Ποταμός, Συκορράχη, Κίρκη: Σεργιάνι στους οικισμούς της Αλεξανδρούπολης του Μεσοπολέμου

Οι οικισμοί Ποταμός, Συκορράχη και Κίρκη της Αλεξανδρούπολης τη χρονική περίοδο αμέσως μετά την εγκατάσταση των προσφύγων.

της Ουρανίας Πανταζίδου

Σε μια τυχαία αναζήτηση στην εφημερίδα "ΦΩΣ" της Θεσσαλονίκης (Σεπτ. 1925) βρήκα ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους οικισμούς Ποταμός (ή Πόταμος), Συκορράχη και Κίρκη του Νομού Έβρου, που αφορούν τη χρονική περίοδο αμέσως μετά την εγκατάσταση των προσφύγων.

Για τον ακατοίκητο σήμερα οικισμό του Ποταμού (Μπάντομα) είχα γράψει και σε παλαιότερο άρθρο μου. Ως γνωστόν ο οικισμός αυτός έως την απελευθέρωση της Αλεξανδρούπολης (τότε Δεδέαγατς) στις 14/5/1920 κατοικούταν από Βούλγαρους (www.alexpolisonline.com/2021/05/blog-post_39.html).

Στην παρακάτω φωτογραφία το χωριό Ποταμός (Badoma) το 1918 (www.kingsownmuseum.com).

Αριστερά επάνω στο λόφο διακρίνονται τα δυο μεσαιωνικά κάστρα της περιοχής και κάτω φαίνεται το χωριό. Το πιθανότερο το μεγάλο κτίριο να είναι η εκκλησία (1804), η μόνη που σώζεται σήμερα.

Ο Ποταμός το 1918, με τη λήξη του Α' Π.Π.
www.kingsownmuseum.com

Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας "ΦΩΣ" είχε επισκεφτεί τον Πόταμο (όπως τον αποκαλεί), όπως και πολλοί παλιοί κάτοικοι της περιοχής, σιδηροδρομικώς από την Αλεξανδρούπολη και είχε συνάντηση με τον Δήμαρχο / Κοινοτάρχη Κοσμά Κωνσταντίνο.

Όπως βλέπουμε, ακόμη και την περίοδο εκείνη στον Ποταμό κατοικούσαν 150 οικογένειες βουλγαρόφωνων, οι οποίες τελευταία είχαν εκφράσει την επιθυμία να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία.

Το χωριό Ποταμός (Badoma) όταν κατοικείτο από Βούλγαρους Εξαρχικούς

Στο παλαιότερο αφιέρωμά μου είχα γράψει ότι από τον Ποταμό τους πρώτους μήνες του 1923 η Στρατιωτική Διοίκηση Θράκης είχε προχωρήσει στον εκτοπισμό 431 κατοίκων στη Νότια Ελλάδα, που θεωρούνταν ύποπτοι γι΄ αντεθνικές ενέργειες. Οι οικογένειες αυτές των Βουλγάρων είχαν παραμείνει στον Ποταμό και σε άλλους οικισμούς μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ το 1919, που προέβλεπε την εθελουσία ανταλλαγή.

Οι εκτοπισμοί είχαν εφαρμοστεί κυρίως στα σλαβόφωνα χωριά των Υποδιοικήσεων Σαπών και Αλεξανδρούπολης, επειδή αυτά βρίσκονταν κοντά σε συγκοινωνιακούς κόμβους, που δέχονταν βομβιστικές επιθέσεις από μικτά σώματα Βουλγάρων και Τούρκων κομιτατζήδων (κοντά στο χωριό Ποταμός υπήρχε σιδηροδρομικός σταθμός). www.alexpolisonline.com/2019/12/1923.html

Φωτογραφία του σιδηροδρομικού σταθμού του Ποταμού
www.greekrailtickets.gr

Κατόπιν των έντονων διαβημάτων των Βουλγάρων προς την Κοινωνία των Εθνών η Κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει την παλιννόστηση των εκτοπισθέντων Βουλγάρων το καλοκαίρι του 1923, καθ΄ όσον δεν συνέτρεχαν πλέον οι στρατιωτικοί λόγοι που είχαν επιβάλλει την απομάκρυνσή τους.

Εδώ θα ήθελα να προσθέσω άλλη μια πληροφορία, που δηλώνει την παρουσία Βουλγάρικων οικογενειών στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης το 1923. Όταν τον Απρίλιο του 1923 ο Αυστραλός αξιωματούχος της Κοινωνίας των Εθνών George Divine Treloar στέλνει την αναφορά του προς τον Φρίντγιοφ Νάνσεν (Ύπατο Αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών για τους πρόσφυγες) αναφέρει ότι μοιράστηκαν και στους βουλγαρόφωνους κατοίκους δύο χωριών κοντά στην Αλεξανδρούπολη σπόροι και άροτρα καθώς επίσης ότι δόθηκαν στο ένα 93 καμήλες ενώ στο δεύτερο 121 καμήλες και 15 γαϊδουράκια. (https://journals.openedition.org).

Δυστυχώς δεν έχω τα ονόματα των δυο παραπάνω χωριών, εκτιμώ όμως ότι αυτά ήταν ο Ποταμός και η Συκορράχη, δύο χωριά που ήταν γνωστά για την εκτροφή καμήλων και βρίσκονταν κοντά στην Αλεξανδρούπολη.

Καμήλες δίπλα στο ποτάμι του χωριού Ποταμός το 1918
www.kingsownmuseum.com

Καταλυτική ημερομηνία για την υποβολή αιτήσεων προς αναχώρηση των Βουλγάρων κατοίκων της Θράκης και αντίστοιχα η επάνοδος των Ελλήνων από τη Βουλγαρία στη Θράκη ήταν η 31 Δεκεμβρίου 1924.

Και η εφημερίδα "ΦΑΡΟΣ" της Αλεξανδρούπολης (Δεκ. 1924) γράφει ότι η Ελληνοβουλγαρική Μικτή Επιτροπή στην Αλεξανδρούπολη εργαζόταν συστηματικά για το ζήτημα των περιουσιών των ενδιαφερομένων, υπενθυμίζοντας την 31/12/1924 ως καταλυτική ημερομηνία κατάθεσης των σχετικών αιτήσεων και ότι από εκεί και μετά ουδεμία αίτηση θα γινόταν δεκτή.

Στον Ποταμό, όπως γράφει η εφημερίδα "ΦΩΣ", η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων (Ε.Α.Π.) είχε εγκαταστήσει 40 οικογένειες προσφύγων από τη Χηλή της Μαύρης Θάλασσας.

Να σημειώσω εδώ, σύμφωνα με την απογραφή των προσφύγων τον Απρίλιο του 1923 φαίνεται ότι στον Ποταμό είχαν εγκατασταθεί 206 άτομα (90 άρρενες και 116 θήλεις).

Σύμφωνα με τον Κοσμά Κωνσταντίνο τα περισσότερα σπίτια των βουλγαρόφωνων παρέμεναν εγκαταλελειμμένα ενώ θα μπορούσαν να στεγαστούν εκεί άλλες 100 οικογένειες προσφύγων. Το χωριό επίσης είχε άμεση ανάγκη από γεωργικά χέρια καθώς υπήρχε επαρκής γη που ήταν ανεκμετάλλευτη.

Επίσης η εφημερίδα μας πληροφορεί ότι το χωριό Ποταμός διέθετε λαμπρά κτίρια, σχολείο και εκκλησία. Οι κάτοικοι είχαν ευχηθεί να λειτουργήσει το σχολείο ήδη από τη χρονιά που έληξε (1924-1925) και είχαν υποσχεθεί ότι θα έστελναν τακτικά τα παιδιά τους. Όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό λόγω των αυξημένων υποχρεώσεών τους στις γεωργικές εργασίες. Της Κοινότητας προΐστατο ο πάτερ Σωφρόνιος που είχε λάβει μέρος στους αγώνες της Ανατολικής Θράκης.

Όσο για την ύδρευση η εφημερίδα γράφει: «Το χωρίον είνε ευτυχισμένο από νερό, το μόνο που δεν φρόντισε ο Δήμος να κάμη υδραγωγείον και συνεπώς οι κάτοικοι υδρεύονται από το ποτάμι, που περνά δίπλα από τον σιδηροδρονικόν σταθμόν. Υπεβλήθη σχετική μελέτη εις την Νομαρχίαν Εβρου, αλλά μέχρι της στιγμής ουδεμίαν απάντησιν έλαβεν ο Δήμος».

Και παρακάτω συνεχίζει για την οδοποιία: «Η κατάστασις των οδών του χωρίου από Αλεξανδρούπολις εις Πόταμον και από Πόταμον εις σιδηροδρομικόν σταθμόν είνε εις κακήν κατάστασιν. Αν και κατά διαφόρους περιόδους εγένοντο μελέται από του βοηθού του Μηχανικού Εβρου κ. Βασιλικού δια την κατασκευήν ή την επιδιόρθωσιν τούτων εν τούτοις μέχρι σήμερον δεν έγινε τίποτε και το μόνον το οποίον παρατηρεί κανείς τώρα είνε ότι το χωρίον έχει παντελή έλλειψιν δρόμων, απαραιτήτων δια κάθε χωρίον».

Ενώ για τα ασβεστοκάμινα σημειώνει: «Παρά τον Πόταμον (Δερβέντι)* υπάρχουν ασβεστοκάμινα διευθυνόμενα από τον κ. Μαντάν Αγγέλου. Κατά την εκκαμήνευσιν άπαντα τα καμίνια παράγουν περί τας 80 χιλιάδας οκάδας ασβέστου. Φαντασθήτε λοιπόν πόσοι πρόσφυγες εργάται βγάζουν το ψωμί τους από την επιχείρησιν αυτήν του κ. Μαντά».

* Δερβέντι, ο σημερινός οικισμός του Άβαντα.

Τέλος καταγράφονται και τα ζωτικής σημασίας έργα που θα έπρεπε να γίνουν, για να μην εγκαταλειφθεί το χωριό από τις υπάρχουσες οικογένειες και για να καταστεί αυτό ένα από τα λαμπρότερα χωριά του Ν. Έβρου:

1. Να εγκατασταθούν γεωργοί πρόσφυγες στα εγκαταλελειμμένα σπίτια των Βουλγάρων.
2. Να κατασκευαστούν οι δρόμοι από Πόταμο προς Αλεξανδρούπολη και από τον σιδηρομικό σταθμό στον Πόταμο, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για το εμπόριο των κατοίκων.
3. Να λυθεί το πρόβλημα της ύδρευσης του χωριού.

Η εφημερίδα το "ΦΩΣ" της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 1925 γράφει ότι ο Δήμος Ποταμού είχε απόλυτη ανάγκη ανέγερσης Δημαρχιακού μεγάρου. Μάλιστα είχε εκπονηθεί και η σχετική μελέτη από τον μηχανικό του Δήμου Βασιλικό, προϋπολογισμού 130.000 δρχ.

Τέλος είχε εγκριθεί και μελέτη από τη Νομαρχεία Έβρου για την επισκευή του δρόμου Αλεξανδρουπόλεως - Ποταμού ενώ βρισκόταν υπό σύνταξη και μελέτη για την επισκευή των δρόμων Ποταμού - Δαμίων* - Ιάνας.

* Δάμια, ο σημερινός οικισμός της Παλαγίας.

Κατά την απογραφή του 1928 στον Ποταμό υπήρχαν εγκατεστημένες 79 οικογένειες, ήτοι 246 κάτοικοι (126 άρρενες και 120 θήλεις). Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ότι στον Ποταμό είχαν εγκατασταθεί και οικογένειες Ποντίων από την περιοχή Καυκάσου - Καρς. (Αρχοντούλα & Νίκος Κωνσταντινίδης "Ιχνηλατώντας τις ρίζες μας στο Καρς του Καυκάσου").

Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα στον Ποταμό, ίσως αξίζει να επισημάνω τα παρακάτω:

- Τον Αύγουστο του 1924 συστάθηκε ο συνοικισμός Ιάνας με το όνομα "Κοινότης Ιάνας" με έδρα τον συνοικισμό Ποταμός. Στην Κοινότητα ενώθηκαν οι συνοικισμοί Ποταμός, Δάμνια (Δάμια = Παλαγία), Αμφιθέα και Αλίκη.

Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ΦΕΚ 194Α - 14/08/1924

Πιθανολογώ ότι οι λόγοι που επιλέχθηκε ο συνοικισμός του Ποταμού ως έδρα της Κοινότητας ήταν οι εξής:

1. Η Ιάνα ήταν πιο κοντά στα βόρεια σύνορα και υπήρχαν ακόμη πολλά προβλήματα από τις συχνές επιδρομές των Κομιτατζήδων.
2. Η Ιάνα ήταν από τα χωριά που διέθετε μεγάλο αριθμό Βουλγάρων κατοίκων ακόμη και το 1923-1925, εν αντιθέσει με τον συνοικισμό του Ποταμού. Σύμφωνα με την απογραφή που διενήργησε η Γενική Διοίκηση Θράκης τον Σεπτέμβριο του 1925, στην Ιάνα διέμεναν ακόμη 430 Βούλγαροι επί συνόλου 856 που ήταν κατά την απογραφή του 1920 και οι οποίοι επρόκειτο να μεταναστεύσουν έως το τέλος του 1925 (Ιάκωβος Μιχαηλίδης "Σλαβόφωνοι μετανάστες και πρόσφυγες από τη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη 1912-1930").

Πίνακας με την παρουσία Βουλγάρων στα χωριά
της Υποδιοίκησης Αλεξανδρούπολης τον Σεπτέμβριο του 1925

Η στήλη αριστερά απεικονίζει τον αριθμό των Ελληνόφρονων Βουλγάρων, η μεσαία των Βουλγαρόφρονων και η δεξιά των υπό μετανάστευση.

- Στις 25 Οκτωβρίου 1925 διεξάγονται οι πρώτες αυτοδιοικητικές εκλογές. Στην εφημερίδα "ΦΩΣ" της Θεσσαλονίκης βλέπουμε να αναγράφονται οι υποψήφιοι της Κοινότητας Ποταμού.

Οι υποψήφιοι των αυτοδιοικητικών εκλογών του Οκτωβρίου 1925

Θα κλείσω το αφιέρωμα στον Ποταμό με τις πρώτες σχολικές επιδείξεις, που διεξήχθησαν στην πλατεία του χωριού μεταξύ των σχολείων των Νταμίων, Ιάνας και Ποταμού το Μάιο του 1927, όπου ο Δήμαρχος Κωνσταντίνος Κόλλιας κήρυξε την έναρξη των αγώνων. Μεταξύ των διαφόρων αθλητικών αγωνισμάτων δόθηκαν και αγώνες πάλης. Οι μαθητές που ξεχώρισαν ήταν: από το σχολείο της Ιάνας οι Δ. Φατισίδης, Π. Ελεκίδης και Χ. Τσορπατζίδης, ενώ από τα σχολεία του Ποταμού και Νταμίων οι Ε. Καραμανίδης, Ε. Τοπτσής, Γ. Φωτιάδης και Ι. Βασιλειάδης (εφημερίδα ΦΩΣ, Μάιος 1927).

Οι συνοικισμοί Συκορράχη ή Συκαράγη (Τσομπάνκιοϊ) και Κίρκη ή Κιρκάς (Κιρκάκιοϊ)

Και η Συκορράχη (τότε Συκαράγη) αναφέρεται από την εφημερίδα "ΦΩΣ" ως Δήμος. Μάλιστα την περίοδο εκείνη ο Δήμος είχε αποσπαστεί από το Νομό Έβρου και υπήχθη Διοικητικώς στο Νομό Ροδόπης - Υποδιοίκηση Σαπών. Ο συνοικισμός βρίσκεται βορειοδυτικά της Αλεξανδρούπολης.

Σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα στο Δήμο είχαν εγκατασταθεί 70 οικογένειες προσφύγων ενώ θα μπορούσαν να εγκατασταθούν άλλες 100 στα εγκαταλελειμμένα σπίτια των Βουλγάρων. Οι κάτοικοι ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι, λιγότεροι γεωργοί και ανθρακείς. Στη Συκορράχη ευδοκιμούσε η μελισσοκομία.

Να σημειώσω εδώ ότι στην απογραφή των προσφύγων τον Απρίλιο του 1923 στη Συκορράχη (τότε Συκαράγη) φαίνεται ότι είχαν εγκατασταθεί 506 άτομα (233 άρρενες και 273 θήλεις).

Τα χωριά του Δήμου συνδέονταν με το κέντρο με αμαξωτούς δρόμους, που είχαν κατασκευάσει, για στρατιωτικούς λόγους οι Βούλγαροι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Συκορράχη είχε αποκτήσει τότε και σιδηροδρομική στάση της μικτής αμαξοστοιχίας, χάρις στις άοκνες προσπάθειες του πρώην Δημάρχου της Γιάννη Μάλαμα και του Πληρεξούσιου του Έβρου Ανδρομέγα Κωνσταντινίδη.

Σιδηροδρομική Στάση Συκαράγης (Συκορράχης)

Από την ίδια πάντα εφημερίδα πληροφορούμαστε ότι το πρόβλημα της Συκορράχης ήταν το νερό. Είχε γίνει σχετική μελέτη κόστους πλέον των 150.000 δρχ. όμως ο Δήμος δεν μπορούσε να διαθέσει το ποσόν. Στα υπόλοιπα χωριά του Δήμου υπήρχε σχετική ύδρευση εκτός από τα Δίκελλα, όπου έπρεπε να γίνει μελέτη.

Όσο για την εκπαίδευση σε τρία χωριά του Δήμου λειτουργούσαν σχολεία ενώ γενικότερα δεν υπήρχε ενδιαφέρον εκ μέρους των κατοίκων γι΄ αυτά. Επίσης λόγω του μικρού αριθμού των κατοίκων στα άλλα χωριά δεν προβλεπόταν η ίδρυση σχολείων (ο νόμος για την ίδρυση σχολείου προέβλεπε την ύπαρξη 15 μαθητών).

Μόνο στην Κίρκη παρατηρείτο μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση. Οι κάτοικοι είχαν αναλάβει να ιδρύσουν σχολείο προσφέροντας προσωπική εργασία 10 ημερών και 20.000 δρχ. ο καθένας, οικόπεδο δωρεάν, ο δε Δήμος είχε διαθέσει το ποσόν των 50.000 δρχ. και θα διέθετε στη συνέχεια άλλες 20.000.

Όμως το σχολείο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί καθώς, όπως γράφει η εφημερίδα "ΦΩΣ" (1925), ο τότε Δήμαρχος Γιάννης Μάλαμας είχε παραιτηθεί και ο νέος Δήμαρχος Λάζαρος Παπαδόπουλος θα έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο. Επίσης οι κάτοικοι της Κίρκης με δική τους και πάλι εργασία επισκεύασαν την εκκλησία του χωριού.

Σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα, για την ευημερία των χωριών θα έπρεπε να ιδρυθούν ισχυροί συνεταιρισμοί και να γίνει συστηματική και μεθοδική εγκατάσταση προσφύγων, ενώ για την Κίρκη σημειώνει ότι οφείλει να αποτελέσει ξεχωριστή Κοινότητα.

Πράγματι, η Κίρκη πολύ σύντομα θ΄ αποσπαστεί από την Κοινότητα Συκαράγης (Συκορράχης) και θ΄ αναγνωριστεί ως Κοινότητα Κίρκης στην Υποδιοίκηση Αλεξανδρουπόλεως.

Τελικά τα εγκαίνια του νεόδμητου σχολείου πραγματοποιήθηκαν με λαμπρότητα τον Ιανουάριο του 1927, παρουσία του προέδρου Γ. Γόιδου, του γραμματέα της Κοινότητας Γ. Βανικιώτη και πολλών επισήμων, ενώ ο διευθυντής του σχολείου Γεώργιος Ηλιόπουλος εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας.

Το σχολείο της Κίρκης

Οι μαθητές Ελένη Ζαφειρίου, Ελένη Ακρίκα (Ε΄ τάξη), Στυλιανή Σταμπούλη (Δ΄ τάξη), Π. και Κ. Καΐκας, Π. Δαμψαλής, Γ. Κελεσιάδης, Ι. Καραμπατζιάκης, Σ. Μπάμπας, και Αθ. Καραγεωργίου (Ε΄ Τάξη) παρουσίασαν ποιήματα κ.α. (εφημερίδα "ΦΩΣ" της Θεσσαλονίκης, 1927).

Το 1928 η εφημερίδα το "ΒΗΜΑ" της Θράκης μάς δίνει μια όμορφη εικόνα της Κίρκης: Νοικοκυρεμένο χωριό μέσα στο πράσινο. Φιλόξενοι, μορφωμένοι και φιλοπρόοδοι οι 130 οικογένειες που ζούσαν εκεί. Το σχολείο του χωριού ήταν ευρύχωρο και μεγαλοπρεπές και δέσποζε σε όλη την κατάφυτη έκταση, κάτι που μαρτυρούσε την εκπολιτιστική πρόοδο των κατοίκων. Την καλοφτιαγμένη εκκλησία, που την κοσμούσαν υπέροχες αγιογραφίες, τις οποίες είχε φιλοτεχνήσει ο μοναχός του Αγίου Όρους Κύριλλος. Ιερέας ήταν ο γηραιός Παπανικόλαος Σακελάριος, ενώ Πρόεδρος της Κοινότητας ήταν ο Γ. Γόιδος και Γεν. Γραμματέας ο Β. Λεονταρίδης.

Σιδηροδρομικός Σταθμός Κίρκης

Και εδώ αξίζει να σημειώσω κάποιες επιπρόσθετες πληροφορίες για τη Συκορράχη:

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών στη Συκορράχη εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, τον Πόντο αλλά και οικογένειες Σαρακατσαναίων.

Τον Αύγουστο του 1924 συστάθηκε η Κοινότητα Συκαράγης με τα χωριά Κίρκη, Μέστη, Πέραμα, Μουσάκιον (τα Κόμαρα), Αύρα και Ατάρνη (ΦΕΚ 194Α - 14/8/1924).

Τον Μάρτιο του 1925 η Κοινότητα Συκαράγης αποσπάστηκε από το Νομό Έβρου και υπήχθη στην Υποδιοίκηση Σαπών μαζί και με τους συνοικισμούς Πλάκα, Δίκελλα και Μεσημβρία, που αποσπάστηκαν από την Κοινότητα της Μάκρης (ΦΕΚ 51Α - 3//3/1925).

Στο παρακάτω απόκομμα της εφημερίδας βλέπουμε τα χωριά της Κοινότητας Συκαράγης (Συκορράχης) και τους υποψηφίους της που θα συμμετείχαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές τον Οκτώβριο του 1925 (Ειρηνοδικείο Αλεξανδρουπόλεως, υπ΄ αριθ. 26 απόφαση περί ανακήρυξης υποψηφίων στις εκλογές).

Υποψήφιοι Κοινοτικοί Σύμβουλοι της Κοινότητας Συκαράγης (Συκορράχης)
Εφημερίδα "ΦΩΣ" της Θεσσαλονίκης, 1925

Το 1933 η Συκαράγη επανήλθε στο Νομό Έβρου, στην Επαρχία Αλεξανδρουπόλεως (ΦΕΚ 91Α - 10/4/1933).

Το 1953 μετονομάζεται σε Συκορράχη (ΦΕΚ 195Α - 31/7/1953).

Τέλος το 1997 η Κοινότητα Συκορράχης καταργείται και προσαρτάται στο Δήμο Αλεξανδρουπόλεως (ΦΕΚ 244Α - 4/12/1997).

Σχολικές επιδείξεις στην Συκορράχη

Όσο για την Κίρκη, το 1925 θ΄ αποσπαστεί από την Κοινότητα Συκαράγης (Συκορράχης) και θ΄ αναγνωριστεί ως Κοινότητα Κίρκης στην Υποδιοίκηση Αλεξανδρουπόλεως (ΦΕΚ 356 - 14/11/1925), ενώ το 1997 η Κοινότητα Κίρκης καταργείται και προσαρτάται στο Δήμο Αλεξανδρουπόλεως.

Υ.Γ. Εύχομαι τα όμορφα χωριά μας, που δοκιμάστηκαν από τις πρόσφατες πυρκαιές να γίνουν ακόμη πιο όμορφα!

Ουρανία Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)

* Οι φωτογραφίες της Συκορράχης είναι από την σελίδα www.facebook.com/Sykorrachi
[post_ads]