Στη Νέα Χηλή, το ορτυκοχώρι των Αθηναίων, σχεδόν κάθε Φθινόπωρο έφταναν κυνηγοί από την Αθήνα αλλά και από άλλα μέρη. Οι περισσότεροι ήταν οικονομικά ευκατάστατοι. Έρχονταν με τα μεγάλα τζιπ για να κυνηγήσουν στα μέρη μας.
“Μπαμ ηκούσθη στον αέρα και τα βόλια πήγαν πέρα.
Τρέχει ο λαγός ακόμα, με ένα λάχανο στο στόμα…”
Δεν πρόλαβε να τελειώσει το μάζεμα της ελιάς και ο μέχρι πρότινος ελαιομαζώχτης πήρε τα βουνά και τους λόγγους. Η κυνηγετική περίοδος βαστά έως τα τέλη Φεβρουαρίου και οι κυνηγοί με τις καραμπίνες (ημιαυτόματες ή επαναληπτικές) επ΄ ώμου και τα διάφορα αξεσουάρ ανάλογα με το είδος κυνηγιού, στήνουν καρτέρι στα θηράματά τους, ορτύκια, φάσσες, αγριοπερίστερα, τρυγόνια, πέρδικες, αγριοκούνελους, λαγούς, αγριογούρουνα αλλά και πετροκούναβα κ.λ.π. Οι πιστοί τους σύντροφοι, οι σκύλοι δείκτες (φέρμας) είναι έτοιμοι να ερευνήσουν και να υποδείξουν το θήραμά τους.
Κι εμείς εδώ στον Έβρο - Δόξα τω Θεώ - από κυνηγότοπους άλλο τίποτα. Ο γνωστός μας Γκιαούρ Αντάς (το νησί των απίστων) μέχρι και τον Ωνάση φιλοξένησε στις καλύβες του (Δεκέμβριος 1964) καθώς και τον πρίγκιπα Κωνσταντίνο (πρώην βασιλιά).
Νέα Χηλή ο πάλαι ποτέ κυνηγότοπος
Πριν από καιρό διαβάζοντας τα "Κυνηγητικά Θησαυρίσματα" του μεγάλου δάσκαλου Άγγελου Ποιμενίδη, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ευρύτερη περιοχή της Νέας Χηλής Αλεξανδρούπολης. Δεινός κυνηγός και ο ίδιος, γράφει:
«Στα 20 τελευταία χρόνια τα ορτυκοτόπια μας - Νέας Χηλής, Μάκρης, Δικέλλων - δεκαπλασιάστηκαν. Τα λίγα άλλοτες χωράφια απλώθηκαν με τις εκχερσώσεις και οι χώροι, από πουρναρότοποι για γουρούνια, λαγούς, πέρδικες που ήσαν, έγιναν φαλακρά και γεμάτα κοτρώνια χωράφια. Από απόψεως επηρεασμού των περασμάτων η μεταβολή αυτή δεν έβλαψε. Τα ορτύκια πάλι πέφτουν εκεί που έπεφταν και μια που πληθύναμε οι κυνηγοί, περίσσεψαν και οι χώροι για να τους αλωνίζουμε αραιωμένοι και με περιορισμένους τους καυγάδες και τα "αδόκητα". Οι λαγοί όμως και οι πέρδικες χάθηκαν δια παντός.
Ήταν ανάγκη βέβαια να αποκατασταθούν οι ακτήμονες που πάντα θα περισσεύουν και αυτοί θα αναζητούν χωράφια στα άστρα, που θα τους πηγαίνουν τα διαστημόπλοια για να θερίσουν. Εκείνο που δεν δικαιολογείται είναι ότι με τις μηχανοεκχερσώσεις, καθαρίζουν και αποδασώνουν και τα φαράγγια και τις απότομες πλαγιές με τα πουρνάρια - στέκια λαγών και πέρδικας, που οι βροχές θα παρασύρουν τα χώματα και χωράφι δε θα γίνει. Κάποια οικονομία στην απληστία αυτή μπορούσε να γίνει προς όφελος των ιδίων καλλιεργητών. Τους κυνηγούς ποιος τους ακούει "βλαμμένους" τους λένε και ότι πουν και θελήσουν, δεν εισακούεται…
Το άκρον άωτον της απληστίας αυτής για την επέκταση των χωραφιών, χωρίς πρόγραμμα και λογική, είναι ότι οργώνονται και οι δρόμοι που περνούσαν οι άνθρωποι και τα ζώα για τη δουλειά τους. Έκλεισε το παν και έχουμε αντιδικίες στη Χηλή. Στη θάλασσα για να κατέβεις δεν έμεινε δρόμος. Στα πέρα από τα χωράφια βουνά το ίδιο. Που πάμε έτσι; Και αναφέρω συγκεκριμένα τον Τσιναρλή, τον χείμαρρο αυτόν για τον οποίον έγραψα και άλλοτες ότι τον χαρακτηρίζω το μοναδικό κυνηγοτόπι της πατρίδας, διότι προ 40 ετών κυνηγούσαμε γύρω από αυτόν όλα τα θηράματα κατά εποχές: αγριογούρουνα, λύκους, ζαρκάδια, πέρδικες, τσακάλια, αλεπές, λαγούς, καμποπέρδικες, ορτύκια, τρυγόνια, φάσσες, περιστέρια… Ήταν ένας παράδεισος τα γύρω του από κάθε θήραμα.
Τώρα δεν αρκεί που χάθηκαν εκείνα τα μεγαλεία και απόμεινε ο χώρος μόνο για τα Σεπτεμβριανά περάσματα, έγινε και κάτι άλλο πολύ ανόητο και γελοίο. Οι αχόρταγοι και αφηνιασμένοι μοιράστηκαν και την κοίτη του χειμάρρου και την έκαμαν "χωράφια". Όργωσαν και τον μοναδικό δρόμο που περνούσαν τα τροχοφόρα και σπέρνουν καρυδιές και αμυγδαλιές και …μαλώματα, γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να περνά από τα σπαρμένα και θα γίνει ότι επιβάλλει η φύση. Η φύση όταν την παραβιάζεις και την ταλαιπωρείς καίει και τιμωρεί.
Ο Τσιναρλής είναι αδυσώπητος χείμαρρος και αγριεύει στις νεροποντές. Τα περιβολάκια εκείνα και τα παλουκάκια και σύρματα θα τα σαρώσει κάποτε και θα ξαναβρεί τα προαιώνια δικαιώματά του, αφού και την ιστορική των Ρωμαίων Εγνατία δεν άφησε και την κατέστρεψε χωρίς να τον πολυνοιάζει, διότι ούτε την κοίτη του έβλαπτε, ούτε και καμιά γέφυρα τον ταπείνωνε. Εκείνο που δεν θα αποκατασταθεί είναι η πανσπερμία των θηραμάτων του, οι πηγές που στέρεψαν, οι δασωμένοι λόφοι του και τα υπέροχα πλατάνια του, που του 'δωσαν και το όνομα (Τσιναρλής - Πλατανίτης) αφού και αυτά έγιναν στάχτη και καρεκλοπόδαρα…».
Και συμπληρώνει ο Ποιμενίδης: «Η σημερινή τεχνική πρόοδος, η αναλγησία, ο ατομικισμός, ο εαυτουλισμός - εγώ να ικανοποιηθώ και ο κόσμος ας χαλάσει - και η απληστία είναι τα αίτια της καταστροφής του ζωικού κόσμου. Αχαλίνωτα τα πάθη. Υπερτροφική η μανία αποκτήσεως αγαθών. Έλλειψη βαθειάς ανθρωπιστικής ιδέας. Παρεξήγηση των όρων "πρόοδος - πολιτισμός". Σπατάλη αλόγιστη των υπαρχόντων και άρνηση του χρέους μας προς τις επερχόμενες γενεές, τους επιγόνους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας!!!» (Α. Ποιμενίδης, "Κυνηγετικά Θησαυρίσματα", 1968).
 |
| Κυνηγοί γύρω στο 1950. Από αριστερά: (;) - Άγγελος Ποιμενίδης - Χρήστος Παπαδόπουλος - Παναγιώτης Καραμπουγιούκας (όρθιος) - (;) - Κυριάκος Βογιατζής - Βαγγέλης Τσιακίρης |
Στη Νέα Χηλή, το ορτυκοχώρι (κατά τον Ποιμενίδη) των Αθηναίων, σχεδόν κάθε Φθινόπωρο έφταναν κυνηγοί από την Αθήνα αλλά και από άλλα μέρη. Οι περισσότεροι ήταν γιατροί, δικηγόροι, γενικότερα ευκατάστατοι οικονομικά. Έρχονταν με τα μεγάλα αυτοκίνητά τους, τζιπ κ.α. για να κυνηγήσουν στα μέρη μας. Πολλοί από αυτούς έφταναν συνοδευόμενοι από τις γυναίκες τους, οι οποίες προτιμούσαν να επισκέπτονται τα μαγαζιά της πόλης. Έτσι επισκέφτηκε το κατάστημα υποδημάτων του Μπολιάκη και η Μαρία Κάλλας (συνοδεύοντας τον Ωνάση) όπως μας πληροφορεί ο Α. Ποιμενίδης. Πολλές από εκείνες τις αστές κυρίες υπήρξαν αντικείμενο θαυμασμού ίσως και κρυφού πόθου για τους άνδρες της μικρής μας επαρχίας. Παλιά κάτοικος του χωριού μας μου μετέφερε ότι οι ωραίες γάμπες μιας τέτοιας Αθηναίας κυρίας υπήρξαν αντικείμενο θαυμασμού από το σύζυγό της. Αθάνατε Έλληνα!!!
Το χωριό μας, η Νέα Χηλή, είχε αρκετούς κυνηγούς που έσμιγαν με τους ξένους, είτε στους τόπους του κυνηγιού είτε στους χώρους της ξεκούρασης. Το κοινό χόμπι εξομάλυνε τις όποιες κοινωνικές ανισότητες. Ο καθένας τέτοιες ώρες ήθελε να αποδείξει το πόσο δεινός κυνηγός ήταν και να επιδείξει το πλήθος του κυνηγιού του.
Τόπος υποδοχής και συνάντησης των κυνηγών υπήρξε και το εξοχικό κέντρο "Καλαμάκι". Γράφει σχετικά ο Α. Ποιμενίδης το 1966: «Ανασκουμπώθηκε ο Θεμ. Γκουργκούνης (ιδιοκτήτης) από τώρα και συμπληρώνει τα εξαρτήματα ξενώνος, μαγειρίου και σκυλοστασίου για να δεχθεί τους ξένους κυνηγούς τον Σεπτέμβρη, στα περάσματα τρυγονιών, ορτυκιών, διότι το Καλαμάκι είναι ότι πρέπει γι΄ αυτό».
 |
| Ο Θ. Γκουργκούνης στο εξοχικό του κέντρο "Καλαμάκι" το 1950 |
Γράφει επίσης ο Α. Ποιμενίδης: «Η περιοχή του Τσιναρλή ή Τσιναλίτερε, τον Αύγουστο του 1967 πήρε φωτιά. Κάηκαν περιοχές - περάσματα ορτυκιών. Από μια αβλεψία του γεωργού (...) ο οποίος θέλησε να κάψει τα φρύγανα του χωραφιού του. Η φωτιά απλώθηκε στους γύρω πουρναρότοπους. Κάηκαν πάνω από εξακόσια στρέμματα καταπράσινοι λόφοι με πυκνά πουρνάρια στα οποία κατέφευγαν με τις πρώτες μας τουφεκιές τα ορτύκια. Κάηκαν και λαγοί και ότι θήραμα κρατούσε το υπέροχο αυτό κυνηγοτόπι μας. Και ασφαλώς δεν πρόκειται να αναστηθεί όπως και τα άλλα γύρω του, που κάθε χρόνο από τέτοιες αιτίες καίονται και μαυρίζουν. Και θα μου μείνει στην ανάμνηση το μεγαλείο του. Σε μια ρεματιά κρατούσε νερό, το μοναδικό της περιοχής που ποτίζονταν τα θηράματα και τα αγριογούρουνα. Παγάνες κάναμε εκεί προ 35 ετών...
Τώρα ούτε τσουρτσουλιάνοι υπάρχουν και το λαγκάδι θα εκλείψει… Ευτύχημα που ο στρατός μας σπεύδει και περιορίζει τις πυρκαγιές των δασών. Στην προκειμένη περίπτωση ο στρατός έσωσε την κατάσταση και εσταμάτησε το κακό, που προχωρούσε προς τον ελαιώνα του Αποστόλου και της Μάκρης...».
 |
| 1954: Κυνηγοί, μετά το κυνήγι, στο "Καλαμάκι" στη Ν. Χηλή με τις οικογένειές τους |
Βέβαια, σήμερα ο τόπος έχει αλλάξει ριζικά. Στην ευρύτερη περιοχή του Τσιναρλή ορθώνεται το ξενοδοχείο Θράκη Παλλάς (Ramada Plaza Thraki) καθώς και κατοικίες νέων οικιστών. Και όπως λένε παλιοί κάτοικοι, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια εκείνα όπου πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο πιασμένοι χέρι - χέρι με το ταίρι μας και κρατώντας το κολατσιό μας τραγουδούσαμε το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα…».
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες προέρχονται από την "Γραφική Παλιά Αλεξανδρούπολη" (www.facebook.com/grafikipalia.alexandroupolis)
Ουρανία Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω