Η Ελλάδα του νέου, το πάνθεο του παλιού, και η κουρσάρικη Τουρκία

Στον Εύξεινο: 4 αγωγοί φυσικού αερίου. Στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο: 12 μίλια, 2 ΑΟΖ και 2 ερευνητικά σκάφη.

Η φυγή του παλιού στην Ελλάδα, δεν συνοδεύεται, με τον ερχομό του νέου

“μετά το Βασιλεύς και το Σωτήρ,
να χαραχθεί με γράμματα κομψά, Φιλέλλην.
Και τώρα μη με αρχίζεις ευφυολογίες,
τα «Πού οι Έλληνες;» και «Πού τα Ελληνικά;
πίσω απ' τον Ζάγρο εδώ, από τα Φράατα πέρα»
Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι
αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ' εμείς”
Αυτούσιο τμήμα από το “Φιλέλλην” του Κ. Καβάφη,

Γραπτό των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου*

Ένας ιστορικός κανόνας που αναφέρεται στην πολιτική αλλά και στο χρόνο, είναι η φυγή του παλιού να συμπίπτει, με τον ερχομό του νέου. Κάτι δηλαδή σαν πρωτοχρονιά. Μόνο που στην Ελλάδα υπάρχει η εξαίρεση του κανόνα, ως προς την πολιτική. Γιατί εδώ σε εμάς, η φυγή του παλιού, συνοδεύεται με τον ερχομό, ενός παλιού και πάλι. Η τελευταία εικοσιπενταετία βρίθει τέτοιων περιπτώσεων: 1996, 2004, 2009, 2015, 2019. Ένα μοναδικό στην Ευρώπη, πάνθεο του παλιού, με τη χώρα, αντί για μπροστά, να πηγαίνει πίσω. Απέναντι μάλιστα στην εμπνεόμενη, από έναν πειρατή, ονόματι: “Oruc Reis Barbaros”, κουρσάρικη Τουρκία. Τη βαρβαρότερη στη γη.

Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο. Αν αλήθεια σημαίνει όχι στη λήθη, ναι δηλαδή στη μνήμη, και αν ψεύδος σημαίνει ναι στην αμνησία, τότε τα πολιτικά πρόσωπα που εθίζονται εύκολα στα ψεύδη, και είναι η μεγάλη πλειοψηφία, παραπέμπουν στην ευχερέστερη, λόγω της αμνησίας, διαχείριση των πολιτών. Επόμενα σε μια παραμορφωμένη Δημοκρατία. Μια Δημοκρατία, χωρίς Δημοκρατία. Χωρίς νέο, ιδέες και παιδεία.

Η επίκληση του νέου δεν είναι βέβαια σημερινή υπόθεση. Κάθε τόσο διανοητικά μορμολύκεια έρχονται στην επικαιρότητα, διακηρύσσοντας το νέο. Αδιάψευστος μάρτυρας, για τους εκάστοτε κυβερνώντες, τα νομοσχέδια. Ότι προωθούν δήθεν το νέο, μέσα από το “για πρώτη φορά”, ώστε να συμβάλουν στη φενάκη.

Εκεί όμως που κρίνεται κάποιος, αν όντως συνιστά το νέο, δεν είναι οι επικλήσεις και τα σχέδια νόμου των κατά καιρούς κυβερνήσεων. Αν κάτι συμβάλει, είναι οι ιδέες και μόνο.

Αν η τεκνοποιία είναι χαρά, και η παραγωγή ιδεών είναι και αυτή τεκνοποιία, και επόμενα χαρά, τότε εξηγείται με τον καλύτερο τρόπο γιατί και η πολιτική είναι χαρά. Όπως επίσης εξηγείται και το γιατί λείπει η χαρά από τα κατά καιρούς πρόσωπα εξουσίας, που έχουν χρόνια, να αισθανθούν τέτοια χαρά. Και η οποία είναι ουσιαστική, μόνον αν συνοδεύεται και από μια απροσδιόριστη ανησυχία, αν όχι φόβο, για τη διάρκεια που θα κρατήσει.

Τα υπόλοιπα, τα περί αφηγήματος συζητούμενα, μάλλον συγχέουν τους φορείς της πολιτικής, με τους αφηγητές της ομώνυμης φλυαρίας.

Στην ουσία πρόκειται για εκείνους, που συγχέουν οράματα με καριέρες, και ενίοτε, με αρπαχτές. Παραδείγματα στη χώρα, υπάρχουν πολλά. Απλά, τα δικά μας κινούνται σε μια άλλη ηθική και πολιτική σφαίρα, αντιδιαμετρικά. Αφορούν την παραγωγή ιδεών και την εξ αυτών πολιτική.

Με πρώτη, την πολιτική γεωοικονομία (βλέπε PDF - Τρίτη Έκδοση, 2004). Σε αυτή θα μείνουμε. Μάλιστα στην ηθική της εκδοχή, όπως όφειλε η Ελληνική.

Αν λοιπόν στο γεωοικονομικό πεδίο υπάρχει κάτι νέο, μπορεί να αναζητηθεί σε μια νέα συμφωνία με τη Ρωσία, και στην αναβίωση του Εύξεινου αγωγού φυσικού αερίου (31-8-2003). Επίσης στην παλιννόστηση της γεωοικονομίας μας, με έως και τριπλό bypass στο Μικρασιατικό εδαφικό σώμα (βλέπε χάρτη, 2001, 2003 & 2009), πέραν της επίλυσης του ενεργειακού της Ευρώπης, και πέραν της δημιουργίας Ελληνικού ενεργειακού κόμβου. Όχι βέβαια σαν τον υπαρκτό, που θυμίζει το “Ναι, αλλά κόμβος”, στην παλιά ταινία: “Ούτε γάτα ούτε ζημιά”.

Υπάρχει όμως κάτι ακόμη. Το ζήτημα, όπου διακυβεύεται ο αμιγής ιστορικός και πολιτισμικός χώρος, με την από πολλών αιώνων Ελληνική κεντρικότητα: Η Ανατολική Μεσόγειος. Με γκρίζο, και δυστυχώς, με ανήθικη έως τώρα, Ελλαδική γεωοικονομία.

Ως κλειδιά της κάποτε γαλανής αυτής θάλασσας, παραμένουν οι δυο ΑΟΖ: Η θαλάσσια Ένωση μεταξύ Κύπρου Ελλάδας, καθώς και η αντίστοιχη μονομερής έως τη μέση της απόστασης μεταξύ Νότιου Κρητικού Πελάγους και Λιβυκών ακτών. Επίσης τα δύο σκάφη, το ερευνητικό και το πλωτό γεωτρύπανο, μετά των δώδεκα μιλίων, στις γνωστές πέντε Ελληνίδες νήσους: Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, μετά των Πελάγων τους. Όλα αυτά όντως συνιστούν κάτι νέο. Εξ ου και το copy paste, στο οποίο προέβησαν διάφοροι.

Κρίμα πάντως που η χώρα ούτε καν αγρό αγοράζει. Πόσο μάλλον το να αγοράσει και ερευνητικό σκάφος. Αυτό, γιατί το γεωτρύπανο, ακόμη παλεύεται να γίνει δωρεά, από επώνυμο εφοπλισμό. Με τη νέα χρονιά, που συμπίπτει με τη 200ή επέτειο της παλιγγενεσίας, να το κάνει πιο επίκαιρο.

Κατά τα άλλα, δεν υπήρξε μόνο ανηθικότητα στον Εύξεινο. Με αυτουργό, την αυτοαποκαλούμενη Δημοκρατική παράταξη, δια του αγωγού TAP, απεμπολήθηκε ο Εύξεινος αγωγός, ο επονομασθείς ως South stream, προσφέροντας στο πιάτο τα ενεργειακά πρωτεία στην Τουρκία. Και με τους δύο επιγενόμενους, να κινούνται στα ίδια ενεργειακά χνάρια.

Είχε προηγηθεί η εν ροή Ελλαδική ανηθικότητα στη γεωοικονομία του Αιγαίου και ακολούθησε εκείνη της Ανατολικής Μεσογείου, όπου επίσης ενέχονται όλοι. Νυν, πρώην και πιο πρώην. Από τη συμφωνία της Μαδρίτης για το γκρίζο του Αιγαίου, έως την πρόσφατη με την Αίγυπτο και το νόθο δείγμα ΑΟΖ, και έως σήμερα, χωρίς να γίνει κάτι, επί συναπτές δεκαετίες, με μόνη εξαίρεση το σχέδιο του East med.

Η απουσία αυτού του κάτι, που μπορούσε και μπορεί ακόμη να γίνει και δεν έγινε, αποτέλεσε την γενεσιουργό αιτία ώστε να μας εμπνεύσει και να αναπτυχθεί ένας πολύχρονος διανοητικός και πολιτικός αγώνας, με πλούσια παραγωγή ιδεών και προτάσεων σε Εύξεινο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο: Σε τρεις θάλασσες, με μια πολιτική: Την ηθική γεωοικονομία.

Χάρτης: Ιδέες για την επίλυση του ενεργειακού της Ευρώπης (2001, 2003 & 2009)

* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Νομού Έβρου.