Σαν σήμερα 3 Αυγούστου 1943, το μπλόκο της Κορνοφωλιάς

Ηρωικές στιγμές από τον αντιφασιστικό αγώνα της περιόδου 1941-1944 στον Έβρο.

Το καλοκαίρι του 1943 οι Κορνοφωλιώτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία φτωχοί αγρότες, έδιναν από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ στα χωράφια και τ’ αλώνια τη μάχη της σοδειάς. Εκείνο όμως το πρωινό της 3ης Αυγούστου ήταν κάτι το διαφορετικό. Ξύπνησαν και ολόκληρο το χωριό ήταν κυκλωμένο από πάνοπλους Γερμανούς. Όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στα χωράφια ήταν κλειστοί. Οι διαθέσεις των Γερμανών άγριες και η διαταγή μία: «Όλοι οι άνδρες από 15 χρονών και πάνω να συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού» και περνώντας σπίτι το σπίτι τους οδηγούσαν όλους πολλές φορές με βίαιο τρόπο στον καθορισμένο χώρο.

Οι Γερμανοί από καιρό είχαν τις πληροφορίες ότι στην Κορνοφωλιά Σουφλίου δραστηριοποιούνταν ισχυρή κομματική οργάνωση του ΚΚΕ, που πρωτοστατούσε στην ανάπτυξη του αντιστασιακού κινήματος στην περιοχή.

Σε λίγο η πλατεία ήταν γεμάτη με κόσμο και τα πολυβόλα στημένα... Η έκπληξη, η αγωνία διάχυτη σε όλους. Ιδιαίτερα όταν διαπίστωσαν ότι οι Γερμανοί έφεραν μαζί τους τον Αμέτ, ένα νεαρό Τούρκο βοσκό που έβοσκε τα κοπάδια ντόπιων κτηνοτρόφων στη γύρω περιοχή και επισκέπτονταν συχνά τα λημέρια των ανταρτών και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα.

Οι Γερμανοί ζήτησαν να παραταχθούν όλοι σε γραμμές και από τον Αμέτ, που ήταν ντυμένος με γερμανική στολή και μαύρα γυαλιά, ζήτησαν να τους υποδείξει Εαμίτες, Ελασίτες και αυτούς που φρόντιζαν για την τροφοδοσία τους. Παρά τις προσπάθειές τους ο Αμέτ αναγνώρισε μόνο έναν, τον Αλέκο Παπαϊωάννου. Τα στελέχη του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ ήταν «υποψιασμένοι» και έπαιρναν τα μέτρα τους, έτσι η προδοσία του Αμέτ δεν έφερε τα αποτελέσματα που περίμεναν οι καταχτητές.

Σε λίγο ήρθε και ο Πρόεδρος του χωριού που είχε φύγει για το χωράφι πριν γίνει ο αποκλεισμός. Ο Πρόεδρος της κοινότητας Παναγιώτης Σιάσιος που ήταν άνθρωπος μορφωμένος, ψύχραιμος Δημοκρατικός και τον σέβονταν όλοι, με σθένος υπερασπίστηκε τους συγχωριανούς του και κράτησε περήφανη στάση. Η παρέμβασή του ήταν καθοριστική και έπεισε τους Γερμανούς να φύγουν χωρίς να προχωρήσουν σε εκτελέσεις και κάψουν το χωριό. Μαζί τους όμως επέμεναν και πήραν τον Αλέκο Παπαϊωάννου. Την ώρα όμως που ξεκινούσαν τα αυτοκίνητα για να φύγουν ο Παπαϊωάννου ξέφυγε από τους Γερμανούς, πήδηξε από το αυτοκίνητο και άρχισε να τρέχει προς την μεριά του κάμπου, δυστυχώς όμως οι Γερμανοί πρόλαβαν, λίγα μέτρα πριν χαθεί στην πυκνή βλάστηση, τον πυροβόλησαν και μπροστά στα μάτια των συγχωριανών του ο Αλέκος Παπαϊωάννου έπεσε νεκρός. Τα αισθήματα όλων ανάμεικτα, από την μια ανακούφιση γιατί οι Γερμανοί δεν υλοποίησαν τις απειλές τους και από την άλλη μεριά λύπη για τον άδικο θάνατο του συγχωριανού τους που ήταν στέλεχος της κομματικής οργάνωσης της Κορνοφωλιάς του ΚΚΕ και δραστήριο μέλος του ΕΑΜ.

Στην κηδεία που ακολούθησε συμμετείχε όλο το χωριό. Το φέρετρό του τυλιγμένο με την ελληνική σημαία και τους νέους της ΕΠΟΝ να ψάλουν το «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς σε άνιση μάχη και αγώνα...» δίνοντας υπόσχεση να συνεχίσουν τον αγώνα.

Οι απειλές των Γερμανών δεν έπιασαν τόπο, αντίθετα ο ηρωικός θάνατος του συγχωριανού τους αποτέλεσε ορμητήριο σάλπισμα και πολύ γρήγορα αναπτύχθηκε ένα πρωτόφαντο ρωμαλέο αντιφασιστικό κίνημα γεμάτο ενθουσιασμό και αυταπάρνηση που συνέβαλε αποφασιστικά στην αντίσταση του Εβρίτικου λαού.

Αργότερα στο σημείο της εκτέλεσης οι Κορνοφωλιώτες έστησαν αναθηματική πλάκα για να θυμίζει τη θυσία του συγχωριανού τους.

Το ημερολόγιο έγραφε τη μέρα εκείνη Τρίτη 3 Αυγούστου 1943.

Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ)
Παραρτήματα Αλεξανδρούπολης και Διδυμοτείχου - Ορεστιάδας