Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα Σώρρα, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία που αφήνει περιθώρια για τέτοιους αλμπανισμούς. Ένας λαός που έστειλε στη Βουλή τους Χρυσαυγίτες και μετά τον Λεβέντη, τώρα ακολουθεί τον Σώρρα.
Στις εκλογές του 2009 η «Χρυσή Αυγή» του Νίκου Μιχαλολιάκου πήρε σε όλη την επικράτεια 19.624 ψήφους και με ποσοστό 0,29% παρέμεινε ένα περιθωριακό νεοναζιστικό μόρφωμα.
Ξαφνικά και ενώ είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι επόμενες εκλογές στα μέσα ενημέρωσης - ακόμη και σε εκπομπές με απήχηση - άρχισαν να διακινούνται κάποιες περίεργες ιστορίες που οικοδομούσαν τον μύθο μιας οργάνωσης κοντά στους πολίτες. Ειδικά σε περιοχές με μεταναστευτικούς πληθυσμούς.
Είναι γνωστό το μυθιστόρημα για κάποιους αλλοδαπούς που δεν ήθελαν να παραδώσουν ένα διαμέρισμα στον ιδιοκτήτη του, μέχρι που αυτός απευθύνθηκε στους Χρυσαυγίτες της περιοχής. Αυτοί όχι μόνο τους έκαναν... έξωση - με τον τρόπο τους - αλλά το παρέδωσαν και βαμμένο.
Έτσι άρχισαν να πυκνώνουν οι ιστορίες για την «προσκοπική δράση» των οπαδών του Μιχαλολιάκου που αναλάμβαναν να περνούν αδύναμους στο απέναντι πεζοδρόμιο, ή να συνοδεύουν γριούλες στις τράπεζες για να μην τους κλέψουν τη σύνταξη, οι αλλοδαποί φυσικά. Στοιχεία για όλα αυτά δεν υπήρξαν. Μόνο διηγήσεις, δίκην ανέκδοτων, που επέμεναν.
Σταδιακά αυτές οι ιστορίες άρχισαν να λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και κάποιοι πραγματικοί Χρυσαυγίτες άρχισαν να περιπολούν στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και να ξυλοκοπούν ανυπεράσπιστους μετανάστες, ή να... φρουρούν παιδικές χαρές για να τονώσουν τον μύθο τους.
Κανείς δεν έδειχνε να ανησυχεί. Μέχρι που τον Μάιο του 2012, όταν το ποσοστό της Χρυσής Αυγής εκτοξεύτηκε στο 6,97% με 440.894 ψήφους και να καταλήξει ο Μιχαλολιάκος... εντολοδόχος Πρωθυπουργός ως τρίτο κόμμα.
Αν προσέξει κανείς κάποια σημάδια εδώ και καιρό το πείραμα της κατασκευής κόμματος δια της μεθόδου των απίθανων διαδόσεων επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά είναι με πρωταγωνιστή έναν τύπος που με ευκολία θα χαρακτήριζε κάποιος αγύρτη.
Ο Αρτέμης Σώρρας, εξ Αμερικής, πρόσωπο κάτι περισσότερο από αμφιλεγόμενο και με αμφίβολες νοητικές ισορροπίες εμφανίσθηκε ως κάτοχος εκατοντάδων δισ. δολαρίων, δια των οποίων προθυμοποιείται να εξοφλήσει στο ακέραιο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Αλλά οι κυβερνήσεις δεν το δέχονται, κατά προδοτικό τρόπο.
Θα περίμενε κανείς ότι η υπόθεση θα σταματούσε στα μειδιάματα αν δεν υπήρχε προ τριετίας μία Πλημμελειοδίκης να αποφανθεί όχι ότι ο Σώρρας έχει τα λεφτά που λέει, αλλά ότι ...δεν αποδείχθηκε και ότι δεν τα έχει. Εν πάση περιπτώσει και να υπερβάλει το κάνει από... φιλοπατρία.
Αυτό ήταν. Ο εν λόγω επέκτεινε στην «προσφορά» του και στο ιδιωτικό χρέος προθυμοποιούμενος να πληρώνει και τους... φόρους των πολιτών. Πολλοί, αφελείς ή πονηροί, άρχισαν να προσέρχονται στις εφορίες και να ζητούν να εισπράξει το δημόσιο τα χρέη τους από τους λογαριασμούς του Σώρρα. Ενίοτε με εξώδικο και παράσταση δικηγόρων.
Η υπόθεση θα ήταν για κλωτσιές, αν ένας δικαστικός λειτουργός πάλι δεν ασκούσε δίωξη σε έφορο που δεν δέχθηκε την προσφορά.
Εν τω μεταξύ άρχισαν να συμβαίνουν αδιανόητα πράγματα. Ο Σώρρας περιφέρεται από πόλη σε πόλη, ιδρύει «τοπικές», μοιράζει χαρτιά για πληρωμή φόρων και εκατοντάδες άνθρωποι τον ακούνε να λέει παλαβομάρες.
Για την «Τράπεζα Ανατολής» - από ομόλογά της οποίας βρήκε τα 600 δισ., από μια τεχνολογία που πούλησε στον Ομπάμα για να στέλνει διαστημόπλοια χωρίς καύσιμα και για κάτι αρχαίους Έλληνες που είχαν καταφύγει σε άλλους πλανήτες και τώρα θέλουν να επιστρέψουν και έπιασαν άκρη μαζί του.
Αυτά διανθισμένα με δαιμονολογίες, ασυνάρτητους όρκους που παίρνουν οι πιστοί του, προσωπικά του παραληρήματα με λεξιλόγιο του τύπου «τα ζώα, οι πολιτικοί». Πολλά τον συνδέουν με το ύφος Μιχαλολιάκου, όπως τον συνδέουν και οι μυστικιστικές αρλουμπολογίες που διαβάζουν οι άνθρωποί του στις συνάξεις.
Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα Σώρρα, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία που αφήνει περιθώρια για τέτοιους αλμπανισμούς. Ένας λαός που έστειλε στη Βουλή τους Χρυσαυγίτες και μετά τον Λεβέντη, τώρα ακολουθεί τον Σώρρα, ο οποίος επίσης φαίνεται να ορέγεται το Κοινοβούλιο, που θα του εξασφαλίσει και ασυλία.
Το περίεργο είναι ότι ενώ αυτή η περίεργη δραστηριότητα - παρά τη γελοιότητα της - έχει βρει θεσμικά περάσματα όπως είναι οι δικαστικές αποφάσεις, η πολιτεία δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά δε είναι και τόσο αθώα.
Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι επαναλαμβάνεται μια τεχνική που απευθύνεται σε κατώτατα αισθήματα και θεοπάλαβες θεωρίες με πολιτικό στόχο. Κατηύθυνε την λαϊκή δυσαρέσκεια προς τους Χρυσαυγίτες το 2012 και τώρα αναζητά και άλλον φορέα υποδοχής. Ο στόχος δεν είναι το Μνημόνιο, αλλά το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα και κατ’ αναλογία το ίδιο το πολίτευμα.
Ο θόρυβος που σηκώθηκε αυτές τις ημέρες γύρω από αυτό το φαινόμενο είναι δίκοπο μαχαίρι, αν η πολιτική τάξη και οι θεσμοί δε κινηθούν με σύνεση και αποφασιστικότητα. Προτού η φημολογία συμπαρασύρει και άλλους αφελείς, προβληματικούς και ανώριμους που θα βάλουν και άλλη βόμβα στα θεμέλια της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω