Ο αυτισμός του πολιτικού συστήματος

Πραγματικά είναι αδιανόητος ο αυτισμός του πολιτικού συστήματος. Σε όλες τις παρατάξεις κι όχι μόνο στην κυβέρνηση επικρατεί μια συνεχής βερμπαλιστική διάθεση για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Μια βόλτα στην επαρχία από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους περιφερόμενους

Πραγματικά είναι αδιανόητος ο αυτισμός του πολιτικού συστήματος. Σε όλες τις παρατάξεις κι όχι μόνο στην κυβέρνηση επικρατεί μια συνεχής βερμπαλιστική διάθεση για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο.

Μια βόλτα στην επαρχία από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους περιφερόμενους στην πλατεία Κολωνακίου θα τους έκανε να καταλάβουν γιατί μιλούν οι Έλληνες. Με τι ασχολούνται, τι είναι αυτό που τους αγγίζει περισσότερο, τι παρακολουθούν από τις ειδήσεις στις πλατείες. Σίγουρα πάντως όχι με την πολιτική ατζέντα που διαμορφώνει κατά κύριο λόγο η κυβέρνηση και ακολουθούν τα υπόλοιπα κόμματα.

Τι είναι αυτό που διαμορφώνει την επικαιρότητα καλοκαιριάτικα κι ενώ ο κόσμος έχει πάει στα χωριά του και στο πατρικό γιατί δεν μπορεί να πάει διακοπές;

Κατ' αρχάς αυτή η αστεία Επιτροπή για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων. Όχι ότι δεν είναι σοβαρή υπόθεση τα θαλασσοδάνεια, αλλά πώς να το κάνουμε. Το μόνο που κάνουν όσοι το βλέπουν αυτό το σόου είναι να βρίζουν ακόμη περισσότερο τους πολιτικούς και τους νταβατζήδες. Ακούνε για δισεκατομμύρια οι απλοί άνθρωποι και παθαίνουν ένα σοκ. Νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με το να βγαίνουν στη φόρα τα δάνεια που δόθηκαν πριν χρόνια, κερδίζει η άμεμπτη και ηθική αριστερά; Αστεία πράγματα. Ακόμη περιμένουμε την απάντηση της κυβέρνησης γιατί επέτρεψε την εκταμίευση των 80 εκατ. στον Μπόμπολα και γιατί ο τελευταίος την κάλυψε μέχρι κεραίας. Πιο Συριζαίος πεθαίνεις...

Μια άλλη... σοβαρή υπόθεση που απασχολεί το ανόητο πολιτικό σύστημα είναι αν η κεντροαριστερά θα αναστηθεί, αν ο Στουρνάρας θα γίνει πρωθυπουργός, αν ο Γ. Παπανδρέου θα αναστηθεί και άλλα τέτοια. Τσακώνονται ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για κάτι που δεν ενδιαφέρει τον κόσμο στην παρούσα φάση. Όμως, ακόμη κι αυτή η ενασχόληση δείχνει ότι πλησιάζουν εκλογές και το σύστημα αναζητεί νέους σωτήρες.

Ο άλλος τσακωμός έχει να κάνει με τους μπαχαλάκηδες, τις καταλήψεις, ποια είναι πιο δίκαιη κατάληψη, αν πρέπει να υπάρχει... συνεργατική δημοκρατία, αν ο Κυρίτσης είναι πιο δημοκράτης από την... Αυλωνίτου κι αν η Σία Αναγνωστοπούλου στρώνει το χαλί για νέες καταλήψεις προκειμένου να μην καταλήξουμε Γαλλία και Γερμανία. Βάζει στο ίδιο ζύγι τις καταλήψεις με την τρομοκρατία και δεν βρίσκεται κάποιος να της πει: «Τι λες κυρά μου; Είναι αυτές δηλώσεις από σοβαρή πολιτικό;». Όμως, κι αυτό ουδόλως απασχολεί τον κόσμο στην επαρχία. Βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει χάσει τη μπάλα και να υπάρχει στο κόμμα Βαβέλ, γελάει ή κλαίει που το ψήφισε και πάει παραπέρα.

Για να μην πούμε ότι ουδόλως νοιάζεται ο κόσμος για το αν έφαγε ξύλο ο Ακης, αν ο Τσίπρας θα κάνει Συνταγματική Αναθεώρηση, αν η Περιστέρα πήρε απόσπαση τίμια και ηθικά ή αν ο ακομβίωτος στρατηγός κατάπιε ολόκληρα μνημόνια, τον ΦΠΑ στα νησιά, τον Μουζάλα που παραμένει στην κυβέρνηση, τα ειδικά μισθολόγια και τώρα τάχαμου θυμήθηκε ότι είναι εναντίον του τζαμιού στον Ελαιώνα.

Ο κόσμος ενδιαφέρεται για το μέλλον της οικογένειάς του. Ο συνταξιούχος ακόμη και για τα 10 ευρώ που του κόψανε, ο μικροεπαγγελματίας για τις απίστευτες εισφορές που πληρώνει, ο μισθωτός γιατί βλέπει να πλησιάζει ο κόφτης. Ακούει για «τρύπα» 500 εκατ. στα έσοδα, δεν καταλαβαίνει και πολλά αλλά είναι σίγουρος ότι του' ρχεται κι άλλη κεραμίδα.

Αγωνιά, ειδικά στα νησιά, για το κύμα μεταναστών που θα αφήσει οσονούπω ο Ταγίπ Ερντογάν. Αγωνιά για τον τουρισμό από τον οποίον ζουν χιλιάδες οικογένειες. Σκέφτεται πώς θα πληρώσει το φόρο εισοδήματος, πώς θα τα βγάλει πέρα με τον ΕΝΦΙΑ, πώς θα βγάλει έναν ακόμη δύσκολο χειμώνα που έρχεται.

Ούτε που ξέρει, ούτε που θέλει να ακούσει για waver, ανάπτυξη, αναπτυξιακό νόμο, πλεόνασμα, μεσοπρόθεσμο και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα που του σερβίρει η εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε που θέλει να ακούσει τη ΝΔ να γκρινιάζει, το ΠΑΣΟΚ να κλαίγεται, το Ποτάμι να... πνίγεται και το ΚΚΕ να μιλά για τον Στάλιν. Γελάει με το νέο φίλο του Αλέξη, τον μπάρμπα Βασίλη Λεβέντη, εξοργίζεται με τον στρατηγό σπληνάντερο, τα παίρνει στο κρανίο με τον Τσίπρα, τον Τσακαλώτο και τα άλλα πλουσιόπαιδα της αριστεράς.

Εξοργίζεται με τα καραμανλικά παιχνίδια στη ΝΔ αλλά και με την αδυναμία της ηγεσίας του κόμματος να κεφαλαιοποιήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης.

Και τελικά βλέπει με οίκτο το σύνολο του πολιτικού συστήματος να μοιάζει με... άτομο με ειδικές ανάγκες, κι όχι με ειδικές ικανότητες.

Όταν θα καταλάβουν οι πολιτικοί και οι στρατιές τους εντός κι εκτός βουλής ποιες είναι οι ανάγκες των ψηφοφόρων, όταν κλείσει το χάσμα ανάμεσα στους δύο αυτούς χώρους, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα να έχουμε μια καλύτερη διακυβέρνηση. Μέχρι τότε... θα βάζουμε όλοι, κυρίως τα κόμματα, το κεφάλι στην άμμο για να μη βλέπουμε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Στρουθοκάμηλοι και μαζί... γομάρια που τίποτε δεν καταλαβαίνουν.

Πηγή: antinews.gr