Το ντοκιμαντέρ της Ματί Ντιόπ "Δαχομέη" θα προβάλει η Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου.
Θα πραγματοποιηθούν δύο προβολές στις 19:00 και στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης.
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, ένα ποιητικό δοκίμιο για τη βίαιη αρπαγή των αρχαιοτήτων της Δαχομέης από τη Γαλλία και τον θριαμβευτικό επαναπατρισμό τους στο σημερινό Μπενίν. Μια οικουμενική αντι-αποκιοκρατική ιστορία με ολοφάνερες αναλογίες με την περιπέτεια των δικών μας μαρμάρων του Παρθενώνα.
Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο για ένα απλό, καίριο, μα πολύπλευρο σινε-ντοκουμέντο πάνω στην εποχή της αποαποικιοποίησης και την έννοια της πολιτισμικής ταυτότητας. Επίσημη πρόταση της Σενεγάλης για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Υποψήφια για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υποψήφια για το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.
Σενεγάλη - Γαλλία - Βέλγιο, 2024
Σκηνοθεσία: Ματί Ντιόπ
Σενάριο: Ματί Ντιόπ, Μαλκένζι Ορσέλ
Ηθοποιοί: Gildas Adannou, Morias Agbessi, Maryline Agbossi, Habib Ahandessi, Didier Donatien Alihonou, Sabine Badjogoumin, Imelda Batamoussi, Calixte Biah, Jules Bocco, Messi Boco, Diane Cakpo.
Διάρκεια: 68 λεπτά
Σενεγαλέζικης καταγωγής, η Παριζιάνα Ματί Ντιόπ έχει ξεκινήσει από το 2008 μια πολυδιάστατη κινηματογραφική καριέρα (ηθοποιός, διευθύντρια φωτογραφίας, σεναριογράφος και σκηνοθέτρια) με πολλές μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία «Atlantique» (2019), η οποία της χάρισε το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών. Οι αφρικανικές ρίζες της εμπνέουν τις ιστορίες και τους χαρακτήρες των ταινιών της, όπως συμβαίνει και με τη βραβευμένη με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο «Δαχομέη», η οποία έχει ως «πρωταγωνιστές» 26 βασιλικούς θησαυρούς.
Είκοσι έξι βασιλικοί θησαυροί, ανάμεσα σε χιλιάδες αρχαία τεχνουργήματα, ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους, τη Δημοκρατία του Μπενίν, αυτό που παλιότερα γνωρίζαμε ως Βασίλειο της Δαχομέης. «Είμαι ο αριθμός 26, όχι ο 24, ούτε ο 25», λέει ο Γκέζο, άρχοντας Bo, όπως τον αποκαλούσαν στην εποχή του, την ώρα που οι υπάλληλοι του παρισινού μουσείου Quai Branly τον αποκαθηλώνουν αργά από το περίοπτο βάθρο του, τον τοποθετούν προσεκτικά στο κιβώτιό του, τον πακετάρουν και τον «αποχαιρετούν», πριν από το μακρινό του ταξίδι. Ακούμε τη βραχνή φωνή του, σχεδόν νιώθουμε το τρακ μπροστά στον άγνωστο προορισμό που ωστόσο ανυπομονεί να τον υποδεχθεί με τις τιμές που του αρμόζουν - είναι σαν το παγωμένο αίμα ενός υπερήφανου αγάλματος να ζεσταίνεται στην προοπτική του επαναπατρισμού.
Ο Γκέζο είναι ο κεντρικός αφηγητής του πρώτου μισού της νέας σκηνοθετικής απόπειρας, δημιουργικής και πρωτότυπης τεκμηρίωσης αυτήν τη φορά, της Γαλλο-σενεγαλέζας Ματί Ντιόπ, μιας ταινίας προσμονής όπως την αποκαλεί, σχεδόν επιστημονικής φαντασίας στη σύλληψή της, αφού ένα άψυχο αντικείμενο ζωντανεύει ηχητικά, έστω και με την ηλεκτρονικά επεξεργασμένη φωνή του, για να συνοψίσει 130 χρόνια εξορίας, απομόνωσης και αιχμαλωσίας δεκαετιών μετά τη λεηλασία και την παράνομη φυλάκισή του σε ένα κράτος που, ενώ έπαψε να είναι δεσπότης άλλων εθνών, παρέλειψε να διορθώσει έγκαιρα τα ανομήματά του· πάλι καλά, όπως υποστηρίζει η Ντιόπ, η οποία εξεπλάγη που η κίνηση αυτή έγινε τώρα και όχι το 2070, όπως υπολόγιζε. Κι αν στο ντεμπούτο της με το υπέροχο Atlantics, γεγονός που χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, αφού έγινε η πρώτη αφρικανικής καταγωγής σκηνοθέτις με επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, πραγματεύτηκε τη μετανάστευση και την αποξένωση με μεταφυσικούς, αν και προσωπικούς, όρους, με τη Δαχομέη διευρύνει τη συνθήκη στο επίπεδο της συλλογικής ευθύνης, θίγοντας το λεπτό όσο και χαώδες ζήτημα της διακρατικής κινητικότητας των πληθυσμών.
Θεωρητικά ακούγεται ακατόρθωτο το να δοκιμάσεις μια transnationalist οπτικοακουστική ονειροφαντασία, αλλά η Δαχομέη, που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, υποβάλλει και συναρπάζει ταυτόχρονα. Μέσα σε 67 λεπτά η Ντιόπ μεταφέρει τον διάλογο στο μικρό Μπενίν της δυτικής Αφρικής και αφού απαθανατίζει την αποκατάσταση των έκπτωτων βασιλέων στην πατρίδα τους, ανακουφισμένων που «παραδίδονται στο τροπικό χάδι, στον δρόμο της παιδικής ηλικίας», μας αφήνει να παρακολουθήσουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανοιχτή κουβέντα ανάμεσα σε φοιτητές του πανεπιστημίου Αμπομέ-Καλαβί στο Μπενίν - δεν πρόκειται για ακαδημαϊκά μικρομέγαλα με περισπούδαστο ύφος αλλά για ανήσυχους, έξυπνους και χιουμορίστες νέους ανθρώπους που αναρωτιούνται φωναχτά ποια είναι η ουσιαστική θέση των επιβλητικών προγόνων τους και η χρησιμότητα μιας πολυδιαφημισμένης και τόσο δοξολογημένης κίνησης;
Δείτε το τρέιλερ:
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω