Ζούμε ιστορικές στιγμές;

Ζούμε στιγμές ιστορικές; Σίγουρα! Είμαστε όμως κρυμμένοι στα σπίτια μας όπου δίνουμε μια μάχη κυρίως με τον εαυτό μας...

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Η μέρα μου ξεκινάει μονότονα και εκνευριστικά. Ο ήλιος και το φώς καθορίζουν το πρόγραμμα μου. Ακούω ειδήσεις, για να μην χάσω την επαφή με την πραγματικότητα (την αληθινή και την εικονική). Κάνω ένα πέρασμα στα δύο μικρά, και πλούσια σε φυτά, μπαλκόνια μου. Ρίχνω μια ματιά απέναντι. Παίρνω απουσίες. Χαϊδεύω τα φυτά μου, γλυκομιλάω στα λουλούδια μου. Σημειώνω προόδους. Αποσιωπώ τις απώλειες. Στο πρόγραμμα είναι και επίσης στο πλαίσιο της κηπουρικής μου να υπάρξουν και αποτυχίες.

Κάθομαι στον υπολογιστή μου, ανταλλάσσω πληροφορίες, χαιρετώ τους φίλους και κεντρίζω με το βέλος της κριτικής μου τα κακώς κείμενα. Πολλές φορές ξεχνιέμαι και πιστεύω ότι τίποτα δεν άλλαξε και όλα είναι όπως παλιά. Τα σχόλια πάνω στην επικαιρότητα με "ξυπνάνε" στην πραγματικότητα. Προσέχω τις εξελίξεις στην Παιδεία, τον Πολιτισμό και την Πολιτική. Παράλληλα μετράω μέρες. 100 ημέρες από την δεύτερη καραντίνα. Δύο ημέρες από την τρίτη καραντίνα. Πάντα είχα τρέλα με τις στατιστικές και την ακρίβεια στα νούμερα. Η ενημέρωσή μου διακόπτεται για λίγο, από τα τηλεφωνήματα στους φίλους και τις κολλητές. Πρέπει να κρατάμε γερά τους δεσμούς. Να σταθούμε κοντά, τουλάχιστον με την φωνή και την καρδιά μας, αφού σωματικά είναι δύσκολο. Δηλώνω παρούσα στους προβληματισμούς τους. Ότι περνάει από το χέρι μου το προσφέρω. Εξομολογούμαι τις δυσκολίες στην προσαρμογή μου στο άχαρο και υποχρεωτικό. Μόνο έτσι θα αντέξουμε στα δύσκολα και τα απρόβλεπτα της πανδημίας. Δεν είναι τυπική και απρόσωπη επικοινωνία. Αμφίδρομη επικοινωνία! Μηνύματα αγάπης, στοργής και αλληλεγγύης σε πονεμένες ψυχές που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις.

Συχνά ασχολούμαι με το αγαπημένο μου σπορ. Την μαγειρική. Συλλέγω συνταγές, δοκιμάζω υλικά, συνδυασμούς και τεχνικές και φυσικά καταναλώνω ότι μαγειρεύω. Λείπουν οι φίλοι να τα δοκιμάσουν! Το αποτέλεσμα είναι φανερό αλλά δεν πτοούμαι. Θα τα χάσω τα περιττά κιλά, όταν στρώσουν τα πράγματα και φύγει το κακό! Κάθε 3 ημέρες βγαίνω έξω και περπατάω. Δραπετεύω από την άτυπη φυλακή μου. Για βόλτα  για ψώνια ή και εκκρεμότητες, πραγματικές ή φτιαχτές. Φτάνει να νιώσω, έστω για λίγο, ότι είμαι ελεύθερη.

Το βράδυ έρχεται φορτωμένο με απειλητικής στατιστικές. Με καινούργιους προβληματισμούς της επιστημονικής κοινότητας. Με την αγωνία να κορυφώνεται και με την αυξανόμενη αμφισβήτηση, του απλού κόσμου. Με ευθύνες που πετιούνται από ένα μέτωπο στο άλλο και με την σιγουριά ότι είμαστε στη μέση του δρόμου.

Ζούμε στιγμές ιστορικές; Σίγουρα! Είμαστε όμως κρυμμένοι στα σπίτια μας όπου δίνουμε μία μάχη κυρίως με τον εαυτό μας. Σκάβουμε να βρούμε αποθέματα αισιοδοξίας. Φυλάσσουμε προσεκτικά τις ωραίες αναμνήσεις που μας δίνουν κουράγιο. Για να συνεχίσουμε και να αντέξουμε στα δύσκολα που έρχονται. Τίποτα δεν τελείωσε και τίποτα δεν είναι δεδομένο!