Άρθρο του Δημήτρη Παπατολίδη, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Γραμματέα Ε.Π. Αν. Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ, Περιφερειακού Συμβούλου ΑΜ-Θ.
Το ΚΚΕ όμως δεν ανέστειλε και δεν αναστέλλει τη σημαία των διεκδικήσεων για την κάλυψη των κενών στο δημόσιο σύστημα υγείας, τη δημιουργία τουλάχιστον 3.000 ΜΕΘ που είναι αναγκαίες είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει πανδημία με βάση τις εκτιμήσεις των ίδιων των σωματείων των εργαζομένων στο σύστημα υγείας. Την ανάγκη να υπάρχουν τα αναγκαία και σε επαρκείς ποσότητες μέσα ατομικής προστασίας στους εργαζόμενους υγείας, στους εργαζόμενους σε τομείς που βρίσκονται σε λειτουργία, όπως Σ/Μ, σώματα ασφαλείας και στρατός, ντελίβερι, κ.α. Να τηρούνται και να ελέγχονται τα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς. Να απαγορευτούν οι απολύσεις και να παρθούν πίσω οι 115.000 που έγιναν μέσα στο Μάρτη όπως και σε όλη την περιοχή σε εργαζόμενους στον τουρισμό, το εμπόριο, κ.α.
Με αυτό το κριτήριο της υπεράσπισης της υγείας και της ζωής των εργαζομένων του λαού μας το ΚΚΕ, οι δυνάμεις του μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα ασκούν κριτική στις κυβερνητικές επιλογές, αναδεικνύουν πως η ατομική ευθύνη είναι μια τρύπα στο νερό αν δε συνδυάζεται με την κρατική ευθύνη έτσι ώστε να προστατευτεί η ζωή του λαού μας.
Γιατί μπροστά στον κίνδυνο να υπάρξει εξάπλωση του ιού το δημόσιο σύστημα υγείας παραμένει γυμνό, ακόμη και με τις άτολμες και πλημμελείς ενέργειες της κυβέρνησης ή τις δωρεές που δέχεται τελευταία. Ο λαός έδειξε τη σοβαρότητα του στη συντριπτική του πλειοψηφία, με ορισμένες εξαιρέσεις, που δεν αποτελούν όμως την κυρίαρχη τάση και χαρακτηρίζονται από τον πλήρη σκοταδισμό.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ως μπαζούκας, για τους εργαζόμενους το πολύ θυμίζουν αεροβόλο και σ ορισμένες περιπτώσεις πιστόλι που βάλλει κατά πάνω τους, αφού εκατοντάδες χιλιάδες στον τουρισμό ή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου βρίσκονται ή θα βρεθούν στην ανεργία και γι αυτούς θα ισχύσει μια παράταση του ταμείου ανεργίας και αυτό για όσους το δικαιούνται, για ορισμένους μήνες, αφού δεν υιοθετείτε η θέση των ταξικών συνδικάτων για ταμείο για όλο το διάστημα της ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού( των 751 ευρώ), ενώ πολλοί είναι αυτοί που μένουν εντελώς χωρίς εισόδημα. Παράλληλα η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια στις διακοπές σύμβασης που γίνονται ως οικειοθελείς αποχωρήσεις των ίδιων των εργαζομένων κάτω από τις απειλές της εργοδοσίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις για προσλήψεις αργότερα. Ενώ δεν απαγορεύονται ως παράνομες και καταχρηστικές αυτή την περίοδο οι μεταβολές των εργασιακών σχέσεων, με κύρια τάση τη μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης.
Η επόμενη μέρα του ιού δε θα είναι σίγουρα ίδια με την προηγούμενη, πέρα από τις στρατιές των ανέργων και των ημιαπασχολούμενων, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και οι αγροκτηνοτρόφοι, που ήδη βρίσκονται με τη θηλιά στο λαιμό θα νιώσουν την κλωτσιά στην καρέκλα που πατούσαν. Η αναστολή των φόρων και οι ορισμένες μειώσεις, με τα νοίκια που αν και μειωμένα τρέχουν αλλά και τα παλιά συσσωρευμένα χρέη να τους κυνηγούν είναι αρκετοί λόγοι για να τους εξουθενώσουν.
Που θα βρει λοιπόν ελπίδα και προοπτική ο λαός μας, για να νιώσει ασφαλής απέναντι σε ένα νέο κύμα πανδημίας, για να νιώσει σίγουρος για την εργασία του και το εισόδημα του, σε αυτά που του υπόσχεται η κυβέρνηση, ή στα νέα παχιά και απατηλά λόγια του ΣΥΡΙΖΑ; Ή στο αίτημα του οι κατασχέσεις αντί να γίνουν τώρα στην πρώτη κατοικία που ο ίδιος είχε ψηφίσει, να γίνουν από του χρόνου. Λες και τότε δε θα είναι σε χειρότερη μοίρα ο λαός μας.
Μπορεί να ελπίζει στην ΕΕ που μέχρι χτες ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το Κόμμα του μας έλεγαν πως είναι το ασφαλές καταφύγιο και έξω από αυτήν σε τρώει ο λύκος, ή να πιστέψει το ΣΥΡΙΖΑ πως η ΕΕ του Σάντσεθ και των Podemos, η ΕΕ του ευρωομόλογου που άλλωστε θέλει και ο Μητσοτάκης μαζί με τον Κόντε και το Μακρόν, θα είναι η Ευρώπη που θα προστατεύει τους φτωχούς;
Μήπως οι ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιταλία, ή τα σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα τύπου Σουηδίας μπόρεσαν να προστατέψουν πρώτα απ όλα τις ζωές και μετά τα εισοδήματα των λαών τους;
Οι χάρτινοι μύθοι του καπιταλισμού (γιατί αυτό είναι το σύστημα που ζούμε είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ) καίγονται στην πυρκαγιά της πανδημίας, τα κάστρα του συστήματος πέφτουν στον πρώτο ισχυρό άνεμο.
Η κρίση όπως οι ίδιοι ομολογούν θα είναι μεγάλη, άλλοι αστοί αναλυτές την συγκρίνουν με αυτή της δεκαετίας του 30 και σίγουρα οι περισσότεροι ως τη μεγαλύτερη μετά το Β΄ ΠΠ.
Δεν πρόκειται όμως για μια υγειονομική κρίση, ή συμμετρική απλά εξωτερική απειλή όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, στην ουσία και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συσσώρευση τεράστιων κεφαλαίων που χρόνια δυσκολεύονται να επενδυθούν, οι αναιμικοί δείκτες της καπιταλιστικής ανάκαμψης μετά το 2008 σε ΗΠΑ και Ευρωζώνη, η υποχώρηση πριν την πανδημία στην Κίνα με τη μείωση των δεικτών βιομηχανικής παραγωγής ακόμη και στην ακμάζουσα Γερμανία, είχαν κάνει ευπαθή την καπιταλιστική οικονομία, τόσο ευπαθή που μια πανδημία που δε θα έφτανε στα φόρτε, μια ευρύτερη πολεμική σύγκρουση ή μια χρεωκοπία σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα βαθύτερο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Η τεράστια ψαλίδα που ανοίγει την περίοδο της ανάπτυξης ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο (εργασία) και αυτούς που τον ιδιοποιούνται (κεφάλαιο) είναι το μπαρούτι που συσσωρεύεται στα κελάρια του συστήματος, το θέμα είναι πότε και που θα ανάψει το φυτίλι.
Και το φυτίλι φαίνεται ν’ ανάβει.
Η διαπάλη που γίνεται στην ΕΕ φέρνει στην επιφάνεια αυτό που καιρό αναφέραμε πως ο χαρακτήρας της είναι εκ φύσεως αντιδραστικός, αντιλαϊκός, είναι Ευρώπη των Μονοπωλίων, δεν αλλάζει, ως τέτοια συγκροτήθηκε από την αρχή και θωρακίστηκε στην πορεία.
Η διαπάλη ανάμεσα από τη μία στη Γερμανία και το κονκλάβιο του Βορρά, και από την άλλη στην Ιταλία και Γαλλία και τους συμμάχους του Νότου, δεν είναι διαπάλη που γίνεται ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους κεφαλαιοκράτες, τους φτωχούς και τους πλούσιους. Αυτοί που υποστηρίζουν στη χώρα μας αυτό, ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού μας, προσπαθούν να τον στοιχίσουν ακόμη μια φορά σε στόχους τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου που θέλουν πρόσβαση σε φτηνότερο χρήμα για τα συμφέροντά τους. Ο τσακωμός αφορά ποια άρχουσα τάξη μέσα στην ΕΕ θα βγει λιγότερο ή περισσότερο λαβωμένη στην επερχόμενη κρίση. Είτε με το σχέδιο της Γερμανίας και του Βορρά που δοκιμάστηκε με τα μνημόνια, είτε με το σχέδιο του Νότου, δεν διασφαλίζεται πουθενά πως θα στηριχτούν οι εργαζόμενοι. Οι υποστηρικτές του ευρωομόλογου στην ουσία θέλουν να εφαρμόσουν μια γραμμή που σήμερα εφαρμόζεται στις ΗΠΑ που προχωράει στο «κόψιμο νέου χρήματος» από την κυβέρνηση Τραμπ, για να σωθούν οι επιχειρήσεις. Στις ΗΠΑ όμως ήδη εκατομμύρια εργαζόμενοι βγήκαν στην ανεργία, χωρίς πρόσβαση σε κανένα σύστημα ασφάλισης, πολλοί περισσότεροι θα δουν μείωση μέσα από τα ατομικά συμβόλαια που έχουν σαν εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που δουλεύουν. Το χρήμα που θα πέσει μπορεί να δώσει μια προσωρινή ανάσα για να μη γιγαντωθεί απότομα το κύμα χρεοκοπιών και κατ’ επέκταση απολύσεων, αλλά από την άλλη θα απελευθερώσει παραπέρα μέτρα που αφορούν τη μείωση του εργατικού κόστους για να αντέξουν οι επιχειρήσεις.
Αντίστοιχα το κορονο-ομόλογο υιοθετείται από τη Γαλλία που ανακοίνωσε πριν δύο μήνες νέες περικοπές στο ασφαλιστικό, που είναι οπαδός της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει το νέο κρατικό δανεισμό, για πόσο διάστημα δε θα ισχύουν οι δημοσιονομικοί κανόνες της ΕΕ; Και αν ακόμη δεν ισχύουν αυτοί οι κανόνες, τα ελλείμματα αλλά και η αύξηση των δανειακών υποχρεώσεων, σε ποιανού τις πλάτες θα μετακυλιστούν στο κεφάλαιο ή στους εργαζόμενους;
Οι εργαζόμενοι ο λαός μας ξέρουν την απάντηση. Στην ουσία ξαναέρχεται το ερώτημα για ποιον θα θυσιαστούμε ακόμη μια φορά, ποιον θέλουμε να σώσουμε. Από την κρίση του 2009 ως σήμερα όλοι φτωχύναμε, όλοι βρισκόμαστε στην ίδια θέση;
Η κυβέρνηση αισθάνεται ικανοποιημένη για την βραδύτερη σε αυτή τη φάση εξάπλωση του Covid-19, λέει πως τα μέτρα της πιάσανε τόπο, ότι μέλημα της είναι η προστασία του λαούς. Την ίδια ώρα όμως στην περιοχή μας στην Ξάνθη στο 212 ΚΥΧΝΕ, οι υγειονομικοί βρίσκονταν βδομάδες χωρίς μέσα ατομικής προστασίας, ενώ δεκάδες στρατιωτικοί και φαντάροι από το Πετροχώρι και αλλού μεταφέρονταν ως εμπύρετα περιστατικά ύποπτα για ιό στη μονάδα. Καταγγελίες έρχονταν απ όλη τη χώρα για ανάλογα περιστατικά. Γι αυτούς δεν είχε γάντια και μάσκες αλλά έχει να δώσει για να στείλει στρατιωτικούς στο Μάλι γιατί το ζητάει το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ. Δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια για ιμπεριαλιστικές αποστολές, ικανά ποσά για να εξόπλιζαν όλα τα στρατιωτικά και όχι μόνο νοσοκομεία, με προσωπικό και μέσα, δις για εξοπλισμούς για το ΝΑΤΟ και όχι για την άμυνα της χώρας, άχρηστους για την υπεράσπιση των συνόρων, που θα μπορούσαν να γέμιζαν ΜΕΘ, να άνοιγαν κέντρα υγείας σε κάθε πόλη, να εξόπλιζαν το ΕΚΑΒ. Να γιατί όχι μόνο δεν επιτάσσουν τον ιδιωτικό τομέα υγείας δίπλα στο δημόσιο απέναντι στον αόρατο εχθρό όπως μας λένε, αλλά φτάνουν να δίνουν ξεδιάντροπα δωράκια για την ενοικίαση κλινών ΜΕΘ από 800 ευρώ που έδιναν την ημέρα στα 1600 με την τελευταία πράξη Νομοθετικού περιεχομένου.
Μετά την καραντίνα θα ανοίξει η συζήτηση πως πρέπει να σφίξει το ζωνάρι, αλλά στις επιχειρήσεις που σήμερα σκάνε από κέρδη όπως στην αλυσίδα τροφίμων, σε τμήματα της Βιομηχανίας δεν τολμάνε να υιοθετήσουν τη θέση του ΚΚΕ για φορολογία στο 40% απαλλάσσοντας τους μικρούς επιχειρηματίες και τους αγρότες και κτηνοτρόφους από τη φορολογία ως τα 12.000 ευρώ.
Το ΚΚΕ διεκδικεί απαγόρευση τώρα κάθε απόλυσης κάθε μεταβολής των εργασιακών σχέσεων, να διαγραφεί το απαράδεκτο χρέος που δημιουργήθηκε από τα δωράκια στους επιχειρηματίες και τους εξοπλισμούς, αρκετά πλήρωσε ο λαός μας.
Να σπάσει κάθε περιορισμός στην παραγωγή με βάση τις δυνατότητες της χώρας και του λαού μας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, βάζοντας ως μόνο κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες που έχουμε σα χώρα στον ορυκτό πλούτο, τα εδαφοπαραγωγικά και κλιματικά πλεονεκτήματα, να σταματήσουμε εν τέλει να εισάγουμε και να εξαρτόμαστε και διατροφικά σαν χώρα από τους περιορισμούς που θέτει η ίδια η ΕΕ, τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Να αποδεσμευτεί η χώρα μας από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Σήμερα ολοκληρωμένη προστασία της υγείας της ζωής μας, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας νέας πανδημίας, μια νέας κλιματικής κρίσης, ενός πολέμου, μιας κρίσης που θα σαρώσει ότι δε σάρωσε η προηγούμενη, μπορεί να δοθεί μόνο από μια κοινωνία και ένα σύστημα που δε θα έχει ως κινητήρια δύναμη το κέρδος, που θα καταργήσει την εκμετάλλευση που θα έχει πηγή πλούτου την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα Μέσα Παραγωγής, τα εργοστάσια, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα λιμάνια τις υποδομές της χώρας.
Η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, φάνηκε απέναντι σε κάθε απειλή της ανθρωπότητας στον 20ο αιώνα. Φάνηκε στην αντιμετώπιση της πανδημίας της ευλογιάς μετά το Β΄ ΠΠ από την ΕΣΣΔ, στην επιτυχία της αποκλεισμένης από το εμπάργκο Κούβας να διαθέτει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας στον κόσμο, ένα σύστημα που πέρα από την αλληλεγγύη που δείχνει σε όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζει τεράστιες ιατρικές και βιοτεχνολογικές σύγχρονες προκλήσεις στο HIV, στον καρκίνο του πνεύμονα, στον έμπολα πιθανά και στον ίδιο τον κορωνοϊό, ενώ διαθέτει την καλύτερη αναλογία δωρεάν οικογενειακού γιατρού σε σχέση με τον πληθυσμό. Και στέλνει φάρμακα, ενώ άλλες χώρες, καπιταλιστικές, κάνουν κατασχέσεις φαρμακευτικού και ιατρικού υλικού, που κατευθύνεται σε χώρες όπως η Ιταλία.
Η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού φάνηκε την δεκαετία του 30 που η ανεργία στις ΗΠΑ και την Ευρώπη στην καρδιά της κρίσης εκτοξεύονταν, στην ΕΣΣΔ και ο τελευταίος πολίτης έπαψε να είναι άνεργος, αντιμετωπίζονταν με ραγδαία ανάπτυξη το ζήτημα του αναλφαβητισμού, της στέγασης, ενώ επειδή δεν υπήρχε ιδιοκτησία των λίγων στον πλούτο της χώρας, επειδή δεν υπήρχε αναρχία στην παραγωγή δε εκφράζονταν ποτέ κρίση, ακριβώς γιατί η παραγωγή υπηρετούσε τις συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες. Μάλιστα η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μείωσε τον εργάσιμο χρόνο στις 7 ώρες και δεν αύξησε την ανεργία όπως έγινε στις καπιταλιστικές χώρες.
Ο 21ος αιώνας της νέας βιομηχανικής επανάστασης, των ρομπότ, των κλιματικών προκλήσεων, των πιθανών νέων πανδημιών, των προσφυγικών κυμάτων από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη λεηλασία του πλούτου των χωρών του τρίτου κόσμου, ξαναβάζει το ερώτημα που η ανθρωπότητα και πρώτα απ’ όλα οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Η πρώτη προσπάθεια της Σοσιαλιστικής Οικοδόμησης παρά την ήττα που ήταν αποτέλεσμα της νίκης συνταγών του καπιταλισμού στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ, έδειξε το δρόμο, τις τεράστιες δυνατότητες, αλλά και τα λάθη που δεν πρέπει να ξανακάνουμε. Άλλωστε πόσα φάρμακα δοκιμάστηκαν κατά της φυματίωσης μέχρι να βγει η πενικιλίνη, κάθε ήττα στο πεδίο είτε της επιστήμης, είτε της κοινωνίας, δεν πρέπει να σταματά αλλά να πεισμώνει στον αδιάκοπο αγώνα να γιατρέψουμε τόσο από τις ασθένειες, όσο και από τη βαρβαρότητα τη ζωή μας.
Ο πλούτος σε μια κοινωνία που έχει σαν πυξίδα τη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, δε θα γίνεται κέρδος για λίγους, θα μετουσιώνεται σε υγεία και περίθαλψη σύγχρονη, δωρεάν για όλους, για Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας με κάλυψη όλων των ειδικοτήτων. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μας θα είναι σύγχρονα σχολεία πανεπιστήμια, πολιτιστικός πλούτος που θα φτάνει απλόχερα στο λαό, κάθε κατοικία δε θα βρίσκεται κάτω απ’ το άγχος του πλειστηριασμού, κάθε εργαζόμενος θα προσφέρει με βάση τις δυνατότητες του. Η μείωση τόσο του εργάσιμου βίου, όσο και του εργάσιμου χρόνου, θα απελευθερώσουν τον άνθρωπο για να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής, που βρίσκεται στους καρπούς της εργασίας και που τους απολαμβάνει αυξάνοντας τον ελεύθερο χρόνο για να τον χαρεί με την οικογένεια, τον κοινωνικό του περίγυρο. Ένα τέτοιο σύστημα δε θα είχε σταματήσει τη μελέτη για το εμβόλιο για το SARS, επειδή δε συνέφερε εμπορικά, εμβόλιο που πιθανά να ήταν σημαντική βοήθεια στην αντιμετώπιση της σημερινής πανδημίας. Θα εφάρμοζε πλατιά ανοσολογικές θεραπείες του καρκίνου, που κοστίζουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για αυτούς που τα έχουν, σε όλους τους ασθενείς. Δε θα στοίβαζε εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς χωρίς μέτρα προστασίας.
Να λοιπόν που έρχεται η ώρα να σκεφτούμε πως η μεγάλη αρρώστια που μας αφήνει απροστάτευτους απέναντι είτε σε υγειονομική, είτε σε άλλη απειλή ονομάζεται καπιταλισμός. Πως αυτό το σύστημα που φτιάχτηκε για λίγους πρέπει να τελειώνει για να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι στην ολότητα μας.
ΠΑΠΑΤΟΛΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Μέλος Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Γραμματέας Ε.Π. Αν. Μακεδονίας - Θράκης του Κ.Κ.Ε
Περιφερειακός Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω