Κρατάτε αποστάσεις...

Ελάχιστοι κρατούσαν αποστάσεις, φορούσαν μάσκες και απέφευγαν τις ομαδικές μετακινήσεις. Προφανώς οι περισσότεροι πολίτες αυτής της πόλης πιστεύουν ότι έχουν ανοσία στον ιό και ότι κάποιος θεός τους προστατεύει!

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Για προσωπικούς λόγους, για πολλοστή φορά, έκανα ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη. Αγαπημένη πόλη. Ήρεμη, άσχετα αν είναι πέντε λεπτά μακριά από τα πυρωμένα σύνορα. Δυνατή, με τους ακρίτες, έτοιμους για μεγάλα ή μικρά ηρωικά βήματα. Ζωντανή, με τους χαμογελαστούς κατοίκους της, να δίνουν καθημερινή παρουσία στους δρόμους και στα καφενεία της. Αισιόδοξη, αφού οι νέοι την θωρακίζουν και τις δίνουν ελπιδοφόρα μηνύματα άσχετα αν τους έχει δυσκολέψει η οικονομική κρίση.

Τα άχαρα, κουραστικά αλλά απαραίτητα μέτρα προστασίας και ασφάλειας και η προτροπή να κρατήσω αποστάσεις (λόγω πανδημίας), επισκίασαν τον ενθουσιασμό μου. Η χαρά όμως που θα συναντούσα αγαπημένα μου άτομα με στήριξε πολύ στην απόφαση μου. Οι δυσκολίες δεν με πτόησαν. Η μάσκα παρέμεινε κολλημένη στο πρόσωπο μου, πέντε ολόκληρες ώρες. Ξεκίνησα αλλά…

Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθόλη την διάρκεια της διαδρομής μέχρι το αεροδρόμιο της Αθήνας, μάταια προσπαθούσα να αποφύγω τις επαφές με τους μασκοφόρους στριμωγμένους συνταξιδιώτες μου. Καμία σχέση δεν είχαν με τις προτροπές και τις οδηγίες για αποστάσεις, για προστασία και για ασφάλεια. Σε κάποια φάση γέλασα κιόλας αφού ένα ξένο χέρι, που προφανώς, έψαχνε για το πορτοφόλι μου ξαπόστασε, για δύο στάσεις, στο καλοθρεμμένο πισινό μου. Κάλεσα, στο μυαλό μου τον Χαρδαλιά με το άγριο ύφος του, να έρθει να βάλει τάξη, αλλά δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου.

Στο "Ελ. Βενιζέλος" κανένας και καμία δεν ρώτησε, δεν έλεγξε και δεν αναρωτήθηκε μήπως κουβαλάω το αναθεματισμένο ιό. Σε μία αίθουσα γεμάτη με κόσμο, καθισμένοι σε απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων, όλοι υπακούσαμε στις οδηγίες να μπούμε σταδιακά στο λεωφορείο. Φυσικά στριμωχτήκαμε, ενωμένοι πλέον, και σε απόσταση αναπνοής από τον διπλανό μας, όλοι στα στενά καθίσματα του ελικοφόρου αεροσκάφους. Γελάσαμε όταν στο σακουλάκι με το νερό και το παστέλι βρήκαμε και ένα χαρτί με οδηγίες για μάσκες, πλύσιμο χεριών και για να κρατάμε αποστάσεις!

Στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης δεν υπήρχε κανείς και καμία να με θερμομετρήσει, να με καθοδηγήσει και φυσικά να με πληροφορήσει για την πανδημία. Στην πόλη, στα καφενεία, στα εστιατόρια και στους δρόμους πλήθος κόσμου χαιρόταν την ζεστή καλοκαιρινή ημέρα. Ελάχιστοι κρατούσαν αποστάσεις, φορούσαν μάσκες και απέφευγαν τις ομαδικές μετακινήσεις. Προφανώς οι περισσότεροι πολίτες αυτής της πόλης πιστεύουν ότι έχουν ανοσία στον ιό και φυσικά ότι κάποιος θεός τους προστατεύει! Χάρηκα που ο αριθμός των κρουσμάτων είναι μικρός στον Έβρο, όπως άκουσα στα ΜΜΕ.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται εδώ! Η προτροπή της υπεύθυνης Πολιτικής Προστασίας, του αρμόδιου Υπουργείου Υγείας και προσωπικά του Πρωθυπουργού για να κρατήσουμε αποστάσεις ποιους έχει αποδέκτες; Γιατί πήγε στο βρόντο; Γιατί δεν πείθουν τον άμαχο πληθυσμό; Μήπως επειδή δεν έχουν λογική; Μήπως επειδή φάσκουν και αντιφάσκουν και είναι αναποτελεσματικοί; Μήπως η κυβέρνηση, αφημένη στις δόξες της πρώτης φάσης της πανδημίας και στο αθάνατο φιλότιμο των ελλήνων δεν σχεδιάζει, δεν καθοδηγεί σωστά και δεν ελέγχει τα μέτρα προστασίας; Ενώ οι τελευταίοι αριθμοί στις καταμετρήσεις των κρουσμάτων είναι τριψήφιοι, εδώ πέρα βρέχει! Ποιος ευθύνεται για την αδιαφορία, την απαξίωση και την αψήφιση κινδύνου για τον ιό που έχει αποδεκατίσει πολλούς λαούς στον κόσμο;