Και πριν 101 χρόνια ο απανταχού ελληνισμός γιόρτασε την απελευθέρωση της Θράκης και η Μούσα την τραγούδησε...
Και πριν εκατόν δύο χρόνια ο απανταχού ελληνισμός γιόρτασε την απελευθέρωση της Θράκης και η Μούσα την τραγούδησε. Έτσι έγινε και με τους ομογενείς μας στην Αίγυπτο. Στην εφημερίδα "ΑΣΜΟΔΑΙΟΣ" του Καΐρου βρήκα το παρακάτω ποίημα, που δείχνει ότι οι ομογενείς μας κρατούσαν πάντα άσβεστη τη φλόγα της αγάπης για την πατρίδα.
1821 - 1920
Η Θράκη η βαρυόμοιρη που ήτο έως τώρα,
μια σκλάβα στο βαρύ ζυγό, μια δούλη μαυροφόρα.
Κι οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι την εποδοπατούσαν
κι απ΄ τα μαλλιά τυραννικά την εσυρομαδούσαν.
Ντυμένη πάλιν τη στολήν τη νυφική με χάρη,
κρατεί στα χέρια με χαρά της δάφνης το κλωνάρι.
Αντιλαλούν του Έβρου της τα ρύθρα παραπέρα
και στους τρανούς τους κάμπους της του πειστικού η φλογέρα.
Τόνους γλυκούς της λευθεριάς αδιάκοπα σκορπίζει,
κοιτάξτε και το ορφανό στο σπίτι του γυρίζει.
Μα δε θα βρει το δύστυχο της μάνας την αγκάλην
κι ούτε το φτωχοκάλυβο ορθό να στέκει πάλιν.
Τάριξε κάτω ο βοριάς ο άγριος μια μέρα,
μαζί με τ΄ αδελφάκια του και έρμο του πατέρα.
[....................]
Τα δάκρυά σου σφούγγισε πεντάρφανο απ΄ τα μάτια,
κι από της ψεύτικης ζωής αυτής τα μονοπάτια.
Θα σε μαζέψει η τρανή κ΄ ελεύθερή σου Μάνα,
άκου και συ τα σήμαντρα και άκου την καμπάνα.
Είναι γιορτή περίτρανη, μεγάλο πανηγύρι
και τρέξε το κεφάλι σου στην αγκαλιά να γείρει.
Σ΄ εκείνης που την καρτερείς με πόθο και μ΄ ελπίδα,
εις τη γλυκιά Πατρίδα.
Σ΄ αυτήν θα βρεις τα χάδια σου πεντάρφανο τα πρώτα,
και εις το σκοτεινό σου νου τα μαγικά τα φώτα.
Που θεμελιώνουν την καρδιά και κάθε φόβο σβήνουν
εις την ζωήν σου οδηγός και φύλακας θα γίνουν.
Και η Μούσα, στρέφοντας το βλέμμα κατά την Ανατολή, που ΄ναι ακόμη σκλαβωμένη συνεχίζει το τραγούδι...
Μέσ΄ από τα μαύρα σύννεφα που είναι παραπέρα,
κοιτάξτε του Μοναστηριού του ζηλευτού τον Τρούλο,
για κείνο ονειρεύετο κι εθρήνει κάθε μέρα,
χρόνους σκληρούς κι αμέτρητους το Γένος μας το δούλο.
Κοντοζυγόνομε σ΄ αυτό, η Μέτραις τι ναι τάχα;
ένα μεγάλο πήδημα μας εξαρκεί μονάχα.
Και στ΄ Ανθεμίου το τρανό το χτίριο ν΄ αντηχήσει,
η λειτουργία, που μισή την είχαν τότ΄ αφήσει.
Στ΄ αυτιά μου τώρα αντηχούν λόγια τρανά, καθάρια
και βλέπω της καλογριάς τα θρυλικά τα ψάρια.
Να σπαρταρούν στ΄ αγίασμα ωσάν μισοψημένα
κι ακούω τα λόγια που περνούν κι ηχούνε όλο ένα...
Την ώρα τούτη που μιλώ διαβαίνουν και περνάνε
«Πάλι με χρόνους και καιρούς πάλι δικά σας θα 'ναι».
Χρόνια πολλά Θράκη
Χρόνια πολλά Αλεξανδρούπολη
Πάντα ειρηνικά και λεύτερα!
Ουρανία Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)
* Στη φωτογραφία η παράδοση του Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) στον Ελληνικό Στρατό. Ο Γάλλος ταγματάρχης C. Faure παραδίδει την πόλη του Δεδέαγατς στον διοικητή της Μεραρχίας Ξάνθης Κωνσταντίνο Μαζαράκη-Αινιάν, στο ταχυδρομείο της πόλης (Φωτογραφικό αρχείο Εθνικού Ιστορικού Μουσείου).
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω