Η σχέση του Δημοσθένη Εφραιμίδη με τον οικισμό της Μαυρόπετρας, μήλον της έριδος μεταξύ των Κοινοτήτων Αισύμης και Κίρκης.
Το όνομα του Δημοσθένη Εφραιμίδη ως προέδρου του Συνδέσμου Ποντίων Αλεξανδρουπόλεως το είχα συναντήσει για πρώτη φορά στο βιβλίο "Ποντιακά Ιστορικά Ανάλεκτα" του Γεωργίου Κανδηλάπτη - Κάνεως, που εκδόθηκε στο τυπογραφείο Σακελλαρίδη στην Αλεξανδρούπολη το 1925. Ουσιαστικά θα είναι η πρώτη πληροφορία, ότι στην Αλεξανδρούπολη υπήρχε ποντιακός σύλλογος από την εποχή εκείνη.
Αργότερα, θα βρω να γίνεται αναφορά στον Δημοσθένη Εφραιμίδη και πάλι από τον Γεώργιο Κανδηλάπτη και στη μεγάλη βοήθεια που του είχε προσφέρει εκείνος, τις πρώτες ημέρες της εγκατάστασής του στο χωριό των Πατάρων, όπου είχε διοριστεί δάσκαλος στις 6 Οκτωβρίου 1924:
«…Έχων δε την συνδρομήν εις το έργον μου τον ρέκτην και δραστήριον πρόεδρο του Συνδέσμου Ποντίων κ. Δημοσθένην Εφραιμίδην μετά τινας ημέρας επέτυχον δια τους κατοίκους και υποδήματα, ασπρόρουχα και μανδύας…». (από το βιβλίο της Μαρίας Βεργέτη "Η ΖΩΗ ΜΟΥ, ΗΤΟΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, του εξ Αργυρουπόλεως του Πόντου Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτου - Κάνεως").
Τέλος ο Γ. Κανδηλάπτης θ΄ αναφερθεί και αρκετά αργότερα, ως ένα μνημόσυνο στον Δημοσθένη Εφραιμίδη. Έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να πληροφορηθούμε ότι πατρίδα του ήταν το κεφαλοχώρι Τσίτα στα Σούρμενα του Πόντου και ότι ασχολείτο με επιχειρήσεις.
 |
| Σχολείο στην Τσίτα Σουρμένων Φωτογραφία από Civan Rakanas Kousis Yannis |
Μάλιστα όπως γράφει στο αφιέρωμα, κατά την υποχώρηση των Ρώσικων στρατευμάτων από την Τραπεζούντα το 1917, όταν κινδύνεψε το χωριό του από τις ορδές των Τούρκων, εκείνος μαζί με τους συμπατριώτες του θα πάρουν τα όπλα για να το υπερασπιστούν. Ήταν το μόνο χωριό των Σουρμένων που έμεινε απάτητο από τους Τούρκους, καθώς είχαν έγκαιρα οργανωθεί και εξοπλισθεί. Μάλιστα ο Δ. Εφραιμίδης, όπως γράφει το αφιέρωμα, υπήρξε ένας από τους εκπροσωπευτικούς τύπους των Ποντίων της γενιάς του, που μετέφερε τους Εφεστίους Θεούς από την παλιά στη νέα πατρίδα και που τίμησαν και τις δύο!
 |
| Επιτροπή Ποντιακών Μελετών (αφιέρωμα στον Δ. Εφραιμίδη από τον Γ. Κανδηλάπτη) |
Εντωμεταξύ τις γιορτές θα φθάσει στα χέρια μου το επετειακό τεύχος της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης (τεύχος 1/1960). Εκεί θα βρω να γίνεται αναφορά στον Σύνδεσμο Ποντίων Αλεξανδρουπόλεως και τον Δημοσθένη Εφραιμίδη από το δάσκαλο Δημήτριο Παπαδόπουλο (Σταυριώτη), ο οποίος μαζί με τους Σπ. Τσαϊρίδη, Ν. Τοπαλίδη, Π. Τσιτιρίδη αποτελούσαν τα μέλη του Δ.Σ. του Συνδέσμου Ποντίων το 1925. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ο Δημοσθένης Εφραιμίδης υπήρξε (μ΄ ένα μικρό διάλειμμα) ισόβιος πρόεδρος στον ποντιακό σύλλογο και ότι προσέφερε πολλά για την αποκατάσταση των Ποντίων προσφύγων, αστών και αγροτών.
Εδώ αξίζει να επισημάνω ότι ο Σπύρος Τσαϊρίδης, μέλος του Συνδέσμου Ποντίων όπως βλέπουμε παραπάνω, μαζί με το συνέταιρό του Ι. Ζήλωνος, λίγα μόλις χρόνια μετά την εγκατάστασή τους στην Αλεξανδρούπολη κατάφεραν να στήσουν τη δική τους επιχείρηση.
 |
| Διαφήμιση του 1927 στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης |
Όπως είδαμε ο Δ. Εφραιμίδης πρωτοστάτησε στην εγκατάσταση των πατριωτών του στα χωριά της Μαυρόπετρας, Αισύμης κ.α. Επίσης χαρακτηριστικό της προσφοράς του ήταν ότι ακόμη και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του έπλεκε κάλτσες για τους φαντάρους που πολεμούσαν στο Αλβανικό μέτωπο.
Αναζητώντας παράλληλα πιθανές πληροφορίες και στα αρχεία των πρακτικών της Βουλής, θα βρω να γίνεται αναφορά στο σύλλογο των Ποντίων Αλεξανδρουπόλεως (Σύνδεσμο Ποντίων) και στην επιστολή που είχε στείλει στην Κυβέρνηση, ζητώντας να ληφθούν μέτρα για τους "εν Αργυρουπόλει Τραπεζούντος αφιχθέντας πρόσφυγας" στις 20 Φεβρουαρίου 1924. (Η σύμβαση της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών, μέρος της Συνθήκης της Λωζάνης, είχε ξεκινήσει να εφαρμόζεται ήδη από τις 23/8/1923).
 |
| Πρακτικά της Βουλής, συνεδρίαση 20/2/1924 |
Το όνομα του Δημοσθένη Εφραιμίδη θα το συναντήσω ξανά στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης στις 2/2/1928, όταν κατά τη συνεδρίαση φορέων της Αλεξανδρούπολης, η οποία σκοπό είχε τη σύσταση εθνικής ένωσης για την πάταξη της διαφθοράς, θα παρέμβει τονίζοντας ότι η κίνηση αυτή ήταν τόσο αναγκαία και ότι έπρεπε οι πρωτοβουλίες να είχαν ληφθεί πολύ νωρίτερα.
Όμως ο Δημοσθένης Εφραιμίδης φαίνεται ότι είχε ενεργή συμμετοχή και στην πολιτική ζωή της Αλεξανδρούπολης. Έτσι θα τον βρούμε στις 2/7/1928, επιστρέφοντας από μια προεκλογική περιοδεία, μάλλον ως υποστηρικτής συγκεκριμένου βουλευτή Έβρου και κόμματος, να βρίσκεται στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κίρκης για να πάρει το τρένο για την Αλεξανδρούπολη, όπου ήταν η έδρα του. (Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης, 7 Ιουλίου 1928).
 |
| Ο σιδηροδρομικός σταθμός στην Κίρκη |
Ως γνωστόν, μετά από μια ταραχώδη πολιτική περίοδο, στις 19 Αυγούστου 1928 θα διεξαχθούν εκλογές από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου, τις οποίες και θα κερδίσει.
Όπως γράφει ο αρθρογράφος της εφημερίδας, ο Εφραιμίδης κατά την παραμονή του στο χωριό Μαυρόπετρα θα ζητήσει το λόγο από τους συμπατριώτες του, γιατί ζήτησαν την απόσπαση του οικισμού τους από την Κοινότητα της Αισύμης και την προσάρτησή του στην Κοινότητα της Κίρκης. Η εφημερίδα επιτίθεται στον Δημοσθένη Εφραιμίδη γράφοντας ότι για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους ήταν αντίθετος με την ενέργεια των κατοίκων.
 |
| Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης, 7/7/1928 |
Μάλιστα η εφημερίδα θα εκθειάσει με εκτενές ρεπορτάζ την Κοινότητα της Κίρκης και τα όσα είχε καταφέρει ο δραστήριος πρόεδρός της Γ. Γόιδος.
Όσο για την Αισύμη, όσα μας γίνονται γνωστά εκείνη την περίοδο από την ίδια εφημερίδα, μάλλον τα οφείλουμε στον Γεώργιο Κανδηλάπτη - Κάνις, ο οποίος στέλνει στην εφημερίδα κάποιες ειδήσεις. (Την σχολική περίοδο 1925-1926 έως και την περίοδο 1937-1938 ο Γ. Κανδηλάπτης ήταν διορισμένος στο σχολείο της Αισύμης, ενώ το 1938-1939 θα βρεθεί και πάλι στο σχολείο των Πατάρων έως το 1941, εκεί απ΄ όπου είχε ξεκινήσει τη σχολική χρονιά 1924-1925].
 |
| Ο Γ. Κανδηλάπτης διευθυντής στο σχολείο της Αισύμης το 1930 |
Μετά την παραπάνω επίθεση του αρθρογράφου στο Δ. Εφραιμίδη ο Νικόλαος Τοπαλίδης (ο γνωστός δάσκαλος, μελισσοκόμος και εκδότης) στις 15/7/1928 με επιστολή του στην εφημερίδα θα υποστηρίξει τον συμπατριώτη του. Μιλά για την αφιλοκέρδεια του προέδρου του συλλόγου των Ποντίων, τονίζοντας ότι η δωρεάν παροχή υπηρεσιών είναι πασίγνωστος και ότι κάνει ο Δ. Εφραιμίδης το κάνει από αγνή πρόθεση για το συμφέρον του Ποντιακού πληθυσμού.
Η ίδια εφημερίδα θα συνεχίσει τον αγώνα της για την προσάρτηση της Μαυρόπετρας στην Κοινότητα της Κίρκης και στις 28 Ιουλίου 1928. Μάλιστα παροτρύνει το Νομάρχη να προχωρήσει άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες, διαφορετικά, όπως γράφει, θ΄ απευθυνθεί η ίδια στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Φαίνεται ότι οι πιέσεις που ασκήθηκαν από διάφορους κύκλους είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι θα δούμε τον Αύγουστο του 1928 ο οικισμός της Μαυρόπετρας ν΄ αποσπάται από την Κοινότητα της Αισύμης και να προσαρτάται στην Κοινότητα της Κίρκης (ΦΕΚ 176Α - 29/8/1928).
Ο Δημοσθένης Εφραιμίδης συμμετείχε και σε επιτροπές υπέρ των απόρων προσφύγων της Περιφέρειας Αλεξανδρούπολης. Θα πεθάνει την 1η Απριλίου 1941, σε ηλικία 63 ετών, λίγες μέρες πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αλεξανδρούπολη.
 |
| Δημοσθένης Εφραιμίδης. Η μοναδική φωτογραφία που μας κληροδότησε ο Κανδηλάπτης (Επιτροπή Ποντιακών Μελετών) |
Ο Δημοσθένης Εφραιμίδης οπλαρχηγός για να υπερασπιστεί το χωριό του
Ο γνωστός συγγραφέας - δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαθάς (με καταγωγή από την Τραπεζούντα) γράφει για τον Δημοσθένη Εφραιμίδη στο βιβλίο του "Η ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ":
«…Την πρώτην Κυριακήν του Νοεμβρίου 1917 - διαβάζω σ΄ ένα Ποντιακό περιοδικό - ο Δημοσθένης Εφραιμίδης μετά του αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδοπούλου και Παν. Χαριτίδου συνεκάλεσαν εις την αίθουσαν του Δημοτικού Σχολείου Τσίτα γενικήν συνέλευσιν όλων των κατοίκων του χωρίου, δια να συζητήσουν τα μέτρα εκείνα, τα οποία έπρεπε να ληφθούν προς προστασίαν της ζωής, της τιμής και της περιουσίας των κατοίκων. Κατά τας συζητήσεις, εγερθείς ο Δημ. Εφραιμίδης εκάλεσε δι' ενός λόγου πατριωτικού όλους τους άρρενας κατοίκους όπως αμυνθούν εναντίον πάσης βιαιοπραγίας των Τούρκων τσετέδων, αφού προηγουμένως οργανωθούν στρατιωτικώς.
Την πρότασιν του Δημ. Εφραιμίδου εδέχθησαν μετ' ενθουσιασμού οι κάτοικοι του Τσίτα και τον εξέλεξαν παμφηφεί αρχηγόν της αμύνης. Ως αρχηγός πλέον εκείνος εστρατολόγησεν άπαντας τους άρρενας κατοίκους του χωρίου μέχρι των 50 ετών. Εξέλεξε τους συνεργάτας και οπλαρχηγούς και εκάλεσεν άπαντας να ορκισθούν όπως εν ανάγκη, θυσιασθούν επί των επάλξεων του αρχομένου αγώνος... Έκαστος οπλαρχηγός (αναφέρονται τα ονόματα) είχε δύναμιν 14-20 ανδρών και, τη διαταγή του αρχηγού, άπαντες οι ανωτέρω οπλαρχηγοί κατέλαβον τας κατωτέρω θέσεις (αναφέρονται λεπτομέρειες για τις τοποθεσίες). Δεν ήσαν, όμως μόνον οι άνδρες οι οποίοι εστρατολογήθησαν δια την άμυναν, αλλά και παιδιά ηλικίας 13 ετών ωπλίσθησαν άπαντα αναλόγως και πολλάκις μετέβαιναν εις τα γύρω του χωρίου δάση δι' υπηρεσίαν. Οι Τούρκοι χωρικοί, βλέποντες τους μικρούς Σουρμενίτας με τα όπλα, έλεγον: Αφού αυτοί οι μικροί γκιαούρηδες κρατούν όπλα, οι μεγάλοι οπωσδήποτε θα έχουν κανόνια…».
Το παραπάνω γεγονός το καταγράφει και ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στο βιβλίο του "Η Εκκλησία Τραπεζούντος".
 |
| Ο ιερός ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Τσίτα Σουρμένων Φωτογραφία από Civan Rakanas Kousis Yannis |
Ορισμένες επισημάνσεις
Από παλαιότερη έρευνά μου και με τα έως τότε γνωστά στοιχεία που είχα συλλέξει για την Ένωση Ποντίων Ν. Έβρου (νυν Μορφωτικός Σύλλογος Ποντίων Ν. Έβρου "Αλέξιος Κομνηνός", πίστευα ότι ο Δημοσθένης Εφραιμίδης είχε συστήσει το Σύνδεσμο των Ποντίων Αλεξανδρούπολης το 1925 και ότι στη συνέχεια αυτός εξελίχθηκε στο σύλλογο "Αργοναύτες" το 1926 με πρόεδρο τον Νικόλαο Κ. Χριστοφορίδη, όπως είχα γράψει σε σχετικό αφιέρωμα (www.alexpolisonline.com/2019/12/1926-2020.html).
Με έκπληξη όμως θα διαπιστώσω πρόσφατα από ένα δημοσίευμα της εφημερίδας "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" ότι ο Σύνδεσμος Ποντίων Αλεξανδρουπόλεως υπήρχε και πριν το 1925. Σύμφωνα με την εφημερίδα στις 8/1/1923 στο Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη είχε πραγματοποιηθεί μεγάλο συλλαλητήριο των προσφύγων, εκφράζοντας την αντίθεσή τους για τη συζήτηση που διεξάγονταν στη Λωζάνη περί ανταλλαγής των πληθυσμών.
Ο Σύνδεσμος Ποντίων Αλεξανδρουπόλεως θα στείλει τηλεγράφημα στους διοργανωτές του συλλαλητηρίου, εκφράζοντας τη στήριξή του.
 |
| Εφημερίδα "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", 14//1/1923 |
 |
| Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ |
Τελικά από το δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης στις 22 Σεπτεμβρίου 1928 θα πληροφορηθούμε ότι στην Αλεξανδρούπολη έως το 1928 υπήρχαν δυο ποντιακοί σύλλογοι. Ο Σύνδεσμος Ποντίων που θα πρέπει να ιδρύθηκε το 1922 και ο Σύλλογος "Αργοναύτες" το 1926.
Επίσης θα πληροφορηθούμε ότι στη Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1928 θ΄ αποφασιστεί η ένωση των δύο συλλόγων. Ο νέος σύλλογος που θα προκύψει θα φέρει την επωνυμία ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΕΒΡΟΥ. Στις εκλογές που διεξήχθησαν τότε, πρόεδρος θα εκλεγεί ο Νικόλαος Τοπαλίδης.
Οι δυο τέως πρόεδροι, Δημ. Εφραιμίδης και Νικ. Χριστοφορίδης μάλλον δεν συμμετείχαν σ΄ εκείνη την εκλογική διαδικασία. Μάλιστα ο δεύτερος, ο οποίος εκτός από δημοτικός σύμβουλος Αλεξανδρούπολης (ήδη εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στις πρώτες αυτοδιοικητικές εκλογές το 1925) είχε βλέψεις και για την εκπροσώπηση του συλλόγου των επαγγελματιών στην μετά Βενεκίδη θητεία. (Ο Δ. Βενεκίδης ήταν πρόεδρος τότε της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Αλεξανδρούπολης. Θα τον διαδεχθεί ο Ν. Χριστοφορίδης, ο οποίος θα παραμείνει γι΄ αρκετά χρόνια πρόεδρός της, όπως και δημοτικός σύμβουλος Αλεξανδρούπολης).
 |
| Η ένωση των δυο ποντιακών συλλόγων και η εκλογή του νέου Δ.Σ. το 1928 |
Όπως βλέπουμε παραπάνω, στο νεοεκλεγέν Δ.Σ. του 1928, μεταξύ των ονομάτων υπάρχει και το όνομα του Ιωάννη Χριστοφορίδη. Πρόκειται για το δεύτερο γιο του Νικολάου Κ. Χριστοφορίδη και αδελφό του Κωνσταντίνου, γνωστού δικηγόρου και μεταπολεμικά προέδρου της Ένωσης Ποντίων Έβρου. Ο Ιωάννης Χριστοφορίδης υπήρξε τελωνειακός και έζησε για πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Είχε δυο παιδιά, την Τριανταφυλλιά (Φιλίτσα) σύζυγο του Σωτηρίου Βακρατσά, ο οποίος ήταν μικροβιολόγος παλαιότερα στην Αλεξανδρούπολη και του Λεωνίδα Χριστοφορίδη, γιατρού χειρουργού στην πόλη της Ξάνθης. Ο Δήμος της Ξάνθης θα τον τιμήσει για την προσφορά του!
Αξίζει ν΄ αναφέρω ότι γύρω στο 1935 η Ένωση Ποντίων Έβρου, που είχε προκύψει από την ένωση των δυο ποντιακών συλλόγων της Αλεξανδρούπολης το 1928, σιγά - σιγά θ΄ αρχίσει να πέφτει στην αφάνεια και στη συνέχεια θα διαλυθεί σιωπηρά, όπως χαρακτηριστικά καταγράφει ο Δ. Παπαδόπουλος (Σταυριώτης) στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, τεύχος 1/1960.
Παρακάτω το λάβαρο της Ένωσης Ποντίων Νομού Έβρου το 1960, μετά την ανασύσταση του συλλόγου. (Άγνωστο εάν ο σύλλογος που είχε προκύψει από την ένωση των δυο ποντιακών συλλόγων το 1928 είχε το ίδιο λάβαρο).
Σχετικά με το χωριό Μαυρόπετρα
Η Μαυρόπετρα (Καράκαγια) ήταν τούρκικο χωριό. Η μετονομασία του οικισμού θα πραγματοποιηθεί το 1920 μετά την απελευθέρωση της Θράκης. Το Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου, κατά την απογραφή του πληθυσμού ο οικισμός είχε 98 κατοίκους (45 άρρενες και 53 θήλεις). Το 1924 θα συσταθεί επίσημα ως οικισμός και θα προσαρτηθεί στην Κοινότητα της Αισύμης, σύμφωνα με το ΦΕΚ 194Α/1924.
Κατά την προγραμματισμένη απογραφή τον Μάιο του 1928 φαίνεται ότι στον οικισμό υπήρχαν μόνο 39 οικογένειες. Τον Αύγουστο του 1928 ο οικισμός αποσπάται από την Κοινότητα της Αισύμης και προσαρτάται στην Κοινότητα της Κίρκης (ΦΕΚ 176Α - 29/8/1928).
Στην αμέσως επόμενη απογραφή που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1940, λίγες μέρες πριν την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, θα δούμε ότι υπήρξε αύξηση του πληθυσμού (115 άρρενες με μόλις 63 θήλεις = 178 άτομα).
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1928 στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Θράκης υπάρχει μια είδηση που αφορά τον οικισμό της Μαυρόπετρας. Συγκεκριμένα γράφει η εφημερίδα ότι ο Δήμος θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε ο οικισμός της Μαυρόπετρας να μπει στον ταχυδρομικό χάρτη, για τη διευκόλυνση των 50 οικογενειών προσφύγων που μεταφέρθηκαν εκεί από τη Δράμα.
Ο οικισμός της Μαυρόπετρας το 1931 θα προσαρτηθεί εκ νέου στην Κοινότητα της Αισύμης (ΦΕΚ 369Α - 22/10/1931). Υπό το καθεστώς αυτό θα παραμείνει έως τις 7/4/1951 οπότε και θα καταργηθεί οριστικά.
Τέλος να σημειώσω ότι ο οικισμός της Μαυρόπετρας μας είναι γνωστός και από τον εκτοπισμό των 122 Μουσουλμάνων στα Κύθηρα στις 9 Μαρτίου 1923, όταν στην περιοχή συνεχίζονταν οι βουλγαρικές θηριωδίες, ακόμη και μετά την απελευθέρωση της Θράκης το 1920. (www.alexpolisonline.com/2019/12/1923.html).
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι ο οικισμός της Κίρκης έως το 1928 υπάγονταν διοικητικά στην Επαρχία Σαπών του Νομού Ροδόπης. Στη συνέχεια θα προσαρτηθεί στο Νομό Έβρου (ΦΕΚ 20Α - 15/2/1928). Έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί και ο οικισμός της Μαυρόπετρας, στο παραπάνω συμβάν με τις εκτοπίσεις του 1923, αναφέρεται ως οικισμός της Ροδόπης.
Σήμερα πλέον ο οικισμός της Μαυρόπετρας αναφέρεται ως ερείπια.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω την κ. Χρυσή Μαυρουδή, συμβολαιογράφο της Αλεξανδρούπολης για τις πληροφορίες που μου έδωσε για τον Ιωάννη Χριστοφορίδη, αδελφό του παππού της Κωνσταντίνου!
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Γιάννη Κούση από την Πτολεμαΐδα, με καταγωγή από τα Σούρμενα του Πόντου για την αποστολή των δύο φωτογραφιών από την Τσίτα. Σχετικά με τον Δημοσθένη Εφραιμίδη με πληροφόρησε ότι ήταν εργολάβος δημοσίων έργων και ότι την περίοδο της κατοχής από τους Ρώσους το 1916-1917, κατασκεύαζε έργα οδοποιίας.
Ουρανία Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω