Εκδήλωση τιμής και μνήμης στο Σουφλί

Η Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ οργάνωσε εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους 8 πατριώτες αγωνιστές που εκτέλεσαν οι Ναζί κατακτητές τον Ιούνιο του 1944 στο Σουφλί. Οι 8 εκτελεσμένοι στην πλατεία του Σουφλίου

Η Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ οργάνωσε εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους 8 πατριώτες αγωνιστές που εκτέλεσαν οι Ναζί κατακτητές τον Ιούνιο του 1944 στο Σουφλί.

Οι 8 εκτελεσμένοι στην πλατεία του Σουφλίου: Αλεξανδρίδης Απόστολος, Ασλανίδης Ιωάννης, Ιωαννίδης Γεώργιος, Καλέτσος Αλέξανδρος, Καρακατσάνης Θωμάς (ετών 17), Μιχαηλίδης Ανέστης, Παπούτσας Βασίλειος, Τσεπετσεκλής Στρατής.

Στην εκδήλωση που έγινε στην πλατεία του Σουφλίου την Κυριακή 26 Ιούνη 2016 το απόγευμα, μίλησε ο Βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Δελής.

Στην ομιλία του ο βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε:

Τέτοιες μέρες, πριν από 72 χρόνια, εδώ στο Σουφλί, στο κέντρο της πόλης και σε δημόσια θέα, 8 πατριώτες αγωνιστές δολοφονούνταν από τους ναζί κατακτητές.

Ανάμεσα στους 8 πατριώτες κι ο μικρός Θωμάς Καρακατσάνης από την Καβησσό, αμούστακο παλικαράκι που πάνω του ο ναζισμός έβγαλε όλο του το μίσος και την κτηνωδία, σκοτώνοντάς τον, αν και αρχικά βγήκε σώος από την εκτέλεση.

Γι’ αυτούς τους συμπατριώτες μας συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να τιμήσουμε τη δική τους θυσία, για να κρατήσουμε τη φλόγα της λαϊκής μνήμης ζωντανή, πραγματοποιούμε τη σημερινή εκδήλωση, για να βγάζει ο λαός τα δικά του σωστά συμπεράσματα οργανώνει το ΚΚΕ τέτοιες εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα στα πλαίσια του γιορτασμού των 100 χρόνων του, που το βρίσκουν πιο νέο από ποτέ απέναντι στο γερασμένο και σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Χρωστάμε πολλά στην ηρωική γενιά της αθάνατης εθνικής μας αντίστασης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δεν λύγισαν στα πέτρινα χρόνια του ναζισμού - φασισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έδωσαν τη μάχη στις πόλεις και τα χωριά, στα άπαρτα βουνά με το όπλο στο χέρι, όπως και στα χρόνια της ένοπλης ταξικής πάλης ενάντια στην επίθεση που εξαπέλυσαν συντονισμένες όλες οι εγχώριες αντιδραστικές δυνάμεις, μαζί με την βρετανική και αμερικάνικη ιμπεριαλιστική συμμαχία τους, ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Χρωστάμε πολλά στους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.

Τιμή και δόξα αιώνια στους εκτελεσμένους από τους Ναζί.

Τιμή και δόξα αιώνια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!

Μια υπόσχεση σας δίνουμε:

Ακριβοί μας,
Κι αν φύγατε, δεν θα σας πάρει η λήθη!
Χιλιάδες θ’ ανασταίνεστε φορές!
Γιατί το αίμα απ’ τα δικά σας στήθη,
Σ’ άλλων ανθρώπων χύθηκε ζωές!
Κάθε τους νίκη είναι και δική σας!
Κάθε τους σκέψη πώς να σας μιμηθούν!
Ήσυχα τώρα πια αναπαυτείτε,
Κι αυτοί που μένουν πίσω δεν θα νικηθούν!

Στην συνέχεια έγινε πορεία και κατάθεση στεφάνου, στο χώρο της εκτέλεσης από την Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ, την ΚΝΕ και το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ.

Ολόκληρη η ομιλία του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή

Τέτοιες μέρες, πριν από 72 χρόνια, εδώ στο Σουφλί, στο κέντρο της πόλης και σε δημόσια θέα, 8 πατριώτες αγωνιστές δολοφονούνταν από τους ναζί κατακτητές.

Ανάμεσα στους 8 πατριώτες κι ο μικρός Θωμάς Καρακατσάνης από την Καβησσό, αμούστακο παλικαράκι που πάνω του ο ναζισμός έβγαλε όλο του το μίσος και την κτηνωδία, σκοτώνοντάς τον, αν και αρχικά βγήκε σώος από την εκτέλεση.

Γι’ αυτούς τους συμπατριώτες μας συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να τιμήσουμε τη δική τους θυσία, για να κρατήσουμε τη φλόγα της λαϊκής μνήμης ζωντανή, πραγματοποιούμε τη σημερινή εκδήλωση, για να βγάζει ο λαός τα δικά του σωστά συμπεράσματα οργανώνει το ΚΚΕ τέτοιες εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα στα πλαίσια του γιορτασμού των 100 χρόνων του, που το βρίσκουν πιο νέο από ποτέ απέναντι στο γερασμένο και σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Στο έμπα του καλοκαιριού του 1944 είναι φανερό πια ότι η ναζιστική πολεμική μηχανή είναι η μεγάλη ηττημένη στο Ανατολικό Μέτωπο, στην άγρια αναμέτρησή της με τους υπερασπιστές της σοσιαλιστικής πατρίδας, στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Κόκκινος Στρατός περνά στην αντεπίθεση, επελαύνει και οι Ναζί υποχωρούν παντού.

Το αντιστασιακό κίνημα που θεριεύει σε όλη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και στη χώρα μας - ιδιαίτερα μετά την αποφασιστική μάχη του Στάλινγκραντ και τη στρατηγικής σημασίας εκεί ήττα του ναζισμού - αναπτύσσεται ραγδαία και από την άνοιξη του 1944 το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έχουν ήδη απελευθερώσει τα 2/3 της χώρας.

Στον Έβρο, που λόγω της στρατηγικής του θέσης αποτελεί γερμανική ζώνη κατοχής, το ίδιο, οι οργανώσεις του ΕΑΜ μαζικοποιούνται θεαματικά.

Απ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά του Έβρου νέοι μαχητές και μαχήτριες με το ντουφέκι στο χέρι ρίχνονται στον ένοπλο αγώνα ενάντια στον κατακτητή.

Στην περιοχή μας συγκροτείται και δρα το θρυλικό 81ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και με τα τρία Τάγματά του και τους 9 Λόχους του συγκρούεται καθημερινά με τους κατακτητές που μετρούν απώλειες.

Οι ελασίτες αντάρτες ανατινάζουν τις σιδηροδρομικές γέφυρες στα Δίκαια και στα Λουτρά και διακόπτουν την τροφοδοσία της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας με το πολύτιμο χρώμιο από την Τουρκία.

Η απάντηση των ναζιστών στις λαϊκές νίκες, στη λαϊκή ανάταση που ενσαρκώνει το ΕΑΜ είναι η τρομοκρατία των εκτελέσεων. Το πληγωμένο ναζιστικό τέρας δε γνωρίζει πια όρια.

Το 1944 είναι η χρονιά των μαζικών εκτεταμένων εκτελέσεων και σφαγών σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες είναι οι νεκροί εκτελεσμένοι από τους ναζί και φασίστες ιταλούς και βούλγαρους, από την Καισαριανή ως το Δίστομο κι από την Κρήτη ως τον Έβρο. Τέτοια είναι και η εκτέλεση των 8 πατριωτών εδώ στο Σουφλί στα τέλη του Ιούνη 1944.

Αυτό το πολύτιμο φορτίο της λαϊκής ιστορικής μνήμης έρχονται να προστατέψουν και να αναδείξουν εκδηλώσεις σαν τη σημερινή που οργανώνει το Κόμμα μας.

Για να τιμήσουμε τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια και υψώθηκαν σε πραγματικούς ήρωες μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ.

Για να διδάσκονται και να εμπνέονται οι νεότερες γενιές από κείνη τη δρακογενιά του 40.

Για να θυμάται πάντα ο λαός ότι όποτε αποφασίζει μόνος του να σώσει τον εαυτό του, κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει, όσο δυνατός κι αν φαντάζει.

Για το χρέος και την ανάγκη που έχουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία να μάθουν όλη την αλήθεια για την ιστορία, για το μεγάλο ηρωικό αγώνα του λαού μας και τις θυσίες του ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, να μάθουν για τις νίκες και τις ήττες, για το ρόλο που έπαιξαν η αστική τάξη και τα κόμματά της.

Για να παίρνουν απάντηση οι παραχαράκτες, διαστρεβλωτές της ιστορίας –αστοί και οπορτουνιστές- που τη φέρνουν στα μέτρα των εκμεταλλευτών του λαού, όπως κάνει η ΕΕ που - επίσημα, ξεδιάντροπα - εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό προσβάλλοντας ωμά τους αγώνες και τη μνήμη εκατομμυρίων κομμουνιστών αγωνιστών και θυμάτων του ναζισμού - φασισμού.

Το λαό και τους σημερινούς του αγώνες φοβούνται και ξορκίζουν, γι’ αυτό προσπαθούν να σβήσουν τη θετική ιστορική του πείρα, γι’ αυτό καλλιεργούν τη μοιρολατρία.

Τις πομπές της δικής τους τάξης - της αστικής - εκείνη την εποχή προσπαθούν να κρύψουν και να δικαιολογήσουν, γι’ αυτό συκοφαντούν ή αποσιωπούν το ρόλο του ΕΑΜ που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της εργατικής τάξης και του Κόμματός της, του ΚΚΕ.

Αλήθεια, τι έκαναν τότε οι αστικές πολιτικές δυνάμεις - πολιτικοί πρόγονοι των σημερινών κομμάτων - και η ντόπια ολιγαρχία του πλούτου όταν ο λαός στέναζε κάτω από τη μπότα του φασίστα κατακτητή, μα εύρισκε τη δύναμη και μέσα από το ΕΑΜ πάλευε ενάντιά του;

Άλλοι, αρπάζοντας και το κρατικό θησαυροφυλάκιο , κατέφυγαν στην Αίγυπτο και τη ζεστή αγκαλιά του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, άλλοι λούφαξαν περιμένοντας να δουν πού πάνε τα πράγματα, και άλλοι συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή στελεχώνοντας δοσιλογικές κυβερνήσεις, οργανώνοντας αντικομουνιστικές συμμορίες χιτών και γερμανοτσολιάδων και κάνοντας χρυσοφόρες μπίζνες με τους κατακτητές.

Η κάθε μερίδα της αστικής τάξης διάλεγε πλευρά ανάλογα με τα συμφέροντά της και τα συμφέροντά της τα βάφτιζε κι εθνικά, όπως το συνηθίζει.

Κι όλοι αυτοί μαζί καλούσαν τότε το λαό να κάνει υπομονή, να κάτσει φρόνιμα, γιατί ο αντίπαλος ήταν πολύ δυνατός κι η χώρα μας μικρή, όπως ήταν οι ίδιοι όλοι αυτοί που ρίχτηκαν με μίσος ενάντια στο εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 30 όπως κι εδώ στο Σουφλί με τους ηρωικούς αγώνες των μεταξεργατριών.

Τη φοβούνται πάντα την οργάνωση του λαού κι όλοι μαζί την αντιμάχονται.

Η πρωτοβουλία, δηλαδή, του ΚΚΕ για την οργάνωση της λαϊκής αντίστασης δεν αντιμετώπιζε μόνο την άγρια τρομοκρατία των κατακτητών, αλλά και την αντίδραση των αστικών κομμάτων και της πλουτοκρατίας που καλλιεργούσαν την υποταγή και τη μοιρολατρία.

Σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και παραμερίζοντας το πολιτικό της προσωπικό, το ΕΑΜ απέδειξε ότι - η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, τα λαϊκά

στρώματα των πόλεων - ο λαός δηλαδή όταν είναι οργανωμένος και αποφασισμένος αναδεικνύεται στο μεγάλο πρωταγωνιστή της Ιστορίας.

Αυτό το μεγάλο και θρυλικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, που ιδρύθηκε στις 27 Σεπτέμβρη 1941 ήταν που συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού στον αγώνα κατά της τριπλής κατοχής από τη ναζιστική Γερμανία, τις φασιστικές Ιταλία και Βουλγαρία.

Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα.

Δημιούργησε φύτρα λαϊκής εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές.

Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική δημιουργία.

Στις εκλογές σε συνθήκες Κατοχής για την εκλογή του Εθνικού Συμβουλίου της ΠΕΕΑ ψήφισαν για πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία οι γυναίκες και οι νέοι από 18 χρόνων.

Χάρη στους αγώνες του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας εργάτης από την Ελλάδα να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση όσους είχαν συλλάβει ως ομήρους.

Δεν στάλθηκε κανένας Έλληνας να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο ΕΛΑΣ καθήλωσε από 8 έως 12 μεραρχίες του εχθρού προξενώντας τεράστιες απώλειες στα στρατεύματα Κατοχής.

Την άνοιξη του 1944 είχε ήδη απελευθερώσει τα 2/3 της χώρας.

Όλοι οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες είμαστε υπερήφανοι που το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, ο καθοδηγητής και ο κύριος αιμοδότης του ΕΑΜ.

Αν και βαριά πληγωμένο το ΚΚΕ από τις διώξεις της μεταξικής δικτατορίας, με τον γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής Νίκο Ζαχαριάδη και εκατοντάδες πρωτοπόρα στελέχη του παραδομένα από τις αστικές κυβερνήσεις στις δυνάμεις Κατοχής, βρήκε τη δύναμη να σαλπίσει προσκλητήριο λαϊκής αγωνιστικής ανάτασης και να διαμορφώσει με τη δράση του στις πιο δύσκολες συνθήκες τους όρους για να πάρει σάρκα και οστά, να υψωθεί η λαϊκή αντίσταση.

Όσο για τα «περί εθνικής ενότητας και ομοψυχίας στους δύσκολους καιρούς» που παπαγαλίζει η αστική ιδεολογία, αρκούν τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα για να αποδείξουν ότι σε μια ταξική κοινωνία καμιά εθνική ενότητα, καμιά εθνική ομοψυχία δεν μπορεί να υπάρξει, αφού τα ταξικά συμφέροντα των εκμεταλλευτών είναι διαμετρικά αντίθετα από τα ταξικά συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και σε ειρηνικούς και σε πολεμικούς καιρούς κι ότι αυτή η προπαγάνδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της, είναι το δόλωμα για να εξαπατούν τους εργαζόμενους και να τους κρατούν δεμένους στο άρμα της πολιτικής που συντρίβει τα δικαιώματά τους.

Από εδώ πηγάζει και ο αυτοτελής ιδεολογικοπολιτικός και οργανωτικός ρόλος ενός κομμουνιστικού κόμματος και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου.

Γιατί όταν, ως ΚΚΕ, αποτιμούμε και όταν τιμούμε την ιστορία του εργατικού-λαϊκού, κινήματος, οφείλουμε να εκπληρώνουμε κι ένα ακόμα πολύτιμο καθήκον.

Να βγαίνουν τα σωστά συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης σήμερα, αποφεύγοντας φυσικά τις μηχανιστικές ιστορικές μεταφορές και σχηματοποιήσεις.

Ο ηρωικός αγώνας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, του Δεκέμβρη του 1944 και η εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1946 – 1949 αποτελούν κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας που σφράγισε την ελληνική Ιστορία στον 20ό αιώνα.

Αποτέλεσαν και αποτελούν ορόσημο και απόδειξη ότι τη μεγάλη επαναστατική και πρωτοπόρα δύναμη του καιρού μας αποτελεί η εργατική τάξη και το επαναστατικό κόμμα της.

Ο ανυπέρβλητος, μαζικός λαϊκός ηρωισμός, η τεράστια προσφορά στις μετέπειτα κατακτήσεις, όπως και τα λάθη που δυσκόλεψαν αυτόν τον ηρωικό λαϊκό αγώνα να φτάσει στην τελική νίκη με την κατάκτηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, αποτελούν σήμερα πηγή έμπνευσης, διδαγμάτων και συμπερασμάτων.

Το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη λαϊκή νίκη ώστε να δικαιωθούν οι μεγάλες θυσίες και προσδοκίες του λαού, καθώς ηττήθηκαν μετά την απελευθέρωση από τις απροκάλυπτες επεμβάσεις του βρετανικού και αργότερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο πλευρό της αστικής τάξης της Ελλάδας.

Αυτή η ακριβοπληρωμένη πείρα του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας είναι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η εθνικοαπελευθερωτική πάλη των εκμεταλλευομένων πρέπει να διεξάγεται ξέχωρα από τους εκμεταλλευτές τους και να αποσκοπεί στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, ο βαρύς φόρος αίματος τοκίζεται προς όφελος της ανανέωσης της αστικής εξουσίας και της ταξικής εκμετάλλευσης.

Γι’ αυτό όσοι μιλούν, σήμερα, στο όνομα της ηρωικής πάλης του ΕΑΜ, αρνούμενοι να βγάλουν συμπεράσματα από την κατάληξη αυτής της πάλης, στο βαθμό που δε συνδέθηκε με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, εξ αντικειμένου «πετάνε» και χαραμίζουν την αιματοβαμμένη πείρα του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος και προετοιμάζουν νέες σφαγές του.

Σήμερα, τις υποθέσεις της αστικής τάξης, τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος, όλα αυτά τα έχει αναλάβει μια κυβέρνηση – η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μιλά μάλιστα και στο όνομα της αριστεράς και των αγώνων της.

Έχοντας ψηφίσει και εφαρμόζοντας ήδη με σπουδή το 3ο μνημόνιο των νέων μέτρων εξαθλίωσης του λαού, ανοιχτά καλεί το λαό να συμβιβαστεί με τη φτώχεια, να δεχτεί τη λογική του μικρότερου κακού, να συμμορφωθεί στο ρεαλισμό της υποταγής.

Αυτοί που δίνουν όρκους πίστης στον ιμπεριαλισμό και τις ενώσεις του, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αυτοί που κάνουν τεμενάδες στο κεφάλαιο, αυτοί που αναλαμβάνουν να συνεχίσουν το τσάκισμα του λαού για να σωθούν τα καπιταλιστικά κέρδη, με περίσσιο θράσος, επικαλούνται τους αγώνες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Οι αριστερές κυβερνητικές μάσκες όμως δεν πρέπει να ξεγελάσουν κανέναν!

Άλλωστε,

Τα συγχαρητήρια των βιομηχάνων, των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, αλλά και του Ντάισελμπλουμ ακόμα και του Σόιμπλε δείχνουν καθαρά ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξυπηρετεί πολλαπλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου αυτήν την περίοδο.

Προωθεί σκληρά αντεργατικά μέτρα με πολύ μικρότερη, λαϊκή αντίσταση απ’ αυτήν που θα συναντούσε μια κυβέρνηση, για παράδειγμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Συμβάλλει στον αφοπλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο με τη δράση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και με την απογοήτευση κάποιων τμημάτων εργαζομένων.

Τμημάτων, που, αφού παρασύρθηκαν απ’ το εμπόριο κάλπικης ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης περιόδου, τώρα οδηγούνται στο λαθεμένο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση.

Στους εγχώριους και ξένους μονοπωλιακούς ομίλους, επίσης, διασφαλίζει προκλητικούς προνομιακούς όρους για την εκμετάλλευση της κρατικής περιουσίας, όπως είναι το νέο υπέρ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, με τα περιφερειακά αεροδρόμια, τα λιμάνια και άλλα που ακολουθούν.

Στις σημερινές συνθήκες, επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κατάλληλη αστική επιλογή, για να προχωρήσει η βρώμικη δουλειά, της ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων.

Η διάψευση, όμως, των προσδοκιών από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν πρέπει να επιτρέψουμε -όσο εξαρτάται από εμάς- να μετατραπεί σε λαϊκή απογοήτευση, αναδίπλωση και μοιρολατρία.

Ούτε φυσικά να οδηγήσει στην αθώωση δυνάμεων, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που αναζητούν δικαίωση για την αντιλαϊκή πολιτική που εδώ και χρόνια υλοποιούν και στηρίζουν.

Το σωστό συμπέρασμα οφείλει να οδηγεί και στη σωστή επιλογή, στη μόνη σήμερα οδό της υπεράσπισης και σωτηρίας του λαού μας.

Κι αυτή η επιλογή είναι για το τώρα, για το σήμερα, όχι για το μακρινό μέλλον! Επείγουσα ανάγκη του σήμερα είναι ο λαός, απέναντι σε παλιούς και νέους εκβιασμούς κι αυταπάτες, ν’ αντιτάξει την οργάνωση της πάλης του, να συμβάλει στην ανασύνταξη του κινήματος του, να δυναμώσει την κοινωνική λαϊκή του συμμαχία, με κατεύθυνση από την άμεση αγωνιστική παρεμπόδιση των επιλογών του κεφαλαίου μέχρι την οριστική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας μέσα από την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου.

Να γιατί είναι σήμερα ιστορική και επείγουσα αναγκαιότητα του σήμερα το δυνάμωμα του ΚΚΕ παντού για την υλοποίηση της πολιτικής του πρότασης, της μόνης πρότασης που είναι πραγματικά υπέρ του λαού.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να στοχοποιηθεί μαζικά από τα λαϊκά στρώματα ο ίδιος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ως ο πραγματικός αντίπαλος κι όχι

κάποια πρόσωπα ή το πολύ πολύ κάποια φθαρμένα αστικά κόμματα, πρέπει, δηλαδή, οι εργαζόμενοι να μη σκοντάφτουν τους σκοπέλους ούτε να πέφτουν στις παγίδες, που δημιουργεί η συνεχόμενη τα τελευταία χρόνια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και οι ελιγμοί του συστήματος μέσω της εναλλαγής κομμάτων και προσώπων σε διάφορους ρόλους.

Τα πανηγύρια της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δε λένε να σταματήσουν! «Πέρασαν τα δύσκολα», λένε, κι έρχεται η ανάπτυξη που αν και καπιταλιστική θα είναι δίκαιη.

Τι κι αν η πολιτική τους κόστισε και κοστίζει ένα βουνό από φόρους, περικοπές, ανατροπές σε κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμούς κι άλλα μέτρα που θα προστεθούν σε αυτά που ήδη υλοποιούνται και θα σημαδέψουν τη ζωή μας για πολλά χρόνια;

Το παραμύθι είναι παλιό και κυκλοφορεί με διάφορους τίτλους όπως «Ισχυρή Ελλάδα», «Επανίδρυση του κράτους», «Success Story» κ.ά. Ο βασικός πυρήνας της αφήγησης στην ουσία ο ίδιος: Πάντοτε ο λαός καλείται άμεσα να κάνει θυσίες, με την υπόσχεση ότι αυτές θα είναι προσωρινές και θα συμβάλουν στην αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη συνέχεια, θα διασφαλίσει την ευημερία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων στο ορατό μέλλον.

«Γυρίζουμε σελίδα», βεβαιώνει ο Τσίπρας. Προχωράμε στη «δίκαιη ανάπτυξη», για όλους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Η νέα κυβερνητική προπαγάνδα προσφέρεται για να γελάσει κάθε πικραμένος. Όμως οι τραγικές συνέπειες της πολιτικής δεν αφήνουν περιθώριο για γέλια.

Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το μνημόνιο που ψήφισαν όλοι μαζί προβλέπεται ότι για την εκταμίευση κάθε δόσης απαιτούνται και νέα μέτρα που θα αφαιρούν εισόδημα και δικαιώματα από τις λαϊκές οικογένειες.

Με την ανάπτυξη που προπαγανδίζουν θα επαναφέρουν, μήπως, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που τα ανέβασαν στα 67 και βάλε;

Θα αποκαταστήσουν, μήπως, τις συντάξεις που τις έχουν κατακρεουργήσει;

Θα καταργήσουν, μήπως, την άγρια φορολεηλασία των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων;

Ή μήπως, θα φορολογήσουν το μεγάλο κεφάλαιο το οποίο συνεχίζουν να το μπουκώνουν με προκλητικές φοροαπαλλαγές και άλλα προνόμια;

Οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες μετρούν μεγάλες, αιματηρές απώλειες από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Ο κατώτερος μισθός έχει ήδη κατέβει στα 586 ευρώ μεικτά από τα 751 ευρώ πριν το 2012.

Ο ένας στους δύο Έλληνες οφείλει πλέον στην εφορία. Από τους 137 χιλιάδες που είχαν ενταχθεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων, οι 54 χιλιάδες δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν.

Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν οδήγησε σε ανάκτηση ενός μέρους των προηγούμενων απωλειών, αλλά φόρτωσε και φορτώνει το λαό με ασήκωτα νέα βάρη. Η ανάπτυξη των άδικων έμμεσων φόρων (ιδιαίτερα του ΦΠΑ), η μείωση του αφορολόγητου ορίου, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση των επικουρικών συντάξεων, η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι η πρώτη γεύση από τη νέα «αριστερή» διαχείριση.

Την ίδια περίοδο, είχαμε έξοδο από τη χώρα χρηματικού κεφαλαίου 140 δισ. ευρώ και οι εφοπλιστές πληρώνουν για ετήσιους φόρους τα ναύλα 2 - 3 ημερών. Συνολικά, το μονοπωλιακό κεφάλαιο συνεισφέρει λιγότερα από 5% στα ετήσια φορολογικά έσοδα.

Η συγκεκριμένη πολιτική δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Οι βασικές κατευθύνσεις της εφαρμόζονται σ’ όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, χαράχτηκαν πολύ πριν από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 2009 και δεν αφορούν μόνο τα υπερχρεωμένα κράτη, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Ιταλίας.

Προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι να εφαρμοστούν στο ακέραιο οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι, να ψηφιστούν κι άλλοι, να δοθούν νέα προνόμια στο κεφάλαιο, που θα βγουν από το ξεζούμισμα των λαϊκών νοικοκυριών. Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει «ανάπτυξη» για όλους. Αντίθετα, οι επενδύσεις θα πατήσουν πάνω στην πάμφθηνη εργατική δύναμη, τα ισοπεδωμένα δικαιώματα, τον εκτοπισμό μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, που θα επιταχυνθεί από τα μέτρα που ψηφίστηκαν. Δε θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας.

Γι’ αυτό, άλλωστε, ψηφίστηκε κι ο «αυτόματος κόφτης», προκειμένου να παίρνονται απευθείας μέτρα, όταν η καπιταλιστική οικονομία δεν πιάνει τους στόχους της.

Από το λαό θα ζητάνε ολοένα και περισσότερα, για να διαφυλαχτούν τα πλεονάσματα, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και η ανάκαμψη των κερδών τους. Το πολύ - πολύ να δοθούν ορισμένα επιδόματα και παροχές ελεημοσύνης για την πιο ακραία φτώχεια, ελάχιστα σε σύγκριση μ’ αυτά που θα έχουν καταληστευτεί από την αντιλαϊκή λαίλαπα.

Το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι το ίδιο απατηλό όσο τα προηγούμενα.

Το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όμως έχει κι άλλα αποκρουστικά και επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Εκτός από τη φτώχεια και την ανεργία σπέρνει και πολέμους όπου γης.

Οι χιλιάδες κατατρεγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες το μαρτυρούν κι η χώρα μας γίνεται το θέατρο αυτού του δράματος που το δημιουργούν οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία.

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή καταδίκασε την πολιτική της ΕΕ στο μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα, ως τη βασική αιτία του εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών σε διάφορες χώρες - πύλες της ΕΕ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Η ελληνική κυβέρνηση και όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου υπογράφουν, στηρίζουν και χειροκροτούν τις παραπάνω αποφάσεις.

Για το ΚΚΕ είναι αυτονόητο το δικαίωμα ανθρώπων - θυμάτων πολέμων, επεμβάσεων και αντιδραστικών καθεστώτων να αναζητήσουν μια ασφαλέστερη ζωή σε άλλες χώρες, παρά το γεγονός ότι οριστική λύση στο πρόβλημα μπορεί να δοθεί εάν ο κάθε λαός στη χώρα του οργανωθεί και παλέψει για την ανατροπή του συστήματος, που γεννά πόλεμο, φτώχεια, προσφυγιά.

Για να απομονωθούν οι ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις, η ναζιστική Χρυσή Αυγή που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα από τον εγκλωβισμό τους στην Ελλάδα, για να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ των λαών, για να διαδώσει τις διχαστικές, αποκρουστικές και απάνθρωπες θεωρίες της. Να μην περάσει το

ρατσιστικό δηλητήριο. Να απομονωθούν οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές φωνές, που με επικεφαλής τις συμμορίες της Χρυσής Αυγής δημιουργούν εικόνες μεσαίωνα στις περιοχές εγκατάστασης των προσφύγων. Βάζουν στο στόχαστρο απελπισμένους και εξαθλιωμένους πρόσφυγες και αθωώνουν τον πραγματικό ένοχο. Ο πραγματικός ένοχος και για το φαινόμενο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης και για τις αντιλαϊκές πολιτικές, είναι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που στο κυνήγι του κέρδους ξεθεμελιώνει δικαιώματα και ξεριζώνει λαούς.

Απευθείας, ασφαλής μεταφορά των προσφύγων – μεταναστών στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη του ΟΗΕ και της ΕΕ και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων που απορρέουν από την προσφυγική τους ιδιότητα σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης και του Διεθνούς δικαίου για τους πρόσφυγες.

Δημιουργία δημόσιων, αξιοπρεπών χώρων προσωρινής φιλοξενίας, που θα λειτουργούν με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ.

Αυτά τα αιτήματα να γίνουν αιτήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος παρά το ότι αντιμετωπίζει τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εκφράζει ταυτόχρονα την αμέριστη και συγκινητική του αλληλεγγύη στους πρόσφυγες με κάθε τρόπο.

Είναι μερικά ερωτήματα που δεν ακούγονται καθόλου στο δημόσιο διάλογο!

Ζητείστε απάντηση στο ερώτημα, γιατί ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας έχει εκτιναχθεί στα ύψη με την τρομακτική άνοδο της επιστήμης και της τεχνικής, η βαρβαρότητα που ζουν οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι λαϊκές οικογένειες γιγαντώνεται;

Τι είναι αυτό που οδηγεί το λαό να ζει μέσα στη φτώχεια, την ανεργία, την υποαπασχόληση, τη μαύρη εργασία και την εξαθλίωση; Τι είναι αυτό που ξεκληρίζει τη φτωχομεσαία αγροτιά και συνθλίβει τους ΕΒΕ; Τι εμποδίζει το λαό να απολαμβάνει ισότιμα με βάση τις ανάγκες του, δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας, παιδείας, πρόνοιας, γιατί την ώρα που οι προϋπολογισμοί των σχολείων και των νοσοκομείων συνεχώς μειώνονται, την ίδια ώρα δίνονται αστρονομικά ποσά σε τράπεζες, βιομήχανους και εφοπλιστές;

Ας αναρωτηθεί κάθε νέος και νέα:

Γιατί ενώ η τεχνολογία έχει μπει μαζικά στην παραγωγή πρέπει να δουλεύουν με 5μηνα και δίμηνα κακοπληρωμένοι και χωρίς ασφάλιση;

Γιατί ενώ έχουμε την δυνατότητα για να συμμετέχουν μαζικά όλοι σε πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες μας οδηγούν στο πρότυπο του ηλεκτρονικά δικτυωμένου που τρώει ώρες επί ωρών μπροστά σε μια οθόνη σε μια εικονική πραγματικότητα;

Για όλα αυτά τα ερωτήματα, αγωνίες και ανησυχίες της νεολαίας και του λαού μας, φταίει το ίδιο το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε.

Αυτή η γενική αντίφαση είναι η αντίφαση του ιδίου του συστήματος, ενός συστήματος που σαπίζει, που δεν έχει να δώσει τίποτε το νέο, το ελπιδοφόρο, το δημιουργικό.

Μέσα αυτά τα πλαίσια οι πολλοί θα παράγουν όλο και με χειρότερους όρους για να απολαμβάνει μια χούφτα παρασίτων γιατί κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού είναι το κέρδος, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να υπηρετήσει το συμφέρον της πλουτοκρατίας, που ζει και σήμερα σε συνθήκες κρίσης ζωή χαρισάμενη.

Καμιά αυταπάτη! Η απάντηση στη βαρβαρότητα που ζούμε και η ικανοποίηση των δικαιωμάτων μας απαιτούν μια οικονομία στα πλαίσια της εργατικής λαϊκής εξουσίας, η οποία θα έλθει στη χώρα μας και σε άλλες χώρες με τη θέληση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Και μέχρι να γίνει αυτό τι θα γίνει;

Θα περιμένουμε ως δια μαγείας μια κυβέρνηση να δώσει λύση στα φλέγοντα προβλήματα μας; Θα εμπιστευτούμε την τύχη μας σε όλους αυτούς που έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν;

Την ανοργανωσιά, τις μειωμένες απαιτήσεις, το σκυμμένο κεφάλι, τα έχουμε δοκιμάσει. Ποιο το αποτέλεσμα; Να ζούμε όλο και χειρότερα.

Τι δεν έχουμε δοκιμάσει; Την οργάνωση, την συσπείρωση στο ΚΚΕ, την πάλη με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Κυβερνήσεις πολλές άλλαξαν – τεχνοκρατών, δεξιές, κεντροδεξιές, αριστερές, συνεργασίας κα. Έδωσαν λύση για την ικανοποίηση των συμφερόντων μας;

Ουτοπική και παράλογη είναι η λογική ότι μια κυβέρνηση με την οικονομία να την έχουν οι επιχειρηματίες, μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα.

Λύση μπορεί να δώσει μόνο η πάλη της εργατικής τάξης με την συμμαχία των λαϊκών στρωμάτων.

Μια πάλη που δεν θα βαράει στον γάμο του καραγκιόζη αλλά θα στοχεύει τον ένοχο- την εξουσία των επιχειρηματιών, το κράτος τους, τα κόμματα τους.

Με οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές.

Με αγώνα για να αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης παντού.

Έτσι από καλύτερους όρους θα βάζουμε φρένο στα αντιλαϊκά μέτρα, θα κερδίζουμε κατακτήσεις, θα ανοίγει ο δρόμος για την κοινωνία που έχουμε ανάγκη.

Στο δρόμο της ρήξης με την καπιταλιστική εξουσία κι ιδιοκτησία, θα μπορούμε να εμποδίζουμε αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικούμε την ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών, των ανέργων, την προστασία των λαϊκών κατοικιών από πλειστηριασμούς και κατασχέσεις.

Να ξεπερνάμε την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία που έσπειρε σε εργατικό – λαϊκό κόσμο, ακόμη και σε έμπειρους αγωνιστές, η διάψευση των προσδοκιών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για φιλολαϊκές λύσεις «εντός των τειχών».

Να γιατί η πρόταση του ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική διέξοδο προς όφελος του λαού, για μια ανάπτυξη που κίνητρό της δεν θα έχει το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Είναι ρεαλιστική, γιατί υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις. Το ζητούμενο είναι να αλλάξει χέρια η εξουσία, να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας, την ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όχι τύπου Brexit με ηγέτη το κεφάλαιο, αλλά με τη σημαία της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ισότιμες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με τα άλλα κράτη.

Έχοντας βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από τις εποποιίες και τα λάθη του λαϊκού και εργατικού κινήματος, από τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, αλλά και τα λάθη που οδήγησαν στην ανατροπή του, σαλπίζουμε σήμερα το δρόμο της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας και αντεπίθεσης για τη λαϊκή εξουσία.

Για το λαό μας, για κάθε λαό, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την άγρια επίθεση που δέχεται από τα κόμματα και τις δυνάμεις του συστήματος, αυτός είναι ο δρόμος για να σωθεί οριστικά από την καπιταλιστική βαρβαρότητα της κρίσης, της φτώχειας και των πολέμων. Να απαλλαγεί από το φασιστικό τέρας.

Γιατί, ούτε ο φασισμός γεννιέται μόνος του και «αυθόρμητα» έξω από το καπιταλιστικό σύστημα. Το δυνάμωμά του και η άνοδός του στην εξουσία είναι επιλογή των μονοπωλίων, του κεφαλαίου. Το ναζισμό - φασισμό μπορεί να τον ξεριζώσει μόνο η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους μικρούς ΕΒΕ και τη φτωχή αγροτιά, η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη και συσπείρωση του λαού που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Ο λαός να μην στηρίζει την πολιτική, την εξουσία του κεφαλαίου, παρασυρόμενος από συνθήματα, όπως το «να υποστεί θυσίες ο λαός είναι «πατριωτικό του καθήκον». Ότι χρειάζεται, τάχα, «εθνική συναίνεση», επειδή «είμαστε όλοι έλληνες»!

Είναι δυνατόν να έχει το ίδιο περιεχόμενο ο πατριωτισμός των εργατών, των άλλων λαϊκών στρωμάτων με όλο αυτό τον συρφετό των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών; Αυτοί πατρίδα και θεό τους είχαν και έχουν το κέρδος, την εκμετάλλευση.

Ο λαός μας ξέρει να κάνει θυσίες, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Κι αυτό το έκανε όταν η πατρίδα, η δική του πατρίδα κινδύνευε. Το απέδειξε σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας.

Καμιά θυσία, όμως, δεν πρέπει να κάνει για την πλουτοκρατία!

Οι μόνες θυσίες που αρμόζουν στο λαό μας, είναι οι θυσίες στον αγώνα για να ξημερώσει η δική του εργατική λαϊκή εξουσία, η μόνη που θα βάλει τέρμα στην κατρακύλα, στην εκμετάλλευση, στην ταξική αδικία.

Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο - από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων - και της σημερινής επετείου, όλων των αγώνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Χρωστάμε πολλά στην ηρωική γενιά της αθάνατης εθνικής μας αντίστασης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δεν λύγισαν στα πέτρινα χρόνια του ναζισμού - φασισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έδωσαν τη μάχη στις πόλεις και τα χωριά, στα άπαρτα βουνά με το

όπλο στο χέρι, όπως και στα χρόνια της ένοπλης ταξικής πάλης ενάντια στην επίθεση που εξαπέλυσαν συντονισμένες όλες οι εγχώριες αντιδραστικές δυνάμεις, μαζί με την βρετανική και αμερικάνικη ιμπεριαλιστική συμμαχία τους, ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Χρωστάμε πολλά στους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.

Τιμή και δόξα αιώνια στους εκτελεσμένους από τους Ναζί.

Τιμή και δόξα αιώνια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!

Μια υπόσχεση σας δίνουμε:

Ακριβοί μας,
Κι αν φύγατε, δεν θα σας πάρει η λήθη!
Χιλιάδες θ’ ανασταίνεστε φορές!
Γιατί το αίμα απ’ τα δικά σας στήθη,
Σ’ άλλων ανθρώπων χύθηκε ζωές!
Κάθε τους νίκη είναι και δική σας!
Κάθε τους σκέψη πώς να σας μιμηθούν!
Ήσυχα τώρα πια αναπαυτείτε,
Κι αυτοί που μένουν πίσω δεν θα νικηθούν!