Τα παιδιά είναι λουλούδια... και χρειάζονται αγάπη, αποδοχή και ενσυναίσθηση για να μεγαλώσουν και να μας εκπλήξουν με την ομορφιά και την χάρη τους.
Λουλούδια ολάνθιστα, πολύχρωμα, μυροφόρα. Τα παιδιά είναι μπαξέδες με κάθε λογής λουλούδια να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, κάθε εποχή, κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Η ζωή είναι ωραία με τα παιδιά και είναι άδεια χωρίς αυτά. Γι’ αυτό προσοχή! Προσοχή τα παιδιά, προσοχή στα παιδιά. Τα παιδιά θέλουν φροντίδα, θέλουν αγάπη, αποδοχή και ενσυναίσθηση. Χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους κάθε στιγμή που μας έχουν ανάγκη, σε κάθε φάση της ζωής τους, της ανάπτυξής τους (έτσι και αλλιώς θα έρθει η ώρα που από μόνα τους δεν θα μας χρειάζονται πια και τότε θα έχουμε άπλετο χρόνο για τον εαυτό μας...).
Αγάπη: Δεν νοείται αγάπη μόνο στα λόγια αλλά ούτε κι αγάπη χωρίς όρια. Αγάπη δε σημαίνει «σε αφήνω να με κάνεις ό,τι θέλεις». Αυτό είναι ένα στρεβλωμένο μήνυμα προς τα παιδιά που περισσότερο τα μπερδεύει παρά τα βοηθάει. Αγάπη είναι να νοιάζομαι, να πονάω, να θέλω το καλό σου, την πρόοδό σου, την ελευθερία σου. Αγάπη είναι να σε βοηθώ να τραβήξεις τα εμπόδια σου - όχι να το κάνω εγώ για σένα και εσύ να κάθεσαι - από τον δρόμο σου, να σε στηρίζω στις δυσκολίες, να αντέχω τις αδυναμίες σου.
Αποδοχή: Τα παιδιά χρειάζονται την αποδοχή μας από μωρά - και από έμβρυα ακόμη! Χρειάζονται να ξέρουν και να καταλαβαίνουν, να το βλέπουν στα μάτια μας ότι τα αγαπάμε και ότι τα αποδεχόμαστε.
Οτιδήποτε λιγότερο από την αποδοχή δημιουργεί κρίση ταυτότητας στο παιδί: «ποιος είμαι, τι αξίζω, πόσο σημαντικός είμαι αν δεν είμαι σημαντικός για τους γονείς μου;». Η αποδοχή είναι, όπως και η αγάπη, ένα συναίσθημα που αποτυπώνεται στις σχέσεις μας εμπράκτως. Δεν μπορεί, δεν αρκεί να μένει στα λόγια...
Ενσυναίσθηση: Πρέπει να χαμηλώσουμε στο ύψος των παιδιών για να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρέπει να μπούμε στην δική τους θέση για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο τους, να νοιώσουμε όπως και εκείνα, να δούμε μέσα από την δική τους οπτική γωνία. Δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο ακούγεται: αρκεί να θυμηθούμε πως ήμασταν και εμείς παιδιά, αρκεί να ξαναθυμηθούμε πώς νοιώσαμε και εμείς ως παιδιά σε ανάλογα περιστατικά με αυτά που ως ενήλικες έχουμε να διαπραγματευτούμε.
Τα παιδιά είναι λουλούδια... και χρειάζονται αγάπη, αποδοχή και ενσυναίσθηση για να μεγαλώσουν και να μας εκπλήξουν με την ομορφιά και την χάρη τους.
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Οικογενειακός Σύμβουλος, τ. συνεργάτης στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία". Μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης "Επαφή".
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω