Είναι ευτυχές αυτό που συνέβη στη Βρετανία. Γιατί επιτέλους θα τελειώσει μια άνιση μάχη ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Μια μάχη στην οποία βγαίνει πάντοτε - και λογικά - χαμένη η πραγματικότητα. Γιατί δεν διαθέτει κανένα από τα «ατού»
Ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, που ο κόσμος δεν προχωράει με υποθέσεις. Με «τι θα γινόταν αν...». Ούτε με φοβέρες ή μπαμπούλες. Προχωράει με την εμπειρία. Οι κοινωνίες ενηλικιώνονται όπως τα παιδιά. Δηλαδή, δεν μπορείς να κρατήσεις για πάντα ένα παιδί στη σιγουριά του πατρικού σπιτιού με το επιχείρημα ότι «εκεί έξω είναι επικίνδυνα και κάνει κρύο» ή ότι «κάποιοι κακοί μπορεί να του ρίξουν κάτι στο ποτό».
Το ίδιο συμβαίνει και σε μια κοινωνία. Αν θέλει να δοκιμάσει κάτι, τίποτα δεν μπορεί να την κρατήσει. Ανώριμο; Ίσως. Αλλά καμία χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει για καιρό διχασμένη με αμφιβολίες. Με τους μισούς να παραμυθιάζονται ελεύθερα και με τους άλλους μισούς να προσπαθούν να αντιπαραθέσουν την πραγματικότητα και τα (σ.σ.: ενίοτε δυσάρεστα) στοιχεία.
Όσο ένα μέρος της κοινωνίας πιστεύει (σ.σ.: γιατί δεν μπορεί να γνωρίζει, μόνο να πιστεύει μπορεί) πως εκεί έξω υπάρχει κάτι άλλο καλύτερο αργά ή γρήγορα θα ανοίξει την πόρτα και θα ψάξει να το βρει. Θα κυνηγήσει δηλαδή τους μύθους της. Δικαίωμά της. Θα βγει, θα σπάσει τα μούτρα της (ή και όχι, κανείς δεν ξέρει σίγουρα) και τελικά θα μάθει. Έγινε πριν από ενάμισι χρόνο και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα γίνει και με το Brexit. Ή και με άλλους στη συνέχεια.
Διότι και ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 είχε δικαίωμα να πιστεύει ότι τα Μνημόνια καταργούνται με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ότι η Ευρώπη θα μας παρακαλάει να μας δανείσει. Ότι υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος χωρίς την Σοφία Βούλτεψη κυβερνητική εκπρόσωπο. Ε, δεν μπορούσε η χώρα να συνεχίζει επ’ άπειρον με την φαντασίωση ότι όλα αυτά γίνονται. Ούτε μπορούσαμε να πάμε μακριά με τον μπαμπούλα ότι «θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ήταν απλό. Δοκιμάσαμε. Είδαμε. Και επιτέλους απελευθερωθήκαμε από τις ψευδαισθήσεις. Το κέρδος αυτής της απελευθέρωσης είναι ανυπολόγιστο. Γιατί η ελπίδα είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη δουλεία. Σε κρατάει δέσμιό της για πάντα αν δεν την επαληθεύσεις.
Κοινώς δεν μπορούσαμε να ζούμε διαρκώς με τους μισούς να προσπαθούν με δασκαλίστικο ύφος να μεταπείσουν τους υπόλοιπους ότι κάνουν λάθος. Οτι δηλαδή τα Μνημόνια δεν καταργούνται με ένα άρθρο και ένα νόμο. Ήταν απαραίτητη μια δόση πραγματικότητας. Το «ε, λοιπόν κατάργησε τα Μνημόνια αφού λες ότι μπορείς. Για να σε δούμε!». Δυστυχώς η ενηλικίωση κοστίζει. Και ενηλικίωση σημαίνει να δοκιμάζεις και να παίρνεις την ευθύνη. Ενηλικίωση επίσης σημαίνει να μάθεις ότι για κάθε Σοφία Βούλτεψη υπάρχει πάντα και ένας αντίστοιχος Παύλος Πολάκης από απέναντι.
Ακριβώς το ίδιο και οι Βρετανοί. Πόσο καιρό θα μπορούσε να αντέξει ο Κάμερον (ή ο όποιος Κάμερον) στην διαρκώς διογκούμενη «μίρλα» όσων πίστευαν ότι φεύγοντας θα ήταν καλύτερα. Και η λέξη κλειδί εδώ είναι το «πίστευαν». Δεν επρόκειτο για γνώση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Επρόκειτο για πίστη. Για αίσθηση. Και στην πίστη (ή στα «έχω την αίσθηση»...) δεν μπορείς να αντιπαραθέσεις επιχειρήματα. Ή αριθμούς. Ή εμπειρία. Είσαι αδύναμος απέναντί τους. Μόνο η πραγματικότητα μπορεί να τα αντιμετωπίσει.
Ας μην ξεχνάμε ότι πλέον, στον σύγχρονο κόσμο εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη ζουν από τον καναπέ τους σαν φανταστικοί ήρωες. Φαντάζονται τους εαυτούς τους επαναστάτες ή μοναχικούς ποιητές, επειδή κάνουν ένα επαναστατικό ή ποιητικό status update στο facebook ή στο twitter. Ε, ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν με το αυτο-παραμύθιασμά τους. Και τον καθρέφτη τους.
Αν τώρα στην πορεία κάποιοι διαπιστώσουν ότι παρασύρθηκαν ή ότι είχαν «αυταπάτες» (σ.σ.: καλή ώρα...) αυτό είναι πρόβλημά τους. Δικές τους οι επιλογές, δική τους και η ευθύνη. Αλλά αυτό είναι το κόστος της αλήθειας. Και κανείς δεν είπε ότι η αλήθεια έρχεται τζάμπα.
ΥΓ. Λίγες ώρες μετά την οριστικοποίηση του αποτελέσματος ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο ηγετικός σαλπιγκτής του Brexit, ομολόγησε μάλλον μουδιασμένος κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης πως δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την βασική δέσμευσή του: ότι μόλις φύγει η Βρετανία από την Ευρώπη, τα 350 εκατομμύρια λίρες την εβδομάδα που έδιναν στην Ε.Ε. θα μπορούν πλέον να τα διαθέτουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας τους! «Ήταν λάθος» παραδέχθηκε. Είπαμε: μόνο η πραγματικότητα μπορεί να αντιμετωπίσει το αυτο-παραμύθιασμα.
Νίκος Ζαχαριάδης
protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω