Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στη Θεσσαλονίκη υπό το κράτος του άγχους που του δημιούργησαν οι επιτελείς του ότι πρέπει να είναι... καλύτερος από τον Τσίπρα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι πειστικός, να μην μπορεί βγει έξω από τα συνήθη κλισέ της δημόσιας παρουσίας του και τελικά να κάνει απλώς μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του τον οποίο κατέταξε στον νεοφιλελεύθερο χώρο με όσα είπε.
Οι κυβερνητικές αστοχίες που ακολούθησαν την επίσκεψη Μακρόν και την παρουσία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη - πρώτα με την αδυναμία πρόβλεψης της εμφανώς διατεταγμένης εμφάνισης της Eldorado Gold και στη συνέχεια με το φιάσκο Κουρουμπλή στο Σαρωνικό - έστρωσαν τη μπάλα στην αντιπολίτευση. Αλλά τελικά δεν βοήθησαν τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη να ανακτήσει το έδαφος που χάνει διαρκώς από τον αντίπαλο από από τις αρχές του θέρους.
Μπορεί να μην το πρόσεξε, αλλά ο λόγος της αποτυχίας είχε αναδειχθεί πριν την άνοδό του στη συμπρωτεύουσα και είχε τη μορφή του εκπροσώπου τύπου της Κομισιόν Μαργαρίτη Σχοινά. Σε συνέντευξη του στον «Σκάι» ο στενός συνεργάτης του προέδρου Γιούνκερ είπε:
«Η Ελλάδα βρίσκεται, ντε φάκτο, στο τελικό στάδιο της μνημονιακής εποχής. Η συζήτηση για τον μεταμνημονιακό ορίζοντα έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα έλθει σειρά ερωτημάτων στο προσκήνιο με την όλη συζήτηση να είναι ευρωελληνική».
Θέση κοντά τον Μητσοτάκη και μακριά από τον Τσίπρα δεν τη λες. Και αυτή είναι θέση των πάντων στην Ευρώπη. Από αυτή την άποψη ο Κυριάκος ήταν χαμένος από χέρι σε ό,τι αφορά το κεντρικό ζητούμενο της χώρας. Η έξοδος από το μνημόνιο έχει στην ούγια το όνομα του Αλέξη Τσίπρα για όλους και δεν το σβήνουν οι τραγικοί χειρισμοί ορισμένων υπουργών του, ούτε η υπερδραστηριότητα του προπαγανδιστικού μηχανισμού της ΝΔ και των φιλικών της ΜΜΕ.
Ουδέν νεώτερον
Ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν ευπρεπής, μίλησε με ήπιους τόνους - σε σκηνοθεσία με ένα περίεργο ημίφως στη συνέντευξη - αλλά διέψευσε τις προσδοκίες που –του– καλλιέργησαν ότι θα «νικήσει», ή έστω θα ισοφαρίσει, την παρουσία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Η ομιλία του στο «Βελλίδειο» και η συνέντευξη Τύπου την επομένη, δεν προσέθεσαν τίποτε καινούργιο στην πολιτική του.
Αντίθετα η, πάντα αδύναμη, δημόσια παρουσία του και η έλλειψη κατανοητού σχεδιασμού - και η απουσία στρατηγικής - στο λόγο του, αναδείχθηκαν ανάγλυφα και ταυτόχρονα ανέδειξαν την προγραμματική στειρότητα της ΝΔ. Σε βαθμό που από τα συμφραζόμενα κάποιων τοποθετήσεων του προέκυπτε ένα είδος αξίωσης προς το Πρωθυπουργό… «άσε κάτω την ατζέντα μου»! Σαν έμμεση ομολογία ότι η κυβερνητική δραστηριότητα τον αφήνει… άνεργο.
Ευλόγως. Όσα θα μπορούσε να εντάξει στην πολιτική του, υλοποιούνται ήδη από τον αντίπαλο του, ή θα υλοποιηθούν ως τις εκλογές. Με ευρωπαϊκή επικύρωση. Το αφήγημα Τσίπρα υπερβαίνει την υπόσχεση Μητσοτάκη «θα αλλάξω την Ελλάδα». Είναι και η οικογενειακή παράδοση στη μέση που δεν συνηγορεί…
Αδύναμο προφίλ, ισχνό περιεχόμενο και πολύς Άδωνις
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο επικεφαλής της ΝΔ επέστρεψε από την αργοναυτική εκστρατεία χωρίς το χρυσόμαλλο δέρας που υποσχέθηκε. Για συγκεκριμένους λόγους.
Ο πρώτος είναι γνωστός. Από τη μια η σκηνική παρουσία του δεν τον βοηθάει να κερδίσει τις εντυπώσεις - συγκρινόμενος μάλιστα με τον Τσίπρα - και από την άλλη συμβαίνει και στον ίδιο ό,τι συμβαίνει και με τον Πρωθυπουργό.
Όπως ο Τσίπρας άλλαξε και δεν έχει σχέση με τον Τσίπρα του 2015 - όπως περιέγραφε και ο διευθυντής του «Βήματος» Αντ. Καρακούσης την ημέρα της συνέντευξης - έτσι και ο πρόεδρος της ΝΔ άλλαξε. Αλλά προς το χειρότερο. Δεν έχει σχέση με τον πολιτικό που κέρδισε τις αρχαιρεσίες της ΝΔ, υποσχόμενος ανανέωση ύφους και πολιτικής στο κόμμα του.
Σ’ αυτή την ανανέωση ομνύει πάντα, αλλά όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε. Αντίθετα η ταύτιση του με τα «παιδιά του Καρατζαφέρη» και η αντιπροεδρία στον Άδωνι Γεωργιάδη - ο οποίος συχνά τον καθιστά «δεύτερο» - αλλά και η προσαρμογή στη ρητορική καναλαρχών και τις επιδιώξεις οικονομικών παραγόντων - από τις τηλεοπτικές άδειες ως τους Καναδούς χρυσοθήρες - άλλαξε το αρχικό προφίλ του.
Η ολοκληρωμένη παρουσία του στη ΔΕΘ το ανέδειξε. Μπαίνει όλο και πιο ορατά στο κάδρο της παλαιο-Δεξιάς από την οποία ο Κώστας Καραμανλής είχε βγάλει τη ΝΔ - για να την ξαναβάλει ο Σαμαράς, τον οποίο ακολουθεί ο Κυριάκος, βρίσκοντας μόνο «υφολογικές» διαφορές σε περιπτώσεις σαν του Γεωργιάδη.
Ευκαιρίας δοθείσης δεν υπήρχε χειρότερη συμβουλή από την συνάντησή του με τους δυο προκατόχους του πριν πάει στη Θεσσαλονίκη. Αποκάλυπτε την αδυναμία του να επιβάλει την εντύπωση της ενότητας στη ΝΔ και χρειάσθηκε την συνδρομή τους. Την είχε, αλλά ταυτόχρονα φάνηκαν τα εσωκομματικά του κενά, που φτάνουν ως την ανάγκη εγγυητών για να λειτουργήσει ως επικεφαλής του κόμματος.
Ο δεύτερος λόγος αφορά το περιεχόμενο της παρουσίας του. Ο Μητσοτάκης πράγματι δεν δίνει μεγάλες υποσχέσεις. Κάνει όμως κάτι εξ ίσου κακό. Από τη μια με το πρόσχημα των μη υποσχέσεων δεν δεσμεύεται για τίποτε, όταν πρόκειται να το κάνει συγκεκριμένο. Και από την άλλη αναφέρει ως επιδιώξεις του πράγματα τα οποία, όταν θα γίνει και αν γίνει Πρωθυπουργός, θα ισχύουν ήδη.
Έτσι όμως οδηγείται σε αμηχανία και δικαίως. Από τη στιγμή που η πολιτική για πρόωρες εκλογές που υιοθέτησε - ή του επιβλήθηκε - εξ αρχής απέτυχε παταγωδώς, η επιδιωκόμενη Πρωθυπουργία του δεν μπορεί να αρχίσει πριν από το 2019, ή έστω από τα τέλη του 2018 - αν όλα του πάνε καλά.
Τότε όμως διεκδικώντας την εκλογική νίκη θα βρεθεί μπροστά σε υποχρεώσεις της χώρας, τις οποίες δεν λέει πώς θα αντιμετωπίσει και απλώς θολώνει τα πράγματα, υποσχόμενος να τις αλλάξει, ενώ ξέρει ότι αυτό δεν γίνεται. Π.χ. όσα έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές για να ισχύσουν από τις αρχές του 2019 δεν αλλάζουν πάρα μόνον με υψηλή ανάπτυξη ως τότε. Αν όμως επέλθει θα την πιστωθεί ο Τσίπρας.
Απειλές για… παραβίαση συμφωνιών
Το παράδοξο όλων είναι η ευκολία με την οποία κινήθηκε σε ένα θέμα που μπορεί να εξελιχθεί επικίνδυνα και για τη χώρα και για τον ίδιο. Δηλαδή λέγοντας πράγματα αδιανόητα στην Ευρώπη και τους εταίρους, που μπορεί να τα εκλάβουν ως απειλή ή πισωγύρισμα.
Π.χ. ότι θα… «επαναδιαπραγματευθεί τα πρωτογενή πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν» - δηλαδή θα αμφισβητήσει τις συμφωνίες. Ότι θα αναζητήσει πόρους στις δαπάνες, ενώ όλοι συγκλίνουν ότι άλλα περιθώρια συμπίεσης δεν υπάρχουν. Ή καταλογίζοντας στους εταίρους πως «κάνουν λάθος» σε όσα συμφωνήσαν με τη σημερινή κυβέρνηση.
Με τέτοιες θέσεις εξηγείται γιατί δεν υπάρχει στο μόνιτορ καμίας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας η πρωθυπουργία του. Όταν υπόσχεσαι την υπαναχώρηση και αναγγέλλεις ότι θα ανοίξεις θέματα που έχουν κλείσει, προσφέρεις κακές υπηρεσίες.
Κανείς δεν πρόκειται να πεισθεί για τις «μεταρρυθμίσεις» που υπόσχεται ως… αντάλλαγμα ο πρόεδρος της ΝΔ για να ακυρωθούν όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί. Ειδικά όταν αυτά είναι προϋπόθεση για να μπει στο τραπέζι το θέμα του ελληνικού χρέους κάποια στιγμή. Ήταν λάθος του, κακή εκτίμηση για τα ευρωπαϊκά πράγματα ή απλώς ανέξοδη υπόσχεση;
Δεν λέει επίσης πώς θα αντιμετωπίσει αναπόφευκτες εξελίξεις που μπορούν να τον κάνουν… παρένθεση. Π.χ. και να κερδίσει εκλογές που θα γίνουν πριν το καλοκαίρι του 2019, θα έχει μπροστά του δυο τεστ: Τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές που θα τον αποσταθεροποιήσουν - με την πολιτική που αναγκαστικά θα ακολουθεί.
Αλλά και για την Προεδρική εκλογή του 2020 για την οποία από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα σχηματίζεται “προεδρική πλειοψηφία”, αφαιρουμένων των ψήφων του ΚΚΕ που δεν μετέχει και της Χρυσής Αυγής που δεν θέλει κανείς. Από όσα είπε στη Θεσσαλονίκη δεν έχει στον ορίζοντά του σχέδιο γι αυτές τις εξελίξεις. Έτσι υπόσχεται ότι αν γίνει Πρωθυπουργός θα μειώσει φόρους σε δυο χρόνια, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι θα αντέξει δυο χρόνια.
Ο τρίτος λόγος αιφνιδίασε πολλούς, καθώς φάνηκε ότι ο Μητσοτάκης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να… αντιγράψει τον Τσίπρα και αυτό ειδικά στην ομιλία του στο Βελλίδειο ήταν εμφανέστατο και σχεδόν ομολογημένο. Στη συνέντευξη Τύπου πήγε χειρότερα. Η γλώσσα του σώματος τον πρόδιδε με τις νευρικές κινήσεις, τα μειδιάματα εκεί που κανείς δεν έβλεπε το λόγο και τα μάτια του που ανοιγόκλειναν σπασμωδικά…
Το άγχος του «καλύτερου»
Τέταρτος λόγος είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ στη διάρκεια των απαντήσεων του έλεγε, ή υπονοούσε, πράγματα τα οποία έρχονται εμφανώς σε αντίθεση με τα δείγματα γραφής που έδωσε ως τώρα. Π.χ. ότι θα «κυβερνήσει με τους καλύτερους», όταν δεν δείχνει κανέναν, και για πολλούς το διαβόητο «Μητρώο Στελεχών» είναι μια προσπάθεια να βάλει στην πολιτική πρόσωπα… χωρίς καν ιδεολογία - αλλά με βάση τα τυπικά προσόντα τους, αρκεί να είναι της αρεσκείας του.
Είπε ότι ενοχλείται όταν «οικονομικοί παράγοντες αποκτούν μέσα ενημέρωσης για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους», ενώ βρίσκεται υπό τη σκέπη τέτοιων επιχειρηματιών. Ότι έχει σχέδιο, αλλά εννοούσε τις γενικές διακηρύξεις προθέσεων και επαναλήψεις. Παρουσιάσθηκε ως «μετριοπαθής» που δεν αρέσκεται στις ακρότητες, αλλά έχει αντιπρόεδρο τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Μίλησε για «κακή επιχειρηματικότητα», αλλά με παραδείγματα που παρέπεμπαν σε κακούς επιχειρηματίες που ο ίδιος έχει… υποστηρίξει.
Αναφέρθηκε στη συλλογικότητα της ΝΔ επί των ημερών του, όταν τον κατηγορούν ότι δεν μιλάει με κανένα άλλον πέραν του περιβάλλοντός του και των… επικοινωνιολόγων του. Και «έκοψε» - α λα Τραγάκη - όσους προεξοφλούν ότι θα είναι υποψήφιοι όταν βοούν τα ΜΜΕ για δεκάδες περιπτώσεις - ανάμεσά τους και πολλοί γόνοι - που άρχισαν ήδη προεκλογική καμπάνια. Ένας υποψήφιος μάλιστα βρισκόταν …δίπλα του την ώρα που το έλεγε.
Κοντολογίς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στη Θεσσαλονίκη υπό το κράτος του άγχους που του δημιούργησαν οι επιτελείς του ότι πρέπει να είναι… καλύτερος από τον Τσίπρα και με την υπόδειξη των ιδίων συνεργατών του να μιλήσει ως… Πρωθυπουργός.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι πειστικός, να μην μπορεί βγει έξω από τα συνήθη κλισέ της δημόσιας παρουσίας του και τελικά να κάνει απλώς μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του τον οποίο κατέταξε στον νεοφιλελεύθερο χώρο με όσα είπε προς το τέλος για το κράτος και τον ιδιωτικό τομέα. Το σκορ στην αναμέτρηση ανοικτού πεδίου παραμένει υπέρ του Τσίπρα…
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω