Όσο δεν επιλύεται το Τουρκικό Ζήτημα, ένας ήταν και είναι ο ιστορικός κανόνας: Τα Ελληνικά “μηδέν”.
Απέναντι στις διάφορες, ανά τον κόσμο, ερμηνείες της λέξης “μηδέν”, η Ελληνική, ίσως είναι η πιο ορθολογική. Όμως, αν συγκρίνει κανείς την ετυμολογία του, με το χώρο των ιδεών, τότε, εκτός από σύμβολο, ψηφίο και αριθμό, καταλήγει στο ότι συνιστά μια εσφαλμένη οριοθέτηση της ύλης και του χρόνου.
Κατά τα άλλα, οι περί το “μηδέν” υπόλοιπες εννοιολογικές προσεγγίσεις, από την Αραβική λέξη “σφρρρ” που “έκλεψε” η Τουρκική γλώσσα, μέχρι την Ινδική και την Λατινοαμερικανική, καθώς και τις Ευρωπαϊκές παραφθορές, όπως το “zero”, δεν έχουν να συνεισφέρουν κάτι.
Είναι σαν την τεράστια διαφορά που έχει η λέξη “αλήθεια”, από το στερητικό “α” και τη λέξη “λήθη”, το “όχι στη λήθη”, με τη λέξη “true”. Όπως το “ΜΗ-Δ-ΕΝ”, από το “μη” ή το “μηδέ” και τη λέξη “εν”, με τη λέξη “zero”, ή την Τουρκική “σφρρρ”, που έχει τόσα “ρο”, όσα και τα “μηδέν”!
Τα “μηδέν” που σχετίζονται με τη βαθμολόγηση της Ελλάδας, είναι αποκλειστικά Ελληνικά. Τόσο εννοιολογικά, όσο και ως προς την οριοθέτηση της ύλης και του χρόνου. Με την πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου να συναντάται στη χώρα αυτή, με την πιο φτωχή εθνική πολιτική παιδεία.
Εκεί που απέτυχε η τελευταία, είναι ως προς τη γνώση του τι σημαίνει Τουρκία. Και συγκεκριμένα, ποιο είναι το Τουρκικό Ζήτημα. Το οποίο και αγνοεί παντελώς, αν και γνωρίζει κάποιες πτυχές του.
Πάντως το πρώτο που θα ιχνηλατούσε σε αυτό, είναι ο Ανθρωπισμός. Αν δε η κατάστρωση της εξίσωσης για την επίλυσή του, είναι, ας πούμε: Α.Χ +Λ = E, τότε το “Α” κεφαλαίο είναι το γράμμα από το οποίο αρχίζει ο Ανθρωπισμός, με πρωταγωνιστές τους Λαούς, που αρχίζουν από “Λ”.
Όσον αφορά τώρα το “Ε”, η Ευρώπη και η Ελλάδα αρχίζουν και αυτές, από “Ε”. Μόνο που το ημεδαπό “Ε”, κατατρύχεται από ένα ακόμη “μηδέν”, εξ αιτίας του λεκέ της 15ης Φεβρουαρίου του 1999 (βλέπετε εικόνα Α΄).
 |
| Εικόνα Α΄: Από την ανάρτηση του πανό, Βουλή των Ελλήνων, Ιούνιος 1999 |
Όπως “μηδέν” αποτελεί η Ελλαδική στάση ως προς τους πολύμορφους Αττίλες. Από την Κύπρο του 1974, μέχρι τα Ίμια και τη χρήση τους, ως οδηγό παράσταση για νέες Ιμιοποιήσεις και προχώ Μαδρίτες στο Αιγαίο, και μέχρι τις πρόσφατες εν ενεργεία ενεργειακές εισβολές. Άλλοτε στην ΑΟΖ της Κύπρου και άλλοτε στη δυνάμει Ελληνική ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου.
Με “μηδέν”, βαθμολογεί κανείς και την Ελλαδική Αθηναϊκή στάση που ετοιμάζεται να ενδώσει σε έναν ακόμη Αττίλα, αυτή τη φορά διπλωματικό και διαιρετικό του Ελληνισμού, ενώ ολιγώρησε εγκληματικά ως προς τη θαλάσσια Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, όσο και με την ταυτόχρονη αξιοποίηση της κυράς της Ανατολικής Μεσογείου, της Μεγίστης (βλέπετε Χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου με τις ΑΟΖ). Όπως και το ότι δεν προχώρησε στην επέκταση των χωρικών υδάτων, αρχικά, στις Ελληνίδες νήσους: Μεγίστη, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, στα 12 ναυτικά μίλια, προετοιμάζοντας την επέκταση, καθ άπασα την επικράτεια.
 |
| Χάρτης Α΄: Σύμφωνος με το χάρτη της Σεβίλλης (2000) που εμφαίνεται στις ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου, και που οι ΗΠΑ με δήλωση της πρεσβείας τους στην Άγκυρα, στις 22 Σεπτεμβρίου του 2020, τον αμφισβητούν. Πηγή: ΑΝΤ1.com.cy |
Το ότι κατά τις δεκαετίες αυτές υπάρχει μια επιτυχής αμυντική απόκρουση της ένστολης Ελλάδας στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, στον Έβρο, απέναντι στις ήπιες εισβολές των διακινηθέντων και πάλι από την Τουρκία, προσφύγων και μεταναστών την περασμένη άνοιξη, συνιστά απλά την εξαίρεση στον κανόνα, που γράφουμε στον πρώτο υπότιτλο.
Η ιδιαίτερη πατρίδα είναι ένας μοναδικός χώρος που είναι γραμμένος εντός μας, κάτι σαν ένα εσωτερικό tattoo. Είναι όπως οι γονείς, γιατί έχουμε μόνο μια ιδιαίτερη πατρίδα. Μια εθνική έννοια που όμως δεν αναδείχτηκε ποτέ. Η Ελλάδα παρέμεινε στα τρικ της καλής γειτνίασης, απέναντι σε μια γείτονα, όπως η Τουρκία, που όμως κατοικείται από παρείσακτους μετά των επιγόνων. Το να τους αποκαλεί δε κανείς λαό, το να χρησιμοποιεί δηλαδή αυτήν την τόσο ακριβή λέξη, δεν είναι κάποιος συνήθης λαϊκισμός αλλά τείνει να καταστεί φασισμός από την ανάποδη.
Η γλώσσα λοιπόν αυτή είναι η μόνη γλώσσα που θα μπορούσαν να καταλάβουν ως Τούρκοι, διότι ποτέ δεν θα είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι αυτά τα μέρη, τα κέρδισαν μεν με πόλεμο αλλά δεν ήταν ποτέ δικά τους, ούτε και η ιστορία του έθνους τους είναι γραμμένη σε αυτά τα χώματα.
Επειδή δε στερούνται ιδιαίτερων πατρίδων, αντικατέστησαν το “ιδιαίτερες” με το “γαλάζιες”, για να έχουν να λένε κάτι. Ποτέ όμως δεν μίλησαν για τους αναρίθμητους πνιγμούς των προσφύγων που επί έτη ατιμώρητα διακινούν στο όντως γαλάζιο Αιγαίον, ενώ με το απύθμενο θράσος τους, αποπειρώνται να ενοχοποιούν τους Έλληνες. Ούτε είπαν ποτέ λέξη, για τον κάποτε γαλάζιο ουρανό, αυτών των πατρίδων, που τον μαύρισαν, με τις εν ροή γενοκτονίες.
Είναι οι Τούρκοι που συνεχίζουν και σήμερα να μαυρίζουν, τον ίδιο γαλάζιο κάποτε ουρανό, με το χρώμα του εκτουρκισμού, του ξηραμένου αίματος και του θανάτου, από το Αφρίν μέχρι το Καντίλ στη Νότια Καρδουχία και στην Ελληνόφωνη λέξη “Μεσοποταμία”. Και με τον ΟΗΕ που εδέησε επιτέλους να καταγγείλει την Τουρκία ως υπεύθυνη για εγκλήματα πολέμου (βλέπετε εικόνα Β΄).
 |
| Εικόνα Β΄: Michelle Bachelet, UN High Commissioner for Human Rights |
Όταν λοιπόν αντί των διαδικασιών παραπομπής στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στα Διεθνή Ποινικά Δικαστήρια, η Ελλάδα συνδιαλέγεται και συναγελάζεται με την υπόδικη γείτονα, και με τις ευλογίες μάλιστα των ανέκαθεν Τουρκόφιλων Γερμανών, και των κατά καιρούς φίλων της, εξ Ηνωμένων Πολιτειών, τότε, δίπλα στην απώλεια της κληρονομημένης μας Δημοκρατικότητας, είναι βέβαιο ότι θα προστεθούν “νέα μηδέν” στον ηθικό και εθνικό μας εαυτό.
Υ.Γ. 1. Μπορεί σύμφωνα με τα ιερά κείμενα να μην υπάρχει δεύτερος θάνατος, όμως αυτό δεν ισχύει για τα απλά κείμενα. Γιατί σε αυτά υπάρχει και το υστερόγραφο που είναι δεύτερο τέλος, και μπορεί να υπάρχει και τρίτο. Όπως οι ευθανασίες. Μια λοιπόν από αυτές που ταυτόχρονα επιφέρει ίσως το πιο μεγάλο από τα “νέα μηδέν” που λέγαμε, είναι το ότι η Ελλάδα πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την έκφραση μιας από καιρό έτοιμης Ευρωπαϊκής Αξιοπρέπειας.
Μια αξιοπρέπεια στον τόσο σημαντικό ρόλο του φιλελληνισμού κατά την παλιγγενεσία, της οποίας οσονούπω πρόκειται να εορταστεί η διακοσιοστή επέτειος. Όσο αφορά τώρα τη δεύτερη παλιγγενεσία, είθε η Αποκάλυψη του Ιωάννη με το: “ο νικών ου μη αδικηθεί εκ του θανάτου του δευτέρου” να περιορίζεται στις ανθρώπινες οντότητες, χωρίς να επεκτείνεται αλλού.
Υ.Γ. 2. Αρχίζοντας από τα 14 νησιά του Καστελλόριζου να γίνει σημαιοστολισμός όλων των νησίδων και των βραχονησίδων του Αιγαίου, επί πακτωμένων κοντών, τόσο με την Ελληνική σημαία, όσο και με εκείνη της Ε.Ε. Η επέτειος της παλιγγενεσίας να μην βρει καμιά τους, χωρίς τα δυο αυτά σύμβολα. Οπότε να κοπεί δια παντός ο βήχας των Τούρκων που πότε ζητούν 18 νησίδες, πότε 12, και πότε κατοικημένες ή και ακατοίκητες, που ανέκαθεν όμως υπήρξαν ιδιαίτερες πατρίδες, με τριάντα και σαράντα φορές μεγαλύτερη ιστορία, από τη δική τους.
Υ.Γ. 3. Όσον αφορά τις κυρώσεις, αρκούσε μια και μόνη: Η ακύρωση της μετατροπής σε τζαμιά, τόσο της Αγίας Σοφίας, όσο και της Μονής της Χώρας.
Ηλεκτρονική βιβλιογραφία σε 3 PDF:
Ευχαριστίες των συγγραφέων, στο φίλο Γιάννη Κουκάκη για τη διανοητική και αισθητική συνδρομή.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ στο Νομό Έβρου.
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω