Πως είδε την Αλεξανδρούπολη ...ένας Ξανθιώτης. «Φεύγω γεμάτος και περήφανος. Για αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Δεν ξέρω που μπορούν να φτάσουν την αξιοσύνη τους. Δεν τους γνωρίζω αλλά υποκλίνομαι... Respect στους Εβρίτες», γράφει στην επιστολή που μας έστειλε ο Διευθυντής του 8ου Γυμνασίου Ξάνθης.
Πάντα μπροστά μου το ίδιο ερώτημα: Οι άνθρωποι κάνουν τον τόπο, ή ο τόπος διαμορφώνει τους ανθρώπους;
Οι Εβρίτες καταφέρνουν πάντα να πιστοποιούν με τον πλέον πειστικό τρόπο την 1η εκδοχή.
Ξανθιώτες και Δραμινοί επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που επεμβαίνουν με τον χαρακτήρα, την αντίληψη, την ιδιοσυγκρασία τους και διαμορφώνουν, αλλάζουν, τελικά φτιάχνουν τον τόπο τους.
Εκεί που είναι φτωχή η προσφορά του Θεού, τα ανθρώπινα έργα το συμπληρώνουν.
Για μια ακόμη φορά έφτασα στα Εβρίτικα παράλια.
Εκεί που ξεκινά ο νομός στα νότια σύνορα με την γειτονική Ροδόπη. Περνώ την παραλία Πετρωτών, αφήνοντας τον νομό Ροδόπης και μπαίνω στην αρχαιολογική περιοχή Μεσημβρίας. Η αρχαία Ζώνη μπροστά. Φτάνει μέχρι την θάλασσα και είναι περιμετρικά προστατευμένη.
Σύντομα κατεβαίνω στην παραλία και πηγαίνω παράλληλα με το κύμα.
Πρωτόγονες οι ακτές τις Μεσημβρίας. Η εφορία αρχαιοτήτων απαγορεύει τα πάντα. Το ίδιο και στα Δίκελλα, αλλά το σκηνικό ομορφαίνει από τις στενόμακρες θαλάσσιες γαλαζοπράσινες λουρίδες. Τις εκμεταλλεύονται τα εποχιακά beach bar και δημιουργούν «εξωτική» ατμόσφαιρα. Ξέρουν τον τρόπο.
«Bloom», «Bousoulas», «Fish Eye» και συνεχίζουν...
Παραπέρα - δίπλα στο κύμα - η Παναγία της Μάκρης, σ' ένα παράξενο και ασυνήθιστο σκηνικό. Μια μεγάλη εκκλησία και ένα «Μοναστήρι πολυτελείας» δίπλα στην ακτή. Θυμίζει κάτι σαν ΚΑΑΥ των ιερωμένων. Τέλος πάντων... Λίγο μετά στρίβω στην Κυανή Ακτή και οι Εβρίτες αρχίζουν να δείχνουν την τέχνη τους.
Παρότι θάλασσα και περιβάλλον δεν έχουν να δείξουν πολλά, οι άνθρωποι τα καταφέρνουν περίφημα.
«Aqua Mare», «Yolo», «Ammo», «Ακρογιάλι»... το ένα καλύτερο από το άλλο.
Μαζί και ο κόσμος που φορά τα καλά του (τα κορίτσια σχεδόν...τίποτα). Στην Αγία Παρασκευή δέντρα πολλά και σκιά. Δεν τους χωρά όμως όλους. Οι θαμώνες πολλοί. Την προτιμούν φανατικά. Δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα χώρου. Τους αρέσει. Με την τελευταία απογραφή η Αλεξανδρούπολη είναι η μεγαλύτερη πόλη της ΑΜ-Θ. Και έχει το μέλλον μπροστά... δικό της.
Οι Εβρίτες αγαπούν τον τόπο τους. Περισσότερο από άλλους. Θες να τους πεις εθνικιστές; Δεν θα σε παρεξηγήσουν. Αυτό τους κράτησε εδώ, όταν τα πράγματα πήγαιναν δύσκολα. Έμειναν. Κόπιασαν. Προσπάθησαν. Έφτιαξαν.
Απολαμβάνουν σήμερα. Το βλέπεις παντού.
Αφήνω τις παραλίες, περνώ το χωριό και βγαίνω στον Αϊ Γιώργη. Ίσως η καλύτερη «κοσμική καλοκαιρινή» ταβέρνα στην περιφέρεια. Όλα τα έχει.
Πανοραμική θέα, πολυτέλεια, περιβάλλον, εξυπηρέτηση, ποιότητα. Με διαχρονική πορεία. Το σκηνικό συμπληρώνει τελευταία η σούπερ διαμόρφωση της πλαζ. Εκεί που δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. Εναρμονισμένη στο Εβρίτικο μότο: «Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, δημιουργούμε εμείς!».
Ετοιμάζεσαι πλέον να μπεις στην πόλη. Η τελευταία της Ελλάδας.
Καταλαβαίνεις ότι τα ωραία συνεχίζουν. Σιγουριά στην ατμόσφαιρα ότι τα καλύτερα έρχονται.
Η Ευρώπη δεν θα σε αφήσει παραπονεμένο. Τώρα που είναι στο τέλος της. Λίγο πριν παραδώσει στην Ανατολή.
Αφήνω για βιγλάτορα το εντυπωσιακό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μετρώ τα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Thraki Palace, Νεφέλη, Alexander, Αστήρ. Δεν είναι τυχαίο ότι ταίριαξαν με τον τόπο και την νοοτροπία του. Αυτά και οι τουρίστες που προσελκύουν. Ρώσοι και Τούρκοι κυρίως. Αλλά και εγχώριοι, που περιστρέφονται γύρω από τη ποιότητα των γιατρών και φοιτητών στα πανεπιστημιακά τμήματα της πόλης.
Το προάστιο της Ν. Χιλής έγινε πλέον ένα με την πόλη. Καταφέρνει και υποδέχεται σε ρόλο οικοδέσποινας. Τα πάει καλά. Στην μικρή ακτή της έχουν γίνει θαύματα. Και πάλι χωρίς να συνηγορεί το περιβάλλον. Ο πολυχώρος «Thea Thalassa» αποτελεί παράδειγμα. Κατάφερε να μαζεύει πολύ κόσμο αναβαθμίζοντας διαρκώς την πλαζ. Beach bar με προσεγμένη αισθητική και restaurant bar με καλό φαγητό μπροστά στη θάλασσα που επιμένει να είναι άσχημη. Κι όμως...
Το ίδιο και ακόμη καλύτερα κατάφερε και ο «Ορίζοντας». Cafe bar με γρασίδια, διαζώματα και θέα στον ορίζοντα! Στα σπλάχνα της Ν. Χιλής, βλέποντας το Θρακικό πέλαγος από ψηλά.
Συνεχίζω στην είσοδο της πόλης. Από αριστερά το νέο αρχαιολογικό μουσείο. Διεκδικεί μόνο πρωτεία. Το πλέον νεόδμητο, σύγχρονης αρχιτεκτονικής, ευρύχωρο, αξιόλογο!
Από την άλλη μεριά βρίσκεται το κάμπινγκ του ΕΟΤ. Πολυχώρος παράδειγμα στον κανόνα που θέλει να ρημάζει κάθε τι που μεγαλούργησε στο παρελθόν. Εδώ ο χώρος δεν αφέθηκε στην μοίρα του. Παντρεύοντας το χθες με το σήμερα, «επαναλειτουργεί» με επιτυχία η ετήσια καλοκαιρινή «Γιορτή Kρασιού», ενώ στη θερινή νυχτιάτικη ραστώνη η λέσχη σινεφίλ προβάλλει πολύ καλές ταινίες στον «Φλοίσβο». Δίπλα και μπροστά στην θάλασσα το «Χάραμα» και συνεχίζει στο τέρμα η δημοτική πλαζ. Πράσινο και θάλασσα συνδυάζονται.
Και συνεχίζουν στο πάρκο «Εγνατία» που χαίρεσαι να περπατάς τα πρωινά.
Διάδρομοι και όργανα άθλησης, θέατρο, αναψυκτήριο και στην άκρη το υπερλούξ «Astir Egnatia Hotel».
Στρίβω στην παραλιακή Απολλωνιάδας. Μια στάλα τα πεζοδρόμια κι όμως τα σκηνικό πανέμορφο. Οι ντόπιοι έμαθαν να σέβονται τους επισκέπτες και να μην τους βλέπουν «διερχόμενους». «Μάσα Σούρα», «Λούκουλος», «Πόρτο Ελιά» κ.α. Όλα με θέα την Σαμοθράκη. Τίμια και αξιόπιστα. Ευθυγραμμίζομαι με τον φάρο στο τέρμα του δρόμου. Δίπλα το παραλιακό cafe bar - σύμβολο της Αλεξανδρούπολης: «Αργώ»... και απλά υπέροχα. Το καλύτερο μέρος για να δεις την πανσέληνο να προβάλλει από τη θάλασσα...
Το σκηνικό θυμίζει παραλιακή Θεσσαλονίκη. Ο «Μύλος» στο πεζοδρόμιο και απέναντι τα πιο in μπαράκια της πόλης. Με αέρα κοσμοπολίτικο, δένουν με τις βραδινές εμφανίσεις των Εβριτών. Ο δρόμος πλημμυρίζει και πεζοδρομείται.
Καθημερινές και Σ/Κ. οι 85.000 μόνιμοι κάτοικοι δεν κάθονται με τίποτα στα σπίτια τους. Τα γεμίζουν όλα. Ακόμη κι αυτά στην παραπάνω κεντρική λεωφόρο Δημοκρατίας, που κάποτε στο παρελθόν έκλειναν για να μεταφερθούν κάτω στην παραλία. Σήμερα κυριαρχεί το αδιαχώρητο. Το Λούνα Παρκ είναι ότι καλύτερο και καινούργιο στην Βόρεια Ελλάδα και το τιμούν μικροί - μεγάλοι και οικογένειες. Στο τέλος του λιμανιού ο Ναυτικός Όμιλος μαζεύει νεολαία, βλέποντας «κόντρα εικόνα» την πόλη.
Γυρνώ από την Δημοκρατίας, κάπου ανάμεσα στα «Λαδάδικα» της πλατείας Κύπρου.
Οι πεζόδρομοι ενδιάμεσα είναι πρωί - βράδυ γεμάτοι με κόσμο. Thema, Mikel, Eccentrico, γωνία με 14ης Μαΐου. Ότι πιο σύγχρονο σε ποδηλατοδρόμους υπάρχει εδώ στην Αλεξανδρούπολη. Εάν το «Ευ Ζην» έχει να κάνει με ποιότητα, άθληση, οδική πρόσβαση, προσβασιμότητα, καθαριότητα και επιλογές, η πόλη τα έχει! Και με το παραπάνω.
Φεύγω γεμάτος και περήφανος. Για αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Δεν ξέρω που μπορούν να φτάσουν την αξιοσύνη τους. Δεν τους γνωρίζω αλλά υποκλίνομαι... Respect στους Εβρίτες.
Με εκτίμηση,
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΛΙΔΗΣ
Δ/ντης 8ου Γυμνασίου Ξάνθης
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω