Διαχρονική και με μέλλον η διάσταση μεταξύ μητσοτακικών και καραμανλικών.
Αυτό το «να τελειώνουμε» έχει διάφορες αποχρώσεις και εντάσεις, αλλά συνισταμένη όλων θεωρείται η ελαχιστοποίηση της επιρροής των λεγόμενων καραμανλικών στελεχών στη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής, της τακτικής και της επικοινωνιακής εικόνας του κόμματος. Πρακτικά το «να τελειώνουμε» εκτείνεται από την πολιτική περιθωριοποίηση έως την πλήρη καθυπόταξη των καραμανλικών. Σε εκλογικό ορίζοντα σημαίνει την ελαχιστοποίηση της παρουσίας και της επιρροής τους στην επόμενη Βουλή.
Για τον ίδιο τον Μητσοτάκη θα ήταν ευχής έργον η οικειοθελής «προσαρμογή» των καραμανλικών στη νέα κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα, αφού αντιλαμβάνεται ότι η υποταγή των στελεχών αυτών με όρους εξευτελιστικούς θα μπορούσε να δημιουργήσει μια μη επουλώσιμη πληγή στον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα της Ν.Δ. και να σημάνει την καθήλωσή της κάτω του 30%, ποσοστό το οποίο δεν ξεπέρασε ούτε ως ηττημένη το 2015 ούτε ως νικήτρια τον Ιούνιο του 2012.
Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος για τον οποίο επελέγη η καρατόμηση του πολιτικά ανενεργού Αντώναρου, ο οποίος, όπως προηγουμένως ο επίσης καραμανλικός Γιώργος Βλάχος, είχε ζητήσει την αποπομπή του Άδωνι Γεωργιάδη από τη θέση του αντιπροέδρου του κόμματος λόγω της εμπλοκής του ονόματός του στη δικογραφία για τη Novartis. Μέσω της διαγραφής αυτής δόθηκε το μήνυμα στους υπόλοιπους διατεθειμένους για αντάρτικο ότι το κόμμα θα παραμείνει πάση θυσία ενωμένο, υπό τη σιδηρά πυγμή του προέδρου.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί από όσους ομνύουν στον καραμανλισμό έχουν σπεύσει - όχι μόνο ύστερα, αλλά και πριν από τη διαγραφή του Αντώναρου - να δηλώσουν την πίστη τους στην ενότητα του κόμματος και να υπερασπιστούν τα εμπλεκόμενα στελέχη, ακόμη και αυτά τα οποία υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν ούτε να... μυρίσουν. Ο δε Κώστας Καραμανλής έσπευσε, μέσω κύκλων του, να τηρήσει αποστάσεις από τον Αντώναρο, αλλά και από κάθε δήλωση που θα έβλαπτε την ενότητα της Ν.Δ.
Η ρίζα της σύγκρουσης
Η συμβίωση μεταξύ καραμανλισμού και μητσοτακισμού ουδέποτε υπήρξε ανέφελη. Από το 1977, οπότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο πλαίσιο της διεύρυνσης της Ν.Δ., απορρόφησε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1,08% στις εκλογές της ίδιας χρονιάς), η οικογένεια Μητσοτάκη επιχειρούσε όχι μόνο να καταλάβει την ηγεσία του κόμματος, αλλά και να το μεταλλάξει ιδεολογικά ρυμουλκώντας το στις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές της ράγες.
Όσο ο καραμανλισμός ήταν ισχυρός και ο ηγέτης του εν ζωή, αυτές οι προσπάθειες είτε απέτυχαν είτε, την τριετία 1990-1993, κατέληξαν σε... σκάνδαλα. Τώρα όμως το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί τη δεύτερη γενιά της οικογένειας που παίρνει τα ηνία του κόμματος σε ένα μνημονιακό και μεταμνημονιακό πλαίσιο ευνοϊκό για τις ιδεολογικές του νόρμες, ενώ ο καραμανλισμός αποτελεί ένα φάντασμα του εαυτού του.
Η δε σύμπλευση της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας της Ν.Δ. με τα στελέχη που προέρχονται από τον ακροδεξιό Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό - κυρίως με τον Άδωνι Γεωργιάδη -, τα οποία ασπάζονται τα ίδια ιδεολογικά δόγματα με τον Μητσοτάκη, έχει μετατοπίσει ιδεολογικά τη Ν.Δ. χωρίς οι καραμανλικοί να έχουν επιδείξει κάποια σθεναρή αντίσταση σε επίπεδο πολιτικών στελεχών.
Υπ’ αυτήν την έννοια αρκετοί είναι όσοι εισηγούνται στην ηγεσία της Ν.Δ. ότι είναι μια χρυσή ευκαιρία «να τελειώνουμε με τους καραμανλικούς».
Τέλος εποχής
Η καραμανλική πλευρά είναι αλήθεια ότι δεν διαθέτει ενεργό πολιτική ηγεσία, αφού ο Κώστας Καραμανλής δεν δείχνει διάθεση επανενεργοποίησης - και όλα δείχνουν ότι δεν θα δείξει στο ορατό μέλλον - ενώ και στην πρόσφατη εκλογή προέδρου της Ν.Δ. το εν λόγω στρατόπεδο εκπροσώπησε ο πολιτικά ανδρωθείς σε μητσοτακικό περιβάλλον Ευάγγελος Μεϊμαράκης.
Η απουσία νέων λαμπερών στελεχών, η σταδιακή αποστράτευση των παραδοσιακών και η ανασφάλεια για την προσωπική τους επιβίωση από διάφορες χρυσές - ή επίχρυσες - μετριότητες αποτελούν τα προφανή προβλήματα της καραμανλικής πτέρυγας. Το σοβαρότερο όλων όμως είναι το πρόβλημα του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού των καραμανλικών στις συνθήκες της μνημονιακής και μεταμνημονιακής Ελλάδας, ακριβώς την ώρα που ο μητσοτακικός νεοφιλελευθερισμός έχει πάρει το πάνω χέρι στη Ν.Δ.
Η ίδια η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος - παρ’ ότι άπαντες την επικαλούνται - είναι ένα κείμενο γραμμένο για να σηματοδοτήσει την έναρξη της μεταπολίτευσης, η οποία εδώ και χρόνια ψυχορραγεί χωρίς κανείς να καταλαβαίνει αν και πότε θα παραδώσει οριστικά το πνεύμα και, κυρίως, τι θα τη διαδεχθεί.
Σημαίνει άραγε αυτό ότι το παιχνίδι εσωκομματικής εξουσίας έχει τελειώσει; Άγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι με την ταμπέλα του καραμανλισμού κινούνται - και θα συνεχίσουν να κινούνται, ακόμη κι αν η Ν.Δ. γίνει κυβέρνηση - πλείστα όσα συνδικαλιστικά στελέχη, τα οποία ήδη αντιδρούν σε αυτό που τείνει να παγιωθεί ως πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Προς το παρόν το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν θα ήθελε να χρεωθεί έναν κομματικό διχασμό τη στιγμή που το κόμμα βρίσκεται απολογούμενο για τη δικογραφία του σκανδάλου Novartis. Η εικόνα ενότητας μάλιστα αναμένεται να ενισχυθεί αν ο θησαυρός αποδειχθεί άνθρακες. Σε αντίθετη περίπτωση η εσωκομματική ηρεμία θα αποτελέσει παρελθόν και η κατάσταση θα γίνει, απλώς, ανεξέλεγκτη. Εν αναμονή λοιπόν...
Σταύρος Χριστακόπουλος
topontiki.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω