Απεργιακή συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στην Αλεξανδρούπολη με κεντρικό σύνθημα "1η Μάη 2019: Ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Με σωματεία εργατών και όχι των κυβερνήσεων και των εργοδοτών".
Κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών. Μετά την συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Αλεξανδρούπολης και κατάθεση στεφανιών.
Στην συγκέντρωση χαιρέτησαν ο Αναστάσης Γεωργιάδης, πρόεδρο της Ένωσης Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Αλεξανδρούπολης και Περιφέρειας και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας και ο Ο Χρήστος Παπαντής εκ μέρους του Σωματείου Τουριστικών Επαγγελμάτων Ν. Έβρου.
Στην κεντρική ομιλία ο Σταύρος Μπάζας, μέλος της Τοπικής Γραμματείας Έβρου του ΠΑΜΕ τόνισε:
«Συνάδελφοι,
Η 1η Μάη είναι η μέρα που οι εργάτες όλου του κόσμου τιμούν τους νεκρούς της τάξης τους, τους ηρωικούς εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, τις εργατικές αιματηρές κατακτήσεις, στην ανειρήνευτη πάλη με τους εκμεταλλευτές μας. Είναι μέρα-σύμβολο στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το σύνθημα «ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ» είναι ζωντανό, επίκαιρο, θα υπάρχει και θα βροντοφωνάζεται από εργάτες σε όλον τον κόσμο και στις συγκεντρώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους χιλιάδες νεκρούς της τάξης μας, στους νεκρούς του Σικάγο, στους εργάτες της πρώτης ματωμένης πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής.
Η ματωμένη θυσία των εργατών του Σικάγου διδάσκει πως η εργατική τάξη δε μπορεί να περιμένει βελτιώσεις στη ζωή της, αν δεν αγωνιστεί. Τίποτα δε χαρίζεται. Στο σύστημα της εκμετάλλευσης δεν υποτασσόμαστε, δε δίνουμε συγχωροχάρτι, δε συμβιβαζόμαστε με την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Το σύνθημα του Π.Α.ΜΕ. για την φετινή Πρωτομαγιά εύστοχα συμπυκνώνει τους στόχους του σήμερα για το εργατικό κίνημα: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ. ΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ.
Ξέρουμε καλά ότι κυβέρνηση και κόμματα που στηρίζουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, ιδίως μπροστά στις εκλογές, θα κάνουν προσπάθεια να μας παγιδέψουν, να φέρουν τη δυσαρέσκεια μας, στα μέτρα τους! Με νέα ψέματα και απάτες θα προσπαθήσουν να μας βάλουν στη λογική του τάχα “μικρότερου κακού”.
Δεν πρέπει να αποδεχτούμε νέες απάτες, μεγάλα λόγια που θα υπόσχονται ξανά προστασία των φτωχών και των αδυνάτων, ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να είναι «δίκαιη» και «βιώσιμη».
Να σκεφτούμε τι μας διδάσκει η καθημερινότητά μας. Πως αποτυπώνεται για παράδειγμα η άνοδος του τουρισμού και στην περιοχή μας; Πήραν αυξήσεις οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και τις ταβέρνες; Βελτιώθηκε η ζωή τους, δηλ. πήραν μερίδιο από τα αυξημένα κέρδη των εργοδοτών του κλάδου; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, διότι όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουμε για τα εξαντλητικά 10ωρα και 12ωρα δουλειάς τη σεζόν, χωρίς ρεπό πολλές φορές, με μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες των οικογενειών μας, με λειψά ένσημα και με την ανεργία να περιμένει το χειμώνα. Αυτά είναι τα “κέρδη” των εργαζομένων από την ανάπτυξη του τουρισμού.
Να σκεφτούμε τι άφησε η τεράστια επένδυση του αγωγού TAP. Δουλειά για κάποιους εργαζόμενους κάποιους μήνες, στην καλύτερη περίπτωση 1-1,5 χρόνο, και μετά ανεργία. Χωρίς τουλάχιστον φτηνό αέριο για την περιοχή, χωρίς ανταποδοτικά τέλη για τη διέλευση. Αυτές είναι οι επενδύσεις. Δισεκατομμύρια για το κεφάλαιο και μερικοί μισθοί για κάποιους μήνες για τους εργαζόμενους. Και μετά πάλι ανεργία.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά: κέρδη για τους λίγους και εκμετάλλευση για τους πολλούς. Αυτή είναι, όπου γης, η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Και αυτή η ανάπτυξη πάει χέρι-χέρι με τον πόλεμο. Οι ίδιοι που μας εκμεταλλεύονται και μας μαυρίζουν τη ζωή δεν διστάζουν να ονομάσουν τα κέρδη τους “εθνικό” συμφέρον και να καλούν τους εργαζόμενους να πολεμήσουν με τους γειτονικούς λαούς για αυτά τα κέρδη.
Η “γειτονιά” μας είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα: Ουκρανία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία και Βαλκάνια παλιότερα, το έγκλημα της κατοχής της Κύπρου και της σφαγής του λαού της Παλαιστίνης. Όλα για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής αλλά και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων. Αυτή είναι η ανάπτυξή τους, αυτός είναι ο καπιταλιστικός δρόμος παραγωγής και ανάπτυξης.
Στο σημείο αυτό να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό της Βενεζουέλας, που από χθες το βράδυ αντιμετωπίζει την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ με την απόπειρα πραξικοπήματος από τον αχυράνθρωπό τους, τον παράνομα αυτοανακηρυγμένο “πρόεδρο” Γκουαϊδό. Έναν άνθρωπο που στηρίζει και η ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση, ο φασίστας πρόεδρος της Βραζιλίας και όλοι οι “προοδευτικοί” παράγοντες του ιμπεριαλισμού, πάντα στο όνομα της “δημοκρατίας” και των ελευθεριών.
Έχουν τεράστιο θράσος αυτοί, που με το εμπάργκο, τις οικονομικές κυρώσεις και τα σαμποτάζ έχουν καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό στην πείνα και την ανέχεια, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές του και να σπρώχνουν στον πόλεμο και την αλληλοσφαγή. Αυτοί, που κατά τα άλλα “καταδικάζουν τη βία από και να προέρχεται”, εννοώντας ότι καταδικάζουν τους λαούς, όταν επιλέγουν το δικό τους δρόμο.
Η Βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως και αντί αυτός ο πλούτος να λειτουργεί υπέρ του λαού της, αποτελεί αιτία δυστυχίας, με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ από τη μία και Ρωσίας - Κίνας από την άλλη για τον έλεγχό του. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Οι ίδιοι οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τον εθνικισμό και το φασισμό, τον τροφοδοτούν παντού για να μολύνουν με μίσος τους λαούς, ώστε πιο εύκολα να βάλουν τους εργαζόμενους να πολεμήσουν μεταξύ τους για τα κέρδη τους. Στηρίζουν και στη χώρα μας τη ναζιστική, εγκληματική Χρυσή Αυγή.
Οι χρυσαυγήτες αποτελούν τα καλύτερα μαντρόσκυλα του συστήματος. Πρέπει κάθε εργαζόμενος να μάθει τα κατορθώματά τους. Να μη ξεγελαστεί από τις κραυγές τους και την πατριδοκαπηλία που επιχειρούν.
Πατριωτισμός είναι το δίκιο του λαού και οι χρυσαυγήτες το εχθρεύονται με φανατισμό. Ιερό τους έχουν τα κέρδη των αφεντικών.
Το αποδεικνύουν τα δουλεμπορικά που στήνουν μόνο για Έλληνες εργάτες με 18 ευρώ μεροκάματο, οι εκατοντάδες ερωτήσεις στη Βουλή που έκαναν για τα κέρδη και τα προνόμια των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων. Είναι αυτοί που επιτέθηκαν με μανία σε κάθε προσπάθεια εργαζομένων να αντιδράσουν στην εργοδοσία και να διεκδικήσουν Συλλογικές Συμβάσεις και δικαιώματα. Οι χρυσαυγήτες χτύπησαν την απεργία και τον πρόεδρο του Σωματείου των λιμενεργατών της Cosco στον Πειραιά, τους εργάτες και την απεργία των μεταλλεργατών στο Πέραμα, τους ναυτεργάτες, παρουσιαζόμενοι ως “αγανακτισμένοι” πολίτες και τόσα άλλα.
Είναι η σαπίλα του συστήματος, το χαϊδεμένο τους παιδί. Για αυτό και δεν τελειώνει η δίκη τους, για αυτό και κυκλοφορούν ελεύθεροι ενώ έχουν δολοφονήσει ανθρώπους. Τους αγκαλιάζουν με στοργή όλοι: κράτος, αστυνομία, κυβέρνηση και αστικά κόμματα. Τόσο “επικίνδυνοι” είναι για το σύστημα.
Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να τους αποκαλύπτουμε παντού, να τους απομονώνουμε σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, παντού. Να τους τσακίσουμε.
Σε όλα αυτά λοιπόν πρέπει να απαντήσουμε αγωνιστικά, με τη συμμετοχή μας στους διεκδικητικούς αγώνες και τη μεγαλύτερη οργάνωση στα σωματεία μας. Προσπερνάμε τους εκβιασμούς των κομμάτων που στηρίζουν τα κέρδη των μονοπωλίων, την ΕΕ της ανεργίας, των ψίχουλων και της καταστολής, τις δυνάμεις που στηρίζουν το ΝΑΤΟ των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Το σύστημα της εκμετάλλευσης δε μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, δε μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Καμία ανοχή στη συνδικαλιστική μαφία!
Δίπλα στα αφεντικά και το πολιτικό προσωπικό τους βρίσκεται οργανωμένα ένας καλοταϊσμένος συνδικαλιστικός μηχανισμός, μια εργατική ελίτ. Αυτή η συνδικαλιστική μαφία στη ΓΣΕΕ, προσπαθεί όλο αυτό το διάστημα να φέρει μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, μεγαλοδιευθυντές και golden boys, νόθους, να φέρει με φυσική παρουσία την εργοδοσία.
Τα μνημόνια και όλα τα αντεργατικά μέτρα ιδιαίτερα των τελευταίων ετών, έχουν και τη δική τους υπογραφή. Είναι οι ίδιοι που λένε πως η απεργία έφαγε τα ψωμιά της, αυτοί που βρίσκονταν μαζί στις πλατείες των αγανακτισμένων και έβαζαν τους “Κολλάδες” και άλλους «πρόθυμους συνδικαλιστές» να ανακηρύττουν “το τέλος των συνδικάτων”. Είναι αυτοί που έκλεισαν τα μάτια όταν μπήκε στο γύψο το απεργιακό δικαίωμα, που κάλεσαν τους εργαζόμενους να απεμπολήσουν δικαιώματα στο μισθό και την κοινωνική ασφάλιση, να διαδηλώσουν με τα αιτήματα των επιχειρηματικών ομίλων και της κυβέρνησης.
Δεν έχουν τελειώσει ακόμα την αποστολή τους! Θέλουν τα συνδικάτα μηχανισμούς προώθησης της στρατηγικής των μονοπωλίων, της υπηρέτησης με κάθε τρόπο της ανταγωνιστικότητας, της μείωσης του μισθολογικού κόστους. Να υπηρετούν όλοι οι εργαζόμενοι αυτούς τους στόχους χωρίς αντιδράσεις, να υπάρχει σιγή νεκροταφείου.
Η ζημιά του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των μεταμορφώσεών τους είναι μεγάλη. Η πληγή που έχουν ανοίξει στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι βαθιά, δεν κλείνει εύκολα.
Η επικράτησή τους σε στρατηγικούς τομείς, στα μεγάλα συνδικάτα της βιομηχανίας, της Ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των λιμανιών, των μεταφορών, των πρώην ΔΕΚΟ είναι μεγάλο εμπόδιο για την ενότητα των εργαζομένων και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα. Αρνούνται και σήμερα να γράψουν στα σωματεία τους χιλιάδες εργολαβικούς, συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους των δουλεμπορικών γραφείων που δουλεύουν στους ίδιους χώρους. Κρατούν ανοργάνωτη τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Οι δυσκολίες που συναντάμε για την οργάνωση των εργατών είναι πολλές.
Όλα αυτά τα χρόνια κατεβαίνουν με κοινά ψηφοδέλτια, με κοινή αντιΠΑΜΕ στάση σε μεγάλες ομοσπονδίες και συνδικάτα, όπου βλέπουν ότι γίνεται βήμα ανατροπής των συσχετισμών. Το ίδιο κάνουν και εδώ, στο Εργατικό Κέντρο Έβρου, όπου σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο είναι ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Συριζαίοι και ολίγον από ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Διατηρούν μηχανισμό διαμόρφωσης συσχετισμών μαζί με την εργοδοσία και το κράτος, ο οποίος συνοδεύεται και από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων από κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς.
Η γραμμή τους σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και τα έργα τους είχαν ως αποτέλεσμα την απαξίωση των συνδικάτων στους εργαζόμενους. Δεν δίστασαν να υιοθετήσουν τα πιο αντιδραστικά συνθήματα όπως το "Έξω τα κόμματα ή και το έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες". Έγιναν, μαζί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, στις πλατείες των αγανακτισμένων, όχημα εγκλωβισμού της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας, εκκολαπτήριο του ναζισμού και έφεραν ένα ακόμα πλήγμα στην αξία συμμετοχής και πάλης μέσα στα συνδικάτα και του αγώνα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς όπου οργιάζει η εργοδοσία και η εκμετάλλευση.
Δεν θα τους περάσει όμως! Εδώ υπάρχει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Βασική παρακαταθήκη της δράσης του Π.Α.ΜΕ. είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, εργατικά. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που θα αγωνίζονται για να ζουν οι λαοί χωρίς φτώχεια, ανεργία και πολέμους.
Για εμάς είναι καθαρό πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους. Γι' αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία που κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος! Για να αναδειχθούν οι ταξικές δυνάμεις σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.
Ο συσχετισμός δύναμης δεν ήταν ποτέ μονάχα ένα αποτέλεσμα μιας κάλπης ή ενός Συνεδρίου. Εμείς μετράμε διαφορετικά τις δυνάμεις μας, έχουμε άλλα κριτήρια για την οργάνωση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Όλες αυτές τις μέρες ήρθαμε σε επαφή με εργαζόμενους, μιλήσαμε μαζί τους. Κανείς δεν βρέθηκε να τους υποστηρίξει.
Μας λένε να μην κάνουμε πίσω! Να καθαρίσουν τα σωματεία από τους νόθους και τους εργοδότες. Η διαπάλη, συνάδελφοι - συναδέλφισσες, ανάμεσα στις δυο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα σταματήσει στη Ρόδο, όπως δεν σταμάτησε στην Καλαμάτα, στην Αλεξανδρούπολη και πάει λέγοντας. Η μάχη θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Και θέλουμε να διαμηνύσουμε προς κάθε κατεύθυνση – και εδώ στον Έβρο – ότι αυτή μας τη συνεισφορά θα τη σφραγίσουμε και στην επόμενή τους προσπάθεια να επιβάλουν ένα νέο Συνέδριο-παρωδία, μακριά από τους εργαζόμενους και αγκαλιά με την εργοδοσία, μέσα στα πολυτελή ξενοδοχεία. Η απαίτησή μας να καθαρίσει το εργατικό κίνημα από τη βρωμιά τους θα γίνει πράξη από τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα και τους εργαζόμενους.
Συναγωνίστριες - συναγωνιστές,
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάτικης απεργίας και η συνέχιση της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία να γίνει από τα συνδικάτα με τέτοιους όρους, που να επισφραγίσει ένα ακόμη βήμα προς την ανασύνταξη τους εργατικού κινήματος.
Δεν τελειώνουμε σήμερα, δεν κάνουμε απλά έναν εθιμοτυπικό εορτασμό. Δεν είμαστε τέτοιοι. Τιμούμε τους αγωνιστές της τάξης μας στην πράξη, κάνοντας τις θυσίες που μας αναλογούν. Εντείνοντας τη δράση μας καθημερινά, παλεύοντας με ηρωισμό και αυταπάρνηση τις δυσκολίες της καθημερινότητας, που είναι μεγάλες. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στην τάξη μας να αντέξουμε και να προχωρήσουμε, σπρώχνοντας τον τροχό της Ιστορίας προς τα εμπρός! Από αύριο συνεχίζουμε:
- Δεν πρέπει να μείνει εργάτης που να μη μάθει για τους όρους της μάχης απέναντι στη συνδικαλιστική μαφία. Αυτή η μάχη θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση, πρέπει να ετοιμάσουμε νέες δυνάμεις που θα αναμειχθούν.
- Τα σωματεία πρέπει να ζωντανέψουν όλες τις δραστηριότητες τους, να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, να πάρουν φωτιά οι μικροσυσκέψεις με ομάδες εργαζομένων από το μητρώο.
- Να κάνουμε ζήτημα όλο και περισσότερων δυνάμεων τα κεντρικά μέτωπα που βάζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΣΣΕ, Υγεία, Ασφάλεια), ζητώντας τη βοήθεια, τη συμμετοχή από περισσότερους εργαζόμενους.
- Να μην αφήσουμε περιθώρια στην παθητικότητα να πάρει κεφάλι σε κανένα χώρο στη λογική "όλοι φοβούνται, τίποτα δεν γίνεται". Όλοι μας θα αναμετρηθούμε αυτό. Δεν θα κάνουμε πίσω, δεν θα αφήσουμε να νικήσει η μοιρολατρία.
Αποφασιστικά και εξειδικευμένα σε κάθε κλάδο να παρέμβουμε αποφασιστικά για να μη βρει έδαφος η ηττοπάθεια και ο συμβιβασμός. Να μη θέσουν ούτε έναν εργαζόμενο εκτός μάχης τα κυβερνητικά ιδεολογήματα για δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος όλων, για επιστροφή στην κανονικότητα με την αύξηση του κατώτατου. Στις επερχόμενες εκλογικές μάχες να μην ξεγελαστεί με τα πλαστά δίπολα που του πλασάρονται και πετάξει την πείρα του στον κάλαθο των αχρήστων ενισχύοντας αυτούς που του τσακίζουν τη ζωή.
Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν για εμάς ένα απλό σύνθημα. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα δεν μπορεί να υπάρξει.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρχει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο! Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει.
Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
20 χρόνια από την ίδρυση του Π.Α.ΜΕ. και 133 χρόνια από τους νεκρούς εργάτες στο Σικάγο δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω.
Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης.
Συνεχίζουμε! Για το δίκιο της τάξης μας, γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά!
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!».
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω