Με μεγάλη συμμετοχή η πολιτική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αλεξανδρούπολη

Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 9 Ιουλίου στην Αλεξανδρούπολη η πολιτική συγκέντρωση που διοργάνωσε η Τ.Ε. Έβρου του ΚΚΕ στην πλατεία του Φάρου. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Οι εξελίξεις στην Ε.Ε μετά το Brexit

Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 9 Ιουλίου στην Αλεξανδρούπολη η πολιτική συγκέντρωση που διοργάνωσε η Τ.Ε. Έβρου του ΚΚΕ στην πλατεία του Φάρου.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Οι εξελίξεις στην Ε.Ε μετά το Brexit και οι θέσεις του ΚΚΕ».

Όπως τόνισε στη ομιλία του ο κ. Χριστάνης, «είναι τόσες πολλές, πολύπλευρες, γρήγορες έως καταιγιστικές οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στη περιοχή μας και όλες επηρεάζουν εμφανώς ή αφανώς τη ζωή του λαού... Είναι τόσα πολλά, τόσο οξυμένα, τα προβλήματα, σε όλους τους τομείς της ζωής του, που χρειάζεται ώρες όχι για να τα αναλύσεις, έστω να τα απαριθμήσεις».

Για τον εκλογικό νόμο, ο Νίκος Χριστάνης επανέλαβε την πάγια θέση του Κόμματος υπέρ της ανόθευτης, απλής αναλογικής δηλαδή χωρίς μπόνους, χωρίς πλαφόν κλπ, ενώ χαρακτήρισε τις θεωρίες περί «κινδύνου από μουσουλμάνους και τυχάρπαστους» έωλες και επικίνδυνες, εξηγώντας:

«Πρώτον: οι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν υποψήφιους τους στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων, έχουν και βουλευτές. Αν η Άγκυρα θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα μπορεί να το κάνει όπως και με πολλούς άλλους τρόπους. Άλλωστε είναι προκλητικό αυτοί – όλοι οι άλλοι δηλαδή πλην ΚΚΕ - που κάλεσαν το ΝΑΤΟ (που δεν αναγνωρίζει σύνορα) στο Αιγαίο δήθεν για τους πρόσφυγες και έδωσαν την ευκαιρία υπό τη κάλυψη του να οργιάσει η Τουρκία σε παραβιάσεις στο Αιγαίο, να κατηγορούν το ΚΚΕ.

Δεύτερον: η θέση τους είναι επικίνδυνη. Γιατί μ’ αυτή παραβαίνουν διεθνείς συμβάσεις και το Σύνταγμα. Αναγνωρίζουν μια θρησκευτική μειονότητα, των μουσουλμάνων, σαν εθνική μειονότητα. Και αυτή πραγματικά θα είναι μια προωθημένη βάση για τη Τουρκία για να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι το ΚΚΕ θα ψηφίσει οποιαδήποτε άρθρο εντάσσεται σε αυτό που όλοι ξέρουμε ως απλή αναλογική και θα καταψηφίσει ότι νοθεύει την ψήφο όπως το πλαφόν του 3%. Να προσθέσουμε εδώ ότι πέρα όλα τα άλλα σήμερα μιλάμε για ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, το 2012 ήταν 20% το 2015 το 6% που με αυτή την αντιδραστική ρύθμιση δεν εκπροσωπείται στη βουλή».

Για το δημοψήφισμα στην Μ. Βρετανία και την έξοδο της από αυτή, το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε το συμφέρον του ελληνικού, του βρετανικού λαού, όλων των λαών της Ευρώπης δεν πρέπει να μπαίνει «κάτω από ξένη σημαία». Δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης και των διαφόρων τμημάτων της, που καθορίζουν τις επιλογές και τις διεθνείς τους συμμαχίες με κριτήριο τα συμφέροντά τους και τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων και συνέχισε λέγοντας:

«Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η καταδίκη της ΕΕ ή της Ευρωζώνης, αλλά η καταδίκη του καπιταλισμού, αυτού του τόσο σάπιου, παρασιτικού καπιταλισμού, που, αντί να βελτιώνει, χειροτερεύει τη ζωή των εργαζομένων. Προσθέτουμε και το εξής: και βέβαια το εργατικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί όλα αυτά τα ρήγματα και τις αντιθέσεις του αντιπάλου, να τα βαθαίνει.

Όμως, με τη δική του σημαία, τα δικά του αιτήματα και την δική του στρατηγική. Μπορεί στη Βρετανία να εκφράστηκε η λαϊκή δυσαρέσκεια με το Μπρέξιτ αλλά τη σημαία την πήραν και το αξιοποιούν δυνάμεις του κεφαλαίου το ίδιο αντιδραστικές, αντιλαϊκές μ’ αυτές υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.

Το κίνημα πρέπει να πάρει τη σημαία και τη σφραγίδα από τα χέρια του κάθε Φάραντζ. Να υψώσει, με ξεκάθαρη συνείδηση και στόχο, τη δική του σημαία ενάντια και στην ΕΕ και στον Φάραντζ και στον Κάμερον και στον Κόρμπιν του εργατικού κόμματος. Να μην καταδικάσει μόνο τις διεθνείς συμμαχίες του κεφαλαίου αλλά το ίδιο το κεφάλαιο που τις προωθεί. Αυτό αφορά όλες τις χώρες και την Ελλάδα.

Να γιατί το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που από παλιά αλλά και σήμερα παλεύει και θα παλεύει για αποδέσμευση από την ΕΕ, λέει ότι αυτό θα έχει αποτελέσματα για τον λαό αν συνδεθεί με την αμφισβήτηση της ίδιας της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα. Μόνο τότε μπορεί η πάλη αυτή μπορεί και σήμερα να ασκεί πίεση για κατακτήσεις, για υποχωρήσεις του ταξικού εχθρού.

To ΚΚΕ καλεί το λαό να ξεπεράσει τις νέες παγίδες που στήνονται για τον εγκλωβισμό του στα όρια των μονόδρομων και των «εφικτών», που δήθεν αντιπροσωπεύει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντιδιαστολή με την πολιτική του ΚΚΕ που παλεύει για κάτι μακρινό και ιδεατό.

Να ξεπεράσουν αναστολές και επιφυλάξεις και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ.

Γιατί είναι η δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και όλης της κοινωνίας, με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο. Τις αναγκαίες δηλαδή προϋποθέσεις για πραγματική λύτρωση από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου, για μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από τις αλυσίδες της EE, του NATO.

Μια πρόταση που οργανώνει σε άλλη βάση την οικονομία και ολόκληρη την κοινωνία, με άλλο κίνητρο και σκοπό στην παραγωγή. Σήμερα στον καπιταλισμό η παραγωγή γίνεται με σκοπό - κίνητρο την επίτευξη του μέγιστου δυνατού καπιταλιστικού κέρδους. Στη δική μας πρόταση, η παραγωγή θα γίνεται με κριτήριο, με στόχο, την ικανοποίηση των κοινωνικών εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Αυτό προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή τη μετατροπή σε λαϊκή περιουσία των εργοστασίων, των επιχειρήσεων, των υπηρεσιών, των λιμανιών, των πλοίων, των υποδομών κ.λπ.

Αυτά δεν γίνονται χωρίς την ενεργό συμμετοχή των εργατικών - λαϊκών μαζών. Χωρίς ένα σύστημα εργατικού ελέγχου που θα ξεκινάει από το σχεδιασμό και θα επεκτείνεται στην οργάνωση και την υλοποίηση της παραγωγής.

Είναι φανερό ότι ένας τέτοιος δρόμος, μια τέτοια εξέλιξη υπέρ του λαού δεν μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας ή διαπραγμάτευσης με τους καπιταλιστές, την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αυτούς που έχουν σήμερα την πολιτική εξουσία, ούτε ως αποτέλεσμα μιας απλής κυβερνητικής εναλλαγής.

Απαιτεί σύγκρουση μαζί τους μέχρι την τελική νίκη. Να τους αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία και να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί – αντιλαϊκοί θεσμοί πάνω στους οποίους αυτή στηρίζεται. Η νέα εξουσία να διαμορφωθεί πάνω σε νέους θεσμούς, που θα γεννήσει η ανατρεπτική πάλη του λαού.

Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει ένα ισχυρό εργατικό – λαϊκό κίνημα, μια μεγάλη κοινωνική λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της.

Δεν κρύβουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος. Απαιτεί να κοπούν οι δεσμοί με το φόβο και τις προκαταλήψεις, τη μοιρολατρία. Απαιτεί οργανωμένο κίνημα με σαφή αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Κίνημα μαζικό, ριζωμένο στο λαό. Απαιτεί ενισχυμένο ΚΚΕ, αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων.

Τους μήνες που πέρασαν φάνηκε στην πράξη ότι υπάρχουν δυνάμεις με θέληση, απόφαση και ικανότητα να ηγηθούν στην οργάνωση της πάλης του λαού, στη συμμαχία του. Είναι οι κομμουνιστές και οι χιλιάδες αγωνιστές που συμπορεύονται μαζί μας, οι χιλιάδες που δίνουν σκληρή μάχη για να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας προς τα μπρος.

Τους μήνες που πέρασαν με τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα των αγροτών το κίνημα έδειξε ότι όχι μόνο είναι όρθιο παρά τις πληγές του, ζωντανό, αλλά μπορεί να ανασυνταχθεί να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την εξουσία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει να αποκτήσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της την εξουσία.

Σήμερα, το δίλημμα που ανοίγεται μπροστά στο λαό είναι αν θα υποταχθεί στη βαρβαρότητα αυτού του σάπιου συστήματος, αν θα συμβιβαστεί με τις απώλειες που είχε τα περασμένα χρόνια και τις νέες που έρχονται. Αν θα δεχτεί να ζήσουν οι επόμενες γενιές σαν δούλοι, για να αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων, οι ανταγωνισμοί των οποίων οξύνονται, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη ακόμα και το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ή θα διαλέξει την οργάνωση και τη σύγκρουση με την πολιτική που τον εξαθλιώνει, την εξουσία των μονοπωλίων, την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής. Αν θα παλέψει για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, βάζοντας πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Στην επιλογή της σύγκρουσης, αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία».