Μεγαλοεπιχειρηματίες, μιντιάρχες και ποδοσφαιροπαράγοντες συναγωνίζονται σε πολιτικές δηλώσεις, συμμαχώντας πότε με το ένα κόμμα, πότε με το άλλο και καμιά φορά και με τα δύο!
Ζούμε στον αστερισμό των πολιτευομένων μεγαλοεπιχειρηματιών. Οι οποίοι δεν το κάνουν όπως ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, δηλαδή δεν διεκδικούν απευθείας την εξουσία με δικό τους κόμμα. Το κάνουν εκ του πλαγίου προσπαθώντας να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή επιρροή (επιχειρήσεις, μέσα ενημέρωσης, ομάδες), συμμαχώντας πότε με το ένα κόμμα, πότε με το άλλο και κάποτε και με τα δύο!
Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Όμως, τα τελευταία χρόνια προσέλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις με τη συμμετοχή δύο επιφανών (όχι, ασφαλώς, κατά την έννοια του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλέους «ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος…») μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι οφείλουν το επιφανές τους αποκλειστικά στην εμπλοκή τους με το ποδόσφαιρο. Πόσοι ήξεραν τον Μαρινάκη πριν αγοράσει τον Ολυμπιακό (2010) και πόσοι τον Σαββίδη πριν από τον ΠΑΟΚ (2012);
Με τους δύο αυτούς επιφανείς ποδοσφαιροπαράγοντες πορεύεται τα τελευταία χρόνια η ελληνική αθλητική και-εσχάτως- πολιτική επικαιρότητα (και άλλοι δύο, ο Μελισσανίδης της ΑΕΚ και ο Αλαφούζος του Παναθηναϊκού βαδίζουν σε παρόμοια χνάρια, αλλά με σαφώς μικρότερη πολιτική ένταση). Πριν φτάσουμε στα σημερινά, που έλαβαν πρωτοφανείς διαστάσεις με την εισβολή Σαββίδη στην Τούμπα και την ποινική δίωξη κατά Μαρινάκη για την υπόθεση Noor1, ας θυμηθούμε ορισμένα επεισόδια της - παράλληλης εν πολλοίς - αυτής πορείας, που αφορά την εμπλοκή τους στην ελληνική πολιτική σκηνή:
1. Ο Σαββίδης ξεκινά την πολυσχιδή δραστηριότητά του επί κυβερνήσεως Σαμαρά. Όμως, «απογειώνεται» πολιτικά με τη σημερινή κυβέρνηση, όταν κάνει πρωτοφανείς για επιχειρηματία δηλώσεις. Μία υπέρ - έτσι το βλέπει ο ίδιος - του Αλέξη Τσίπρα και μία εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη (εδώ).
2. Ο Μαρινάκης εμπλέκεται ελαφρώς στην πολιτική ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Πειραιά στις δημοτικές εκλογές του 2014. Τότε ήταν με τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από την υποστήριξη που παρείχε στην περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, τάχθηκε σαφώς υπέρ του υποψηφίου δημάρχου Θ. Δρίτσα (ΣΥΡΙΖΑ) και κατά του αντίστοιχου της ΝΔ Β. Μιχαλολιάκου (εδώ). Μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, ο Μαρινάκης άρχισε σταδιακά να μετατοπίζεται πολιτικά. Μετά την αγορά από τον ίδιο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (Μάιος του 2017), η σύγκρουσή του με την κυβέρνηση Τσίπρα έγινε ανοιχτή. Και πήρε άγριες διαστάσεις μόλις αποκαλύφθηκαν οι παρεμβάσεις του Πάνου Καμμένου στην υπόθεση Noor1, με στόχο να ενοχοποιηθεί ο εφοπλιστής και πρόεδρος του Ολυμπιακού. Μάλιστα, ο ίδιος ο Καμμένος έφτασε να προαναγγέλλει είτε από το βήμα της Βουλής είτε από συνεντεύξεις του (εδώ) την προφυλάκιση Μαρινάκη!
3. Πριν από λίγο καιρό είχαμε τα γεγονότα στην Τούμπα με πρωταγωνιστή τον οπλοφορούντα Σαββίδη. Ο γιος του πολιτικοποίησε το θέμα επιτιθέμενος κατά του κ. Μητσοτάκη! (εδώ).
4. Τελευταίο επεισόδιο η δίωξη κατά Μαρινάκη από την εισαγγελέα Πειραιά. Ο ίδιος έκανε μια άκρως πολιτική δήλωση για «την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος», ταυτιζόμενος με τη ρητορική της αντιπολίτευσης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπάρχει και ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης, που ελέγχονται είτε απευθείας είτε εμμέσως από τους δύο. Για παράδειγμα, το βράδυ και την επομένη των γεγονότων της Τούμπας, μέσα ενημέρωσης του Σαββίδη ή προσκείμενα σ’ αυτόν πρόβαλαν την «αδικία» κατά του ΠΑΟΚ, για ελαφρύνουν την εισβολή του στο γήπεδο. Αντίστοιχα, τις προάλλες τα μέσα ενημέρωσης ιδιοκτησίας Μαρινάκη ή τα προσκείμενα σ’ αυτόν «έθαψαν» τη δίωξη εναντίον του και περίμεναν τη δήλωση του ίδιου, που έγινε μερικές ώρες αργότερα, για να την εμφανίσουν.
Κάπως παίζεται έτσι το συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικο-αθλητικό παιχνίδι, μέσα στο οποίο υποβαθμίζονται ή και χάνονται εντελώς ορισμένες αυτονόητες αλήθειες. Υποτάσσονται στην εκατέρωθεν σκοπιμότητα, κάτι που - ειδικά για το χώρο των ΜΜΕ - αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα στην, εν γένει χαμηλή, αξιοπιστία τους.
Πόσο το ελληνικό ποδόσφαιρο κακοποιείται από όλα αυτά; Ο ιταλός προπονητής Αρίγκο Σάκι έχει πει, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Μαρξ για τη θρησκεία, ότι «το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού». Υπάρχει, πάντως και η άλλη αξιοσημείωτη άποψη, που το θεωρεί «δύναμη απελευθέρωσης».
Αρκεί να μην το θάψει μια ώρα αρχύτερα ο ανελέητος πόλεμος των ποδοσφαιρο-παραγόντων και η ανοχή των κυβερνήσεων.
Πηγή: protagon.gr
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω