Η άμεση Τουρκική αυτουργία, η έμμεση Γερμανκή, και η Ελληνική πολιτική ανεπάρκεια, αυτό προοιωνίζονται!
Κείμενο των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου*
Πριν καν καθαρογραφεί το υποτιθέμενο νέο σύμφωνο μετανάστευσης, η Τουρκική ακτοφυλακή το έδωσε και κατάλαβε. Αυτό δείχνει η ανοιξιάτικη οργάνωση λεμβοδρομιών με επτά λέμβους πλήρεις προσφύγων, και με σκοπό τις ήπιες εισβολές στη Λέσβο. Και ότι όπως πήγε στράφι η συμφωνία του 2016, έτσι στράφι θα πάει και το νέο σύμφωνο μετανάστευσης, που συγγράφουν στην Καγκελαρία.
Τύχη όμως αγαθή, η λιμενική, η ισάξια με την ένστολη Ελλάδα του Έβρου, κατά τα περσινά. Έστω και σε πλήρη αντίθεση, με την ομώνυμη πολιτική.
Μπορεί τα έως τώρα διαδραματιζόμενα, να δείχνουν ότι η Ε.Ε. δεν προτίθεται να λύσει το προσφυγικό με βάση την ανθρωπιστική πλευρά, αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες της, και ότι προγραμματίζει να βασιστεί στο γνωστό Γερμανικό μοντέλο, να δέχεται πρόσφυγες ανάλογα με τις επαγγελματικές και βιομηχανικές ανάγκες, όμως υπάρχει και μια άλλη διάσταση.
Γιατί δεν είναι μόνον ο έτερος των συμβαλλομένων, που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις συμφωνίες. Όπως και το ότι είναι μικρό το κακό, αν καθ οδόν προς τις ήπιες εισβολές σε ξένη χώρα, υπάρξουν πνιγμοί προσφύγων.
Επιπλέον, όσοι επιθυμούμε μιαν ολιστική προσέγγιση στην προσφυγική εξίσωση, δεν αρκεί να ελέγξουμε μόνο τις παραμέτρους που έχουν σχέση με το εργατικό δυναμικό και την ανάπτυξη της οικονομίας. Οφείλουμε να δούμε τις ανθρωπιστικές παραμέτρους.
Μπορούμε δηλαδή απευθυνόμενοι στις Κυβερνήσεις των πέντε χωρών πρώτης γραμμής, της Νότιας Μεσογείου: Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Κύπρο και Ελλάδα, να θυμίσουμε το δικαίωμα στην αρνησικυρία, κάθε χώρας που είναι μέλος της Ε.Ε., απέναντι στις αποφάσεις, που αυτή πρόκειται να λάβει.
Αρκετά με τα Ελληνικά παράπονα και τις διαμαρτυρίες. Η χώρα έπρεπε κάποια στιγμή να αλλάξει πίστα, περνώντας στην ενεργητική πολιτική και δράση.
Πόσο μάλλον όταν οι αποφάσεις αυτές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, με μεγάλο ανθρώπινο κόστος, και όταν με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί το ίδιο, με το νέο σύμφωνο μετανάστευσης, όπως συνέβη κατά την εφαρμογή της κοινής δήλωσης της Ε.Ε. με την Τουρκία το 2016.
Αφορμή για την άσκηση του συλλογικού αυτού βέτο, από τις γνωστές και ως MED5, αποτελεί η ίδια η προηγούμενη αυτή συμφωνία της Ε.Ε., σύμφωνα με την οποία, πέραν των εκατοντάδων πνιγμών προσφύγων και μεταναστών στα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου, υπάρχουν χώρες, όπως η Τουρκία, που για λόγους πολιτικούς, καθώς και οικονομικούς, και παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενά της, εμπορεύονται το θάνατο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και επιχειρούν να ενοχοποιήσουν χώρες που ουδέποτε στην ιστορία, είχαν διαπράξει παρόμοια αδικήματα.
Με το σημερινό λοιπόν κείμενο προτείνουμε να ασκηθεί η συγκεκριμένη πράξη. Ακόμη και τώρα. Να καταθέσουν δηλαδή το συλλογικό τους βέτο, ώστε να πειθαναγκαστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσει στην ίδρυση και κατασκευή των Κέντρων διαπίστευσης και υποδοχής προσφύγων, στις χώρες αφετηρίας. Είτε αυτή είναι η Τουρκία είτε είναι η Λιβύη είτε άλλη, από τη Βόρεια και Μεσογειακή Αφρική.
Επιπλέον να προχωρήσει η διαδικασία προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) για επιβολή απαγόρευσης στις χώρες αφετηρίας, να διακινούν πρόσφυγες, όπως άλλωστε προβλέπει η προσφυγή στο ίδιο δικαστήριο, σελίδα 10 και 12, όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, άρθρο 36, παρ.1, της Σύμβασης και 44 του Κανονισμού.
Μια από τις πρώτες αρχές και αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών είναι ο ίδιος ο ανθρωπισμός. Ο οποίος ναι μεν απουσιάζει καθ ολοκληρία από καθεστώτα, όπως το Τουρκικό, όμως δεν μπορεί κανείς να μη λαμβάνει υπόψη και το γεγονός ότι μπορούσε και να μην υπάρχουν πνιγμοί και θάνατοι προσφύγων και μεταναστών. Και γιατί εφόσον υπάρχουν, τότε παράλληλα με το γνωστό και μη εξαιρετέο φυσικό, πολιτικό και ηθικό αυτουργό, υπάρχει επίσης και νομικός, ας μας επιτραπεί η φράση, αυτουργός. Που δεν είναι άλλος από τη νομική διάταξη της κοινής δήλωσης Ε.Ε. και Τουρκίας, του 2016.
Και γιατί δεν θα υπήρχαν όλα αυτά, αν τα Κέντρα διαπίστευσης και υποδοχής προσφύγων, είχαν γίνει στα εδάφη των χωρών αφετηρίας. Είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει ο συγκεκριμένος φαύλος κύκλος. Και άρα οι προσφυγικές τραγωδίες.
Ειδικά όταν μεταξύ των θυμάτων, περιλαμβάνονται μικρά παιδιά, όπως είναι ο τρίχρονος Aϊλάν. Αυτό το σύμβολο της τραγωδίας των προσφύγων. Και πόσο προκλητική μπορεί να είναι μια πολιτική στάση, όταν ο Τούρκος προκαθήμενος καθώς και υψηλός διακινητής, υποκρίθηκε και τον συλλυπούμενο!
Η Ευρώπη απέδειξε με την ιστορία της ότι μπορεί να απορροφήσει πρόσφυγες. Το έκανε αυτό με τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, το έκανε με την αρμένικη διασπορά, κλπ. Μπορεί να το κάνει και σήμερα. Οι πρόσφυγες χρειάζονται θαλπωρή και αλληλεγγύη, φιλοξενία και επαγγελματική κατάρτιση και εκμάθηση Ευρωπαϊκών γλωσσών. Και ας βάζει το χέρι βαθιά στη τσέπη η Ευρώπη. Όχι όμως την ίδια στιγμή η Τουρκία να την απειλεί και από πάνω.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Νομού Έβρου.
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω