Όποιος φοβάται πέφτει και ξανακοιμάται

Αν παραδοθείς παραμένεις φοβισμένος. Ο φόβος για την υγεία μας, που θεωρούμε δεδομένη, φυλάει τα έρμα μα το θάρρος μπορεί να τη βοηθήσει, όταν κινδυνεύει.

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Η ζωή μας έχει εκπλήξεις. Λίγες καλές και πολλές κακές. Κάκιστες με ασάφεια σε ότι αφορά τις συνέπειες και τις εξελίξεις. Σαν θύμα κάθεσαι και μετράς τα κουκιά. Κλαίγεσαι «γιατί σε μένα», παραπονιέσαι, «να φύγω τόσο νέα» και απολογείσαι που ενώ είχε χτυπήσει το κουδουνάκι εσύ κώφευες.

Το σώμα έχει άμυνες και τις επιθέσεις που δέχεται τις μεταφράζει σε πονάκια, ζαλάδες και κρίση πανικού. Αν είσαι έξυπνη (που δεν είσαι, επειδή δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μαζί: να είσαι χάλια, να σέρνεσαι και να αναλύσεις αντικειμενικά τα συμπτώματα), καλείς για βοήθεια.

Τα βρήκες λίγο σκούρα, παραμένεις μάχιμη και αφήνεις, για μια άλλη ώρα, το τι και το πώς. Ίσως είναι στιγμιαίο και με την κατάλληλη θεραπεία θα φύγει γρήγορα. Αυτά στα μικρά και ασήμαντα. Σε λίγες ημέρες θυμάσαι μόνο μία παροδική αδυναμία και ότι δεν έγινε και τίποτα.

Τι γίνεται όμως όταν περνάνε ημέρες και οι ζαλάδες, οι αστάθειες και οι αρρυθμίες συνεχίζονται; Νιώθεις προδομένη από κάποιον που θεωρούσες, μέχρι χθες, σύμμαχο. Το σώμα σου! Τα σημάδια βελτίωσης αργούν. Είσαι ένα μάτσο χάλια. Τραβιέσαι στα εφημερεύοντα νοσοκομεία και εκεί βιώνεις από κοντά τις αδυναμίες του ΕΣΥ.

Τα μεγάλα προβλήματα που σχετίζονται με τις ελλείψεις σε προσωπικό, τον λάθος σχεδιασμό λειτουργίας της εφημερίας και τη βασανιστική ανάγκη να έχεις κάποιον δίπλα σου για να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το σοκ.

Κοντά στην αγωνία σου, ως ασθενής και ως γιατρός, υψώνονται ερωτηματικά και ασάφειες για το τι έχεις - κανείς δεν ξέρει να σου πει από τι πάσχεις. Το ασθενοφόρο ήρθε σε 13 λεπτά, έφτασες στο κατάλληλο για τα συμπτώματά σου, νοσοκομείο, έγιναν όλες οι εξετάσεις, χωρίς να δώσεις μία, αλλά στο ταξί της επιστροφής δεν έχεις διάγνωση.

Οι γιατροί σε διαβεβαίωσαν ότι δεν πάσχεις από κάτι που να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή σου, τα όργανά σου λειτουργούν σωστά. Όλα είναι κατά φύση και όμως εσύ σέρνεσαι. Κοιμάσαι ώρες και ημέρες σε μία μοναδική και μονότονη διαδρομή κρεβάτι - μπάνιο. Η αδυναμία σου πατεί σαν οδοστρωτήρας τις ημέρες εκμηδενίζοντας τις διαφορές τους. Υπακούς στις ιατρικές και διαιτητικές οδηγίες, δεν καλυτερεύεις και τρελαίνεσαι.

Οι διαγνώσεις, σαν κάτι τρελές μάγισσες, έρχονται και φεύγουν σαν κύματα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του μυαλού σου. Καλή γιατρός αλλά για τους άλλους. Όταν ο οργανισμός σου υποβάλλεται σε μια τέτοια δοκιμασία δεν παίρνεις ούτε τη βάση. Στην απόγνωση και στη σωματική αδυναμία μου ευτυχώς υπήρχαν καλοί συνάδελφοι. Υπομονετικά και ευγενικά, σε μία φορτισμένη από νεύρα και συμφόρηση από φορεία, εφημερία, εξέτασαν και βοήθησαν. Φίλοι με μετέφεραν και με εμψύχωσαν. Φρουροί στο κρεβάτι μου. Ευλογία για την τρομαγμένη μου ψυχή. Φάρος στο σκοτάδι της απόγνωσης.

«Όποιος φοβάται πέφτει και ξανακοιμάται» (Λ. Βακιάρος ). Αν παραδοθείς παραμένεις φοβισμένος. Ο φόβος για την υγεία μας, που θεωρούμε δεδομένη, φυλάει τα έρμα μα το θάρρος μπορεί να τη βοηθήσει, όταν κινδυνεύει. Πέρασε η μπόρα και προσπαθώ θαρραλέα αλλά όχι απερίσκεπτα να επιστρέψω στην κανονική ζωή. Έχω ριζώσει! Στις αγαπημένες δραστηριότητες και στην κανονική ζωή. Τολμάω να κάνω μικρά βήματα, φοβάμαι μήπως ξανασυμβεί. Δίχως καμία εγγύηση αλλά επιτέλους ξύπνησα!
[post_ads]