Η ζωή μας ξεκινάει με πρωτόγνωρα και βασικά, για την επιβίωση, μηνύματα και στοιχεία. Περνάνε τα χρόνια και ως έφηβοι μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία οι ρόλοι αντιστρέφονται αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι η ζωή μας κύκλους κάνει.
Η ζωή μας ξεκινάει με πρωτόγνωρα και βασικά, για την επιβίωση, μηνύματα και στοιχεία. Καθηλωμένοι στις ανάγκες μας (μαμ, κακά και νάνι) σκούζουμε, κλαίμε, και ενίοτε χαμογελάμε. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε αλλά τα καταφέρνουμε στο να εκφράζουμε τις ανάγκες μας μέσα από την γλώσσα του σώματος.
Έχουμε και μία κακή συνήθεια. Βγάζουμε συχνά την γλώσσα μας έξω κοροϊδεύοντας τον κόσμο. Γλείφουμε ότι υπάρχει γύρω μας, ίσως επειδή οι πληροφορίες μας είναι ότι υπάρχει εκεί έξω είναι νόστιμο και αξίζει να το δοκιμάσεις. Διερευνούμε, περίεργοι, το περιβάλλον, κοιτάμε και περιμένουμε κάποια ανταπόκριση από τους γύρω μας. Χαριτωμένα και χαϊδευτικά ή φωναχτά και απειλητικά σπαρταράμε. Τσιρίζουμε και κλωτσάμε διεκδικώντας έντονα ξεκαθαρίζοντας ότι ξέρουμε τι θέλουμε και κυρίως από ποιους να το ζητήσουμε. Αν τα αιτήματά μας δεν είναι αποδεκτά και η προσπάθειά μας δεν στέφεται με επιτυχία είναι άλλο πράγμα. Φταίνε οι γονείς που δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν σωστά τα μηνύματα που εκπέμπουν τα σώματά μας. Εμείς ως μωρά κάναμε το σωστό …το πολεμάμε κι έχει ο Θεός.
Περνάνε τα χρόνια και ως έφηβοι μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Μπαίνουμε σε άλλους δρόμους, διεκδικούμε διαφορετικά και πιο αγωνιστικά αυτά που μας ενδιαφέρουν. Μελλοντικά πλάνα που θα πάρουν χρόνια να υλοποιηθούν. Ο πήχης των απαιτήσεων μας είναι σε υψηλότερο επίπεδο (οικονομικό, πνευματικό, μορφωτικό, εργατικό, κοινωνικό και ψυχολογικό), τεκμηριωμένο και μελετημένο. Στόχοι που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Πάνω στο δίκιο μας είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε όλα. Ξέροντας ότι θα ηττηθούμε πολεμάμε μέχρι τελικής πτώσεως, ικανοποιημένοι ότι κάναμε ότι μπορέσαμε και δεν παραδώσαμε τα όπλα…
Φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία οι ρόλοι αντιστρέφονται αποδεικνύοντας, για άλλη μία φορά, ότι η ζωή μας κύκλους κάνει. Αφήνουμε στην άκρη πολλά αιτήματα και καθηλωνόμαστε ξανά στις βασικές μας ανάγκες. Ανακαλύπτουμε ότι αυτά τα λίγα, άλλα ουσιαστικά για εμάς, μας αρκούν. Λίγες απαιτήσεις εγκαταλείποντας τους υψηλούς στόχους. Βογκάμε εύκολα, νευριάζουμε με την πρώτη και ξεχωρίζουμε ποιος πράγματι μας στηρίζει και μας αγαπάει. Περιορίζουμε τις ανάγκες και τους στόχους μας. Ευχαριστιόμαστε με τα λίγα και τα καλά. Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Θα ζητήσουμε και θα έχουμε τώρα ότι θέλουμε. Παρακαλάμε ή το απαιτούμε. Ζητάμε ένα πιάτο φαΐ, την υγεία μας (με μία κανονική λειτουργία του γαστρεντερικού μας συστήματος), να ζούμε καλά και να κοιμόμαστε σε μία ζεστή οικογενειακή στέγη. Μαμ, κακά και νάνι. Πήγαν χαράμι οι υψηλοί στόχοι της νιότης ή απλώς η σοφία της μεγάλης ηλικίας αποκτάει σαφήνεια;
Περνάω ατελείωτες ώρες κοντά στην κατάκοιτη υπερήλικη μητέρα μου. Την κοιτάζω με αγάπη, την μελετάω και αναρωτιέμαι αν θα έχω την ίδια τύχη. Θέλω να την ρωτήσω πολλά. Θέλω να καταλάβω καλά τα λίγα θέλω της. Είμαι περίεργη να μάθω πότε κατάλαβε τι ήταν και είναι σημαντικό για να φτάσεις τα ενενήντα ένα της. Προσπαθώ να την βοηθήσω, να της απαλύνω τον πόνο (δύο ισχία σπασμένα). Φροντίζω να είναι καθαρή, να βογκάει λιγότερο και δεν της χαλάω χατίρι σε ότι αφορά τις δύσκολες ημέρες που περνάει. Αγαπάω τα μάτια της, θαυμάζω το κρύσταλλο του μυαλού της και των αναμνήσεων της. Σέβομαι την μάχη που δίνει!
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω