Ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν είναι... χρυσοθήρας των μεταλλίων. Λατρεύει, στ’ αλήθεια, τη Γυμναστική. Στο κορμί του έχει «χτυπήσει» ένα τατού με τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους. Ώσπου «χτύπησε» και το «χρυσό» τους. Ήταν σίγουρος, πως θα το πάρει και η Ελλάδα πανηγυρίζει Ολυμπιακή διάκριση στη Γυμναστική μετά από δώδεκα χρόνια.
Η εκτέλεση του προγράμματός του στο Ρίο ντε Τζανέιρο άγγιξε την τελειότητα. Με 16.000 βαθμούς, άφησε δεύτερο τον χρυσό Ολυμπιονίκη του Λονδίνου, τον Βραζιλιάνο Άρτουρ Ζανέτι (που αγωνιζόταν... στην έδρα του και είχε την «καυτή» υποστήριξη του κοινού), και τρίτο τον Ρώσο Ντένις Αμπλιάζιν. Τα άλλα δυο φαβορί -δυο Κινέζους- τα... εξαφάνισε.
Όπως ο Ταμπάκος, ο Πετρούνιας κατέκτησε την κορυφή τρεις φορές στη σειρά: σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και -τώρα- σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ελάχιστοι έλληνες αθλητές το έχουν καταφέρει, ασχέτως αθλήματος: ο Κώστας Κεντέρης στον Στίβο, ο Πύρρος Δήμας στην Άρση Βαρών και ο Ηλίας Ηλιάδης στο Τζούντο.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι αθλητής παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ήταν και πριν από τον θρίαμβό του στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ένας γυμναστής που - πέρα από τα πάσης φύσεως μετάλλια τα οποία έχει κρεμάσει στο στήθος του τα τελευταία έξι χρόνια - πήγε το άθλημά του μπροστά, με προγράμματα ασκήσεων που κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει πριν απ’ αυτόν. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυμναστικής έχει δώσει το όνομά του σε μια πολύ δύσκολη και πρωτότυπη άσκηση στους κρίκους, την οποία εκτέλεσε το 2012 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σόφιας.
Μπήκε στη ζωή μας το 2008, όταν αγωνίστηκε στον τελικό των κρίκων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Λοζάνης. Τον γνωρίσαμε ως «το παιδί που έκανε parkour». Ετσι τον αποκαλούσαμε τότε, με μια μάλλον υποτιμητική διάθεση. Από το 2010 συνεργάζεται με τον Δημήτρη Ράφτη, τον προπονητή του Βλάση Μάρα και πρώην αρχιπροπονητή στην Εθνική Ανδρών. Μαζί του περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Όπως λέει ο ίδιος, δεν τον εμπιστεύεται απλώς. Τον βλέπει σαν δεύτερο πατέρα του.
Τον πραγματικό, τον έχασε πέρυσι. Τον ακολουθούσε στους αγώνες του, σε όλο τον κόσμο, και πάντοτε του έλεγε: «Για μας (τους γονείς) είσαι νικητής, ό,τι κι αν συμβεί». Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης (2015), αγωνίστηκε για πρώτη φορά χωρίς να τον έχει στο πλευρό του. Γι’ αυτό ήταν τόσο φορτισμένος συναισθηματικά τη στιγμή της απονομής του χρυσού μεταλλίου, το οποίο του αφιέρωσε.
Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον «έσπρωξε» στο γυμναστήριο, σε ηλικία μόλις πέντε ετών, όταν η δασκάλα του στο Δημοτικό τού είχε εκφράσει τις ανησυχίες της: τον έβλεπε να σκαρφαλώνει παντού. Στις καρέκλες, στα θρανία, στα δέντρα, στους τοίχους… Οταν τα άλλα παιδιά έπαιζαν μπάλα, «πόλεμο» και στρατιωτάκια, ο μικρός Λευτέρης καταπιανόταν με το τραμπολίνο, το δίζυγο, τα στρώματα. Όπως έχει πει ο ίδιος, όλα αυτά τα είδε -τότε- «σαν έναν μεγάλο παιδότοπο, σαν μια τεράστια παιδική χαρά».
Στην εφηβεία του, η Γυμναστική λίγο έλειψε να τον χάσει. Ήταν η εποχή που έκανε την «επανάστασή» του. Ξαφνικά έπαψε να διαβάζει, αν και ήταν πολύ καλός μαθητής, και ανακοίνωσε στους γονείς του πως δεν θέλει να ξαναπατήσει στο γυμναστήριο. Έτσι κι έγινε. Από το 2005 έως το 2007, ξέκοψε εντελώς από τη Γυμναστική. Είχε ανακαλύψει την άλλη μεγάλη του αγάπη, το παρκούρ. Ακόμη και σήμερα τον βοηθά να εκτονώνεται.
Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στο γυμναστήριο, βρήκε όλες τις πόρτες κλειστές. Ποιος προπονητής… τρελάθηκε, να αναλάβει ένα παιδί που έχασε τρία ολόκληρα χρόνια στο άθλημά του; Θεωρούσαν πως ήταν αδύνατο να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. Ο Πετρούνιας, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε σκληρά. Εντελώς μόνος, στην αρχή. Και το 2010, συνάντησε τον μέντορά του.
Με προπονητή τον Δημήτρη Ράφτη, πορεύτηκε σε όλες τις επιτυχίες του μέχρι σήμερα. Αλλά και ο κ. Ράφτης, είχε βρει τον «άνθρωπό του». Αν και είχε αναδείξει σπουδαίους πρωταθλητές της ενόργανης γυμναστικής, ποτέ δεν είχε καταφέρει να δει έναν δικό του αθλητή σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Πετρούνιας δεν είναι... χρυσοθήρας των μεταλλίων. Λατρεύει, στ’ αλήθεια, τη Γυμναστική. Στο κορμί του έχει «χτυπήσει» ένα τατού με τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους. Ώσπου «χτύπησε» και το «χρυσό» τους. Ήταν σίγουρος, πως θα το πάρει. Σχεδόν το φώναζε. Στο Ρίο, πήρε μαζί τη μητέρα του και το κορίτσι του. Ήθελε -λέει- να τον δουν από κοντά, να γίνεται Ολυμπιονίκης. Τέτοια αυτοπεποίθηση! Αυτή είναι, που τον ξεχωρίζει από πολλούς ταλαντούχους συναθλητές του, Έλληνες ή ξένους. Αυτή η «ψυχή» που τον διακρίνει, είτε όταν αγωνίζεται, είτε όταν -απλώς- προπονείται. Καλά λένε: μερικοί αθλητές, το «χρυσό» το έχουν μέσα τους.
Για τις δυσκολίες που συναντά στον ανήφορο του πρωταθλητισμού, τα έχει πει -κατά καιρούς- χωρίς να τα στρογγυλέψει. Ζηλεύει τους ξένους συναδέλφους του, για τις εγκαταστάσεις και τις ανέσεις που τους παρέχονται. Ζηλεύει τις χώρες όπου ένας 21χρονος πρωταθλητής Ευρώπης έχει λυμένα τα προβλήματά του - και μοναδικό του μέλημα είναι η προπόνηση, να εμφανιστεί πανέτοιμος στους αγώνες. Ο ίδιος δουλεύει τη μισή μέρα, ως personal trainer και ως δάσκαλος parkour. Την άλλη μισή, έξι ώρες προπονείται κι έξι κοιμάται.
Του «τη δίνουν» τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι πολιτικοί που τρέχουν πίσω από τις διακρίσεις των αθλητών, όταν -κι αν- αυτές έρθουν. Όπως συνηθίζει να λέει σε συνεντεύξεις του, «αν τα συγχαρητήρια που μαζεύουμε (οι αθλητές) ήταν χαρτονομίσματα, θα ήμασταν όλοι πλούσιοι». Τώρα, όμως, δεν θα τα αποφύγει, όλα αυτά. Ανέκαθεν ήταν «δημοσιογραφικός» τύπος. Αν μελετήσεις τις συνεντεύξεις του, η λήθη είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που φοβάται. Δεν θέλει να τον «ξεχάσουν». Και έμεινε αξέχαστος.
Το πρώτο... πριμ για την επιτυχία του, θα το δώσει ο ίδιος στον εαυτό του: ένα «βρώμικο». Του αρέσει πολύ το φαγητό, ιδίως αυτό που στερείται για να μπορεί να... κουλαντρίζει τους κρίκους. Γι’ αυτό, αμέσως μετά το τέλος των αγώνων, πάντοτε προσφέρει στον εαυτό του αυτή την απαγορευμένη απόλαυση. Απόψε, η «αμαρτία» θα είναι πιο γλυκειά από κάθε άλλη φορά.
Πηγή: protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω