Να πάρουμε πίσω τη θαλάσσια Ελλάδα που μας κλέβουν η Τουρκία με το πραιτοριανό τμήμα της Λιβύης. Παράλληλα να προσφύγουμε στο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο ως προς τις τις πολλαπλές Τουρκικές παραβιάσεις, αφού ο γειτονικός κεμαλοφασισμός επιβάλει την κατάργηση, μέχρι και στα χωρικά ύδατα, ασκώντας ένα είδος νησοκτονίας.
Σημείο των καιρών, αποτελεί η πρόγευση από το καθόλα παράνομο σύμφωνο Τουρκίας - Λιβύης, διαμέσου προπομπών. Ο λόγος για την υπό έγκριση, και εις βάρος των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, έναρξη έρευνας υδρογονανθράκων, σε απόσταση μέχρι τα έξη μίλια από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο, και την Κρήτη. Και αυτό διότι μέχρι στιγμής η Ελλάδα δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα, σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, λόγω του Τουρκικού “casus belli”. Μπορεί όμως να το κάνει έστω και τώρα. Να φέρει και να ψηφίσει στη Βουλή την επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια, ειδικά για την εν λόγω περιοχή. Και επί του παρόντος, έστω και αν επείγει το ζήτημα της ΑΟΖ όπως και τα της υπόλοιπης θαλάσσιας Ελλάδας, ας παραμείνουμε μόνο στην ίδια περιοχή. Τόσο για τα Ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου, και της Κρήτης, όσο και Νοτίως της τελευταίας, καθώς και Ανατολικά, Δυτικά και Νοτίως του Καστελόριζου.
Εννοείται ότι η αίτηση της εταιρείας πετρελαίου προς το Τουρκικό κράτος σχετίζεται άμεσα με το λεγόμενο Τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η αναφορά δε στο συγκεκριμένο σημείο “επτά” και ήδη στο νέο χάρτη τα υπό στοιχεία “Τ16 και U16” (βλ. Εικόνα Α), οικόπεδα για τα οποία ζητείται η έρευνα σε απόσταση έξη μιλίων, Νοτιοανατολικά της Κρήτης, αποτελούν το κλειδί. Το ψεύδος ότι υπάρχει μόνο η Τουρκική υφαλοκρηπίδα και πέραν αυτής ουδέν, προσκρούει στην ύπαρξη της Ελληνικής νησιωτικής υφαλοκρηπίδας αλλά και στην αναγνώρισή της, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον ΟΗΕ.
 |
| Εικόνα Α, πηγή: εφημερίδα Καθημερινή, 2 Ιουνίου 2020 |
Το ζητούμενο είναι η Τουρκική πρόθεση για την αποκοπή προσπέλασης στο Νοτίως της Κρήτης Λιβυκό Πέλαγος, από τη Μεγαλόνησο, όταν οι εκεί έρευνες “αξιοποιήσουν” το γνωστό όσο και το απολύτως παράνομο μνημόνιο, με τον ταυτόχρονο σταδιακό εκτουρκισμό της θάλασσας αυτής, της μεταξύ Ευρώπης και Βόρειας Αφρικής. Όταν, πέραν του γκριζαρίσματος των οικοπέδων τα οποία παραχώρησε η Ελλάδα στα Νοτιοδυτικά της Κρήτης, για εκμετάλλευση στις εταιρείες TOTAL, EXON Mobil και ΕΛ.ΠΕ., να καταλήξει να συνορεύει τελικά προς νότο, με την Τουρκία!
Κατά τα άλλα, η ως άνω προτεινόμενη νομοθετική πράξη της Ελλάδας, για επέκταση των χωρικών υδάτων στα πέντε νησιά στα δώδεκα μίλια. πέραν της άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, έρχεται να αναγκάσει την Τουρκική επιχειρηματολογία της απειλής πολέμου, να τοποθετηθεί εκ νέου, μια και οι Τουρκικές ακτές κείνται βορείως και όχι ανατολικά των Ελληνικών αυτών νησιών. Και αφού το “Ανατολικά” ήταν που ενοχλούσε ιδιαίτερα. Μήπως δήθεν αποκλειστούν οι Τουρκικές ακτές από την πρόσβασή τους στη θάλασσα, κάτι που για τα συγκεκριμένα πέντε νησιά ουδεμία απολύτως έχει σχέση. Και αφού ακόμη και η απόσταση της Ρόδου από το προς Ανατολάς πλησιέστερο Τουρκικό Φετιγέ, υπερβαίνει κατά πολύ τα 24 Ναυτικά Μίλια. Ακριβώς είναι 43,671.
Ταυτόχρονα θα ακολουθήσει η εκ μέρους της χώρας μας, αποστολή προς τον ΟΗΕ, της σύννομης, προς τη Σύμβαση του ίδιου οργανισμού, για το δίκαιο της θάλασσας, νομοθέτησης. Επίσης η κοινοποίηση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση των θεσμικών μας ενεργειών, σύμφωνα άλλωστε και με τον Ελληνικό κυρωτικό νόμο αλλά και το γεγονός των επανειλημμένων συστάσεων της Ευρωπαϊκής διπλωματίας για σεβασμό από την Τουρκία των κυριαρχικών δικαιωμάτων, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου.
Παράλληλα θα συνιστούσε ιδιαίτερα μεγάλη παράλειψη αν οι θεσμικές μας αυτές ενέργειες δεν κοινοποιούνταν επίσης και προς κάθε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Άλλωστε αν η πρόσφατη εισβολή στο Νότιο Έβρο ήταν στιγμιαία, οι Τουρκικές γεωτρήσεις στο Νότιο Αιγαίο, και στα χωρικά μας ύδατα, που ως γνωστό συνιστούν εθνικά εδάφη, θα είναι εισβολές διαρκείας. Και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να μένουν αναπάντητες. Η Ελλάδα δεν θα κουραστεί, όσες φορές και αν χρειαστεί, να προσφεύγει σε κάθε αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, για την επιβολή ουσιαστικών κυρώσεων, σε βάρος της Τουρκίας.
Αυτή είναι, πέραν από το σύννομο προς τις διεθνείς συνθήκες, μια πατριωτική και ταυτόχρονα ολιστική πολιτική γεωοικονομία και παιδεία. Φυσικά και δεν είναι πατριωτισμός στα μετόπισθεν, όπως αποτελούσαν όσα έγιναν επί της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αν διηγηθούμε την ανεκδιήγητη εκείνη κίνηση των Τσίπρα - Κοτζιά, με την επέκταση στα δώδεκα μίλια ειδικά για τα νησιά του Ιονίου, βλέπουμε ότι στην ουσία ισοδυναμούσε με ακύρωση κάθε διεθνούς θεσμικού πλαισίου ενώ παράλληλα προσέφερε πλείστους όσους πόντους στην Τουρκική επιχειρηματολογία. Τύχη αγαθή λοιπόν που έμεινε στη μέση και δεν ολοκληρώθηκε. Σαν το ανεκδιήγητο των ημερών με το φράχτη του Έβρου που έπρεπε, λένε, να περιλαμβάνει διόδους για τις αιτήσεις ασύλου. Λες και δεν υπάρχει η πρότασή μας για ένα hotspot στο Παζάρκουλε (βλ. pdf "Εμείς και ο Ερντογάν"), που βρίσκεται σε απόσταση ούτε καν ενός τσιγάρου από τα Ελληνοτουρκικά σύνορα.
Ας συνεχίσουμε όμως με τα μπρος-πίσω, πηγαίνοντας στα της επικύρωσης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, όταν η Ελλάδα είχε προβεί σε δήλωση σύμφωνα με την οποία “ο χρόνος και ο τόπος άσκησης των εν λόγω δικαιωμάτων είναι ένα ζήτημα που απορρέει από την εθνική της στρατηγική”. Επιπλέον το άρθρο 2 του Ν.2321/1995, κυρωτικού της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, προβλέπει ότι “η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ' εφαρμογή του άρθρου 3 της υπό κύρωση Συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής θάλασσας μέχρι τα δώδεκα ναυτικά μίλια”.
Μπορεί η Τουρκία να μην έχει υπογράψει τη σύμβαση του ΟΗΕ για το ότι τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, και να επέλεξε τη διενέργεια ερευνών για υδρογονάνθρακες μεταξύ Ρόδου και Κρήτης, όχι τυχαία, επί του Ελληνικού σεισμικού τόξου, όμως άλλο αυτό και άλλο αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά ύδατα των εν λόγω νησιών, οπότε η όποια εντός τους Τουρκική παρουσία, όπως επί του προκειμένου, με τις ήδη εξαγγελθείσες έρευνες και γεωτρήσεις, θα συνιστά εισβολή διαρκείας. Εν ροή.
Αν παρόλα αυτά η Ελλάδα ολιγωρήσει και δεν τα πράξει όλα αυτά είναι σαν να αποδέχεται το να της πει η Τουρκία: “Δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Θα καταπιείτε τέσσερις με πέντε καμήλες. Έχετε άλλωστε μάθει πολύ καλά να διυλίζετε τον κώνωπα και να καταπίνετε την κάμηλο, όπως λέει και η ευαγγελική σας ρήση. Εμείς πάντως λέμε: Ες αύριον τα σπουδαία. Ες Λιβυκόν-Τουρκικόν τα σπουδαία”. Με την Ελλάδα τότε να χρειαστεί να κόψει έναν πολύ πιο πολύπλοκο γόρδιο δεσμό είτε διαφορετικά να σκάσει και να πλαντάξει από τις καταπόσεις των επιπλέον καμηλών.
Δεν μας άκουσαν το 1996 για το πως μπορεί να ασκηθεί η εθνική κυριαρχία στο Δέλτα του Έβρου, στον Ανατολικό βραχίονα του ποταμού. Ούτε μας άκουσαν μετά το 2001, ώστε να προχωρήσουν στην υποθαλάσσια ζεύξη των Κρητικών με τις Λιβυκές ακτές διαμέσου αγωγού φυσικού αερίου, που από τότε ως δουλεία διόδου θα ακύρωνε το μετά δεκαοκτώ έτη Τουρκολιβυκό μνημόνιο. Δεν μας άκουσαν ούτε το 2003 ώστε να προωθήσουν τον Εύξεινο αγωγό, ο οποίος θα παρέκαμπτε την Τουρκία. Τον μετέπειτα South stream, και τελικά τον Turkish stream ο οποίος τελικά παρέκαμψε την Ελλάδα. Δεν περιμέναμε να μας ακούσουν για τη Θρακική διώρυγα. Αυτήν, ως ιδέα, μας την αντέγραψε ο Ερντογάν (βλ. επίσης το pdf "Εμείς και ο Ερντογάν"). Περιμένουμε όμως σήμερα να μας ακούσουν. Ιδού η Ρόδος, ιδού και τα άλλα τέσσερα Ελληνικά νησιά, με το πήδημα να ταυτίζεται με τα δώδεκα μίλια.
Ήδη δημοσιεύτηκε το σκαρίφημα με βάση το οποίο η Τουρκική εταιρεία πετρελαίου ζητά την έγκριση από το Τουρκικό κράτος, να προχωρήσει σε έρευνες για υδρογονάνθρακες, όπου η περιοχή που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Κρήτης έχει τον αριθμό “επτά”. Στις 2 Ιουνίου 2020, δημοσιεύθηκε ο χάρτης με το ενεργειακό χωροταξικό που έγινε επί τη βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου, με τα 24 οικόπεδα να βρίσκονται στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα, και τα εξ αυτών “Τ 16 και U16” (βλ. Εικόνα Α) νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Κύριος οίδε ποιος θα είναι ο επόμενος χάρτης. Αυτό όμως που όλοι είδαν σε έναν άλλο χάρτη που επίσης κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου 2020, από τον υψηλόβαθμο Τούρκο διπλωμάτη C. Erciyes, και είχε κατατεθεί στον ΟΗΕ, από στις 18 Μαρτίου 2020, (βλ. Εικόνα Β), είναι το ακριβές περίγραμμα του σχεδιαζόμενου γεωοικονομικού Τουρκικού πλιάτσικου, εντός του οποίου ενεγράφησαν τα 24 οικόπεδα, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων κείται εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
 |
| Εικόνα Β, πηγή: @CERCIYES, MFATurkey, 2 Ιουνίου 2020 |
Αν πάλι οι ημεδαποί κυβερνώντες “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, αυτό που οίδαμε εμείς είναι το τι θα περιέχει το όμορο προς το ως άνω, και υπό τουρκοποίηση Λιβυκό ενεργειακό ρυμοτομικό, για το οποίο συζήτησαν στις 4 Ιουνίου 2020, ο Ερντογάν με τον λεγόμενο Λίβυο πρωθυπουργό, με κύριο μέλημα, μεταξύ των άλλων, την ακύρωση του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου East med. Όπως επίσης οίδαμε και το τι οφείλει η Ελληνική Κυβέρνηση, πέραν της πεπατημένης που ακολουθεί με τις επιστολές προς τα θεσμικά πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Λέμε λοιπόν να απευθυνθεί σε όλους τους Βουλευτές του ημικυκλίου, προωθώντας την ομόφωνη προσυπογραφή και στήριξη, πριν εισαγάγει στη Βουλή προς ψήφιση την επέκταση των εθνικών χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, σε πέντε νησιά: Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη, Καστελόριζο. Όλα δε αυτά, για ευνόητους λόγους, να προχωρήσουν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Αντί να μας προλάβουν δηλαδή οι εξελίξεις, να τις προλάβουμε εμείς.
Κάθε τόσο μια νέα διεπιστημονική επιτροπή συγκροτείται. Από την πανδημία μέχρι την οικονομία και μέχρι την επιτροπή για τη διακοσιοστή επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας κλπ. Νομίζουμε ότι είναι πλέον καιρός να υπάρξει και μια νέα εθνική διεπιστημονική επιτροπή που να καταπιαστεί με την Ελληνική επιχειρηματολογία απέναντι στην αντίστοιχη Τουρκική για τα παρεπόμενα του εν λόγω θέματος. Εννοείται ότι αν είναι από τα υπαρκτά ιδρύματα είτε think tanks είτε ινστιτούτα διεθνών σχέσεων είτε foundations, ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. Τα είδαμε τα χαΐρια τους.
Εμείς πάντως δεν φανταζόμαστε να υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για το 2021, από μια τέτοια απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για επέκταση των χωρικών υδάτων των πέντε αυτών νησιών στα δώδεκα ναυτικά μίλια. Πέραν της εθνικής άμυνας, της εθνικής αυτοπεποίθησης και της αξιοπρέπειας, θα αποτελεί και μια πράξη νέας απελευθέρωσης. Τόσο της Δωδεκανήσου, όσο και της Κρήτης. Αν δε πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης την επιτυχή απόκρουση του Έβρου, εδώ έχουμε ίσαμε πέντε Έβρους. Μια ταύτιση της παλιγγενεσίας με μια νέα αναγέννηση, τόσο εννοιολογικά, όσο κυριολεκτικά.
Και επιπλέον με τους δύο θαλάσσιους εξώστες πλάτους δώδεκα μιλίων, το Δωδεκανησιακό και τον Κρητικό, και με τα πέντε αυτά νησιά, μετά της παράκτιας χώρας, να αγναντεύουν την Ανατολική Μεσόγειο, όπως και το Λιβυκό Πέλαγος, ενώ ταυτόχρονα θα περιφρουρούν το απαράγραπτο και αναφαίρετο δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα, όσο και στην ΑΟΖ.
Να πάρουμε πίσω τη θαλάσσια Ελλάδα που μας κλέβουν η Τουρκία με το πραιτοριανό τμήμα της Λιβύης. Παράλληλα να προσφύγουμε στο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο ως προς τις τις πολλαπλές Τουρκικές παραβιάσεις, αφού ο γειτονικός κεμαλοφασισμός, επιβάλει την κατάργηση, μέχρι και στα χωρικά ύδατα, ασκώντας ένα είδος νησοκτονίας. Μάρτυς ο επίσημος χάρτης. Ποια ΑΟΖ λοιπόν, ποια υφαλοκρηπίδα και ποια χωρικά ύδατα. Κοινός τους τόπος είναι η διάχυτη ασφυξία. Μοναδική ελπίδα για τους αξιοπρεπείς Καστελοριζιούς νησιώτες, η ένστολη Ελλάδα του Αιγαίου. Οπότε η σημερινή συμπερίληψη του Καστελόριζου στην επέκταση των χωρικών υδάτων του στα δώδεκα μίλια, κινείται αποκλειστικά στην ηθική και πολιτική σφαίρα. Τουλάχιστον στην αρχή του αγώνα.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000).
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω