Εγκύκλιος Πάσχα 2017 Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ, προς όλους τους ευλογημένους Χριστιανούς της Επαρχίας μας:

Ἀγαπητοί μου, Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Σήμερα, «...οἱ χριστιανοὶ λάμπουμε ἀπὸ χαρά. Τὸ Πάσχα εἶναι Πάσχα τοῦ Κυρίου μας! Ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, ὅλους ἐμᾶς, ποὺ ψάλλουμε τὴ νίκη του, μᾶς πέρασε ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό» [1].

Ἡ λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Βρισκόμαστε «ἐδῶ» καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτείνει ἕνα πέρασμα, τὸ ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ «κάπου ἀλλοῦ». Ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι στὸν πυρῆνα τῆς ζωῆς βρίσκεται ἕνα πολύτιμο μαργαριτάρι. Πανέμορφο, ἐξαιρετικὰ ὡραῖο, μοναδικὰ ἅγιο, ἀναλλοίωτο, ἀνθεκτικὸ καὶ αἰώνιο. Ἂν δὲν ὑπῆρχε μέσα μας αὐτὸ τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, δὲν θὰ ἦταν δυνατὰ οὔτε ἡ ἱστορία, οὔτε ὁ πολιτισμὸς, οὔτε τὰ πνευματικὰ δημιουργήματα. Ἡ ζωή, στὴ ὑψηλὴ ἐκδοχή της ταυτίζεται μὲ αὐτὸ τὸ μαργαριτάρι, ἐπειδὴ τὸ μαργαριτάρι αὐτὸ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή!

Ὅμως, γιὰ νὰ μᾶς δώσει ἡ ζωὴ χαρές, ἡδονὲς καὶ ἐπιτυχίες, ἀπαιτεῖ σκληρὸ ἀγώνα καὶ πικρὲς δοκιμασίες. Στὸ τέλος τὸ ἰσοζύγιο ἀποβαίνει ἀμφίβολο. Ὅλοι διερωτώμεθα ἂν ἀξίζει τόσος ἱδρῶτας στὴ ζωή, γιὰ χαρὲς λιποβαρεῖς καὶ ἐφήμερες. Ἡ ὅποια εὐτυχία ἀφανίζεται εἴτε ἀπὸ τὸν κορεσμὸ, εἴτε ἀπὸ τὴν ἀνατροπή της, ποὺ καὶ τὰ δυὸ ἐξευτελίζουν τὰ ἔργα μας καὶ τὶς ζωές μας. Γι’ αὐτὸ κάποιος σοφὸς εἶπε ὅτι «ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ ἐπιχείρηση ποὺ δὲν βγάζει τὰ ἔξοδά της» [2].

Βέβαια, αὐτὰ δὲν μετριοῦνται λογιστικά. Ἡ ροπὴ τῆς ζωῆς γιὰ εὐτυχία εἶναι δύναμη ἀκαταμάχητη ποὺ ἀποβλέπει στὴ δικαίωση τῆς ἴδια τῆς ζωῆς, στὴ διάσωση τοῦ μαργαριταριοῦ της. Βρεθήκαμε στὴ ζωὴ χωρὶς νὰ ξέρουμε οὔτε τὴν ἀρχή της, οὔτε τὸ τέλος της. Ἡ μέση, ὅμως, ὑπάρχει· νά την! Εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ σφύζει γύρω μας. Θαυμαστή, ἀκόμα καὶ γεμάτη ἄγχος· ὄμορφη, ἀκόμα καὶ στὴ σκληρὴ μοναξιά της· μυστηριώδης, ἀκόμα καὶ ἀπαξιωμένη· αἰνιγματική, ἀκόμα καὶ μὲ ἔλλειψη νοήματος. Καὶ στὸ τέλος της νὰ παραμονεύει καὶ ὁ θάνατος!

Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτείνει τὸ Πάσχα, «τὸ πέρασμα». Μᾶς δείχνει τὸ μονοπάτι ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ «κάτι ἄλλο». Καὶ ἀπὸ τὶς ρωγμὲς τοῦ βίου μας, αὐτὸ τὸ «κάτι ἄλλο», μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε κιόλας.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν μᾶς προτείνει τὴν αὐτοκτονία. «Ἐγὼ ἦρθα γιὰ νὰ ζήσετε» [3], εἶχε πεῖ ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία ἠλεκτρίζει ὅλες τὶς εὐγενικὲς ροπὲς τοῦ ἀνθρώπου.

Πρῶτα, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε καὶ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μᾶς φοβερίζει. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ θάνατό Του πάτησε τὸ θάνατο καὶ μὲ τὴν φτέρνα του συνέτριψε τὴν δύναμή του [4].

Στὴ συνέχεια, ἡ Ἐκκλησία, ἀπελευθερώνει τὸ πνεῦμα μας ἀπὸ τὸ θανατερὸ τοπίο τοῦ τεχνολογικοῦ μας ρημαδιοῦ καὶ διανοίγει τὴν ψυχή μας στὰ πασχαλινὰ λειβάδια τῆς θείας μακαριότητος. Αὐτὸ εἶναι πέρασμα: ἡ λύτρωση τοῦ σώματος ἀπὸ τὸν ᾅδη καὶ ἡ διεύρυνση τῆς ψυχῆς στὸ ἄπειρο τῆς αἰωνιότητος.

Ἄρα, λοιπόν, τὸ Πάσχα τῆς ζωῆς ὑπάρχει μόνο ὡς Πάσχα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωὴ στὴν οὐσία της εἶναι εὐτυχισμένη, στὸ βαθμὸ ποὺ μετέχει στὴν αἰωνιότητα. Μόνο ὅταν συνειδητοποιήσουμε ὅτι, στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχουμε ὁ καθένας μας θέση, ποὺ μᾶς περιμένει, μόνο τότε ἡ ζωή μας ἀνυψώνεται στὴν ὕψιστη ἀξιοπρέπειά της. Ἡ ἀξία τῆς ζωῆς μας, ἡ ἀξία τοῦ μαργαριταριοῦ, εἶναι ἀμείωτη καὶ σταθερὴ σ’ ἕνα χρηματιστήριο ἀξιῶν ποὺ διαλαλεῖ ὅτι ἡ Ἀνάσταση εἶναι πραγματικότητα.

Ἡ κατάθλιψη τῆς ἐποχῆς μας ἐξαπλώνεται ἐκεῖ ποὺ ἀπουσιάζει ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ χαρὰ καὶ ἡ ὀμορφιὰ θὰ ἐπαναπατρισθοῦν στὴ ζωή μας ὅταν οἱ τεχνολογικὲς λύσεις ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ἀπειλὴ κατὰ τοῦ πλανήτη μας θὰ ἐκλείψει ὅταν ἀποδεχτοῦμε ὅτι ὁ προορισμός μας δὲν εἶναι «ἐδῶ», ἀλλὰ «κάπου ἀλλοῦ».

Ἀδελφοί μου,

Ὁ πρόλογος τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας, γράφτηκε στὸν οὐρανό. Καὶ ὁ ἐπίλογος τῆς ἱστορίας μας θὰ τελειώσει στὴν κόλαση. Ὅμως, ὑπάρχει διέξοδος, ὑπάρχει παρακαμπτήριος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς φέρει μακρυὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀδήριτη νομοτέλεια. Ἡ «περιπέτεια τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου», εἶναι ἡ μοναδική μας διέξοδος ἀπὸ τὴν συντεταγμένη πορεία πρὸς τὸν κατήφορο καὶ τὸν ἀφανισμό. Εἶναι τὸ Πάσχα, «τὸ πέρασμα» ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ «ἔξω» ἀπὸ τὴν τραγικότητα τῆς ὑπάρξεώς μας, ὅπως τὴν καταντήσαμε. Τὸ Πάσχα ἐπανατοποθετεῖ τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι στὸ κοχύλι του [5]. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι σὰν νὰ διαγράφει τὴν προοπτική του. Δικαίως φώναζε ὁ φιλόσοφος [6] ἀπὸ τὸν προηγούμενο αἰώνα: «ποιὸς μᾶς ἔδωσε τὸ σφουγγάρι νὰ σβύσουμε τὸν ὁρίζοντα; Μήπως δὲν νιώθουμε στὸ πρόσωπό μας τὴν πνοὴ τοῦ κενοῦ;»

Γι’ αὐτό,

Χριστὸς Ἀνέστη! ἀδελφοί μου. Χριστὸς ἀνέστη!

Μὲ ἀναστάσιμες εὐχὲς καὶ ποιμαντικὴ ἀγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

[1] "Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί...", Καταβασία α΄ ὠδῆς Κανόνος τοῦ Πάσχα.
[2] Άρθουρ Σοπενχάουερ 1788-1860.
[3] Ἰωάν, 10, 10.
[4] Γεν. 3, 15.
[5] "...κόχλος ἡ τὸν θεῖον μαργαρίτην...", τροπάριο Ε’ Ὠδῆς Ἀκαθίστου Ὕμνου.
[6] Φρ. Νίτσε.