Οι παραιτήσεις ενίοτε γίνονται αποδεκτές

Ο Νίκος Κοτζιάς, δεν ήταν η πρώτη φορά που ρίσκαρε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά, ωστόσο, το ρίσκο δεν έπιασε και ο Αλέξης Τσίπρας «με πόνο ψυχής» έδειξε την πόρτα στον υπουργό των Εξωτερικών του…

του Δημήτρη Μηλάκα

Κάποιες φορές οι παραιτήσεις, ειδικά αν υποβάλλονται κάθε τρεις και λίγο, γίνονται αποδεκτές. Αυτήν τη βασική αρχή προφανώς τη γνώριζε ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος, όπως πληροφορείται το «Ποντίκι», δεν ήταν η πρώτη φορά που ρίσκαρε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά, ωστόσο, το ρίσκο δεν έπιασε και ο Αλέξης Τσίπρας «με πόνο ψυχής» έδειξε την πόρτα στον υπουργό των Εξωτερικών του…

Η τακτική των ασφυκτικών πιέσεων - μέχρι απειλής παραίτησης - του Νίκου Κοτζιά, προκειμένου να περάσει τη γραμμή του ακόμη και για ήσσονος σημασίας θέματα που είχαν να κάνουν με το υπουργείο Εξωτερικών, μπορεί να αποδοθεί (και) στον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Η απόφαση, ωστόσο, του πρωθυπουργού να κάνει δεκτή την παραίτησή του έχει να κάνει με απόλυτα ψυχρό πολιτικό υπολογισμό:

Από τη στιγμή που οι προοπτικές υλοποίησης της συμφωνίας των Πρεσπών μειώνονται (αν δεν εκμηδενίζονται εξαιτίας της αδυναμίας του Ζάεφ να την περάσει από το Κοινοβούλιο), η Αθήνα συζητά το αμερικανικό εναλλακτικό σενάριο. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, του οποίου την ύπαρξη αποκάλυψε ως δική του πρόταση ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος μετά τις συναντήσεις του με αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, η ΠΓΔΜ με την προσωρινή της ονομασία θα μπορούσε να ενταχθεί στον αμερικανικό αμυντικό ιστό στα Βαλκάνια ως συμβαλλόμενο μέλος με τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ της περιοχής.

Στον «αφρό» ο Καμμένος

Ο Νίκος Κοτζιάς θεώρησε (ίσως και δίκαια) ότι αυτή η αποκάλυψη υπονομεύει τόσο την προσπάθεια υλοποίησης της συμφωνίας των Πρεσπών όσο και τον δικό του ρόλο ως υπουργού Εξωτερικών.

Στην πολιτική, ωστόσο, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν έχει κάποιος δίκιο, όσο αν την κατάλληλη στιγμή βρεθεί στο κατάλληλο σημείο και υιοθετήσει την κατάλληλη άποψη.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι «ανακοινώσεις» Καμμένου για το εναλλακτικό σενάριο «τακτοποίησης» της υπόθεσης της ΠΓΔΜ συνέπεσαν με τις τελικές αρνητικές πληροφορίες και εκτιμήσεις των Αμερικανών περί της αδυναμίας του Ζόραν Ζάεφ να προχωρήσει τη συμφωνία. Η διάχυση, λοιπόν, του εναλλακτικού σεναρίου ήταν αναμενόμενη κίνηση σε ένα τέτοιο «παιχνίδι». Αυτό, είτε το γνώριζε (θεωρούμε ότι το γνώριζε) είτε όχι, ο πρωθυπουργός το αποδέχτηκε, καθώς δεν ξέχασε τον αμερικανικό στόχο που δέχτηκε να υπηρετήσει: η ένταξη της ΠΓΔΜ στην αμερικανική αμυντική ομπρέλα ήταν από την αρχή η βασική επιδίωξη και το θέμα της ονομασίας παρεμπίπτον πιθανό όφελος για την Ελλάδα.

Αυτό που δεν ξέχασε ο Αλέξης Τσίπρας (τον αντικειμενικό αμερικανικό στόχο) φαίνεται ότι θέλησε να αγνοήσει ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος αισθάνθηκε ότι «αδειάζεται» από τον πρωθυπουργό. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αν κάποιος «άδειασε» τον Νίκο Κοτζιά, αυτός δεν είναι ο πρωθυπουργός, αλλά οι Αμερικανοί. Αν και έμπειρος και χρόνια στο κουρμπέτι, ο Νίκος Κοτζιάς φαίνεται πως ξέχασε ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος και για τους Αμερικανούς και για τον Αλέξη Τσίπρα.

Με ανοιχτό το εναλλακτικό σχέδιο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στις αμερικανικές αμυντικές δομές στην πιθανότατη αρνητική έκβαση της προσπάθειας Ζάεφ να υλοποιήσει τη συμφωνία των Πρεσπών, είναι προφανές ότι στο «αμερικανικό χρηματιστήριο πολιτικών αξιών» οι μετοχές του Νίκου Κοτζιά έπεσαν και ανέβηκαν του Πάνου Καμμένου. Αυτήν την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να την αγνοήσει ο πρωθυπουργός και αυτό ήταν κάτι που πυροδότησε την αντίδραση του εκρηκτικού χαρακτήρα του Νίκου Κοτζιά.

Η «μάχη» ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών και τον υπουργό Άμυνας κατά τη διάρκεια του Υπουργικού Συμβουλίου προφανώς θα έπρεπε να αναζητήσει άλλα μέτωπα για να εκδηλωθεί και να αποφύγει την ουσία των διαφορετικών πολιτικών επιλογών τους για το θέμα της ΠΓΔΜ. Εξάλλου και οι δύο υπουργοί έχουν κατ’ αρχάς αποδεχτεί τον μείζονα στόχο της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ που έχει θέσει η αμερικανική διπλωματία και γνωρίζουν ότι οι απόψεις τους είναι συμπληρωματικές ή εναλλακτικές.

Καθώς η πολιτική αντιπαράθεση των δύο υπουργών δεν είχε και πολλά περιθώρια για να εξελιχθεί, αναζήτησαν άλλα λιγότερο «ευπρεπή» πεδία μάχης, όπως είναι η διαχείριση μυστικών κονδυλίων και άλλων παρεμφερών ζητημάτων, για τα οποία και οι δυο γνωρίζουν ή φαντάζονται πολλά ο ένας για τον άλλο.

Από την πίεση αυτή θέλησε να ξεφύγει ο Νίκος Κοτζιάς με τον προσφιλή του, όπως λένε, τρόπο: ομπρέλα προστασίας με την απειλή παραίτησης. Αυτή τη φορά, όμως, η παραίτηση έγινε αποδεκτή.

Και η ζωή συνεχίζεται…

Άλλα περίμεναν…

Πηγή: topontiki.gr
[post_ads]