Αυτό που δεν επρόκειτο ποτέ να ακουστεί σε μια τέτοια φιέστα ήταν ότι στην πραγματικότητα παρακολουθήσαμε μια τελετή παράδοσης από το Δημόσιο προς τον ιδιώτη.
Από την άλλη πλευρά, ο Πρωθυπουργός, ανταπάντησε, αφού πρώτα δόξασε την ανιδιοτέλεια του ευεργέτη, λέγοντας: «Μπορώ να σας δώσω και αντίστροφα παραδείγματα στο παρελθόν. Δηλαδή όχι μονάχα παραδείγματα δημόσιων χώρων που εγκαταλείφθηκαν, αλλά και χώρων που η ιδιωτική πρωτοβουλία αξιοποιώντας τον Δημόσιο χώρο, το Δημόσιο χρήμα, προκειμένου όμως να υλοποιήσει ιδιοτελή σχέδια, τα λειτούργησε, τα αξιοποίησε - και ιδιαίτερα στον χώρο του Πολιτισμού - και όταν τα φέσωσε με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, τα παρέδωσε ξανά στο Δημόσιο για να μπορέσουν να λειτουργήσουν».
Αλλά, για ποια κοινή γνώμη επιστράτευσε ο πρόεδρος το Ιδρύματος. Αυτή που διαμορφώνεται σε κενό αέρος; Προφανώς όχι. Επιστράτευσε εκείνη που διαμορφώνεται από την κυρίαρχη ιδεολογία και η οποία διαθέτει τα ανάλογα προπαγανδιστικά μέσα χειραγώγησής της. Είναι η ίδια «κοινή γνώμη» που οδηγείται (ή μήπως καθοδηγείται) να θεωρεί ότι το πολιτιστικό προϊόν δεν είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά λογιστικό και χρηματιστηριακό μέγεθος. Η ίδια «κοινή γνώμη» όπου οι φορείς της επιμελώς οδηγούνται να αυτοπροσδιορίζονται ως «ιθαγενείς» που περιμένουν τα πλούσια δώρα.
Τι δεν είπαν, όμως, και οι δύο πλευρές; Ο πρόεδρος του Ιδρύματος δεν είπε ότι για όλες αυτές τις εκπεφρασμένες «αγωνίες», υπάρχουν οι σχετικές προβλέψεις που περιγράφονται με ανατριχιαστική ακρίβεια στη σύμβαση που έχει υπογραφεί μεταξύ του Ιδρύματος και του Δημοσίου. Ούτε το «δημόσιο» Κέντρο Πολιτισμού θα είναι «δημόσιο», ούτε το Ίδρυμα θα αποχωρήσει, ούτε η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή θα «κατοικούν» στο δικό τους σπίτι, αλλά στο σπίτι του ιδιοκτήτη στον οποίο θα πληρώνουν «ενοίκιο», κι αν ο ιδιοκτήτης - δωρητής - «ευεργέτης», διαπιστώσει ότι οι εκ του δημοσίου διαχειριστές δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους τότε θα πρέπει να επιστρέψουν και τα κλειδιά και τα χρήματα της «δωρεάς». (αναλυτικότερα εδώ)
Ο Πρωθυπουργός αρκέστηκε σε δοξαστικούς προς το Ίδρυμα και μεγαλοστομίες περί «ευθύνης για την ανάδειξη του πολιτιστικού μας κεφαλαίου, μακριά από λογικές κυνικής εμπορευματοποίησης και ελιτισμού», αλλά ούτε που προσπάθησε έστω να καθησυχάσει τις μόλις προ ολίγων ημερών ανησυχίες του καλλιτεχνικού διευθυντή της Λυρικής Σκηνής ότι η κρατική χρηματοδότηση δεν αρκεί για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις.
Η παρένθεσή του περί ιδιωτικών σχεδίων που αξιοποίησαν χρήματα του Δημοσίου και μετά εγκαταλείφθηκαν φεσωμένα φωτογράφιζε το Μέγαρο Μουσικής, αλλά «παρέλειψε» να πει ότι και τώρα που βρίσκεται στη διαχείριση του Δημοσίου, κατά την προσφιλή τακτική όλων των κυβερνήσεων και της δικής του, το Μέγαρο υποχρηματοδοτείται και απαξιώνεται μέχρι να βρεθεί ο επόμενες ιδιώτης σωτήρας. «Παρέλειψε» να πει ότι με την ίδια τακτική κάθε δημόσιο και κοινωνικό αγαθό απαξιώνεται και εγκαταλείπεται ώστε να θεωρείται αναγκαία και απαραίτητη η με διάφορους τρόπους εμπλοκή των ιδιωτών (δωρεές, χορηγίες, συνδιαχείριση). Εννοείται ότι «παρέλειψε» να πει πως κάθε ιδιωτικό πολιτιστικό έργο που υλοποιήθηκε μέχρι σήμερα και ηγεμονεύει από την καλλιτεχνική παραγωγή ως τη μουσειακή πολιτική, έχει χρησιμοποιήσει δημόσιο ή ευρωπαϊκό χρήμα (ΕΣΠΑ, κρατικά κονδύλια, επιχορηγήσεις, δάνεια με κρατικές εγγυήσεις) και δημόσια γη που έχει πλήρως εκχωρηθεί.
Με λίγα λόγια αυτό που δεν επρόκειτο ποτέ να ακουστεί σε μια τέτοια φιέστα ήταν ότι στην πραγματικότητα παρακολουθήσαμε μια τελετή παράδοσης από το Δημόσιο προς τον ιδιώτη.
Δήμητρα Μυρίλλα
imerodromos.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω