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως! Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἱστορικὴ γνώση καὶ ἀνάμνηση τοῦ μοναδικοῦ ἐκείνου γεγονότος τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ βίωση καὶ ἐπανάληψη τοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἔτσι κι ἐμεῖς ἀπόψε, «ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον». Ὁ Ἰησοῦς καὶ ἡ ἀνάσταση εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ἰσχυρὸ θεμέλιο οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἑδράζεται ἡ πίστη μας. Ἡ πίστη ποὺ νίκησε τὸν κόσμο καὶ ἡ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος». Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τὴν ἐγγύηση ὅτι οἱ νεκροὶ κάποτε θὰ ἀναστηθοῦν, ἀλλὰ καὶ οἱ ζωντανοὶ ἀξίζει νὰ ζοῦμε. Ὁ θάνατος νικήθηκε καὶ ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας μας εἶναι βέβαιη.

Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του ὁ Χριστός, πορεύεται διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Πάθους πρὸς τὴν Ἀνάσταση. Γι ́αὐτὸ ἦρθε, γιὰ νὰ πεθάνει καὶ νὰ ἀναστηθεῖ. Κατηγορηματικὰ διεκήρυξε στὴ Μάρθα, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή· ὅποιος πιστεύει σὲ μένα, θὰ ζεῖ καὶ μετὰ τὸ θάνατό του· κι ὅποιος ζεῖ καὶ μὲ ἐμπιστεύεται, αὐτὸς δὲν θὰ πεθάνει ποτέ». Ποιὸς ἄλλος ποροῦσε νὰ μιλήσει μὲ τέτοιο κῦρος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, δηλ, τὸ Θεό; Ἡ ἠθικὴ τελειότητα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ ἐμφαντικὸ «ἐγώ», εἶναι ποὺ μαρτυροῦν τὴν θεότητά του καὶ ἡ θεότητα αὐτὴ ἐγγυᾶται τὴν ἀκλόνητη ἀλήθεια τῶν λόγων του. Καλούμεθα οἱ Χριστιανοί, νὰ δεχτοῦμε τὰ λόγια του, νὰ πλησιάσουμε μὲ ἐμπιστοσύνη τὰ γεγονότα τοῦ βίου του, νὰ ἐρευνήσουμε ὅσα εἶναι ἐφικτὸ νὰ ἐρευνηθοῦν καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ὅσα ὑπερβαίνουν τὸ μυαλό μας, νὰ τὰ πιστεύσουμε καὶ νὰ τὰ ὁμολογήσουμε. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς, ὅταν βεβαιώνει ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή, ρωτάει τὴν Μάρθα: «πιστεύεις τοῦτο;». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ γνωρίσουμε τὴν θεία ἀλήθεια, παρὰ ἡ πίστη. Τὸν Χριστὸ νὰ ἀνασταίνεται δὲν τὸν εἶδε ἀπολύτως κανείς· ὁ Θεὸς ἐπειδὴ ὑπάρχει, κρύβεται. Δὲν ἀνακαλύπτεται μὲ νόμους φυσικῆς τάξεως, ἀλλὰ ἀποκαλύπτεται ὅταν θέλει, σὲ ὅποιους θέλει, μόνο μέσῳ τῆς πίστεως. Χωρὶς πίστη δὲν κατανοῦμε τὶς θείες ἀλήθειες, οὔτε βλέπουμε τὰ θαύματα.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει κήρυγμα, δὲν ὑπάρχει ἀρετή, οὔτε δικαιοσύνη οὔτε ἀγάπη οὔτε ἁγιότητα. Ὅλα αὐτά, χωρὶς τὴν ἀνάσταση εἶναι ἔννοιες ἀνθρώπινες καὶ πολὺ σχετικές. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὸ κήρυγμά μας εἶναι κενὸ καὶ ἡ πίστη μας εἶναι ἄδεια». Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ ἡ ἀνάστασή του βεβαιώθηκε «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις». Οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ὁ Θωμᾶς, οἱ Ἀπόστολοι, ἡ μεταστροφὴ τοῦ Παύλου, ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων, ἡ ἄσκηση τῶν ὁσίων, ὁ κόπος τῶν δικαίων, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἀποδείξεις τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος ποὺ βιώνεται λατρευτικὰ στὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐπιμένει νὰ εἶναι οἱ σκέψεις μας στραμμένες στὰ οὐράνια, ὄχι στὰ γήϊνα πράγματα, ἐπειδὴ ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δικαιώνει τὴν ὑπάρξή μας, τόσο τὴν πνευματικὴ ὅσο καὶ τὴν ὑλική. Στὴν ἀνάσταση ἐκπληρώνονται οἱ βαθύτεροι πόθοι μας, ἡ νοσταλγία μας γιὰ τὴν αἰωνιότητα καὶ ὁ ἀγώνας μας γιὰ ἠθικὴ τελειότητα. Στὴν ἀνάσταση βρίσκει τὸν μισθὸ τῶν κόπων του καὶ τὸ ὑλικό μας σῶμα. Ἡ ἀνάσταση διώχνει τὸ φόβο τοῦ θανάτου ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ νόμου τῆς φθορᾶς. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀνάστασή του συνανέστησε καὶ τὴν πεσμένη φύση μας καὶ ἤδη τὰ πάντα, ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ κόσμος, δυνάμει τῆς ἀναστάσεως, βρίσκονται σὲ μιὰ ἀνοδικὴ πορεία πρὸς τὸ Θεό. Εἴτε τὸ καταλαβαίνουμε εἴτε ὄχι, ἐκπληρώνεται τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου. Μὲ τὴν ἀνάστασή του ὁ Χριστός, χάρισε σὲ ὅλους μας τὴν ἀθανασία. Ὅλοι θὰ ἀναστηθοῦμε κάποτε, αὐτὸ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς καὶ ἀδιάψευστο δεδομένο. Καὶ ὅλοι ἀνεξαίρετα οἱ ἀναστημένοι θὰ ἔχουμε θέση στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἡ ποιότητα τῆς θέσεώς μας, ὅμως, δὲν θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ Χριστό, ἀλλὰ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Γι’ αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ πιστεύουμε στὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως «πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν». Μιλᾶμε μὲ τὸ βίο μας καὶ τὴ διαγωγή μας στὴν κοινωνία. Ὑπομένουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι δὲν φτάνουμε στὴν ἀνάσταση, παρὰ μόνο μέσῳ τῆς θλίψεως τοῦ σταυροῦ. Ἄγνωστο εἶναι τί μᾶς περιμένει στὴ ζωή, ὅμως ἐμεῖς δὲν ξαφνιαζόμαστε ἀπὸ τίποτε. Ἐμεῖς «λατρεύουμε τὸν ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ περιμένουμε νὰ κατεβεῖ δοξασμένος ὁ Υἱός του, ποὺ ἐκεῖνος τὸν ἀνέστησε, ὁ Ἰησοῦς, ποὺ θὰ μᾶς γλιτώσει ἀπὸ τὴν ἐπερχόμενη θεϊκὴ ὀργή».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου,

Οἱ Ἕλληνες ξυπνήσαμε στὸν κόσμο· ἔπειτα ξυπνήσαμε στὴν ἱστορία. Τὸ Εὐαγγέλιο ἀπαιτεῖ ἀπὸ μᾶς ἕνα τρίτο ξύπνημα στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἀναστέλλονται καὶ ὁ κόσμος καὶ ἡ ἱστορία. Καταλαβαίνετε τί θέλω ὡς Ἐπίσκοπός σας νὰ σᾶς πῶ! Χρειάζεται νὰ κάνουμε ἕνα τρομακτικὸ ἅλμα. Νὰ μὴν ὑποχωρήσουμε μπροστὰ στὴν ἀνάγκη αὐτή. Ἂν ὑποχωρήσουμε θὰ βυθιστοῦμε στὴ λησμονιὰ τῆς ἱστορίας, ἀναμένοντας τὸ μέλλον της (ποὺ εἶναι βέβαιο ὡς πολιτισμικὴ ἢ φυσικὴ καταστροφή) ἢ θὰ ἐπιστρέψουμε στὸν παγανισμό. Ὅμως ἀκόμα μποροῦμε νὰ διανοίξουμε τὸ πνεῦμα μας στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ σκότος τοῦ Ἅδη καὶ τὸ σῶμα μας ἀπὸ τὴ φθορά, δηλαδή, νὰ σωθεῖ ὁ ἑλληνισμὸς ἀπὸ τὴ νομοτελειακή του πορεία. Ἐξάλλου τὸ θαῦμα ἦταν γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, σύμφυτο μὲ τὴν Ἱστορία μας. Τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως πάλι, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀναζήτηση γιὰ τὴν συνέχειά μας.

Ἀδελφοί, Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος