Οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται γιορτές και ξεχωριστές ημέρες για να δείξουν και ν' αποδείξουν την αγάπη τους. Ο έρωτας, ούτως ή άλλως, είναι από μόνος του γιορτή και γιορτάζει μόνιμα και τις 365 μέρες του χρόνου, χωρίς να χρειάζεται κανέναν άγιο προστάτη.
Ένας χριστιανός παπάς (κατ' άλλους επίσκοπος) στη Ρώμη, ο Βαλεντίνος, αψηφώντας την απαγόρευση του αυτοκράτορα, αλλά και τους διωγμούς που υφίσταντο την εποχή εκείνη οι χριστιανοί, άρχισε να παντρεύει κρυφά τα ερωτευμένα ζευγάρια. Η φήμη του σιγά-σιγά εξαπλωνόταν στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κι όλοι οι νέοι έσπευδαν στη Ρώμη και στο «φίλο των ερωτευμένων», όπως τον αποκαλούσαν, για να παντρευτούν. Ώσπου αναπόφευκτα το έμαθε κι ο ίδιος ο Κλαύδιος, που διέταξε να συλληφθεί και να φυλακιστεί ο αντιδραστικός ιερέας. Όταν εκείνος αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και ν' απαρνηθεί τις ιδέες και τα πιστεύω του καταδικάστηκε σε θάνατο με λιθοβολισμό και αποκεφαλισμό.
Εκτελέστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ., την ίδια χρονιά που πέθανε από λιμό και ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Β΄. Ο δεύτερος έμεινε στην ιστορία για τους πολέμους του εναντίον των βόρειων βαρβαρικών λαών και τους διωγμούς των χριστιανών. Ο πρώτος σαν προστάτης του έρωτα και της αγάπης.
Αυτή είναι η ιστορία του Βαλεντίνου σύμφωνα με τον κυρίαρχο θρύλο.
To 496 η Καθολική Εκκλησία, υπό τον Πάπα Γελάσιο Α', ανακήρυξε το Βαλεντίνο άγιο και καθιέρωσε τη γιορτή του την ημέρα του θανάτου του, στις 14 Φεβρουαρίου. Η γιορτή του αντικατέστησε την γιορτή της Σωτήρος Λύκαινας που γιόρταζαν οι Ρωμαίοι την ίδια μέρα.
Ωστόσο λίγα είναι γνωστά για τον βίο του αγίου Βαλεντίνου, ενώ δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για ένα πρόσωπο ή δύο (κατά άλλους τρεις) διαφορετικούς αγίους με το ίδιο όνομα. Λόγω των συγκεχυμένων πληροφοριών, η Καθολική Εκκλησία το 1969 αφαίρεσε από το Γενικό Ρωμαιοκαθολικό εορτολόγιο τη γιορτή του αγίου Βαλεντίνου και την υποβίβασε στις τοπικές εορτές, που σημαίνει ότι σε κατά τόπους εκκλησίες επιτρέπεται να πραγματοποιούν προαιρετικά θεία λειτουργία στη μνήμη του στις 14 Φεβρουαρίου, εφόσον την ημέρα εκείνη δεν υπάρχει άλλη επίσημη εορτή ή υποχρεωτική αργία. Σήμερα η μέρα του αγίου Βαλεντίνου είναι επίσημη εορτή στην Λουθηρανική Εκκλησία καθώς και στην Αγγλικανική Κοινωνία.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πολλοί είναι αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός.
Ωστόσο, σύμφωνα με παλαιότερο άρθρο του Αρχιμανδρίτη Άνθιμου Κουκουρίδη, σημερινού Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΗ» στις 19/2/2003, «στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ., ο στρατιωτικός διοικητής της Ρώμης Πλάκιδος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του γέροντα Ουαλεντίνου, πνευματικού ηγέτη της περιοχής του σημερινού Τέρνι. Ο Ουαλεντίνος, που είχε γεννηθεί σ’ εκείνη την πόλη και είχε χειροτονηθεί επίσκοπος από τον πάπα Βίκτωρα, είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη για το ήθος του και το έργο του, γεγονός που δεν άρεσε στους διαδρόμους των ρωμαϊκών ανακτόρων. Μετά τον αποκεφαλισμό του γέροντος επισκόπου, τρεις άλλοι χριστιανοί, ο Πρόκλος, ο Έφηβος και ο Απολλώνιος (γιος του Πλάκιδου) μάζεψαν το σώμα του μάρτυρα δασκάλου των και το μετέφεραν στο Τέρνι όπου και το έθαψαν νύχτα σ’ ένα αγρό στα νότια της πόλης. Αργότερα και οι ίδιοι έπεσαν θύματα της ρωμαϊκής θηριωδίας και πύκνωσαν τις γραμμές των μαρτύρων (πάνω από πεντακόσιοι) της περιοχής. Μετά την επικράτηση του Μεγάλου και μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου και την αναγνώριση του χριστιανισμού, οι κάτοικοι του Τέρνι επιδόθηκαν ελεύθερα στην τιμητική προσκύνηση του Αγίου τους, στον οποίο ήδη αποδίδονταν πολλά θαύματα. Στο σημείο της ταφής του κτίσθηκε και ναός σε ρυθμό βασιλικής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μετέθεσε τον εορτασμό της μνήμης του αγίου Ουαλεντίνου στις 24 Οκτωβρίου».
Όπως υποστηρίζουν εκπρόσωποι της ορθόδοξης εκκλησίας, ο άγιος Ουαλεντίνος (ή Βαλεντίνος) είναι άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, γιατί μαρτύρησε το 270 μ.Χ., δηλαδή πριν το σχίσμα των Ρωμαιοκαθολικών, ενώ όπως επισημαίνει στο άρθρο του ο κ. Άνθιμος «στην Εκκλησία δεν έχουν θέση εθνικοί διαχωρισμοί ούτε ζώντων ούτε κεκοιμημένων, πολύ περισσότερο αγίων, επειδή δεχόμαστε ότι όλοι οι άγιοι ανήκουν στο σύμπαν του Θεού, το οποίο βλέπουμε ενοποιημένο ως κτίσμα απέναντι στον Κτίστη του. Υπάρχει όμως στην Αγιολογία, το ερώτημα εάν ο Άγιος Ουαλεντίνος ήταν Έλληνας ή Λατίνος».
Υπάρχει, όμως, κι ένας ορθόδοξος Άγιος ο οποίος ταυτίζεται με τους ερωτευμένους, λιγότερο γνωστός από το δυτικό άγιο. Ο δικός μας Άγιος Υάκινθος της Καππαδοκίας πολύ μικρή σχέση έχει με το δυτικό άγιο Βαλεντίνο. Θαλαμηπόλος στην αυλή του αυτοκράτορα Τραϊανού μαρτύρησε κι αυτός για την πίστη του, σε νεαρή ηλικία, δύο αιώνες πριν το Βαλεντίνο, το 98 μ.Χ. Η δική του γιορτή είναι καλοκαιρινή, στις 3 Ιουλίου, και ο πρώτος ναός που χτίστηκε αφιερωμένος αποκλειστικά σ' εκείνον βρίσκεται στα Ανώγεια της Κρήτης, σε κάποια από τις πλαγιές του Ψηλορείτη, φτιαγμένος από πέτρα. Στην Ελλάδα η ταύτιση του Αγίου Υάκινθου με τους ερωτευμένους ξεκίνησε από την Κρήτη όπου στην περιοχή που είναι ο ναός διοργανώνονταν τα «Υακίνθεια» τα οποία ήταν πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Το 1994, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, Γιάννης Χατζηφώτης, πρότεινε να καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων η εορτή του Αγίου Υακίνθου αλλά η πρόταση επίσημα δεν προχώρησε.
Το 2000, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αντέταξε στην εμπορευματοποίηση της αγάπης και του έρωτα, να γιορτάζουν οι ερωτευμένοι και τα αντρόγυνα την αγάπη τους την προηγουμένη του ξενόφερτου αγίου Βαλεντίνου, δηλαδή στις 13 Φεβρουαρίου, εορτή των Αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας.
Η γιορτή του αγίου Βαλεντίνου, ως γιορτή του έρωτα και της αγάπης, εξαπλώθηκε από την Ιταλία στη Δυτική Ευρώπη και κατά το Μεσαίωνα άρχισε να γιορτάζεται στη Γαλλία και την Αγγλία. Άλλοι θεωρούν πως κατά πάσα πιθανότητα η παράδοση γεννήθηκε στη Βρετανία όπου στις 14 Φεβρουαρίου (ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου), από πολύ παλιά, ήταν ευκαιρία για γιορτές και λαϊκά πανηγύρια και από κει διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Αργότερα, ο εορτασμός επεκτάθηκε και στο Νέο Κόσμο, όπου από τις αρχές του 20ου αιώνα πήρε σιγά-σιγά εμπορικό χαρακτήρα. Σήμερα γιορτάζεται παγκοσμίως, ιδιαίτερα στην Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και λιγότερο σε άλλες χώρες. Με τον καιρό η 14η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε σαν τη μέρα που οι νέοι προσπαθούσαν να βρουν το ταίρι τους ή να φανερώσουν τα αισθήματα τους στη γυναίκα των ονείρων τους. Κι όπως σε κάθε γιορτή, έτσι και σ' αυτή, συνηθίζεται η ανταλλαγή δώρων.
Στην Ελλάδα ο «δυτικός» άγιος Βαλεντίνος μπήκε στη ζωή μας τη δεκαετία του 1980, ως παγκόσμιος προστάτης των ερωτευμένων, και έγινε πανελληνίως γνωστός προβαλλόμενος ιδιαίτερα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ήταν η εποχή που ο επιχειρηματικός κόσμος προετοίμασε κατάλληλα τον Έλληνα και την Ελληνίδα, προκειμένου, κάτω από τις επιταγές του καταναλωτισμού, αλλά και του υπερκαταναλωτισμού, στα αμέσως επόμενα χρόνια, να βρει μία αφορμή ο ερωτευμένος μία φορά τον χρόνο, να αδειάζει τις τσέπες του.
Και ποιος ιδιοκτήτης ανθοπωλείου, κοσμηματοπωλείου, καταστήματος με δώρα, εστιατορίου, ξενοδοχείου, δεν περίμενε αυτήν την ημέρα για να τονώσει, πέραν του δικού του ερωτισμού, και τον τζίρο του; Για πολλά χρόνια τα ζευγάρια ανά την Ελλάδα, έβρισκαν ευκαιρία να εκφράσουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, τα αισθήματα που ένοιωθαν, στραγγίζοντας όχι μόνο τις ιδέες τους, αλλά και τις τσέπες τους.
Η αλήθεια είναι ότι ο «άγιος Βαλεντίνος» έχει επικριθεί πολύ και ότι πολλοί θεωρούν ότι η γιορτή του έρωτα έχει εμπορευματοποιηθεί πολύ. Αλλά... ποια γιορτή δεν έχει εμπορευματοποιηθεί;
Όμως οι ημέρες που ζούμε, δεν είναι ίδιες με παλαιότερα, και από τα πρώτα πράγματα που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο Έλληνας της δεκαετίας του 2020, είναι πως πολλές από τις συνήθειες που είχε θα έπρεπε να αλλάξουν. Μπορεί η ημέρα αυτή να είναι αναζωογονητική, και να σε κάνει να θέλεις να δωρίσεις κάτι ξεχωριστό στον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, όμως πλέον ο υπερκαταναλωτισμός «πέθανε» για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που πλέον δεν έχει ούτε τα απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση.
Στην εποχή λοιπόν αυτή, η ημέρα του «αγίου Βαλεντίνου», μοιάζει από περιττή, μέχρι - για πολλούς - προκλητική εορτή. Η λύση δεν είναι ο «εξοβελισμός» της, αλλά η προσαρμογή της στις προσταγές αυτές, της νέας εποχής. Άλλωστε είναι δυνατόν ο Έλληνας να σταματήσει να ερωτεύεται;
Οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται γιορτές και ξεχωριστές ημέρες για να δείξουν και ν' αποδείξουν την αγάπη τους. Ο έρωτας, ούτως ή άλλως, είναι από μόνος του γιορτή και γιορτάζει μόνιμα και τις 365 μέρες του χρόνου, χωρίς να χρειάζεται κανέναν άγιο προστάτη.
Μάλλον κάτι τέτοιο σκέφτηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες κι αφού ξεχώρισαν τον έρωτα από την αγάπη - η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική ή ίσως μία από τις λίγες γλώσσες στον κόσμο που έχει άλλη λέξη για τον έρωτα κι άλλη για την αγάπη - έκαναν τον Έρωτα θεό, καρπό της παράνομης και γι' αυτό παθιασμένης σχέσης της πανέμορφης Αφροδίτης με τον Άρη, το θεό του πολέμου. Τρομερός και καταστροφικός ο Έρωτας σαν τον πόλεμο πατέρα του και ίσως κι ακόμη πιο δυνατός, ικανός να ξεκινήσει και να θρέψει δεκαετείς Τρωικούς πολέμους για τα μάτια μιας Ωραίας Ελένης.
Ο έρωτας δε γιορτάζει μόνο στις 14 του Φλεβάρη κι όχι γιατί είναι αντίθετο στην ορθόδοξη πίστη μας. Απλά γιατί είναι από μόνος του γιορτή και η καλύτερη αφορμή για να γιορτάζουμε τη ζωή και την αγάπη, τη συνέχεια μας την ίδια, το χρόνο ολόκληρο.
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω