Ένα καρότο για το μέλλον

Η Ελλάδα έχει μάθει να πορεύεται με καύσιμο εθνικούς πόθους. Αυτή τη στιγμή έχει ξεμείνει από όραμα & σχέδιο για το μέλλον. Έχει το μαστίγιο, αλλά...

του Κώστα Γιαννακίδη

Μέρες που είναι, προσπαθήστε να κάνετε μία ευχή για τη χώρα. Δεν είναι εύκολο. Τι μπορείς, άλλωστε, να ευχηθείς σε μία χώρα που έχει ξεμείνει από εθνικούς πόθους και οράματα για το μέλλον; Ισως το να βρει έναν καινούργιο στόχο και ας είναι και παραμύθι φουσκωμένο με αέρα. Αυτό είναι, άλλωστε, το καύσιμο της χώρας εδώ και δύο αιώνες. Στην αρχή ονειρευόταν να μεγαλώσει. Και τα κατάφερε. Μέσα στον 20ο αιώνα η Ελλάδα αύξησε την επικράτεια της κατά 70%. Ύστερα ήρθε το αίτημα για μία κανονικότητα δυτικού τύπου, το οποίο ήταν επώδυνα σύνθετο.

Στη συνέχεια το ποθούμενο ήταν η δημοκρατική ομαλότητα που τη διαδέχθηκε ο στόχος για ένταξη στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Είχαμε μπροστά μας το κίνητρο του ευρώ και την ανάγκη για εκσυγχρονισμό. Και μετά είπαμε να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες για να δείξουμε στον κόσμο ότι αξίζουμε για πολλά περισσότερα από όσα ορίζει το μπόι μας. Ακόμα και σε περιβάλλον χρεοκοπίας θέσαμε στους εαυτούς μας το διακύβευμα της επιβίωσης. Η έξοδος από τα μνημόνια ήταν κάτι τόσο σαφές, ώστε περιέγραφε ομόθυμη εθνική επιδίωξη.

Και μετά; Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Ανάμεσα στην άνω τελεία και στο κόμμα του ερωτηματικού. Πού θέλει να πάει η χώρα; Αν ήμασταν Σκανδιναβοί δεν θα μας απασχολούσαν τέτοια πράγματα. Θα συμφωνούσαμε ότι ο εθνικός στόχος είναι η διαχείριση και η βελτίωση της ευημερίας μας με εξειδικευμένες πολιτικές εστιασμένες στον άνθρωπο. Στη Φινλανδία, ας πούμε, τώρα εγκαλούν την κυβέρνηση επειδή υστερεί στην πράσινη μετάβαση -αυτά είναι πολυτέλειες για μας.

Εδώ σε μας το πρόβλημα είναι ταυτοτικό. Πρέπει να υπάρχει κάτι μπροστά. Εστω ένα καρότο. Και όπως θα έχετε διαπιστώσει και εσείς, το οραματικό στοιχείο απουσιάζει πλήρως και από την πολιτική κουβέντα. Εντάξει, ο Μητσοτάκης, εκ θέσεως, οφείλει να προβάλλει στην οθόνη κάτι που μοιάζει με όραμα, έστω και αν αυτό ορίζεται από αχνές γραμμές με αναφορές σε ενεργειακούς κόμβους, ξένες επενδύσεις και πάει λέγοντας. Όμως εν τέλει, αυτό που παράγει η κυβέρνηση είναι μία διαχείριση της καθημερινότητας, σε μεγάλο βαθμό με μπαλώματα, προκειμένου να διατηρήσει το δημοσκοπικό της προβάδισμα.

Ακούμε οραματικό λόγο από την αντιπολίτευση; Ούτε καν για τα προσχήματα. Παραδοσιακά στην Ελλάδα ο αντιπολιτευτικός λόγος είναι καταγγελτικός. Δεν χρειάζονται πολλά για να κάνεις αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αρκεί να βρεις μία σκεπή και να σκαρφαλώσεις στα κεραμίδια της.

Και κάπως έτσι, πάμε να ολοκληρώσουμε το πρώτο τέταρτο του αιώνα με αναπάντητα ερωτήματα και εικασίες που δεν γνωρίζουμε αν στέκονται στον άνεμο της πραγματικότητας. Διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα, αλλά δεν κάνουμε ουσιαστική κουβέντα για το μέλλον. Γκρινιάζουμε για τους μισθούς, αλλά αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια για το παραγωγικό μας μοντέλο, του τουρισμού, της οικοδομής και της εστίασης, που συγκρατεί το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας σε χαμηλά εισοδήματα. Πετάμε πατριωτικές κοτσάνες για το δημογραφικό πρόβλημα και δουλευόμαστε μεταξύ μας όταν νομίζουμε ότι με μερικά χιλιάρικα και παιδικούς σταθμούς οι Ελληνίδες θα αρχίσουν να γεννάνε παιδιά. Η χώρα έχει δημογραφική ημερομηνία λήξης και η πολιτική τάξη κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της χωρίς να συζητά σοβαρά, καθαρά και στοχευμένα ένα πρόγραμμα ενσωμάτωσης μεταναστών.

Και, ξέρετε, όσο δεν υπάρχει όραμα, ανθίζει ο ατομισμός. Όσο απουσιάζει ο εθνικός στόχος ή έστω η έμπνευση ενός παραμυθιού, το ατομικό εκτοπίζει το συλλογικό. Θα μου πείτε ότι δεν μπορείς να δεις το όραμα όταν δεν αντέχεις να κοιτάξεις τις τιμές στο σούπερ μάρκετ ή τρέμει το φυλλοκάρδι σου μη σου τύχει και νοσηλευτείς. Καμία αντίρρηση. Αυτά είναι το μαστίγιο. Αν όμως δεν βρεθεί και ένα καρότο δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.

Πηγή: giannakidis.com
[post_ads]