Την ταινία του Χιρόσι Οκουγιάμα "Η Ηλιαχτίδα μου" θα προβάλει η Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου.
Η πιο τρυφερή φετινή ταινία, που ξαφνιάζει και ξεγελά όπως και η ίδια η ζωή, γλιστρά πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πάγου το οποίο δε ραγίζει ποτέ. Υποψήφια για Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας και Queer Palm στο Φεστιβάλ των Καννών.
Θα πραγματοποιηθούν δύο προβολές στις 19:00 και στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης.
Ιαπωνία, 2024
Σκηνοθεσία: Χιρόσι Οκουγιάμα
Σενάριο: Χιρόσι Οκουγιάμα
Μοντάζ: Τίνα Μπαζ
Πρωταγωνιστούν: Κεϊτάτσου Κοσιγιάμα, Κιάρα Νακανίσι, Σοσούκε Ικεμάτσου, Ριούγια Γουακάμπα, Μάγο Γιαμάντα.
Διάρκεια: 100 λεπτά
Σε μια επαρχιακή ιαπωνική πόλη, η νωχελική ζωή περιστρέφεται γύρω από την αλλαγή των εποχών. Καθώς ένας εφηβικός αγώνας μπέιζμπολ βρίσκεται εν εξελίξει, πέφτουν οι πρώτες νιφάδες χιονιού. Ένας πιτσιρικάς, ο Τακούγια (Κεϊτάτσου Κοσιγιάμα), σταματά το παιχνίδι για να παρακολουθήσει το φυσικό φαινόμενο. Η κλίση του δεν είναι στο μπέιζμπολ ούτε στο χόκεϊ επί πάγου, το οποίο μπαίνει στο σχολικό πρόγραμμα με τα πρώτα χιόνια.
Βρισκόμαστε στο τέλος του χειμώνα. Το χιόνι είναι ακόμη παρόν, αλλά το φως υπόσχεται μια άνοιξη στον ορίζοντα. Ο Τακούγια δε φαίνεται να κάνει τίποτα καλά. Τον βάζουν τερματοφύλακα στο χόκεϊ, είναι αργός στην ανάγνωση, ψευδίζει και καταπίνει συνέχεια τη γλώσσα του. Κουβαλάει μια υπερμεγέθη μετριότητα στην καμπούρα του.
Μετά από μια προπόνηση χόκεϊ όπου ο δίσκος τον τραυματίζει, παραστρατεί και καταλήγει στο διπλανό παγοδρόμιο. Αγγίζει τον πάγο διστακτικά, όπως μπαίνουμε στη θάλασσα που είναι κρύα την άνοιξη. Τις κινήσεις του συνοδεύει η προσοχή που αξίζει κάτι εύθραυστο και πολύτιμο. Κοιτάει τη Σακούρα (Κιάρα Τακανάσι) να στροβιλίζεται στην απόσταση. Στο μυαλό του σχηματίζεται μια ολόκληρη κοσμολογία: ακμές και καμπύλες, σπείρες και κόμβοι που διαγράφουν τα παγοπέδιλα κάθε στιγμή που περνά.
Η Σακούρα γλιστράει στον πάγο σαν να μην λογαριάζει τη βαρύτητα. Τριγυρίζει στο παγωμένο παραλληλόγραμμο με ταχύτητα φωτός. Τα παράθυρα του σχολικού γυμναστηρίου είναι γεμάτα δαχτυλιές και έχουν συγκεντρώσει βρώμα δεκαετιών, αλλά το φως την χτυπά όλο θέρμη, όλο γλύκα κι όλο υπόσχεση. Ο Τακούγια την κοιτά και μονομιάς καταλαβαίνει πως σε κάθε σταγονίδιο φωτός, ζει το φως εν γένει.
Το κορίτσι πηδά όλο χάρη και προσγειώνεται στη λύση της πιο γλυκιάς συγχορδίας. Ακούμε το Clair de Lune του Ντεμπουσί, ένα αθάνατο τραγούδι για πιάνο, τόσο γλυκό που κάνει τη Σελήνη να λιώνει σαν μια τεράστια μπάλα παγωτό βανίλια και να στάζει στη γη. Οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται: μόνο κάποιος που έχει βρεθεί σε ένα καθεστώς απόλυτης ευθυγράμμισης μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Ένα αόρατο δικαστήριο μέσα στο λευκό παγοδρόμιο καταλήγει πανηγυρικά σε ετυμηγορία: ο Τακούγια συνάντησε το πεπρωμένο του.
Αμέσως, τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Η ζωή παίρνει τον δρόμο της. Πρέπει να γυρίσει σπίτι, να ταΐσει το Ακίτα, να διαβάσει, να φάει βραδινό και να πλυθεί - όλα αυτά τα απαίσια πράγματα που πρέπει να κάνουμε, όταν κάτι άλλο κυβερνά τη σκέψη μας. Μακριά από τη Σάκουρα, επιπλέει στην μπανιέρα σαν κάποιος βαρόνος αυτολύπησης. Σιγοτραγουδά τις νότες του Claire de Lune. Το κορίτσι που στροβιλίζεται νοίκιασε διαμέρισμα στην παρεγκεφαλίδα του κι αυτός, ο καημένος, δεν μπορεί παρά να τηλεγραφεί τα καρδιοχτύπια του από το περιθώριο. Σε αυτήν την κομβική στιγμή, ο Τάκουγια αποφασίζει να αναλάβει δράση και να απαντήσει στο κάλεσμά του. Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξή του διαδραματίζει ο προπονητής του καλλιτεχνικού πατινάζ, ο συμπαθής Αρακάουα (Σόσουκε Ικεμάτσου), ο οποίος του χαρίζει τα παλιά του πατίνια και τον βάζει σε εντατικό πρόγραμμα προπόνησης με το κορίτσι των ονείρων του, έχοντας μάλιστα διαγωνιστικά σχέδια για τους δυο τους. Γρήγορα, ο Αρακάουα μετατρέπει τον Τακούγια από νεογέννητο πουλάρι που δυσκολεύεται να σταθεί στα πόδια του σε κάποιο ευκίνητο, επιδέξιο ζώο, το οποίο δεν έχει φτερά αλλά γλιστρά μισό εκατοστό πάνω από τον πάγο.
Τίποτα δε φαίνεται να μπορεί να τους σταματήσει. Όλος ο κόσμος είναι στο πλάι τους. Χιλιάδες μικρά ξυραφάκια ακονίζουν τις λεπίδες τους. Στροβιλίζονται παρέα πάνω σε παγωμένες λίμνες και τους βρίσκει το σούρουπο αγκαλιά. Γρήγορα όμως, ξετυλίγεται μπροστά μας το αποτέλεσμα μιας αιφνιδιαστικής ταλάντωσης: όπως συμβαίνει σε όλα τα παραμύθια, κάτι απροσδόκητο καταστρέφει τη σύμπνοιά τους με τρόπο μη αναστρέψιμο. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας το χιόνι της ιαπωνικής υπαίθρου σιγολιώνει. Στο τέλος, δεν έχουμε πού να ακουμπήσουμε πια.
Με το λιώσιμο των πάγων, οι νεαροί πρωταγωνιστές μας δεν έχουν επιφάνεια να τσουλήσουν πια. Κι εμείς βάζουμε με το νου μας πως ίσως μάθουν τελικά να περπατούν στο χώμα. Η ταινία αυτή, γυρισμένη εξολοκλήρου μέσα σε ένα παραμυθιακό πλαίσιο, αναπτερώνει τις ελπίδες μας πως η άνοιξη θα ανθίσει για όλους μας - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθέναν - και πως όλοι έχουν μια θέση στον ήλιο.
Ο Χιρόσι Οκουγιάμα εκτελεί ένα άψογο κινηματογραφικό άξελ, κάνει μια μεγάλη σβούρα και προσγειώνεται με επιτυχία μπροστά στην κριτική επιτροπή. Ο λεπτός πάγος πάνω στον οποίον πατά η ταινία δε ραγίζει ποτέ. Ο τρόπος που ο Οκουγιάμα κατορθώνει να μιλήσει για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ συμπερίληψη είναι αξιοθαύμαστος. Παραμένει διακριτικός, σε πλήρη αρμονία με την υπόλοιπη ταινία, την οποία καλύπτει με ένα πέπλο παιδικής αθωότητας. Η ταινία ξεκινά ως μια μαθητική ερωτική ιστορία και καταλήγει στο πιο ενήλικο ερωτικό δράμα που παρακολουθήσαμε φέτος.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω