Το μίσος

Μίσος, αγανάκτηση και οργή δημιουργούν ένα κοκτέιλ με απροσδιόριστες επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας. Στα καλά καθούμενα, κάτω από τα μάτια μας, το μίσος προκαλεί εκρήξεις με λεκτική ή σωματική βία.

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Τελευταία όπου γυρνάς και όπου κοιτάς διακρίνεις ένα αβίαστο μίσος. Σε λεκτικό, ψυχολογικό ή σωματικό επίπεδο. Μετά από ελάχιστη πρόκληση ή μηδαμινό πρόσχημα το μίσος χύνεται κάτω από τα μάτια μας. Είναι σημείο των καιρών ή απλώς μία παροδική κατάσταση.

Μίσος, αγανάκτηση και οργή δημιουργούν ένα κοκτέιλ με απροσδιόριστες επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας. Στα καλά καθούμενα, κάτω από τα μάτια μας, το μίσος προκαλεί εκρήξεις με λεκτική ή σωματική βία. Δεν δικαιολογώ, δεν συμμερίζομαι και φυσικά δεν ακολουθώ αυτή την λογική. Δεν με πειράζει αν είσαι καλύτερος, ίσα ίσα χαίρομαι. Η πρώτη που θα τρέξει να σε συγχαρεί για τις επιτυχίες σου θα είμαι εγώ. Θεωρώ ότι ένα από τα καλύτερα πράγματα που με χαρακτηρίζουν και πιστεύω ότι ανήκει στα προσόντα μου είναι ότι δεν ζηλεύω, δεν έχω αρρώστια με τα πολλά του άλλου. Δεν γεμίζω χολή όταν αντικρίζω την χλιδή και τα χρυσά του γείτονα. Αναρωτιέμαι φυσικά πως προέκυψαν και αν αποτελούν μία ανταμοιβή μίας ανήθικης πράξης αλλά δεν σου ορμάω επειδή εσύ έχεις και εγώ δεν έχω. Εγώ έχω κάνει τις επιλογές μου και "τιμωρούμαι" για αυτές. Ας πρόσεχα! Δεν φθονώ και δεν μισώ κανέναν. Όταν βάλλομαι από κακίες και αδικίες πικραίνομαι. Αντιδράω δυνατά, αλλά μέσα μου. Κλείνομαι, σαν αχιβάδα, μέσα στην πίκρα μου, και κρατώ αποστάσεις. Θωρακίζομαι!

Το μίσος, πάθος της ανθρώπινης ψυχής, μπορεί να διαρκέσει πολύ, δεν ικανοποιείται ποτέ και τρέφει την κακία και την έχθρα για να βλάψει. Τους άλλους. Αυτός που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, υποπίπτει σε αδικίες, πράξεις βίας που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο. Που χάθηκαν οι ευγενικοί και οι άνθρωποι με ήθος; Σαν άνθρωποι των σπηλαίων κρύβονται στην ασφάλεια του σκότους και αντιδράνε μόνο όταν θίγονται προσωπικά; Αυτό που προσωπικά με ανησυχεί είναι η αδράνεια μας. Φοβόμαστε να μην μας πάρουν τα σκάγια ή απλώς έχουμε συνηθίσει να "επιπλέουμε"; Δεν επεμβαίνουμε, δεν σταματάμε και μάλιστα επιλέγουμε την καρέκλα για να δούμε καλύτερα. Τον καυγά. Συνηθισμένοι από την καλή μας τηλεόραση εκμηδενίζουμε τις αντιστάσεις μας και παρακολουθούμε βουβοί. Την κατάντια!

Το μίσος είναι κολλητική ασθένεια και εύκολα μολύνει τους διπλανούς αφού εκμηδενίζει τις αντιστάσεις. Δεν καταλαβαίνουμε ότι έτσι όπως σήμερα δεν αντιδράμε στις εκρήξεις μίσους άλλων αφού οι αντιστάσεις μας "καήκαν", αύριο θα "μιμηθούμε" και στην ουσία θα ηττηθούμε σε όλα τα επίπεδα. Της αξιοπρέπειας! Τι νόημα έχει να ζήσεις αν σέρνεσαι;
[post_ads]