Αφιερώνεται στη νέα Άνοιξη της Θράκης...
Συνεχώς έρχονται και επανέρχονται στη μνήμη μας τα της ατζέντας των Αθηναϊκών Μέσων των προηγούμενων δεκαετιών, όταν η δικαιολογία για τη μη δημοσίευση γραπτών για τη μαρτυρική μεγαλόνησο ήταν η κυνική ομολογία ότι “η Κύπρος δεν πουλάει”. Και γι αυτό η κάθε λογοκριτική και ηλεκτρονική πυρά, ήταν κατά τους ισχυρισμούς των, επιτρεπτή, αν όχι και επιβεβλημένη. Με τα ίδια βέβαια να το αποδίδουν στην αγορά. Τουτέστιν στους καταναλωτές. Τους πολίτες.
Ενθυμούμαστε όλοι ποια ήταν η αντιμετώπιση από τα ίδια τηλεοπτικά Μέσα του διαγγέλματος του αείμνηστου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, λίγο πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, και την εν συνεχεία καταψήφισή του από το μεγαλειώδες εκείνο ποσοστό του 76%, στις 24 Απριλίου του 2004.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί προηγουμένως και με πολλά άλλα θέματα, όταν, παραδείγματος χάριν, πάλι τον Απρίλιο, αυτή τη φορά του 1997, πήγαμε να δώσουμε στον κοινοβουλευτικό ρεπόρτερ του ίδιου τηλεοπτικού Μέσου, το γραπτό με την πρόσκληση επίσκεψης του Αμπντουλάχ Οτζαλάν στην Αθήνα που την προσυπέγραφε η μεγάλη πλειοψηφία των Βουλευτών. Οι Έλληνες πλην Υπουργών.
Ένα ζήτημα που ενώ ακόμη και τα Τουρκικά τηλεοπτικά Μέσα το προέβαλαν ως πρώτη είδηση, τα Αθηναϊκά, μετά της πολιτικής Ελλάδας των κάθε χρώματος επιτελείων, το αντιμετώπισαν σαν γραφεία τελετών. Δια της ταφής. Και τι ταφή. Σαν τις πρόσφατες των εκ του νέου ιού θανόντων. Κάτι που ήταν γνωστό, αν όχι και από πριν συμφωνημένο, με τους εν Ελλάδι αρχιτέκτονες για την παράδοση του ιστορικού ηγέτη στους δεσμώτες του.
Αυτή είναι η Ελλάδα, όπως θα έλεγε ο ίδιος πρώτος διδάξας, ένας από τους πυλώνες του αλήστου μνήμης εκείνου συστήματος. Αυτή δυστυχώς είναι, όπως με τις παρελθούσες πολιτικές Ελλάδες και η σημερινή τους εκδοχή, παρά τα όσα περί του αντιθέτου προπαγανδίζονται και εκστομίζονται από κυβερνητικά χείλη. Το τελικό πάντως δια ταύτα είναι ένα και το αυτό. Με το “εκ δύο κακών το μη χείρον” ούτε βέλτιστο να είναι ούτε και χειρότερο. Να είναι απλά επίσης χείρον. Είτε πράσινη και ροζ πολυχρωμία είναι είτε μπλε, μετά των όποιων αποχρώσεων.
Εν μέσω αυτής της χρόνιας λογοκριτικής υστερίας και παρά το όποιο απαγορευτικό, ερχόμαστε να εκφράσουμε, εκμεταλλευόμενοι, με την καλή έννοια του όρου, τις πρόσφατα δημιουργηθείσες ηλεκτρονικές και έντυπες χαραμάδες, ώστε να ακουστεί η φωνή και οι ιδέες μας. Είναι οι νέοι δρόμοι που ανοίγουμε για τους αγώνες του λαού μας. Οι δρόμοι της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς δικαιοσύνης. Όχι μόνο του διεθνούς δικαίου. Η πεποίθηση ότι η ειρήνη με την Τουρκία περνάει όχι τόσο από τις Βρυξέλλες, όσο από το Στρασβούργο και κάποια στιγμή αργότερα και από τη Χάγη.
Να υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι η επίλυση του προσφυγικού στον Έβρο, όπως άλλωστε στο Αιγαίο, περνάει από την επίσπευση της αίτησης προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το ΕΔΔΑ, ώστε με τα προσωρινά μέτρα, να επιβληθεί η άμεση διακοπή κάθε μορφής ροών. Της προσφυγικής, της μεταναστευτικής, της κορωνοϊκής. Μάλιστα να συμπληρωθεί αυτό με τη ρήτρα προστίμου κάθε φορά που ο Υψηλός Διακινητής Ρ.Τ. Ερντογάν, διατάσσει νέες ροές. Και φυσικά τα ανάλογα να ισχύσουν για το Αιγαίο.
Γι’ αυτό και οφείλει να παραμένει σε απόλυτη προτεραιότητα μια επεξεργασμένη, ενώπιον πλέον της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., πρόταση-απαίτηση της Ελλάδας για κατασκευή hotspots επί του Τουρκικού εδάφους. Από το Παζάρκουλε μέχρι την Ιωνία. Είναι ο μόνος τρόπος για τη νόμιμη όσο και την ασφαλή μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία προς την Ευρώπη. Κάτι το οποίο, πέραν της Αρμοστείας, της Europol και της Frontex, θα εξασφαλίζεται από τις επί τόπου Ευρωπαϊκές υγειονομικές ομάδες ελέγχου περί του νέου ιού.
Μπορεί, όπως λέγεται, εξ ενός κακού να έπονται μύρια, αλλά εκ μιας τουρκικής ήττας, όπως είναι η πρόσφατη του Έβρου, μπορούν να έπονται τουλάχιστον άλλες τρεις. Σαν τις δύο που μόλις περιγράψαμε. Πρώτον, τη δικαστική διακοπή κάθε τύπου ροών. Δεύτερον, την κατασκευή των hotspots επί του Τουρκικού εδάφους, αρχής γενομένης από το γειτονικό προς τον Έβρο, Παζάρ Κουλέ. Και τρίτον, τον εξαναγκασμό της Τουρκίας σε απολογία, και την παραπομπή της σε μια εν ροή υποδικία για τα ιστορικά πεπραγμένα της, μετά των πραττομένων, εναντίον ιστορικών λαών.
Επιπλέον αντί να μιλάμε για τα περί του ενδεχόμενου βιολογικού πολέμου από τη γείτονα και να κινδυνεύουμε βάσιμα, είναι καλύτερα εδώ στον Έβρο, να μιλάμε για ένα άλλο βιολογικό ζήτημα.
Παραδείγματος χάρη, για τη βιολογική γεωργία και την αντίστοιχη κτηνοτροφία, έως τη βιολογική γαστρονομία. Το πάντρεμα της Μεσογειακής Διατροφής, με την Πολίτικη Κουζίνα. Πράγματα για τα οποία η απαραίτητη πρώτη ύλη για το Νομό, δεν είναι άλλη από έναν αγροτοκτηνοτροφικό βιολογικό παράδεισο, με τις απεριόριστες ποσοστώσεις ευγενών αγροτικών προϊόντων. Και όχι ευγενών μετάλλων, όπως αλληθωρίζουν οι κυβερνώντες.
Και ότι αυτό είναι το ελάχιστο και ταυτόχρονα ευτελές αντίτιμο που θα καταβάλει η Ε.Ε. ώστε να εξασφαλισθεί απέναντι στους όποιους κινδύνους σχετίζονται με την υγεία των πολιτών της, όταν θα είναι αναγκασμένη, όπως όλοι μας να μάθουμε να συμβιώνουμε με τον καινούργιο ιό. Κάτι που άλλωστε περιγράφεται με μεγάλη σαφήνεια στα της υγείας, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και επαναλαμβάνεται στο “Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΕΔΔΑ”, του ίδιου (βλ. pdf, Γ΄ έκδοση), όσο επίσης και στην Ευρωπαϊκή σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Αν η ειρήνη με την Τουρκία περνάει από την Ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, η οικονομική ανάπτυξη και η αναγέννηση περνάνε από την αντίστοιχη αγροτική. Εν αρχή ην η χώρα. Εξ ης και η λέξη χωριό.
Είναι περιττό το να αραδιάζουμε πίνακες με προτεινόμενα μικρά και μεγάλα αναπτυξιακά έργα. Γιατί οι απεραντολογίες όταν δεν συνιστούν φλυαρίες, μόνο τη θόλωση προκαλούν, όταν δεν την προωθούν. Κατά τα άλλα, όχι μόνο δεν ισχύουν τα “των φρονίμων ολίγα”, αφού η φρόνηση που σχετίζεται με την αρετή, και οι φρόνιμοι που μπορούν να σκέπτονται σωστά, έχουν την ίδια ρίζα, αλλά και γιατί αυτά που απαιτούνται κυρίως είναι τα κλειδιά. Με άλλα λόγια, οι ιδέες. Αν έχει κανείς ιδέες δεν φοβάται τίποτε. Αυτή είναι η δική μας δύναμη. Η οποία είναι διαρκώς παρούσα, όσο ακόμα πουλάει ο Έβρος. Πριν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σβήσουν κάποια στιγμή τα φώτα και πλέον δεν θα πουλάει. Και πουν τότε σε μας, όπως για την Κύπρο. Ότι “ο Έβρος δεν πουλάει”.
Και ας είναι ο σημαιοφόρος της Θράκης.
Αν πάλι καθυστερήσει το νέο σκότος, τότε η σκέψη μας πάει κάπου αλλού. Στο ότι μπορεί ο ήλιος να γλύτωσε, όμως τον Αθηναϊσμό θα τον τρελάνουμε. Σίγουρα ναι, όπως έλεγε το γνωστό άσμα.
* Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000), ο δε δεύτερος υπήρξε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998).
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω