Η Ελλάδα της κρίσης έχει άμεση ανάγκη από κάποιον ηγέτη που θα βάλει τέλος στον εθνικό διχασμό. Κάποιον που θα τραβήξει χειρόφρενο στο ανατροφοδοτούμενο εθνικό κυνηγητό για την… κατσίκα του γείτονα.
Η εποχή του σκότους, συγγνώμη… των Μνημονίων, που διέρχεται η Ελλάδα τα τελευταία σχεδόν 8 χρόνια, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου προσυπέγραψε στο ακριτικό Καστελόριζο την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, έχει, μεταξύ άλλων, δυο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παραμέτρους. Ενδιαφέρουσες, μέσα στη μίζερη και καταθλιπτική πραγματικότητά τους.
Η πρώτη, αφορά στη σκανδαλιστική αδυναμία να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μέσα από την κρίση αυτή. Να αναδείξουμε τα καλύτερα στοιχεία μας. Αν φυσικά… υπάρχουν.
Η δεύτερη, έχει να κάνει με έναν ιστορικά πρωτοφανή εθνικό διχασμό, μπροστά στον οποίο οι αδελφοκτόνοι εμφύλιοι του παρελθόντος θυμίζουν… κινούμενα σχέδια.
Ας σταθούμε λοιπόν λίγο σε αυτή τη δεύτερη παράμετρο. Τον εθνικό διχασμό της εποχής των Μνημονίων, όχι σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά πολιτικού προσωπικού. Διχασμός. Στα όρια του μίσους.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο, και δεν κατάφερε να βγει, κυρίως εξαιτίας της απόλυτης αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων να επιδείξουν στοιχειώδη εθνική υπευθυνότητα. Να παραμερίσουν τα μικρά, κομματικά, προσωπικά, και να συνεννοηθούν για τη μεγάλη εικόνα. Την εθνική πρόοδο.
Από τις εκλογές του 2009 μέχρι σήμερα, ένα μοιραίο πολιτικό σύστημα, που ανατροφοδοτεί και μπολιάζει με νέες… (χαριτωμένες) φιγούρες την ανεπάρκειά του, δεν κατάφερε να συμφωνήσει σε ένα στοιχειώδες πλαίσιο συνεννόησης. Εκείνος που αφήνει την εξουσία, πυροβολεί εκείνον που τον διαδέχεται. Μέχρι οι όροι να αλλάξουν και πάλι στις επόμενες εκλογές.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει άμεση ανάγκη από κάποιον ηγέτη που θα βάλει τέλος στον εθνικό διχασμό. Κάποιον που θα τραβήξει χειρόφρενο στο ανατροφοδοτούμενο εθνικό κυνηγητό για την… κατσίκα του γείτονα. Κάποιον που, δεν θα υποκύπτει σε ψυχώσεις δικαίωσης προσωπικών και κομματικών επιλογών.
Δεν είναι εύκολο. Δεν θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται υπομονή, για να φτάσουμε στο τέλος. Τότε, που το φως νικάει πάντα το σκοτάδι. Χρειάζεται απλώς να δώσουμε ονοματεπώνυμο στον… «κανένα» της πρωθυπουργικής καταλληλότητας.
* Ο Μάνος Οικονομίδης είναι δημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αξία"
Πηγή: ysterografa.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω