Πασχάλιος Εγκύκλιος Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, προς τους ευσεβείς και ορθοδόξους χριστιανούς της Επαρχίας μας:

Ἄνθιμος

προνοίᾳ καὶ φιλανθρωπίᾳ

τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Πατρὸς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι

Ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως

πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας

ἐπὶ τῇ θείᾳ Ἀναστάσει.

Ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου,

Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, παρ’ ἡμῶν δὲ εὐχὴ καὶ εὐλογία.

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὁ βασιλιὰς καὶ προφήτης Δαβὶδ εἶχε γράψει: «ἡ σάρκα μου θὰ θαφτεῖ μὲ ἐλπίδα, δὲν θὰ μ’ ἐγκαταλείψεις στὸν ᾅδη»¹ καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὡς πέμπτος εὐαγγελιστὴς εἶχε βεβαιώσει «θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, θὰ σηκωθοῦν ὅσοι βρίσκονται στὰ μνήματα καὶ θὰ εὐχαριστηθοῦν οἱ ζωντανοὶ τῆς γῆς»². Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμπλήρωσε: «Ὁ Χριστὸς ἔχει ἀναστηθεῖ κάνοντας τὴν ἀρχὴ γιὰ τὴν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν»³.

Ἄρα, λοιπόν, γι’ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Γεννήσεώς του στὴ Βηθλεὲμ μέχρι τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ Γολγοθᾶ, προχωροῦσε σταθερὰ στὸ θάνατο προκειμένου νὰ μᾶς χαρίσει τὴν Ἀνάστασή Του.

Γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του ἔλεγε ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ στὴν κοιλιὰ τοῦ κήτους καὶ ὅταν βεβαίωνε ὅτι μπορεῖ νὰ χτίσει τὸ Ναὸ τοῦ Σολομώντος σὲ τρεῖς ἡμέρες. Γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του μιλοῦσε, ὅταν ἔλεγε ὅτι «δὲν εἶναι ὁ θεός, θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζωντανῶν»⁴ καὶ ὅταν ὑποσχόταν ὅτι «κοντεύει ἡ ὥρα ποὺ ὅσοι βρίσκονται στὰ μνήματα θὰ ἀκούσουν τὴ φωνή του»⁵. Γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του μιλοῦσε ὅταν ἔλεγε ὅτι «τὸ θέλημα ἐκείνου ποὺ μ’ ἔστειλε εἶναι νὰ μὴ χαθεῖ κανένας ἀπὸ ὅσους μοῦ ἔχει δώσει, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς ἀναστήσω τὴν ἔσχατη ἡμέρα»⁶.

Ἀλλὰ ἡ πλέον κατηγορηματικὴ διακήρυξη τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν Ἀνάσταση, ἡ διακήρυξη ἐκείνη ποὺ φανερώνει τὴν ἐξουσία καὶ τὴν κυριαρχία Του πάνω στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, εἶναι τὰ ἐπιγραμματικὰ λόγια Του στὴ Μαρία, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή· ὅποιος πιστεύει σὲ μένα θὰ ζήσει καὶ μετὰ τὸ θάνατό του, κι ὅποιος ὅσο ζεῖ πιστεύει σὲ μένα, αὐτὸς δὲν θὰ πεθάνει ποτέ»⁷.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ ζωή μας δὲν ἀξίζει χωρὶς τὴν προοπτικὴ τῆς βεβαίας Ἀναστάσεως. Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς ξεπερνιοῦνται ὅταν φωτισθοῦν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ χαρὲς τῆς ζωῆς ἔχουν νόημα μόνο ὅταν τὶς ζοῦμε ὡς πρόγευση τῆς Ἀναστάσεως.

Καὶ ἡ Ἀνάσταση εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν καθένα μας. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως θὰ ἀναστηθοῦμε μιὰ ἡμέρα. Καὶ ἡ ἀνάστασή μας θὰ εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς ἐνιαίας ψυχοσωματικῆς ὁλότητος τῆς ὑπάρξεώς μας.

Ὅμως, ὁ Παράδεισος αὐτὸς τῶν ἀναστημένων δὲν θὰ εἶναι ὅμοιος γιὰ τὸν καθένα μας, οὔτε στατικός. Θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο θὰ ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὡς «πρωτότοκο» τῶν ἀναστημένων καὶ δωρεοδότη ὅλης τῆς καινούργιας κτίσεως ποὺ θὰ ἀκολουθήσει. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι σὰν νὰ λέει στὴ Μάρθα: «μὴ μὲ ρωτᾶς ἂν ἐγὼ μπορῶ νὰ ἀναστήσω τὸν ἀδελφό σου! ἐγὼ μπορῶ, μόνο ὅταν ἐσὺ μπορεῖς νὰ τὸ πιστεύσεις!».

Ἡ πίστη μας, λοιπόν, εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει διάπλατα ἕναν ἄλλο κόσμο τῆς ψυχῆς μας. Ἡ πίστη μπορεῖ νὰ ψηλαφίσει τὸ νόημα καὶ τὸ μήνυμα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνιχνεύσει τὰ μύχια ἐρωτηματικὰ καὶ τὶς ἀγωνίες τοῦ καθενός μας. Ἡ πίστη χαρίζει μετὰ τὸ θάνατο προοπτικὴ ἀτελείωτη καὶ μᾶς προσφέρει χειροπιαστὰ μιὰ ἀβράδυαστη ἡμέρα ποὺ ἀνατέλλει μετὰ τὸ σκοτεινὸ τάφο μας.

Ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, γιὰ κανένα ἄλλο λόγο δὲν μαζευόμαστε στοὺς Ναούς, γιὰ κανένα λόγο δὲν παραμένουμε χριστιανοί, παρὰ μόνο ἐπειδὴ ἔχουμε τὴν ἐσωτερικὴ αἴσθηση καὶ μαρτυρία ὅτι ὁ Χριστὸς Ἀναστήθηκε καὶ ὅτι ὅσα μᾶς εἶπε ἦταν ἀλήθεια!

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δικαιώνει τὴν ὕπαρξή μας, ὄχι μόνο τὴν πνευματική, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑλική μας ὕπαρξη. Στὴν Ἀνάσταση βρίσκουν ἐκπλήρωση οἱ βαθύτεροι πόθοι μας καὶ ἡ νοσταλγία μας γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση ἀντλοῦμε δύναμη γιὰ νὰ βελτιωθεῖ ἠθικὰ ἡ ψυχή μας καὶ γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τοὺς κόπους τὸ σῶμα μας. Ἡ Ἀνάσταση διώχνει τὸ φόβο τοῦ θανάτου, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ νόμου τῆς φθορᾶς. Ὁ ἀναστημένος Χριστὸς συνανέστησε τὴν πεσμένη κτίση καὶ ἤδη τὰ πάντα, ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ κόσμος, δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως, βρίσκονται σὲ μιὰ ἀνοδικὴ πορεία.

Καὶ μεῖς πιστεύουμε στὸ θαῦμα καὶ στὴ δύναμη τῆς θείας Ἀναστάσεως, «πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν»⁸. Μιλᾶμε στὸν κόσμο μὲ τὸ βίο καὶ τὴ διαγωγή μας, ὑπομένουμε κάθε πόνο, κάθε θλίψη καὶ κάθε πειρασμό, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι δὲν θὰ φτάσουμε στὴν ἀνάσταση παρὰ μόνο διὰ τοῦ σταυροῦ. Ἄγνωστο εἶναι τὶ μᾶς ἀναμένει στὸ βίο, ἀλλὰ ἐμεῖς, κατὰ τὸν Ἀπόστολο, ἐμπιστευόμαστε τὸν «ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό»⁹ καὶ περιμένουμε «τὸν Υἱὸ του ἀπὸ τὸν οὐρανό, τὸν ὁποῖο ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, τὸν Ἰησοῦ ποὺ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἐπερχόμενη ὀργή»¹⁰.

Ἡ χαρὰ καὶ ἡ χάρη τῆς θείας Ἀναστάσεως μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί. Ἀμήν.

Εὐχέτης μὲ ἀγάπη καὶ τιμὴ πρὸς τὸν καθένα σας ἀνεξαιρέτως

Ὁ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης σας

† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος

1. Ψαλμ. 16, 9-10.
2. Ἡσ. 26, 19.
3. Α’ Κορ. 15, 20.
4. Λουκ. 20, 38.
5. Ἰωάν. 5, 28.
6. Ἰωάν. 2, 39
7. Ἰωάν. 17, 25.
8. Β’ Κορ. 4, 13.
9. Α’ Θεσ. 1, 9.
10. Α’ Θεσ. 1, 10.