Τι να γιορτάσουν; Το ξύλο που έφαγαν ή τα λουλούδια που συνοδεύουν την συγγνώμη του ανθρώπου που τις ταπείνωσε; Πόσες από εμάς, έχουν υποστεί σωματική, λεκτική ή ψυχολογική βία και δεν αντέδρασαν;
Η Αθήνα πλησιάζει βιαστικά την περίοδο των γιορτών. Με μικρά συνάμα δειλά βήματα ομορφαίνει, στολίζεται, φορτώνει τις βιτρίνες της με χίλια πράγματα, στολίδια και υποσχέσεις για καλές και ορθόδοξες γιορτές. Το πνεύμα των γιορτών γεμίζει πολλά μυαλά με ελπίδες και όνειρα. Τα θέατρα μας με τις ίδιες παιγμένες παραστάσεις και τα κανάλια μας θα σερβίρουν παλιές σειρές με οικογενειακή γαλήνη και ταινίες με χαριτωμένα διαβολάκια που σήμερα πλησιάζουν την συνταξιοδότηση τους. Πολλές γυναίκες προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις γιορτές, προσπαθώντας να αρέσουν κυρίως στον εαυτό τους και μετά στους συγγενείς και φίλους. Μερικές καταφέρνουν να ξεχάσουν τις σκοτούρες τους, άλλες όχι.
Ελάχιστες ξέρουν ότι η 25η Νοεμβρίου είναι μία ιδιαίτερη ημέρα. Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη ημέρα είχε ήδη καθιερωθεί δέκα χρόνια πριν, όταν γυναικείες οργανώσεις θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από τη Δομινικανή Δημοκρατία, που βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ’ εντολήν του δικτάτορα Τρουχίλο, στις 25 Νοεμβρίου 1960.
Πολλές κρύβουμε θλιβερές εμπειρίες, αναμνήσεις που πονάνε και ένα διαχρονικό παράπονο. Η μόνιμη και συστηματική δημόσια ταπείνωση της γυναίκας δεν σταμάτησε ποτέ. Όταν ο Θεός μοίρασε την ευτυχία επέλεξε μόνο τους άνδρες και αυτές τις άφησε απ' έξω. Όσο και καλές μαθήτριες ήταν ελάχιστες φορές παρέλασαν ως σημαιοφόροι. Όσο και καλές φοιτήτριες ήταν πάντα αποδόθηκαν και δικαιολογήθηκαν οι επιτυχίες τους στα κόλπα και το κάλος τους και όχι στο μυαλό τους. Η εξέλιξη των σεξουαλικών σχέσεων αποτέλεσαν πάντα μομφή για τις τσαχπίνες και βραβείο για τους πηδηχτούληδες. Ξεχωρίζουν στην δουλειά τους αλλά ελάχιστες φορές φτάνουν σε διευθυντικές θέσεις επειδή μόνο αυτές πρέπει να θυσιαστούν για την οικογένεια για να ακολουθήσει ο πασάς την καριέρα του...
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών θα περάσει απαρατήρητη σε πολλές μεριές του κόσμου αλλά και στην πολιτισμένη Ευρώπη μας. Τι να γιορτάσουν; Το ξύλο που έφαγαν ή τα λουλούδια που συνοδεύουν την συγγνώμη του ανθρώπου που τις ταπείνωσε; Πόσες, από εμάς, έχουν υποστεί σωματική, λεκτική ή ψυχολογική βία και δεν αντέδρασαν. Δεν το μαρτύρησαν από ντροπή; Άγνωστη η στατιστική επειδή ελάχιστες έχουν το θάρρος να την καταγγείλουν. Πόσες πίκρες και φαρμάκια έχουν καταπιεί χωρίς την παραμικρή υποστήριξη; Πόσα στόματα βουβάθηκαν για να αποφύγουν την κοινωνική έκθεση; Πόσες μελανιές κρύφτηκαν κάτω από τις βαφές και τις κρέμες προσώπου. Δίχως προστασία, επειδή ο κανόνας λέει ότι οι άνδρες έχουν το κάθε δικαίωμα, μέσα στο σπίτι τους, να τις κακοποιήσουν. Τολμάει κανείς να χτυπήσει το κουδούνι σε μία πόρτα που κρύβει τόσο καημό και τόσα βάσανα;
Πως θα καταλάβεις το θύμα; Πως εξωτερικεύεται ο πόνος και ο φόβος; Στις ΗΠΑ όσο πιο βεβαρημένο με τραυματικά και στρεσογόνα περιστατικά ήταν το παρελθόν μιας γυναίκας κατά την τελευταία πενταετία, τόσο πιθανότερο ήταν να είναι παχύσαρκη. Γυναίκες με πολλά τέτοια περιστατικά είχαν 36% μεγαλύτερη πιθανότητα παχυσαρκίας, σε σχέση με όσες δεν είχαν τραυματική εμπειρία (Η Μισέλ Άλμπερτ - Καλιφόρνια, Σαν Φρανσίσκο, έκανε τη σχετική ανακοίνωση σε αμερικανικό καρδιολογικό συνέδριο με στοιχεία για σχεδόν 22.000 γυναίκες). Στην Ελλάδα τι θα κάνουμε;
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω