Ελευθερία, Ευθύνη και Διάκριση (με αφορμή την ύψωση της ελληνικής σημαίας σε ελληνικές βραχονησίδες)

Επιτρεπτή και καθ’ όλα νόμιμη η ύψωση της ελληνικής σημαίας στις ελληνικές βραχονησίδες, αλλά ήταν ενδεδειγμένος ο τρόπος και ο χρόνος που αυτή έγινε; Ποιος θα τις προστάτευε μετά την αποχώρηση αυτών που τις τοποθέτησαν;

του Νικόλαου Παπανικολόπουλου

Η σημαία, δεν είναι ένα απλό αντικείμενο αλλά το ιερότερο σύμβολο κάθε χώρας.

Ιδιαίτερα για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, που και ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα, η σημαία έχει πολλαπλούς συμβολισμούς:

Το γαλάζιο και το λευκό των χρωμάτων της, συμβολίζουν τη γαλάζια Ελληνική θάλασσα με τα λευκά αφρισμένα κύματά της.

Οι εννέα οριζόντιες γραμμές, συμβολίζουν τις εννέα συλλαβές του συνθήματος της Επανάστασης του 1821, Ε–ΛΕΥ–ΘΕ–ΡΙ–Α–Ή–ΘΑ–ΝΑ–ΤΟΣ, και χύθηκε πολύ αίμα για αυτή την ελευθερία.

Ο λευκός σταυρός, συμβολίζει την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη των Ελλήνων. Ελληνισμός και Χριστιανισμός συμπορεύονται.

Είναι το εθνικό σύμβολο στο οποίο αποδίδεται ιδιαίτερη και ανυπέρβλητη τιμή. Εξισώνεται με τα Άχραντα Μυστήρια και την Ανάκρουση του Εθνικού ύμνου. Σε αυτή συμπυκνώνεται η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν γιατί αρκετά νομοθετήματα αναφέρονται σε αυτή:

• Το άρθρο 6 του Α.Ν. 447/1937 «Περί του τρόπου απονομής σεβασμού εις την εθνική σημαίαν και γενικώς τα εθνικά σύμβολα».
• Το άρθρο 1, του Νόμου 851/1978 «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου της Δημοκρατίας».
• Το άρθρο 181, του Ποινικού Κώδικα «Περί προσβολής συμβόλων του ελληνικού Κράτους».
• Το άρθρο 155, του ΝΔ 187/1973 - Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου, «Έπαρσις εθνικής σημαίες και σημαιοστολισμός».
• Το άρθρο 20, του Γενικού Κανονισμού Λιμένα, «Ελληνική σημαία στα ξένα και ελληνικά πλοία».
• Ο όρκος του Έλληνα Στρατιώτη, προς την πατρίδα, αναφέρει: Να υπερασπίζω…, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας. Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ' αυτών.

Υπάρχουν στην ιστορία μας ηρωικές πράξεις και πρωτοβουλίες για τη σημαία, πραγματικά αξέχαστες και προς μίμηση. Ας τις θυμηθούμε:

Ξεχνιέται, ο γενναίος σημαιοφόρος που σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά, τη στιγμή που έστηνε την Ελληνική Σημαία στην κορφή του Μπιζανίου το 1912; Στη μάχη που ακολούθησε, σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος, ο λοχίας που είχε απομείνει, όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε τη σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και όταν έφθασε στο διοικητή του τάγματος, στάθηκε όρθιος, χαιρέτησε αναφέροντας: «Κύριε διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω τη σημαία» και έπεσε νεκρός.

Ξεχνιέται, ο γενναίος εύζωνας Κωνσταντίνος Κουκίδης, που σύμφωνα με διηγήσεις, την 27η Απριλίου 1941, είχε καθήκοντα σκοπού στην Ακρόπολη και όταν τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα, αρνήθηκε να παραδώσει την Ελληνική σημαία στους κατακτητές, την υπέστειλε, τυλίχτηκε με αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη προς το θάνατό του;

Ξεχνιέται, η «Κυρά της Ρω» (Δέσποινα Αχλαδιώτη, 1890-1982), η οποία επί 40 χρόνια, κάθε πρωί, ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω στα Δωδεκάνησα και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου;

Ξεχνιέται, η «Κυρά των Mαρασίων» (Βασιλική Λαμπίδου, 1904-2011), η οποία επί 50 χρόνια ύψωνε την ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της, στα Μαράσια του Έβρου, που ήταν το τελευταίο του χωριού, 100 μόλις μέτρα από τα σύνορα με την Τουρκία;

Το πρόσφατο περιστατικό με την ύψωση των ελληνικών σημαιών σε ελληνικές βραχονησίδες του Αιγαίου, πρωτοβουλία κατ’ αρχάς αξιέπαινη καθώς καταδεικνύει έμπρακτα την αγάπη προς την πατρίδα, έφερε στο νου μου τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾽ ου πάντα συμφέρει, πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾽ ου πάντα οικοδομεί» (Α' Κορ. ι, 23). Δηλαδή, Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν είναι προς όφελός μου όλα. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν οικοδομούν όλα.

Η παραπάνω θεόπνευστη φράση, θέλει να μας πει ότι υπάρχει άμεση σχέση ελευθερίας και ευθύνης.

Και εν προκειμένω: Επιτρεπτή και καθ’ όλα νόμιμη η ύψωση της ελληνικής σημαίας στις ελληνικές βραχονησίδες, αλλά ήταν ενδεδειγμένος ο τρόπος και ο χρόνος που αυτή έγινε; Ποιος θα τις προστάτευε μετά την αποχώρηση αυτών που τις τοποθέτησαν; Θα βρισκόταν εκεί μια νέα «Κυρά της Ρω» ή μια νέα «Κυρά των Mαρασίων»;

Δυστυχώς, ο παράγοντας της ευθύνης δεν τονίζεται στην εποχή μας. Συνήθως, επιμένουμε στα θέλω μας, στον αυθορμητισμό μας, στα δικαιώματά μας αλλά παραθεωρούμε ότι κάθε θέλω και κάθε δικαίωμα έχει και την αντίστοιχη ευθύνη για την άσκησή του.

Εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Εδώ χρειάζεται διάκριση, χρειάζεται η φυσική διάκριση. Αυτή τη διάκριση που δυστυχώς δεν την έχουμε όλοι μας, την έχουν λίγοι άνθρωποι. Είναι η συνισταμένη, σοφίας (η γνώση και η πείρα που αυξάνεται - χωρίς να είναι απόλυτο - με την ηλικία), νόησης (η μετά προσοχής μελέτη του κάθε τι) και κρίσης (η σωστή σύγκριση των καταστάσεων).

Όλα αυτά, καλό είναι, να τα έχουμε υπόψη μας για το μέλλον.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ. (ε.α)
[post_ads]